Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

Box Office Poison

Μία εκτενής όσο και ειλικρινής μελέτη των ανθρώπινων σχέσεων

Το Box Office Poison είναι ένα μεγάλο έργο, τόσο σε έκταση όσο και σε ποιότητα, που επικεντρώνεται στις διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ μίας παρέας 20άρηδων που ζούν στη Νέα Υόρκη στα 90's. Στις (μόλις) 602 σελίδες του, ο αμερικάνος δημιουργός Alex Robinson προλαβαίνει να σχολιάσει πολλά από τα καλώς αλλά και κακώς κείμενα που παραδοσιακά διέπουν τις ανθρώπινες σχέσεις, είτε αυτές είναι φιλικές, είτε ερωτικές.

Χωρίς υπερβολές και φανφάρες, τόσο στο σενάριο όσο και στην εικονογράφηση, ο Robinson καταφέρνει να πλάσει απόλυτα πιστευτούς χαρακτήρες και αληθοφανείς καταστάσεις, παραδίδοντας μία δουλειά που διδάσκει τί ακριβώς σημαίνει ο χιλιοφορεμένος χαρακτηρισμός "σενάριο βγαλμένο μέσα απ'τη ζωή". Το επίτευγμά του αυτό μπορεί να μη φαντάζει μεγάλο, όμως είναι.

Δημοσιεύθηκε σε 21 τεύχη από την Antarctic Press στο διάστημα 1996-2000, προτού το εκδόσει ολοκληρωμένο η Top Shelf το 2001. Το 2010 κυκλοφόρησε και στα ελληνικά από τις εκδόσεις ΚΨΜ.

Βασικοί πρωταγωνιστές της ιστορίας μας είναι ο Sherman και ο Ed, δύο φίλοι που μόλις έχουν τελειώσει τις σπουδές τους και αγωνίζονται να ενταχθούν στην "ενήλικη" κοινωνία, με κυριότερες επιδιώξεις να βρούν μια καλή καριέρα και τον έρωτα. Ο Sherman ονειρεύεται να γίνει συγγραφέας, αλλά στα όνειρά του τα καταφέρνει καλύτερα απο ό,τι στην πραγματικότητα. Απεχθάνεται τη δουλειά του ως υπάλληλος ενός μικρού βιβλιοπωλείου, γκρινιάζει όλη μέρα, αλλά ποτέ δε βρίσκει την αποφασιστικότητα να παραιτηθεί. Μετακομίζει σε ένα σπίτι με συγκάτοικους τη Jane και το Stephen, ένα ζευγάρι με μακροχρόνια σχέση, και ερωτεύεται την όμορφη Dorothy, αγνοώντας το γεγονός οτι είναι η πρώην συγκάτοικος του ζευγαριού, και οτι η Jane τη μισεί θανάσιμα. Κάτι ακόμα που αγνοεί, αλλά θα ανακαλύψει πολύ σύντομα, είναι η... γοητευτική προσωπικότητα της καινούριας του κοπέλας.

Ο ντροπαλός Ed, που μένει ακόμα με τους γονείς του και δουλεύει στην οικογενειακή επιχείρηση, ονειρεύεται να γίνει κομίστας, αλλά και να απαλλαγεί από ένα ενοχλητικό βάρος ... την παρθενιά του ! Θα βρεί δουλειά δίπλα στο βετεράνο κομίστα Irving, και θα τον βοηθήσει να διεκδικήσει τα δικαιώματά του πάνω σε ένα χαρακτήρα που είχε δημιουργήσει τη δεκαετία του 50, και ο οποίος αποφέρει εκατομμύρια στην εταιρεία που τον εκμεταλλεύεται, αλλά ούτε δεκάρα τσακιστή στο δημιουργό του (τί μου θυμίζει, τί μου θυμίζει...) Υπάρχουν ακόμη πολλοί συμπληρωματικοί χαρακτήρες και sub-plots, που προσθέτουν βάθος σε αυτό το ήδη βαθύ και αλληλεπιδραστικό... σχεσο-γράφημα !





Αυτό που κάνει το Box Office Poison τόσο γοητευτικό και εθιστικό είναι οι εξαιρετικά δουλεμένοι και "αληθινοί" χαρακτήρες του. Το artwork δε μπορώ να πω οτι με εντυπωσίασε κιόλας, και γενικά η πρώτη μου επαφή με το βιβλίο ήταν αρκετά χλιαρή. Όταν διάβασα την υπόθεση σκέφτηκα "τί βαρεμάρα είναι αυτή ?", αλλά μόλις το ξεκίνησα, δε μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου. Και ακριβώς το ίδιο αναφέρεται σχεδόν σε όλες τις κριτικές που διάβασα. Ο Sherman, ο Ed και οι υπόλοιποι της παρέας είναι τόσο πραγματικοί, με τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους, που θα μπορούσαν να μένουν στο διπλανό διαμέρισμα, ή να είναι κολλητοί σου φίλοι.

Ο Alex Robinson έχει καταφέρει να κάνει αυτό που όλοι οι συγγραφείς επιθυμούν διακαώς: να πλάσει χαρακτήρες τους οποίους θα αγαπήσει το κοινό, και θα ταυτιστεί μαζί τους. Προσωπικά, μία από τις καλύτερές μου φίλες έχει το "καλούπι" της Dorothy, η οποία, για να υπερασπιστώ και αυτήν αλλά και τη φίλη μου, δεν είναι αυτό το χαζο-στερεοτυπικό που λέμε συνήθως "κακός" χαρακτήρας (όπως ίσως μπορεί να περνάει μέσα από το βιβλίο). Εδώ δεν είναι υπερηρωικά comics, και δεν υπάρχει ευδιάκριτη διαφορά ανάμεσα στο "καλό" και το "κακό". Υπάρχουν μόνο άνθρωποι που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με τις δυσκολίες και τα αδιέξοδα της δουλειάς και της ζωής, την αγάπη, το σεξ, τη ματαίωση και την απογοήτευση, το παρελθόν που τους κυνηγάει, τις προσωπικές σχέσεις ... Ακριβώς όπως συμβαίνει και στην πραγματική ζωή.








Links

Box Office Poison @ Top Shelf
Box Office Poison @ Comic Book Bin
Box Office Poison @ lazy bastard
Box Office Poison @ ink19
Box Office Poison @ wikipedia
Box Office Poison synopsis
Box Office Poison issues @ Comic Vine

Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

Bad boy Donald Duck

... Μα όχι, σας παρακαλώ, εξηγήστε μου ...

ΠΟΙΟΣ Μ@Λ@ΚΑΣ ΣΧΕΔΙΑΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ?


Από τη λεζάντα που συνοδεύει τη διαβόητη στο internet αυτή φωτογραφία συμπεραίνω οτι δεν είμαι ο μόνος που του προκαλεί τουλάχιστον απορία η ύπαρξη ενός τέτοιου παιχνιδιού για παιδιά. Πρώτα έκπληξη, μετά απορία, μετά αηδία, και τέλος θυμό! Δεν το πιστεύω οτι η υπερ-καρα-συντηρητική εταιρεία Disney, στην "οικογένεια" της οποίας ανήκει ο Donald, δέχτηκε να κυκλοφορήσει αυτό το πράμα, και να φιγουράρει ελεύθερο σε παιδικές χαρές και luna parks σε αυτή τη στάση, και μάλιστα με το βλέμμα καρφωμένο ανάμεσα στα πόδια του αναβάτη, χωρίς παντελόνι όπως πάντα και με αυτό το ηλίθιο χαμόγελο.

Και ποιός είναι ο γονιός που αφήνει το παιδί του να ανέβει πάνω σε ένα τέτοιο παιχνίδι (που φαντάζομαι οτι κουνιέται και πέρα-δώθε) ? Όταν το είδε, δεν του φάνηκε τίποτα παράξενο? Τί να πω ρε γαμώτο? Πολλές απορίες παιδιά !

... ΕΤΣΙ ΝΑΙ !!! ΤΟ ΔΕΧΟΜΑΙ !




... Και μόνο που οι παραπάνω κυρίες και ο κύριος σκέφτηκαν να ποζάρουν έτσι (καλά, δε φαίνονται και του κολεγίου βέβαια), αποδεικνύει οτι το συγκεκριμένο παιχνίδι δεν είναι και ό,τι πιο αθώο. Και σίγουρα δεν είναι κατάλληλο για μικρά παιδιά.

Τυχαίο είναι μήπως το οτι το παιχνίδι ενέπνευσε κάποιον (μάλλον Ιάπωνα, και σίγουρα ανώμαλο), να ζωγραφίσει αυτό ?


Όχι, δε νομίζω οτι είναι τυχαίο. Ούτε νομίζω οτι υπερβάλλω, ή οτι μετά τα 30 έχω γίνει συντηρητικός ή πουριτανός. Απλά το παιχνίδι είναι απαράδεκτο.

Ορίστε, ζήλεψε κι ο Marsupilami και ποζάρει στην ίδια στάση !


Προτείνω δημόσιο ανασκολοπισμό (κοινώς παλούκωμα) του σχεδιαστή αυτού του εκτρώματος στην πλατεία Συντάγματος, και μάλιστα πάνω στο ίδιο το παιχνίδι ! Και πιτσιρίκια γύρω-γύρω, ντυμένα σαν τα ανιψάκια του Donald, να του πετάνε γιαούρτια. Και θα πάω κι εγώ να του πετάξω ένα ντενεκέ μουχλιασμένη φέτα στην κεφάλα, μήπως την επόμενη φορά που θα πάει να σχεδιάσει κάτι του έρθει καμιά καλύτερη ιδέα. Όποιος θέλει έρχεται για παρέα.

Dirty Donald Duck and Johnny's Saloon

Τρίτη 23 Ιουλίου 2013

Interiorae

Έχουν οι πολυκατοικίες εσωτερικό κόσμο ?

Έχουν, μας απαντάει η σχετικά άγνωστη στο χώρο των ευρωπαϊκών comics, και ιδιαίτερα ταλαντούχα ιταλίδα δημιουργός Gabriella Giandelli με το Interiorae, το εξαιρετικό graphic novel της που έκανε αμέσως αίσθηση το 2012 όταν και κυκλοφόρησε ολοκληρωμένο στα αγγλικά από την πάντα ποιοτική στις επιλογές της και πολυαγαπημένη μου Fantagraphics. Νωρίτερα (2002-2010) είχε δημοσιευθεί σε 4 τεύχη από την ίδια εταιρεία, και από την Coconino Press στα ιταλικά.

Το Interiorae έβαλε αμέσως τη Giandelli στη λίστα των κορυφαίων ευρωπαίων δημιουργών της τελευταίας δεκαετίας, λίστα στην οποία συμπεριλαμβάνεται και ένας φανατικός θαυμαστής και διαφημιστής του συγκεκριμένου έργου ονόματι ... Lorenzo Mattotti !

"Αυτό που κάνει τον κόσμο της Gabriella Giandelli μοναδικό είναι η γενναία απόρριψή της προς κάθε τι 'μοδάτο' και στερεότυπο. Οικείο και ποιητικό, ευαίσθητο και αινιγματικό, το Interiorae είναι το αριστούργημά της", αναφέρει ο μεγάλος ιταλός δάσκαλος στους διθυράμβους του.

Σε μία τυπική πολυκατοικία μίας τυπικής, ανώνυμης ευρωπαϊκής πόλης (εικάζεται οτι είναι το Μιλάνο), οι ένοικοι ζούν την καθημερινή τους ρουτίνα αγνοώντας οτι υπάρχει κάποιος που παρακολουθεί την κάθε τους κίνηση. Αόρατος στα μάτια τους, ένας μεγάλος λευκός ανθρωπόμορφος λαγός κατοικεί ανάμεσά τους, γνωρίζει τα ονόματα και τις συνήθειές τους, και αναφέρει τακτικά τις δραστηριότητές τους στον κύριο του, ο οποίος διαμένει σε μία αποθήκη στο υπόγειο. Ποιός είναι ο κύριός του ? Μία σκοτεινή, ομιχλώδης μάζα με μορφή σα σύννεφο που ονομάζεται "Ο Μεγάλος Σκοτεινός" (the Great Dark One) και τρέφεται από τα όνειρα των ενοίκων της πολυκατοικίας (!).

Ένας μισάνθρωπος νεαρός βοτανολόγος διατηρεί ερωτική σχέση με μία όμορφη γειτόνισσα την οποία όμως απεχθάνεται, μία νοικοκυρά που έχει βαρεθεί το γάμο της φλερτάρει εξώφθαλμα μπροστά στα μάτια του συζύγου της, ένας έφηβος ονειρεύεται να συναντήσει τον αγαπημένο του rock star, ενώ η αδερφή του σκέφτεται να ανεβάσει στο You Tube ένα video στο οποίο τραγουδάει με μια φίλη της σατανιστικούς ύμνους! Ένα θηλυπρεπές πρεζάκι περνάει τις μαστουρωμένες ώρες του στο υπόγειο, την ώρα που μία ηλικιωμένη ανήμπορη κυρία ζητάει τη βοήθειά του για να βρεί ψυχοτρόπα ναρκωτικά και να κάνει το τελευταίο της ταξίδι. Ένα αμάλγαμα ελπίδων, ονείρων, παθών και απογοητεύσεων που ονομάζεται ... ζωή ! Κι ανάμεσα σε όλα αυτά, τα φαντάσματα μίας οικογένειας εξακολουθούν να διαμένουν στην πολυκατοικία, και φυσικά ο ονειρικός λαγός-αφηγητής μας περιφέρεται από διαμέρισμα σε διαμέρισμα και παρατηρεί τα πάντα.





Στην πορεία του έργου θα γίνει κατανοητή η πραγματική ιδιότητα του λευκού λαγού και ο λόγος που βρίσκεται στην πολυκατοικία (μην πηγαίνει ο νούς σας στην Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων), καθώς οδηγούμαστε σε ένα ντελιριακό, μυστηριακό φινάλε, λουσμένο σε μία έκρηξη πανέμορφων χρωμάτων. Και μετά ... το τέλος !

Η εικονογράφηση είναι απλά εξαιρετική, με το εντελώς προσωπικό και ιδιαίτερο σχεδιαστικό στύλ της Giandelli να υπηρετεί τέλεια και να μεγιστοποιεί τον αντίκτυπο της ατμόσφαιρας που δημιουργεί η καλλιτέχνις. Μάλιστα οι πανέμορφες, μουντές παστέλ μολυβιές της εμφανίζονται για πρώτη φορά στην πλήρη μεγαλοπρέπειά τους στη συγκεκριμένη έκδοση της Fantagraphics, αφού τα 4 τεύχη που είχαν εκδοθεί παλαιότερα από την ίδια εταιρεία στα πλαίσια της σειράς "Ignatz" ήταν δίχρωμα (έγκλημα, αλλά επειδή είναι η Fantagraphics, αθωώνεται). Η ποιότητα που δίνει το μολύβι και ο ντελικάτος χρωματισμός της δημιουργού στα αντικείμενα είναι απλά εντυπωσιακή. Από τους τοίχους και τα παράθυρα των σπιτιών μέχρι τα παπλώματα στα κρεβάτια και τις τσιμεντένιες προσόψεις των κτιρίων, όλα ζωντανεύουν, παίρνουν τη θέση που τους αναλογεί στην ιστορία και τελικά καταλήγουν να γίνουν χαρακτήρες του βιβλίου.

Έτσι απλά λοιπόν, η βαρετή, επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα των μεγαλουπόλεων μπλέκεται με τη μαγεία και το ανεξήγητο στο Interiorae (Εσωτερικά) της Gabriella Giandelli, δημιουργώντας ένα γοητευτικότατο μίγμα ονείρου και slice of life που σπάνια απαντάται σε σελίδες comics. Απλά υπέροχο !



... "Είναι Τρίτη απόγευμα. Η ώρα είναι σχεδόν 3", λέει ο λαγός, κάνοντας σήμα στον αναγνώστη να μην κάνει φασαρία, με το δάχτυλο μπροστά στο στόμα του. "Για να δούμε τί κάνουν οι άλλοι..."




Links

Interiorae @ Fantagraphics
Interiorae @ The Comics Journal
Interiorae @ Bookslut
Interiorae @ Artrocker
Interiorae @ Oxford American

Gabriella Giandelli interview

Κυριακή 21 Ιουλίου 2013

Γιώργος Γούσης - Summer Fiction

Ο Γιώργος Γούσης είναι ένας από τους πιο προικισμένους δημιουργούς της τελευταίας, εξαιρετικής φουρνιάς ταλέντων της ελληνικής σκηνής comics. Δουλειές του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνικά περιοδικά και εφημερίδες όπως τα "9" της Ελευθεροτυπίας, Αthens Voice και To Ποντίκι, αλλά και σε δύο αμερικάνικες ανθολογίες της Image Comics. Επίσης έχει εργασθεί ως εικονογράφος στον περιοδικό τύπο ( Vmen, Vmagazino, Tα Νέα, Athens Voice, Lifo, Ελεύθερος Τύπος κ.α). Ιδιαίτερη αίσθηση προκάλεσε η ανθολογία του Ιστορίες από τις αθώες εποχές (εκδόσεις ΚΨΜ, 2011), η οποία συλλέγει μικρές ιστορίες από τα 4 πρώτα χρόνια της καριέρας του.

Το 2010, η εφημερίδα LIFO ανέθεσε στο Γούση την εικονογράφηση του καλοκαιρινού της τεύχους, με τίτλο Summer Fiction και θέματα παρμένα από τα ελληνικά νησιά (τί άλλο ?). Οι 17 όμορφες εικόνες συνοδεύονταν από ένα διήγημα γνωστών ελλήνων συγγραφέων για το κάθε νησί. Το εγχείρημα ήταν επιτυχημένο, και έτσι η εφημερίδα το επανέλαβε τον Ιούλιο του 2012, στο τεύχος LIFO #304.

Τώρα λοιπόν που το καλοκαιράκι έχει μπεί για τα καλά, ευκαιρία είναι εμείς που ξεροσταλιάζουμε ακόμα στις τσιμεντουπόλεις να πάρουμε μια γεύση από αυτό το υπέροχο ελληνικό "ήλιος και θάλασσα" ... Ή μήπως είναι βασανιστήριο ? Όπως και να έχει, ακολουθούν οι πολύ όμορφες εικονογραφήσεις του Γιώργου Γούση.

2012





















2010