Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

O Alan Moore αποχαιρετά οριστικά τα comics

Ο superstar άγγλος συγγραφέας δηλώνει αηδιασμένος απο τη βιομηχανία των comics !

Δε χρειάζεται ασφαλώς να αναλύσουμε ποιός είναι ο Alan Moore, και τί έχει προσφέρει στον κόσμο των comics και της φανταστικής λογοτεχνίας γενικότερα. Αυτό που χρήζει ανάλυσης είναι η, καθ'όπως φαίνεται, οριστική του απόφαση να αποχωρήσει απο τη βιομηχανία των comics, και κυρίως οι λόγοι που τον οδήγησαν σε αυτήν.

Η ιστορία που οδήγησε στην αποχώρηση του Moore δεν είναι ακριβώς φρέσκια, καθώς η απαρχή της χρονολογείται απο το μακρινό 1985, και την κυκλοφορία της θρυλικής του σειράς Watchmen. Χάριν συντομίας, και βεβαιότητας οτι αρκετοί τη γνωρίζουν, απλώς θα αναφέρω οτι το 1989 ο μεγάλος άγγλος συγγραφέας είχε αποχωρήσει μαινόμενος απο τη γνωστή εταιρεία DC Comics, διακόπτοντας οποιεσδήποτε σχέσεις μαζί της, λόγω διαφορών τους για τα δικαιώματα της σειράς και των χαρακτήρων.

Tο τελευταίο σκέλος της μακροχρόνιας διαμάχης ανάμεσα στις δύο πλευρές ξεκίνησε κάπου το Φεβρουάριο του 2010, με τον πρόσφατα προηχθέντα σε συν-αρχισυντάκτη της DC, Dan Didio, να προωθεί την ιδέα να γυριστούν περισσότερες ταινίες Watchmen, δηλαδή sequels και prequels, ορμώμενος απο την επιτυχία της πρώτης ταινίας του 2009, και απο πιέσεις διαφόρων μεγαλο-επενδυτών της εταιρείας. Το λογικό εμπόδιο ήταν οτι οι δημιουργοί της σειράς που επηρρέασε τον κόσμο των comics όσο ελάχιστες, δηλαδή οι Alan Moore και Dave Gibbons, δεν είχαν δημιουργήσει κάποια συνέχεια της ιστορίας, ούτε προς το μέλλον (sequel), ούτε προς το παρελθόν (prequel).

Σημειωτέον οτι το 1985, όταν είχε πρωτο-κυκλοφορήσει η σειρά, ο ίδιος ο Moore είχε προτείνει στη διεύθυνση της DC να συνεχίσει την ιστορία, κάτι που είχαν δεχθεί με ενθουσιασμό, θέλοντας όμως έτσι να ανοίξουν το δρόμο για ατελείωτα spin-offs, καθώς και για τη χρησιμοποίηση των χαρακτήρων απο άλλους δημιουργούς. Ο Moore αρνήθηκε, και αυτή ήταν η απαρχή της κόντρας τους. Και τώρα, 25 χρόνια μετά, η ίδια εταιρεία, έχοντας αποκομίσει εκατοντάδες εκατομμύρια δολλάρια απο το box office, αλλά και τεράστια κέρδη απο την αναζοπύρωση του ενδιαφέροντος του κοινού για την comics σειρά, δηλαδή το τύπωμα και τη διάθεση στα καταστήματα 1.000.000 νέων αντιτύπων (κάτι που τη μετέτρεψε στο best seller graphic novel της DC όλων των εποχών), ήρθε να προτείνει στον άγγλο συγγραφέα το ίδιο πράγμα. Μάλιστα, του προσέφεραν τα δικαιώματα της comics σειράς, τα οποία κανονικά θα έπρεπε να του είχαν επιστραφεί προ 20ετίας, με αντάλλαγμα την άδειά του για την δημιουργία καινούριων spin-off σειρών, τόσο σε μορφή comics, όσο και σε μορφή video games, action figures, κινηματογραφικών ταινιών και τηλεοπτικών σειρών.

Η απάντηση του Alan Moore ήταν η ίδια. Δεν ήθελε να δεί τη δουλειά του να εκπορνεύεται (αυτή τη λέξη χρησιμοποιεί) στα χέρια σύγχρονων δημιουργών που, στα μάτια του, δεν έχουν το απαραίτητο ταλέντο για να φέρουν εις πέρας ένα τόσο μεγαλεπήβολο σχέδιο. Εδώ υπάρχει μια αντίφαση βεβαίως, αφού ο ίδιος ο Moore έχει δηλώσει πως έχει να διαβάσει comics αρκετά χρόνια, και άρα δε μπορεί να γνωρίζει, και πόσο μάλλον να αμφισβητεί το ταλέντο της σύγχρονης γενιάς δημιουργών. Αν το είχαν προτείνει στον ίδιο μέχρι και πρίν απο 10 χρόνια, συνεχίζει, τότε που μια τέτοια κίνηση θα είχε ακόμη νόημα, θα είχε δεχτεί. Και σίγουρα, αναφέρει, για να του προσφέρονται τα δικαιώματα πίσω σημαίνει οτι α) μάλλον οδεύουν προς το τέλος της εμπορικής τους αξίας και άρα ικανότητας για περαιτέρω κέρδη, β) η DC χρειάζεται την υπογραφή του για να προχωρήσει στα σχέδιά της, λόγω κάποιου σχετικού όρου στα αρχικά συμβόλαια, και γ) τα αντίστοιχα οικονομικά οφέλη της εταιρείας θα είναι ασφαλώς αστρονομικά.



Ο κύριος λόγος όμως που ο θρύλος απο το Northampton δηλώνει αηδιασμένος απο τη βιομηχανία των comics δεν είναι τόσο η παρακράτηση των δικαιωμάτων για τόσα χρόνια απο τη DC, ούτε η σφόδρα της επιθυμία να χτίσει γύρω απο τους Watchmen μία κερδοφόρα αυτοκρατορία, αδιαφορώντας για την πιθανή αμαύρωση της εκτίμησης που τρέφει το κοινό για το αυθεντικό αριστούργημα, ούτε ακόμη και ο ελεεινός τρόπος που του έχουν φερθεί στο παρελθόν. Άλλωστε, έχει φροντίσει να αποσυνδέσει το όνομά του απο την ταινία του 2009, και ούτε έχει δεχθεί να εισπράξει χρήματα για αυτήν. Επίσης, έχει δηλώσει πως πλέον δεν θέλει πίσω τα δικαιώματα των Watchmen, έχοντας βαρεθεί πια να ασχολείται με αυτή την ιστορία.

Ο λόγος είναι οι σκοτεινές, και κυρίως απάνθρωπες τακτικές που χρησιμοποίησε η DC όλα αυτά τα χρόνια προκειμένου να τον πείσει να δεχθεί αυτή την άδικη συμφωνία. Η χρησιμοποίηση του Dave Gibbons ως διαμεσολαβητή στις συζητήσεις τους, με αποτέλεσμα τον κλονισμό της 25ετούς φιλίας τους, και ιδιαίτερα η επίσης χρησιμοποίηση του πολύ καλού του φίλου Steve Moore (απλή συνωνυμία) με τον χειρότερο τρόπο. Εξηγώ : Ο Steve Moore είναι κομίστας και ο ίδιος, και ο πιο αγαπητός φίλος του Alan Moore. Δούλευε στην DC, αλλά τα δύο τελευταία χρόνια δεν του είχαν δώσει κάποια δουλειά. Επίσης, ο αδερφός του διαγνώστηκε με μία σπάνια, ανίατη πάθηση (Motor Neuron Disease), και αναμένεται να πεθάνει μέσα στο 2011. Η DC λοιπόν, τον προσέγγισε πρίν ακόμη την κυκλοφορία της ταινίας και του προσέφερε δουλειά σε μία ανερχόμενη μεταφορά των Watchmen σε νουβέλα, μέρος φυσικά της γενικότερης, προαναφερθείσας ιδέας της εταιρείας να χτίσει ένα ισχυρό εμπορικό brand με βάση τη σειρά. Τώρα, το κατά πόσο ήταν τυχαία η επιλογή του, ή κατά πόσο εσκεμμένη, ως μέσο ψυχολογικής πίεσης στον Alan Moore, το αφήνω στην εκτίμησή σας. Ο Steve χρειαζόταν πολύ τα χρήματα, λόγω της αρρώστιας του αδερφού του, αλλά τους είπε οτι πρώτα πρέπει να πάρει την έγκριση του Alan. Αυτός έδωσε την έγκρισή του στον καλό του φίλο, γνωρίζοντας την ανάγκη του.

Λίγο αργότερα, o διαμεσολαβητής Dave Gibbons ανακοίνωσε στον Alan Moore την τραγική ιδέα της DC να εκδόσει σε animated ταινία μικρού μήκους το comic που περιέχεται μέσα στο Watchmen (Tales of the Black Freighter). Ο Moore το βρήκε πολύ κακή ιδέα, αλλά του είπε πως αν συμφωνεί εκείνος, δεν έχει πρόβλημα, αρκεί να αναφερθεί οτι ο ίδιος δε σχετίζεται σε καμία περίπτωση με το εγχείρημα. Ο Dave Gibbons τότε του είπε : "Το ήξεραν στη DC οτι θα συμμορφωθείς ησύχως". Ο Moore ζήτησε εξηγήσεις για την κουβέντα που μόλις του ξεστόμισε, μα ο Gibbons απάντησε πως δεν ξέρει τί εννοούσαν. Ο Moore όμως κατάλαβε. Κατάλαβε οτι η ισχυρή εταιρεία των comics είχε συνδέσει την "επέκταση" των Watchmen με τα χρήματα που χρειαζόταν ο φίλος του, ασκώντας του έτσι ψυχολογικό πόλεμο. Στη DC όμως δεν άρεσε η ιδέα να αναφέρεται καθαρά οτι ο μεγάλος Alan Moore δε σχετίζεται με το project, και έτσι το ακύρωσε. Ακύρωσε επίσης τη νουβέλα, στερώντας έτσι απο τον Steve Moore τα χρήματα που είχε τόσο ανάγκη. Η νουβέλα δεν έγινε ποτέ, αλλά το animation πραγματοποιήθηκε το 2009.


Η άποψη που σχημάτισα εγώ διαβάζοντας αρκετές συνεντεύξεις, παραδεχόμενος ασφαλώς οτι είμαι προκατειλημμένος υπέρ του μεγάλου άγγλου συγγραφέα, όπως νομίζω και οι περισσότεροι θαυμαστές της δουλειάς του, είναι οτι τα αφεντικά της DC, οι κύριοι Dan Didio και Jim Lee, γλυκάθηκαν απο την επιτυχία της (μέτριας, κατά τη γνώμη μου) μεταφοράς των Watchmen στη μεγάλη οθόνη, και επιθυμούν να αποκομίσουν όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα απο την αναζοπύρωση του ενδιαφέροντος του κοινού για τη σειρά. Και φυσικά, όταν μια μεγάλη εταιρεία μυρίζεται την προοπτική για χοντρά κέρδη, δε διστάζει κυριολεκτικά σε τίποτα προκειμένου να πετύχει το σκοπό της.

Αν βρίσκετε την άποψή μου υπέρ του δέοντος προκατειλημμένη, παραθέτω μερικά links απο τις συνεντεύξεις και τα άρθρα που διάβασα ώστε να σχηματίσετε τη δική σας άποψη. Τη μερίδα του λέοντος στις δηλώσεις κατέχει ο Alan Moore, καθώς ήταν αυτός που έκανε τις περισσότερες (κάτι που του απέφερε αρκετές αντιπάθειες στη βιομηχανία των comics, μιας και είναι γνωστό οτι δε μασάει τα λόγια του).


Alan Moore says goodbye to comics - again
Αlan Μoore's "disgusted by the comics industry" interview
Dan Didio (DC) on Watchmen
Alan Moore's Watchmen rant
Alan Moore: "I Don’t Want Watchmen Back"

does Dan Didio have too much power over the DCU? - forum
imdb on Watchmen 2

Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010

Merry Comics Christmas

Η αμερικάνικη βιομηχανία των comics μας εύχεται χρόνια πολλά μέσα απο τις κάρτες της !












                Η τελευταία κάρτα συνοδεύεται απο τον υπότιτλο : Have a hell of a Christmas !

Άντε λοιπόν, και απο την 1-man συγγραφική ομάδα του 2 Dimensional Domain, μέρι κρίστμας, χάπι νιου γίαρ και τα σχετικά. Καλώς να μας έρθει ο νέος χρόνος, και, όπως πολύ εύστοχα αναφέρει και η Mafalda σε ένα απο τα στριπάκια της εξαιρετικής σειράς του Quino :

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Το καινούριο comic του Dave McKean θα είναι ερωτικό

Celluloid, by Dave McKean

Ο Dave McKean και η αξία του ως καλλιτέχνης πιστεύω πως είναι γνωστά σε όσους ασχολούνται με τα comics (αν όχι, μπορείτε να διαβάσετε ένα αναλυτικό αφιέρωμα στον Dave McKean). Η καινούρια δουλειά του πολυτάλαντου άγγλου δημιουργού αναμένεται (διακαώς) να κυκλοφορήσει τον Ιούνιο του 2011 απο τη Fantagraphics Books, και το μεγάλο νέο είναι πως πρόκειται για ένα graphic novel ερωτικού περιεχομένου, κάτι που δοκιμάζει για πρώτη φορά στην καριέρα του. Θα ονομάζεται Celluloid.

Μια γυναίκα μπαίνει σε ένα διαμέρισμα όπου πρόκειται να συναντήσει τον εραστή της, αλλά αυτός δεν έρχεται ποτέ. Κάθεται μόνη της και χαλαρώνει, ώσπου ανακαλύπτει ένα παλιό προβολέα, φορτωμένο με μια μπομπίνα φίλμ. Η μπομπίνα περιέχει μια ερωτική ταινία, μα σε κάποια στιγμή το φίλμ αναφλέγεται, και μυστηριωδώς αποκαλύπτει μια πόρτα που οδηγεί κάθε επισκέπτη σε ένα αινιγματικό κόσμο, με αρκετές αναπάντεχες συναντήσεις.

Το Celluloid θα είναι hard cover (σκληρό εξώφυλλο), θα έχει μέγεθος 232 σελίδων, και τιμή γύρω στα 23€ (καλή!). Θα κυκλοφορήσει ταυτόχρονα και στη Γαλλία, απο την εταιρεία Delcourt.







Fantagraphics to publish Dave McKean's Celluloid in June 2011

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

The Salon

Ο Picasso, ο Braque, ο κυβισμός και ένας μυστηριώδης δολοφόνος

Το The Salon είναι ένα καταπληκτικό graphic novel του ταλαντούχου αμερικανού κομίστα με τις ιταλικές ρίζες Nick Bertozzi. Κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 2002 στο serializer.net, ένα site που δημοσιεύει εβδομαδιαία comics. Το 2004 συμπεριελήφθη στην ανθολογία Alternative Comics No. 2, και το 2007 εκδόθηκε ολοκληρωμένο απο την εταιρεία Griffin, κάνοντας αμέσως αίσθηση με το ευφάνταστο σενάριό του, τα υπέροχα χρώματά του και την ολοζώντανη αναπαράσταση μιας απο τις πιο συναρπαστικές εποχές της καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω απο τον κλειστό κύκλο των μοντερνιστών καλλιτεχνών στο Παρίσι των αρχών του 20ου αιώνα. Η εξαιρετική αυτή παρέα αποτελούνταν απο τους ζωγράφους  Pablo Picasso και Georges Braque, τον συνθέτη και πιανίστα Erik Satie, και τον ποιητή Guillaume Apollinaire, που πλαισιώνονταν απο τους γνωστούς συλλέκτες έργων τέχνης, τα αδέλφια Leo και Gertrude Stein *. Οι έξι τους, επτά μαζί με την ερωμένη της Gertrude, Alice B. Toklas, συγκεντρώνονταν τακτικά στο σπίτι των μαικήνων τους, όπου συζητούσαν για την τέχνη, γελούσαν, έπιναν άφθονο αψέντι και ερωτοτροπούσαν με τις νεαρές μούσες τους. Το σπίτι αυτό, στο νο.27 της rue de Fleurus στο Παρίσι, έγινε γνωστό ως The Salon.

* Η παρέα αυτή υπήρχε στην πραγματικότητα, μα αποτελούνταν απο πολύ περισσότερα μέλη. Στο Παρίσι των αρχών του 20ου αιώνα, στη συνοικία Montparnasse (όνομα παρμένο απο το βουνό Παρνασσό, όπου κατοικούσαν οι μυθικές 9 μούσες) μαζεύονταν οι σημαντικότεροι καλλιτέχνες απο όλο τον κόσμο για να ανταλλάξουν ιδέες και να ζήσουν το ξέφρενο κλίμα της εποχής. Μερικοί απο τους γνωστότερους κατοίκους της περιοχής, εκτός απο τους πρωταγωνιστές μας, είναι οι : Salvador Dalí, Henri Matisse, Henry Miller, Samuel Beckett, Jean Cocteau, André Breton, Marc Chagall, Ezra Pound, Max Ernst, Marcel Duchamp, Henri RousseauAmedeo Modigliani Juan Gris, Diego Rivera, Joan Miró και Edgar Degas.




Η ιστορία μας ξεκινάει όταν στην παρέα εισέρχεται ο νεαρός Georges Braque. Ταυτόχρονα, αρχίζουν να αναφέρονται διάφοροι μυστηριώδεις φόνοι. Ένα γαλάζιο απόκοσμο πλάσμα αποκεφαλίζει μέλη της καλλιτεχνικής κοινωνίας του Παρισιού, όπως ζωγράφους μικρής εμβέλειας, συλλέκτες και εμπόρους έργων τέχνης. Η συντροφιά του The Salon, και κυρίως ο φοβιτσιάρης Leo Stein, ανησυχούν οτι μπορεί να είναι τα επόμενα θύματα, και αποφασίζουν να ερευνήσουν μόνοι τους την υπόθεση. Η αστυνομία δε δείχνει πρόθυμη να βοηθήσει, θεωρώντας την καλλιτεχνική κοινότητα υπεύθυνη για την ηθική κατάπτωση και ακολασία που χαρακτήριζε την εποχή, και μάλιστα οι υποψίες της πέφτουν πάνω στην παρέα, δυσκολεύοντας έτσι τις έρευνές τους. Οι θαρραλέοι πρωτοπόροι της τέχνης όμως δε θα αποθαρρυνθούν, και θα πλησιάζουν όλο και περισσότερο στη λύση του αινίγματος. Με τη βοήθεια ενός αψεντιού με μυσταγωγικές ιδιότητες θα καταφέρουν να ταξιδέψουν κυριολεκτικά μέσα στην τέχνη, αλλά και να εξελίξουν τη δική τους καλλιτεχνική τεχνοτροπία και θεώρηση του κόσμου, φτάνοντας σε εκπληκτικά αποτελέσματα, όπως την ανακάλυψη του κυβισμού.

Ποιό είναι το μυστήριο που κρύβεται μέσα στους πίνακες του Paul Gauguin ? Πώς ήταν στ'αλήθεια ο Pablo Picasso ? Και πώς χτίζονται οι μύθοι στη μοντέρνα τέχνη ? Αυτά και άλλα πολλά επιχειρεί να ξεδιαλύνει ο Nick Bertozzi σε αυτό το διασκεδαστικό όσο και συναρπαστικό graphic novel.




Η υπόθεση του Gordon Lee

Όπως αναφέρω παραπάνω, το 2004 ένα μικρό μέρος του The Salon συμπεριελήφθη στην ανθολογία Alternative Comics No. 2. Μερικούς μήνες αργότερα, ο ιδιοκτήτης του καταστήματος Legends Comic Shop στην πόλη Rome της πολιτείας Georgia, συμμετείχε στη λεγόμενη Free Comic Book Day, μία πρωτοβουλία διαμοίρασης δωρεάν τευχών comics που διοργανώνει κάθε χρόνο η αμερικάνικη βιομηχανία. Ένα απο τα περιοδικά που μοίρασε ήταν και το Alternative Comics No. 2, που περιείχε ένα απόσπασμα του The Salon όπου απεικονίζεται ο Pablo Picasso γυμνός. Για κακή του τύχη, το περιοδικό έφτασε στα χέρια ενός 9χρονου αγοριού. Αυτό ήταν ! Οι υπερ-συντηρητικοί, κλασικοί αμερικάνοι γονείς του αγοριού έκαναν μήνυση, και ο καταστηματάρχης, ονόματι Gordon Lee σύρθηκε στα δικαστήρια με την κατηγορία της διαμοίρασης άσεμνου υλικού σε ανήλικους. Ευτυχώς για τους κακόμοιρους καλλιτέχνες (και καταστηματάρχες) που είναι αναγκασμένοι να ανέχονται αυτές τις αμερικάνικες αηδίες, υπάρχει το The Comic Book Legal Defense Fund, μια επιτροπή που χειρίζεται ανάλογα θέματα, η οποία ανέλαβε την υπεράσπιση του Gordon Lee. Η υπόθεση τελικά έληξε το 2008 (!), όταν οι κατηγορίες κατά του Lee αποσύρθηκαν.
 
Χωρίς να έχω καμία διάθεση να σχολιάσω περαιτέρω τις πουριτανιστικές, αναχρονιστικές γελοιότητες των αμερικάνων, συνοψίζω πως το The Salon αποτελεί ό,τι πιο φρέσκο και ενδιαφέρον (τόσο σεναριακά όσο και εικονογραφικά) έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό. Απολαυστικό !

Links

The Salon @ Nick Bertozzi's official site
The Salon @ The New York Times
The Salon reviews
Visiting the Salon with Nick Bertozzi
Nick Bertozzi @ wikipedia
Nick Bertozzi interview @ newsarama

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

MPD Psychoco

Η αυτο-παρωδία του MPD Psycho

To MPD Psychoco (Tajū-Jinkaku Tantei Psychoco) αποτελεί μια σπάνια περίπτωση comics παρωδίας, μιας και δημιουργός του είναι ο  Eiji Otsuka, ο ίδιος δηλαδή συγγραφέας που υπογράφει και τη σειρά που παρωδείται, το σκοτεινό manga θρίλερ MPD Psycho. Πρόκειται λοιπόν για μια αυτο-παρωδία, μια τακτική που ακολουθείται απο ελάχιστους, και ασφαλώς θαρραλέους δημιουργούς. Την εικονογράφηση, και μέρος του σεναρίου επιμελείται ο Hirarin.

( διαβάστε το εκτενές αφιέρωμα στο MPD Psycho )

Η μικρή αυτή σειρά ξεκίνησε να εκδίδεται στην Ιαπωνία το 2003 στο περιοδικό Shonen Ace της εταιρείας Kadokawa, στη μορφή 4 koma (comic strip με 4 ισομεγέθη panels) και έπειτα κυκλοφόρησε και σε τεύχη. Μέχρι στιγμής έχουν κυκλοφορήσει 4 τεύχη, με μεγάλα χρονικά διαστήματα μεταξύ τους, με το τελευταίο να έχει ημερομηνία 4 Μαρτίου του 2010.

 Η υπόθεση και οι χαρακτήρες είναι  φυσικά παρμένα απο το MPD Psycho, όμως αυτού του είδους η παρωδία μάλλον αφορά μόνο τους ιάπωνες, μιας και το ιδιαίτερο χιούμορ της δεν εφάπτεται στη δυτική αντίληψη και κουλτούρα. Ο τίτλος είναι λογοπαίγνιο του κανονικού με τη λέξη choco (σοκολάτα). Πάντως οι χαρακτήρες είναι όμορφα σχεδιασμένοι, και έχουν πλάκα !



MPD Psychoco @ Manga Updates

Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Blade of the Immortal

Ένα μεγαλειώδες έπος πολεμικών τεχνών

 Το Blade of the Immortal ( 無限の住人 - Mugen no Jūnin ) είναι μία απο τις πιο γνωστές και επιτυχημένες σειρές manga των τελευταίων 20 ετών, και όχι μόνο στην Ιαπωνία. Η εκδοτική πορεία του έπους του Hiroaki Samura, που στην κυριολεξία μεταφράζεται ως "Κάτοικος της Αιωνιότητας", ξεκίνησε το 1994 με την κυκλοφορία του 1ου τεύχους "Blood of a Thousand" απο την Kodansha Comics, μεταφράστηκε στα αγγλικά απο την Dark Horse Comics το 1997, και στα ελληνικά απο την Anubis Manga το 2008. Η σειρά απαριθμεί μέχρι στιγμής 182 τεύχη, συγκεντρωμένα σε 25 τόμους των 230 σελίδων στα ιαπωνικά, απο τους οποίους οι 23 έχουν εκδοθεί στα αγγλικά, και μόλις οι 10 στα ελληνικά. Το 2008 μεταφέρθηκε και σε σειρά anime, χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία.



Η ιστορία είναι σχετικά απλή. Ο κεντρικός χαρακτήρας, ο Manji (στα ελληνικά μεταφράζεται ως αγκυλωτός σταυρός ή σβάστικα*), είναι ένας ronin, ένας samurai χωρίς αφεντικό που πρέπει να σκοτώσει 1000 εχθρούς για να απαλλαχθεί απο ένα δυσβάσταχτο φορτίο : την αθανασία ! Είναι αθάνατος λόγω της παρουσίας στο σώμα του πολυάριθμων ιερών σκουληκιών (!) μυστικιστικής προέλευσης, τα οποία είναι ικανά να επουλώσουν ακόμη και τη χειρότερη πληγή, όπως ένα διαμπερές τραύμα στο κεφάλι ή τον ακρωτηριασμό ενός μέλους του. Το μόνο που μπορεί να τον σκοτώσει είναι ένα σπάνιο δηλητήριο, και ο αποκεφαλισμός.  Τα σκουλήκια είναι γνωστά ως kessen-chū (τα ιερά σκουλήκια του αίματος), και είναι κληροδότημα της μυστηριώδους καλόγριας Yaobikuni, η ηλικία της οποίας εικάζεται οτι ξεπερνά τα 800 χρόνια. Ο Manji αποδέχεται την αποστολή της θανάτωσης των 1000 αντιπάλων που του προτείνει η Yaobikuni όταν δολοφονεί το σύζυγο της αδελφής του, και γίνεται υπαίτιος του θανάτου και της ίδιας.

Έτσι, ψάχνοντας ένα τρόπο να εκπληρώσει την υπόσχεσή του, ακολουθεί τη 16χρονη Rin Asano στην προσπάθειά της να εκδικηθεί τους φονιάδες των γονιών της. Αυτοί όμως, οι φονιάδες, δεν είναι άλλοι απο τους περιβόητους Ittō-ryū, απόκληρους και περιθωριακούς samurai τους οποίους έχει ενώσει σε μια πανίσχυρη φατρία-σχολή πολεμικών τεχνών ο χαρισματικός ηγέτης τους, Anotsu Kagehisa.Ο Anotsu μισεί τις παραδοσιακές πολεμικές τεχνικές και τον αρχέγονο κώδικα τιμής των samurai, το bushido, και περιδιαβαίνει της επαρχίες της φεουδαρχικής Ιαπωνίας της εποχής Edo** καταστρέφοντας αντιφρονούντα dōjō (όπως αυτό του πατέρα της Rin) και στρατολογώντας ικανούς και αδίστακτους ξιφομάχους (kenshi).

* Η χρησιμοποίηση του αγκυλωτού σταυρού στο κιμονό του Manji, καθώς και το ίδιο το όνομά του, δεν έχει καμία σχέση με το ναζισμό ή τον αντισημιτισμό. Στην αρχαιότητα η σβάστικα ήταν σύμβολο ευδαιμονίας και καλής τύχης τόσο στις ανατολικές χώρες, όσο και στην Ελλάδα

** Η εποχή του Edo διήρκησε απο το 1603 ώς το 1868. Χωρίζεται σε αρκετές περιόδους, οι οποίες παίρνουν το όνομά τους απο τον εκάστοτε shogun (σε ελεύθερη μετάφραση = δικτάτορας). Η ιστορία μας διαδραματίζεται κατά την περίοδο Tokugawa, περίπου στα 1782. Edo είναι η παλαιότερη ονομασία του Tokyo.



Ο Manji λοιπόν, διαβόητος ανάμεσα στους ξιφομάχους ως "ο φονιάς των 100" λόγω παλαιότερων κατορθωμάτων του, γίνεται σωματοφύλακας της νεαρής και άπειρης Rin, και οι δυο τους ακολουθούν τα ίχνη των Ittō-ryū, ψάχνοντας ένα τρόπο να σκοτώσουν τον Anotsu. Στην πορεία τους θα συναντήσουν διάφορους μυστήριους χαρακτήρες, με κάποιους απο τους οποίους θα μονομαχήσουν, και με άλλους θα συμμαχήσουν. Οι ισορροπίες όμως είναι αρκετά λεπτές, όσο το πάχος μιας λεπίδας katana, και οι φιλίες μπορούν απο τη μια στιγμή στην άλλη να μετατραπούν σε θανάσιμες έχθρες, όπως και το αντίθετο. Τα όρια που διαχωρίζουν τους "καλούς" με τους "κακούς" δεν είναι καθόλου ευδιάκριτα, και ακόμη και ο μισητός τους αντίπαλος έχει ένα λόγο, και ένα σκοπό για τις πράξεις του. Με τον ίδιο τρόπο που και ο ήρωάς μας είναι ένα κυνικό κάθαρμα. Συμπαθητικό μεν, κάθαρμα δε.

Η σειρά του Hiroaki Samura  είναι ένα αυθεντικό έπος της εποχής των samurai, όχι όμως με την καθαρά παραδοσιακή έννοια. Περιέχοντας φυσικά πολλές μάχες και άφθονο αίμα, παρουσιάζει τη βία με έναν ωμό και γραφικό τρόπο, χωρίς να την ωραιοποιεί και να προσπαθεί να την καμουφλάρει πίσω απο κώδικες τιμής. Την παρουσιάζει σε όλη τη διεστραμμένη μεγαλοπρέπειά της, εφευρίσκοντας μάλιστα μία μεγάλη γκάμα φονικών όπλων που ο μόνος τους σκοπός είναι να προκαλέσουν περισσότερο πόνο στον αντίπαλο. Όλοι οι ήρωες (που είναι μάλλον αντι-ήρωες, με εξαίρεση τη μικρή Rin) είναι απόλυτα ανθρώπινοι, με αδυναμίες, κόμπλεξ και νεύρα. Βρίζουν, πίνουν, καπνίζουν, και δεν υπολογίζουν τίποτα προκειμένου να πετύχουν το σκοπό τους.

Η καλλιτεχνική δουλειά του Hiroaki Samura είναι εξαιρετική, με αποκορύφωμα τις εντυπωσιακές σκηνές μάχης, όπου τα ευφάνταστα όπλα που έχει δημιοηργήσει (τα οποία παρεμπιπτόντως έχει παραδεχθεί πως δεν έχει ιδέα σε τί χρησιμεύουν) πετσοκόβουν ανελέητα ανθρώπινες σάρκες. Απεικονίζοντας με υπέροχο τρόπο την ταχύτητα των μαχητών όταν επιτίθενται, και χρησιμοποιώντας ασυνήθιστες γωνίες "παρακολούθησης" της δράσης, μετατρέπει κάθε αναμέτρηση σε μια καλλιτεχνική πανδαισία απο μολύβια και μελάνια. Με λεπτεπίλεπτες πινελιές όπου χρειάζεται, π.χ στις εκφράσεις των προσώπων ή στις ενδυμασίες, και άλλοτε με "σκληρά" και εσκεμμένα "άτεχνα" μολύβια, προσαρμόζει το εικονογραφικό του στύλ ανάλογα με τη βαρύτητα του συγκεκριμένου κομματιού της ιστορίας, πετυχαίνοντας μια θαυμάσια μίξη.



Βιβλιογραφία
(Σημείωση: Οι ελληνικοί τόμοι της Anubis είναι λίγο μεγαλύτεροι απο αυτούς της Dark Horse. Έτσι, π.χ, το τελευταίο κεφάλαιο του ελληνικού 9ου τόμου είναι το νο.53, το οποίο στα αγγλικά βρίσκεται στην αρχή του τόμου 11).


Links