Squeak the Mouse

Thrills ! Laughs ! Sex ! Gore !

Αυτές οι λέξεις αναγράφονται με έμφαση στο εξώφυλλο του πρώτου τεύχους του Squeak the Mouse, της διασκεδαστικότατης και καρα-κάφρικης μίνι σειράς comic strips του ιταλού δημιουργού Massimo Mattioli, με πρωταγωνιστές ένα από τα πιο κλασικά δίδυμα των comics και των cartoons - μία γάτα και ένα ποντίκι. Παρά όμως τις ομοιότητες με ανάλογες σειρές τις οποίες παρωδεί ανελέητα, όπως το Krazy Kat και (κυρίως) το Tom & Jerry, τα κυνηγητά του ποντικού Squeak με την ανώνυμη γάτα έχουν πολύ πιο αιματηρές και διαστροφικές καταλήξεις ! Δεν είναι τυχαίο άλλωστε οτι το θεϊκό ανοσιούργημα του Mattioli ήταν η έμπνευση για το επίσης κάφρικο The Itchy & Scratchy Show που παρακολουθούν οι Simpsons του Matt Groening.

Η σειρά απαριθμεί μόλις δύο τεύχη, με το πρώτο να δημοσιεύεται αρχικά σε συνέχειες στο θρυλικό ιταλικό underground περιοδικό comics Frigidaire (1982 - 1984), πρίν κυκλοφορήσει συλλεγμένο το 1984. Ο Mattioli είχε εκφράσει την επιθυμία να μη συνεχίσει την ιστορία, όμως τελικά υπέκυψε στον πειρασμό και δημιούργησε τη sequel ιστορία Squeak the Mouse 2, που κυκλοφόρησε το 1992.

Η υπόθεση εκτυλίσσεται σε μικρά σκετσάκια, και είναι πολύ απλά ένα ανελέητο κυνηγητό μεταξύ της γάτας και του ποντικιού, με το νικητή της κάθε αναμέτρησης να μη δίνει απλά μία σφαλιαρίτσα στον αντίπαλο, όπως στα περισσότερα cartoons, αλλά να του κόβει το κεφάλι, να τον καίει ζωντανό, να τον πολτοποιεί, να τον ανατινάζει, και διάφορα άλλα χαριτωμένα, με πολλές επιρροές και αναφορές σε κλασικές ταινίες τρόμου. Και φυσικά, αφού βρισκόμαστε στο μαγικό κόσμο των comics, ο ηττημένος ξαναγυρίζει πάντα, όσες φορές κι αν πεθάνει φρικιαστικά. Η σειρά προσφέρει πολύ κάφρικο, slapstick γέλιο, πολύ αίμα, πολλά zombies και άφθονο sex, το οποίο προσθέτει κι άλλο στην καφρίλα και cult-ίλα του όλου πράγματος. Kι όταν λέμε sex εννοούμε κανονικότατη τσόντα (όχι να σβήνει το πορτατίφ και να φεύγει η "κάμερα" από το κρεβάτι και να δείχνει τον τοίχο), θυμίζοντας έντονα τις ερωτικές περιπέτειες ενός άλλου διάσημου ανθρωπόμορφου ζώου του underground κινήματος, του Fritz the Cat του μεγάλου Robert Crumb.

Στο πρώτο τεύχος πρωταγωνιστεί o γάτoς, με τον Squeak να κερδίζει μεν την πρώτη μάχη, να χάνει όμως κατά κράτος τη δεύτερη και να καταβροχθίζεται από τον αντίπαλό του, με το μοναδικό απομεινάρι να είναι τα κόκκαλά του. Μετά, ενώ ο γάτος μας έχει πάει σε ένα πάρτι όπου γίνεται της ανωμαλίας, με πολλά ζευγάρια αιλουροειδών να απομονώνονται για να "τη βρούν" (επιρροές Ψάλτη), εμφανίζεται ένας δολοφόνος που αρχίζει να ξεπαστρεύει τα γατιά ένα-ένα στο στυλ των κλασικών ταινιών τρόμου Friday the 13th. Φυσικά είναι ο Squeak-σκελετός, που αφήνει το γάτο μας τελευταίο, αλλά χάνει και αυτή την αναμέτρηση. Αργότερα, ενώ ο γάτος είναι στο σπίτι του, τον "επισκέπτονται" τα πεθαμένα γατιά του πάρτι που έχουν γίνει zombies, με τον δικό μας να τα σκοτώνει με διάφορους ευφάνταστους τρόπους, σε μία σκηνή που περιέχει άφθονες αναφορές σε γνωστές ταινίες τρόμου, όπως το Psycho του Hitchcock, το The Shining του Kubrick και το Night of the Living Dead του Romero (εννοείται). Ο γάτος κερδίζει και εδώ, και πολτοποεί τον Squeak στο μπλέντερ ! Την επόμενη μέρα, και αφού το γατί μας έχει δεί στο σινεμά το Videodrome του Cronenberg και έχει φτιαχτεί με τις σκηνές splatter, βρίσκει 3 γατο-γκόμενες και αρχίζει τις παρτούζες. Όμως εμφανίζεται πάλι ο Squeak με μορφή που θυμίζει το Swamp Thing, πετσοκόβει τις γκόμενες όμως χάνει και πάλι από το γάτο, με την αναμέτρηση αυτή να είναι και η τελευταία του πρώτου τεύχους.

Ίσως ο Mattioli να μην ήθελε να αφήσει τη μάχη με τόσο ξεκάθαρο νικητή, γι'αυτό και αποφάσισε, 10 χρόνια μετά την πρώτη εμφάνιση του Squeak, να του δώσει την ευκαιρία για μία ρεβάνς. Στο Squeak the Mouse 2 λοιπόν (1992), ένας πάπιος-τρελός επιστήμονας και fan των comics του Mattioli ζωντανεύει τον Squeak μέσα από τις σελίδες του πρώτου τεύχους με μία μηχανή που μετατρέπει το 2D σε 3D (αχ και να υπήρχε). Ο ποντικός μας διαβάζει το τεύχος, ξενερώνει με τις απανωτές ήττες του και πάει να βρεί τη νέμεσή του. Ο γάτος είναι στο σινεμά και βλέπει το The Texas Chainsaw massacre, όταν εμφανίζεται ο ποντικαράς με ένα τσεκούρι, και αρχίζει πάλι το κυνηγητό.

Αυτή τη φορά ο Squeak κερδίζει τις μάχες, με το γάτο μας όμως να μην το βάζει κάτω και να τον ακολουθεί μέχρι την άκρη του κόσμου για να πάρει την εκδίκησή του. Το γατο-zombie ρίχνει το αεροπλάνο με το οποίο ο ποντικός πήγαινε διακοπές, και έτσι ο Squeak ναυαγεί σε ένα εξωτικό νησί, όπου βρίσκει 2 ποντικίνες και παρτουζώνεται (φυσικά). Ο γάτος σφάζει τις γκόμενες, οι οποίες ασφαλώς γίνονται zombies και κυνηγάνε τον Squeak, o ποντικός μας όμως τους κατατροπώνει όλους.

Προφανώς ο δημιουργός ήθελε στο δεύτερο αυτό τεύχος να δώσει τη νίκη στο ποντίκι που δίνει το όνομά του στη σειρά, και έτσι τελικά γίνεται. Οπότε... Γάτα - Ποντίκι, σημειώσατε Χ, ή αν προτιμάτε ΧΧΧ !

Το Squeak the Mouse έχει επηρρεαστεί από τη σειρά Tom and Jerry (προφανώς), την ιταλική και αμερικάνικη σχολή ταινιών τρόμου (το είπαμε), τις σειρές comics Krazy Kat και Fritz the Cat (κι αυτό το είπαμε), αλλά και από την παλιά, ξεχασμένη σειρά cartoons της δεκαετίας του '50 Herman and Katnip (χα - αυτό δεν το είχαμε αναφέρει). Με τη σειρά του έχει επηρρεάσει το γνωστό τηλεοπτικό show του κόσμου των Simpsons, Itchy & Scratchy Show (το είπαμε), αλλά και τις γλυκούτσικες, splatter περιπέτειες των Happy Tree Friends (αυτό όχι).

Με τόση καφρίλα, σπλατεριά και τσόντα βεβαίως, είναι λογικό να υπάρξουν και κάποια... προβληματάκια. Και είναι επίσης λογικό αυτά τα προβληματάκια να δημιουργηθούν στην Αμερική, η οποία έχει μακρά παράδοση στην έλλειψη ανεκτικότητας σε τέτοιου είδους πονήματα. Το 1985 λοιπόν, όταν κυκλοφόρησε η αμερικάνικη έκδοση του Squeak the Mouse, κατασχέθηκε αμέσως από τις αρχές με τη δικαιολογία οτι είναι πορνογραφική. Φυσικά, εδώ υπάρχουν δύο ενστάσεις που μπορούμε να θέσουμε - πρώτον, οτι και πορνογραφική να είναι, αυτό δεν είναι παράνομο, και δεύτερον, οτι πιο πολύ τους ενοχλεί το sex, παρά τα κομμένα κεφάλια και τα χυμένα άντερα, αλλά ας μην αρχίσουμε τώρα. Ευτυχώς, το δικαστήριο αποφάνθηκε οτι το περιεχόμενο του comic δεν είναι "χυδαίο" επειδή κατέχει κάποια καλλιτεχνική αξία (σύμφωνα με το περιβόητο Miller test), και έτσι ο Squeak τη γλίτωσε και κυκλοφόρησε κανονικά.

Τα έξυπνα, αντεστραμμένα οπισθόφυλλα των 2 τευχών (1984, 1992)

Το 2010 κυκλοφόρησε και ένα animation με τους δύο ήρωες να κυνηγιούνται, αλλά είναι μπούρδα και πολύ μακριά από την αισθητική του αυθεντικού, οπότε ... Τέλος !