Σάββατο 30 Αυγούστου 2014

Alan Moore's Unfinished Masterpiece

Big Numbers - Μία συνεργασία ιερών τεράτων που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ !


H ιστορία πίσω από τη διαδικασία της δημιουργίας του Big Numbers, και τελικά η πολυσυζητημένη ματαίωση της πολλά υποσχόμενης αυτής σειράς της δεκαετίας του '90, είναι μία από τις πιο παράξενες, μυστηριώδεις και συναρπαστικές της παρα-φιλολογίας, ή του κοτσομπολιού αν προτιμάτε, του κόσμου των comics.

Alan Moore, Bill Sienkiewicz και Al Columbia. Αυτοί είναι οι τρείς συντελεστές της σειράς που έχει απασχολήσει όσο ελάχιστες τους αρθρογράφους της 9ης τέχνης, έχοντας χαρακτηρισθεί επανειλημμένως ως "το καλύτερο comic που δεν τελείωσε ποτέ". Και αν ο υπερ-τιτανο-μεγιστο-πελώριος Alan Moore δε χρειάζεται περαιτέρω συστάσεις και ο Bill Sienkiewicz ανήκει στα πολύ γνωστά ονόματα του χώρου, ο Al Columbia παραμένει άγνωστος στο ευρύ κοινό, αν και είναι ικανότατος καλλιτέχνης.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Όλα ξεκίνησαν το μακρινό 1990, με την κυκλοφορία των 2 πρώτων τευχών της σειράς Big Numbers από τη βραχύβια εκδοτική Mad Love που είχε ιδρύσει ο ίδιος ο Alan Moore. Η σειρά είχε σχεδιαστεί να ολοκληρωθεί σε 12 τεύχη των 40 σελίδων, και αργότερα να εκδοθεί σε ένα ογκώδες graphic novel 500 σελίδων. Για την εικονογράφηση, ο μεγάλος άγγλος συγγραφέας εμπιστεύθηκε τον εξαιρετικό Bill Sienkiewicz, με τον οποίο είχαν μόλις ολοκληρώσει την 30σέλιδη ιστορία Shadowplay: The Secret Team, ένα comic γύρω από τις παράνομες δραστηριότητες της CIA ανά τον κόσμο.

Η υπόθεση του Big Numbers περιστρεφόταν γύρω από την ανέγερση ενός τεράστιου εμπορικού κέντρου μίας αμερικάνικης πολυεθνικής σε μία μικρή επαρχιακή πόλη της Αγγλίας, και πώς αυτό θα επηρέαζε την οικονομική και κοινωνική ζωή του τόπου. Το σενάριο του Moore περιείχε ένα πολύ μεγάλο cast χαρακτήρων, με τη συγγραφέα Catherine που επιστρέφει στη γενέτειρά της να ξεχωρίζει, εξερευνώντας διεξοδικά τις προσωπικές σχέσεις του καθενός και την αλλοίωση που αυτές θα υφίσταντο λόγω της κατασκευής του Mall. Από την "ακτινογραφία" της καθημερινότητας των μελών της τοπικής κοινωνίας δεν έλειπε το πολιτικό σχόλιο, με επίκεντρο τη σκληρή οικονομική πολιτική που ασκούσε η κυβέρνηση της Margaret Thatcher στη δεκαετία του '80, και ιδιαίτερα τις περικοπές των κονδυλίων για την υγεία και την κοινωνική πρόνοια.

Έχοντας ξεκινήσει σχεδόν ταυτόχρονα δύο πολύ μεγάλες δουλειές (αυτήν και το From Hell) αμέσως μετά το οδυνηρό "διαζύγιο" από τη DC το 1989 (*), με τους διθυράμβους από την τεράστια επιτυχία των Watchmen να μην έχουν καταλαγιάσει ακόμα, ο superstar άγγλος συγγραφέας είχε αποφασίσει να κάνει στροφή 180 μοιρών από τα υπερηρωικά comics, και στο Big Numbers να ασχοληθεί με ένα κοινωνικό, καθημερινό θέμα με έντονες πολιτικές προεκτάσεις. Ό,τι πιο αντι-εμπορικό μπορούσε να επιλέξει δηλαδή. Υπάρχει η εικασία οτι το τεράστιο εμπορικό κέντρο συμβολίζει την αμερικάνικη βιομηχανία των comics, σε μία προσπάθεια του Moore να ξορκίσει την άσχημη εμπειρία που είχε αποκομίσει εκεί, κάτι που ακούγεται αρκετά λογικό.

(*) αιτία ήταν η διαμάχη για τα δικαιώματα των Watchmen, καθώς και για ένα σύστημα αξιολόγησης της "καταλληλότητας" των comics που ήθελε να εισάγει η DC.






... από το Big Numbers #1 (1990)


Ο Moore δόμησε την ιστορία του γύρω από τη δουλειά του μαθηματικού Benoit Mandelbrot - ιδιαίτερα το έργο του στη fractal γεωμετρία και τη θεωρία του χάους - γι'αυτό και ο αρχικός τίτλος της σειράς ήταν The Mandelbrot Set. Συγκεκριμένα, όπως διαφαίνεται και από τα 2 εκδομένα τεύχη, ο πολυσχιδής συγγραφέας ήθελε να αναπτύξει τη θεωρία του για τα αίτια της απομόνωσης των ανθρώπων που παρατηρείται στις σύγχρονες κοινωνίες, χρησιμοποιώντας τη μαθηματική έννοια των δυναμικών συστημάτων (!). Απορρίπτοντας την έννοια της τυχαιότητας, οι ζωές των χαρακτήρων του διαφεντεύονται από επαναλαμβανόμενα μοτίβα και συνήθειες (ρουτίνες), και όταν αυτά τα μοτίβα αλληλεπιδρούν και συγκρούονται, υπάρχει σύγκρουση και μεταξύ των ανθρώπων, με αποτέλεσμα την αδυναμία συγκρότησης υγιών σχέσεων. Ο χάρτης της πόλης όπου πρόκειται να χτιστεί το εμπορικό κέντρο χρησιμοποιείται ως παράδειγμα για να καταδείξει ότι υπάρχει ένας αντίστοιχος, ιδιότυπος χάρτης για τις ανθρώπινες συμπεριφορές. Σίγουρα το σενάριο ακούγεται περίπλοκο και υπερβολικά φιλόδοξο, όμως όλοι γνωρίζουμε οτι αν υπάρχει ένας συγγραφέας που θα μπορούσε να φέρει εις πέρας ένα τόσο δύσκολο έργο, αυτός είναι ο μεγάλος Alan Moore.

Με την πολύτιμη συνδρομή του σπουδαίου εικονογράφου Bill Sienkiewicz που προερχόταν επίσης από την καλύτερη δουλειά της μέχρι τότε καριέρας του, το Elektra: Assassin, το εικαστικό κομμάτι της σειράς ήταν επίσης πρωτοποριακό, και επίσης εξαιρετικό. Το γνώριμο, υπέροχο καλλιτεχνικό στύλ του που συνδυάζει το φωτο-ρεαλισμό με ονειρικά στοιχεία ήταν στα καλύτερά του, και μάλιστα ο σκοπός ήταν το ασπρόμαυρο artwork να διανθίζεται όσο προχωρούσαν τα τεύχη με όλο και περισσότερο χρώμα, εκεί που ο αμερικανός καλλιτέχνης πραγματικά μεγαλουργεί. Το τελευταίο τεύχος θα ήταν όλο χρωματιστό. Ακόμα και ο σχεδιασμός της έκδοσης ήταν καινοτόμος, με 40 σελίδες αντί των συνηθισμένων 24, πολύ καλής ποιότητας χαρτί και ένα όμορφο τετράγωνο format. Κάθε σελίδα ήταν δομημένη σε ένα πλέγμα 12 panels (κουτιών), κάτι που ενίσχυε τη σεναριακή ιδέα των επαναλαμβανόμενων μοτίβων. Όλα έδειχναν οτι το τολμηρό στοίχημα του Big Numbers θα γινόταν το αριστούργημα του Moore, το magnus opus του όπως έχει δηλώσει ο ίδιος, μία πρωτοποριακή στη δομή και αφήγησή της δουλειά που θα έσπρωχνε το μέσο των comics παραπέρα.

Λοιπόν ? Τί πήγε στραβά ?






... από το Big Numbers #2 (1990)


Το μεγάλο πρόβλημα ήταν οτι η μικτή εικονογραφική τεχνική που χρησιμοποιούσε ο Bill Sienkiewicz ήταν πολύ απαιτητική και χρονοβόρα. Σεβόμενος απόλυτα το σενάριο του Moore και έχοντας συνειδητοποιήσει το "άλμα" που προσπαθούσε να κάνει ο μεγάλος άγγλος συγγραφέας, θεωρούσε οτι η εικονογράφηση έπρεπε να είναι ενός αντίστοιχου (υψηλοτάτου) επιπέδου. Έτσι, ολοένα πίεζε και προσπαθούσε να υπερβεί τον εαυτό του. Ενδεικτικά αναφέρω οτι, για να επιτύχει το εξαιρετικό φωτο-ρεαλιστικό εφφέ που ήθελε, η πρώτη δουλειά ήταν να φωτογραφίζει τακτικά τους περίπου 45 χαρακτήρες της υπόθεσης στις πόζες που ήθελε. Αυτή η διαδικασία ήταν απίστευτα χρονοβόρα, ψυχοφθόρα αλλά και αντι-οικονομική. Και φυσικά, ήταν μόνο το πρώτο στάδιο. Μετά έπρεπε να κάνει τα μολύβια, τα μελάνια και τα περάσματα με αερογράφο. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν υπέροχο, όμως μετά τη συσσωρευμένη κόπωση από την εξοντωτική δουλειά των 2 πρώτων τευχών, το 3ο καθυστερούσε υπερβολικά. Τότε, καθώς η πίεση ολοένα και αυξανόταν, ο Sienkiewicz προσέλαβε ως βοηθό του τον ταλαντούχο 19χρονο Al Columbia, ο οποίος σημειωτέον δεν είχε ούτε μία εκδομένη δουλειά στο ενεργητικό του.

Η εταιρεία Mad Love εν τω μεταξύ είχε κι αυτή τα δικά της προβλήματα. Τα έσοδα από την πρώτη της έκδοση, AARGH!, είχαν δωρηθεί σε οργάνωση για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων, και το κόστος παραγωγής του Big Numbers αποδεικνυόταν τεράστιο. Ο λάκκος είχε ήδη σκαφτεί, όμως η ταφόπλακα της νεοσύστατης εκδοτικής εταιρείας ήταν οι εσωτερικές διαφωνίες μεταξύ των ιδρυτικών μελών της. Και όταν λέω ιδρυτικά μέλη εννοώ τον Alan Moore, τη σύζυγό του Phyllis και την ερωμένη του ζευγαριού Debbie Delano! Ναι, ναι, καλά καταλάβατε, ήταν τριο-ζεύγαρο! (τώρα εξηγείται το όνομα που έδωσαν στην εταιρεία τους - τσαχπινούλη Alan !). Οι... τρείς τους λοιπόν χωρίσανε, και η Τρελή Αγάπη διαλύθηκε.




... από το Big Numbers #2 (1990)


Κάπου τότε, αρχές του 1992, ήταν που ο Bill Sienkiewicz ανακοίνωσε οτι εγκαταλείπει τη σειρά, λόγω της τεράστιας πίεσης αλλά και αρκετών απανωτών τραγωδιών στην προσωπική του ζωή. Ο πατέρας του και δύο κοντινοί του φίλοι πέθαναν, χώρισε με την κοπέλα του και πέθαναν ακόμη δύο από τους ανθρώπους που φωτογράφιζε για τη σειρά (Μπρρρρ ! Ανατρίχιασα). Επίσης, τα μικρά παιδιά που χρησιμοποιούσε στις φωτογραφίσεις μεγάλωσαν, και το μοντέλο για την κεντρική ηρωίδα Catherine παντρεύτηκε και μετακόμισε στη Γερμανία, καθιστώντας τη συνέχιση της δουλειάς του ουσιαστικά αδύνατη. Αυτά τα... ολίγα, συν η πολυθρύλητη σύγκρουσή του με το βοηθό του, Al Columbia, την οποία δεν έχει αρνηθεί, αλλά επίσης δεν έχει σχολιάσει ποτέ κανένας από τους δύο, τον οδήγησαν στην παραίτηση. Έτσι το Big Numbers έμεινε ξαφνικά χωρίς εκδοτική και χωρίς εικονογράφο.

Τη σειρά τότε ανέλαβε η επίσης νεοσύστατη εκδοτική εταιρεία Tundra Publishing του Kevin Eastman, δημιουργού των Teenage Mutant Ninja Turtles (χεστήκαμε), όμως τα πράγματα δε διορθώθηκαν. Τα επικρατέστερα ονόματα που ακούγονταν ως αντικαταστάτες του Sienkiewicz ήταν αυτά των John J. Muth και Dave McKean, όμως τελικά ο Eastman και ο ίδιος ο Alan Moore ζήτησαν από τον Columbia να συνεχίσει το έργο. Η Tundra, ως δείγμα εμπιστοσύνης προς το πρόσωπο του νεαρού και άπειρου καλλιτέχνη κυκλοφόρησε το 1992 το πρώτο του comic, Dog Head, μία δουλειά έντονα επηρρεασμένη από τον Sienkiewicz, και δημοσίευσε μία διαφημιστική αφίσα του για το Big Numbers. Τα πράγματα όμως, όπως προανέφερα, δεν πήγαν και πολύ καλά, η σειρά εγκαταλείφθηκε, η Tundra Publishing έκλεισε και ο Al Columbia εξαφανίστηκε για 2 χρόνια, μέχρι την έκδοση του The Biologic Show (1994) από τη Fantagraphics.

Θα αναφερθώ πιο αναλυτικά στα "ζουμερά" γεγονότα αυτής της περιόδου παρακάτω...



H αφίσα του Al Columbia για το Big Numbers


Αυτό που παρέμενε αδιευκρίνιστο μετά τα δυσάρεστα γεγονότα και τη ματαίωση της σειράς το 1992 ήταν το αν υπήρχε artwork για το τεύχος 3, και αν όντως υπήρχε, ποιός ήταν ο καλλιτέχνης. Μετά από χρόνια ατελείωτων εικασιών και κουτσομπολιού μεταμφιεσμένου σε δημοσιογραφική έρευνα, ήρθε η πρώτη σαφής απόδειξη.

Το 1999, στο πρώτο (και μοναδικό) τεύχος του περιοδικού Submedia δημοσιεύθηκαν 10 σελίδες από την εικονογράφηση του Big Numbers #3 (χωρίς όμως κείμενο), παραμένοντας μέχρι και σήμερα το μοναδικό επίσημα δημοσιευμένο υλικό από το τεύχος. Το περιοδικό απέδιδε τη δουλειά στον Sienkiewicz, όμως η σχετική παρα-φιλολογία αντί να καταλαγιάσει, φούντωσε περισσότερο.

10 χρόνια μετά, τον Ιανουάριο του 2009, διαδραματίστηκε η τελευταία πράξη του δράματος, που μάλλον πιο πολύ για σαπουνόπερα μοιάζει. Σε μια δημοπρασία του ebay, o ιρλανδός βιβλιοπώλης και κομιξόφιλος Pádraig Ó Méalóid (όνομα να σου πετύχει) ανακάλυψε ένα πακέτο που περιείχε τα 2 πρώτα τεύχη της σειράς, συνοδευόμενα (υποτίθεται) από ολόκληρο το 3ο, εξαφανισμένο και αδημοσίευτο τεύχος σε φωτοτυπίες. Ο Παδραιγ-ο-μεαλόης δεν το πίστεψε, αλλά από περιέργεια το αγόρασε. Παραδόξως, οι φωτοτυπίες αποδείχθηκε οτι ήταν όντως αντίγραφα του ολοκληρωμένου 3ου τεύχους (... κι αν σου κάτσει ?), κι έτσι ο ιρλανδός φίλος μας, αφού πήρε πρώτα την άδεια του Alan Moore, δημοσιοποίησε στο internet τις ψηφιοποιημένες φωτοτυπίες του Big Numbers #3 (σωστός ο Μεαλόης). Και φυσικά, έγινε πανικός !

Ο ιρλανδός... Κολόμβος αρνήθηκε να αποκαλύψει το όνομα αυτού που του πούλησε τις φωτοτυπίες, ομοίως και ο μυστηριώδης πωλητής δεν προδίδει τη δική του πηγή, πάντως αναφέρει σαν "εσωτερική" πληροφορία οτι ο Al Columbia ολοκλήρωσε το τεύχος, το έστειλε για lettering αλλά μετά ψιλοτρελάθηκε και αρνήθηκε να παραδώσει την εικονογράφηση για έκδοση. Το όλο πράγμα αρχίζει να μοιάζει με κατασκοπικό μυθιστόρημα, άρα δεν είναι παράξενο που υπάρχουν και "παγίδες". Μία από αυτές π.χ είναι αυτή η αναφορά για τον Al Columbia, η οποία αποτελεί παραπληροφόρηση. Αυτό το επιβεβαιώνει και ο Bill Sienkiewicz, ο οποίος έχει δηλώσει κατηγορηματικά οτι φιλοτέχνησε ο ίδιος το 100% του artwork του Big Numbers #3 (οκ, 99%, εκτός από 1-2 backgrounds) και ουδέποτε είχε αντίρρηση να τυπωθεί. Αυτό που αναφέρεται για τον Columbia περιέχει μια δόση αλήθειας, όμως όχι όσον αφορά το 3ο τεύχος, αλλά... το 4ο !


Ένα δείγμα από το artwork του Big Numbers #3 στο περιοδικό Submedia #1 (1999)




... και από τις φωτοτυπίες (δυστυχώς, δε μπορούν να αποτυπώσουν το βάθος των τόνων). 
Δεν πειράζει Μεαλόη, μη στενοχωριέσαι, εσύ το έκανες το καθήκον σου.



Τί έγινε ρε παιδιά ? Τελικά υπάρχει και Big Numbers #4 ? Η απάντηση είναι όχι !
Μπερδευτήκατε ? Δε φταίω εγώ (οκ, ίσως λιγάκι). Εξηγώ.

Πλέον δεν υπάρχει το τεύχος 4, όμως κάποτε υπήρξε. Ο Al Columbia που κλήθηκε να συνεχίσει το έργο του Sienkiewicz όταν ο τελευταίος αποχώρησε από το project, ολοκλήρωσε την εικονογράφηση του #4 όμως μετά, για αδιευκρίνιστους μέχρι και σήμερα λόγους, κατέστρεψε την ίδια του την πρωτότυπη δουλειά ! Και μάλιστα, χωρίς να κρατήσει ούτε ένα αντίγραφο. Τα παραπάνω έχουν επιβεβαιωθεί και από τον ίδιο τον καλλιτέχνη, ο οποίος όμως αρνείται να δώσει εξηγήσεις για την πράξη του (είναι λίγο μυστήριος, τί να κάνουμε). Επικυρώνοντας μάλιστα τα λεγόμενά μου - οτι είναι λίγο μυστήριος - έχει δηλώσει οτι δε σκοπεύει ποτέ να αποκαλύψει γιατί το έκανε, διασκεδάζει όμως με αυτούς που προτείνουν θεωρίες και επιχειρούν να το ανακαλύψουν. Ε, μετά λοιπόν και τις τελευταίες αυτές εξελίξεις, ο Columbia εξαφανίστηκε (!), το όλο project ματαιώθηκε, και έκτοτε έχει περάσει στη σφαίρα της φαντασίας των απανταχού κομιξόφιλων ανά τον κόσμο.

Στο Big Numbers, και ιδιαίτερα στη συνεργασία του Sienkiewicz με τον Columbia αναφέρεται και ο Eddie Campbell (ο εικονογράφος του From Hell του Alan Moore) στο comic του How To Be An Artist, μέρος του αυτο-βιογραφικού ημερολογίου και έργου ζωής του σκωτσέζου δημιουργού, Alec. Με υπερβολική δόση ειρωνείας (και κακίας σε κάποια σημεία κατά τη γνώμη μου), ο Campbell παρουσιάζει αρκετές άγνωστες, μη κολακευτικές και κουτσομπολίστικες λεπτομέρειες της σχέσης μεταξύ των δύο καλλιτεχνών. 

Χαρακτηρίζοντας - προφανώς κοροϊδευτικά - το Big Numbers ως τον Citizen Kane και τη Mona Lisa των comics, και τους συντελεστές της σειράς ως Big Hairy Alan Moore, Billy the Sink και Little Wee Al, ο διαβόητος για τη "χολή" του δημιουργός εμφανίζεται ανεξήγητα αρνητικός ως προς τη σειρά, και κυρίως προς το πρόσωπο του Sienkiewicz. Ίσως όμως η στάση του να εξηγείται από μία δήλωσή του στην οποία αναφέρει οτι πάντα ένιωθε απογοήτευση που ο Billy the Sink πήρε το Big Numbers, και μάλιστα τα σκάτωσε, ενώ ο ίδιος έμεινε κολλημένος 10 χρόνια να σχεδιάζει τον καταραμένο το Jack the Ripper ! (*). Κι αυτό ο αξιότιμος κύριος Campbell το λέει για το From Hell, την αμέσως προηγούμενη δουλειά του Alan Moore, η οποία έκανε τον ίδιο διάσημο και θεωρείται το αδιαμφισβήτητο αριστούργημα του άγγλου συγγραφέα. Ό,τι δηλαδή είχε κάθε δυνατότητα να γίνει το Big Numbers, αλλά δεν έγινε ποτέ.

(*) διαβάστε όλη τη δήλωση του Campbell στο τελευταίο link, Little Big Numbers



2 σελίδες από το Alec: How To Be An Artist του Eddie Campbell


Ανά τα (πολλά) χρόνια που έχουν περάσει από τη διακοπή του Big Numbers, έχουν υπάρξει αρκετές φημολογίες γύρω από την ολοκλήρωση της σειράς, με εικονογράφο είτε τον Sienkiewicz είτε κάποιον άλλο, καμία όμως εκ των οποίων δεν έχει αποδειχθεί βάσιμη. Ο Sienkiewicz έχει δηλώσει οτι επιθυμεί και σκέφτεται συνεχώς να τελειώσει κάποτε τη δουλειά, ενώ από την άλλη ο Moore πιστεύει οτι αυτό δε θα γίνει ποτέ (μάλλον έχει πεισμώσει με την όλη υπόθεση). Γεγονός παραμένει οτι ο μεγάλος συγγραφέας είχε γράψει το σενάριο για 5 από τα 12 προγραμματισμένα τεύχη ήδη από την περίοδο 1990-1992, και επίσης είχε "χαρτογραφήσει" την ιστορία από την αρχή μέχρι το τέλος της, με σημειώσεις για τις τύχες καθενός από τους πολλούς πρωταγωνιστές του ξεχωριστά.

Υπήρχαν επίσης σχέδια για προσαρμογή ολόκληρου του σεναρίου σε τηλεοπτική μίνι σειρά για λογαριασμό του BBC, κάτι που (επίσης) δε συνέβη ποτέ. Αν και θα είχα μεγάλη περιέργεια να δω τη συνέχεια της ιστορίας και την εξέλιξη των χαρακτήρων και των προσωπικών τους σχέσεων, ίσως είναι καλύτερα όπως ήρθαν τα πράγματα, και το σκάνδαλο Big-Number-gate να παραμείνει για πάντα ένα όμορφο μυστήριο του κόσμου των comics.



Όπως συνηθίζω όταν ασχολούμαι με υποθέσεις που εμπεριέχουν αντικρουόμενες απόψεις, παραθέτω μία σειρά από links για όποιον θέλει να ερευνήσει περαιτέρω και να βγάλει το δικό του συμπέρασμα.

Big Numbers @ comicvine
Big Numbers @ wikipedia
Big Numbers @ TOR
Big Numbers @ Pol Culture
Bill Sienkiewicz talks about Big Numbers
Little Big Numbers


Τρίτη 26 Αυγούστου 2014

The Chuckling Whatsit

Ένα γοητευτικό γαϊτανάκι του τρόμου

Ο Richard Sala είναι ένας πολύ καλός αμερικανός δημιουργός που ειδικεύεται στις παράξενες ιστορίες μυστηρίου και τρόμου, με μία εξαιρετική ατμοσφαιρική αφήγηση και ένα ιδιαίτερο και αμέσως αναγνωρίσιμο εικονογραφικό στύλ που τον έχει καθιερώσει ως έναν από τους σπουδαιότερους σύγχρονους εκπροσώπους του horror genre. Με έντονες επιρροές από το έργο του Edward Gorey, τα comics του είναι μία γοητευτική μίξη χιούμορ, τρόμου και noir, στο πνεύμα των παλιών pulp μυθιστορημάτων.

Το The Chuckling Whatsit, η δουλειά που τον έκανε διάσημο, είναι ένα μακάβριο και αγωνιώδες θρίλερ μυστηρίου που μνημονεύεται από κοινό, κριτικούς και δημιουργούς ως το έργο που επαναπροσδιόρισε και στιγμάτισε το είδος στη δεκαετία του 90. Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά σε συνέχειες στην εξαιρετική ανθολογία εναλλακτικών comics Zero Zero της εταιρείας Fantagraphics, από το τεύχος #2 (Μάιος 1995) έως το τεύχος #18 (Ιούλιος 1997), και το 1997 εκδόθηκε ολοκληρωμένο από την ίδια εταιρεία.

Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από τη στρωμένη με πτώματα αναζήτηση του αντικειμένου του τίτλου, o οποίος μπορεί να μεταφραστεί ελεύθερα ως "Το πράγμα που σιγογελάει" (whatsit: a person or thing whose name one cannot recall, does not know, or does not wish to specify). Αυτό το πράγμα λοιπόν είναι ένα ανατριχιαστικό κουκλάκι με μία θηλιά περασμένη στο λαιμό που βγάζει ένα σιγανό, επίσης ανατριχιαστικό γέλιο όταν ταρακουνηθεί, και λέγεται οτι είναι φτιαγμένο από ανθρώπινο δέρμα και τρίχες (!)

Η ιστορία μας ξεκινάει με μία σειρά από μυστηριώδεις και αποτρόπαιες δολοφονίες διαφόρων επιφανών αστρολόγων. Ο δολοφόνος, ένας τερατώδης άντρας που φοράει μία τελετουργική μάσκα πανομοιότυπη με το πρόσωπο του whatsit, μοιάζει να είναι ο ίδιος μίας παλιάς υπόθεσης παρόμοιων εγκλημάτων που δεν είχαν εξιχνιαστεί ποτέ. Μία μυστική λέσχη serial killers προσπαθεί να τον εντοπίσει, πιστεύοντας οτι είναι ένα πρώην μέλος τους που είχε εξαφανιστεί πρίν πολλά χρόνια. Εν τω μεταξύ, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας, ο άνεργος συγγραφέας Broom, ξεκινάει να ερευνά μία όμορφη γυναίκα που είδε σε μία φωτογραφία, και μπλέκεται στη σκοτεινή αυτή υπόθεση που έχει επίκεντρο το whatsit, με ένα γκροτέσκο θίασο χαρακτήρων να παίρνει μέρος στο κυνήγι του "θησαυρού". Μανιακοί συλλέκτες τέχνης, όμορφες femmes fatales, περισσότεροι από ένας μασκοφόροι ψυχοπαθείς δολοφόνοι, αθώα κοριτσόπουλα, περιθωριακοί καλλιτέχνες και διάφοροι άλλοι χαριτωμένοι τύποι μπαίνουν στο μακάβριο χορό, και όλα δείχνουν οτι το κλειδί του μυστηρίου βρίσκεται .... εεεπ ! Στοπ !






Ο Richard Sala στη δουλειά που τον καθιέρωσε πλέκει ένα σκοτεινό ιστό μυστηρίου, μία λαβυρινθώδη πλοκή με ένα συνοθύλευμα γοητευτικών, αποκρουστικών χαρακτήρων που, αν και μερικές φορές ξεφεύγει από τον έλεγχό του και μπερδεύεται υπερβολικά, μαγνητίζει τον αναγνώστη και τον παρασύρει σε έναν ονειρικό, ή μάλλον εφιαλτικό κόσμο γοτθικού τρόμου. Η αστρολογία μπλέκεται με την τέχνη, οι βουβές ταινίες τρόμου με τα film noir και οι ιστορίες voodoo με την pulp λογοτεχνία σε ένα έργο-ορόσημο των horror comics. Οι διάσπαρτες σε όλο το βιβλίο πινελιές χιούμορ προσθέτουν ποικιλία και γοητεία στο μίγμα, θυμίζοντας έντονα τον πρώτο διδάξαντα του συγκεκριμένου ύφους, Edward Gorey, και τον μιμητή του (δεν το εννοώ άσχημα) Tim Burton.

H υπέροχη εικονογράφηση (τουλάχιστον για εμένα, σε κάποιους δεν αρέσει) είναι μία πολύ πετυχημένη μίξη χαρακτικής, της δουλειάς του Gorey και του γερμανικού εξπρεσσιονισμού της δεκαετίας του 1920, θυμίζοντας έντονα την ταινία Das kabinett des Dr. Caligari. Και όλα αυτά μέσω του μακάβριου, γκροτέσκου καλλιτεχνικού πρίσματος του Richard Sala που δημιουργεί αυτή την τόσο ιδιαίτερη και απόκοσμη ατμόσφαιρα και κατατάσσει το The Chuckling Whatsit στα σύγχρονα αριστουργήματα του είδους.






Το εξώφυλλο του Zero Zero #2, που περιείχε το πρώτο μέρος του The Chuckling Whatsit




Παρασκευή 22 Αυγούστου 2014

Édika - 3 short stories

3 μικρές ιστορίες από τον αρχιτέκτονα 
του παράλογου χιούμορ

Ο Édika (κατά κόσμον Édouard Karali) είναι ένας γαλλο-αιγύπτιος κομίστας που έγινε γνωστός για το χαοτικό, θεότρελο, άκρως παράλογο, σουρρεαλιστικό και σπαρταριστό χιούμορ του. Μοναδικός στο είδος του και αμίμητος, ο φοβερός και τρομερός αυτός τρομοκράτης του γέλιου γεννήθηκε το 1940 στο Κάιρο της Αιγύπτου, έζησε για λίγο στο Λίβανο, για να καταλήξει στα μέσα της δεκαετίας του 1970 στη Γαλλία, όπου και ξεκίνησε την καριέρα του στο χώρο των comics (γαλλιστί Bandes dessinées).

Μετά από μία σύντομη ενασχόληση στη διαφημιστική εικονογράφηση, ο Édika άρχισε να δημοσιεύει τα comic strips του σε περιοδικά όπως τα Pilote, Charlie Mensuel και Psikopat. Το περιοδικό όμως στο οποίο πραγματικά έλαμψε, ξεχωρίζοντας από τους υπόλοιπους, (σχεδόν το ίδιο) θεοπάλαβους συντελεστές του ήταν το εξωφρενικό Fluide Glacial που ίδρυσε το 1975 ο θρύλος των γαλλικών χιουμοριστικών comics Gotlib (Marcel Gotlieb).

Δίχως να σέβεται ούτε θεσμούς, ούτε ανθρώπους, ούτε θεούς ή δαίμονες, ο Édika έχει δημιουργήσει αμέτρητες μικρές ιστορίες για διάφορα περιοδικά, γεμάτες με ξεκαρδιστικές οικογενειακές στιγμές, ερωτικές περιπέτειες που είναι "βρώμικες" με όλη τη σημασία της λέξης, πολύ, μα πάρα πολύ βρισίδι και πολλά, μα πάρα πολλά υπερμεγέθη γυναικεία στήθη. Στην Ελλάδα έχουν εκδοθεί πολλές από τις σύντομες, θεότρελες περιπέτειές του στα περιοδικά βαβέλ και ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ, και έχουν κυκλοφορήσει και 4 αλμπουμάκια του από τις εκδόσεις ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ. Οι 3 ιστορίες που ακολουθούν ανήκουν στις "οικογενειακές" του φοβερού Édika, με τους τίτλους (ιδιαίτερα της πρώτης) να τα λένε όλα, και με απλά, καθημερινά στιγμιότυπα από τη ζωή μίας τυπικής οικογένειας να μεταμορφώνονται στα μαγικά χέρια του γαλλο-αιγύπτιου δημιουργού σε ένα απίστευτο, ξεκαρδιστικό σουρρεαλιστικό πανδαιμόνιο. Απολαύστε !

(διαβάστε το πολύ καλό αφιέρωμα του C is for Comics για τον Édika στα ελληνικά).


Θέλω να χέσω με την ησυχία μου !








Μία Προικισμένη Οικογένεια







Είναι Μάης, ο πιο ωραίος μήνας