Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2016

Samurai Santa VS Manga Claus

Santa Claus goes Japan !

Κάθε χρόνο τέτοιες άγιες καταναλωτικές μέρες, η one man συντακτική ομάδα αυτού του blog προσπαθεί να παρουσιάζει κάποιες εναλλακτικές προσεγγίσεις στη χριστουγεννιάτικη, αηδιαστικά κατανυκτική ατμόσφαιρα που υποτίθεται οτι πρέπει να καταβάλλει όλο το δυτικό κόσμο. Με όχημα το ανεξάντλητο υλικό και την ακόρεστη κανιβαλιστική διάθεση που χαρακτηρίζει την αγαπημένη μας 9η τέχνη, το 2d-domain παραδοσιακά και φέτος θα χρησιμοποιήσει τη σεπτή, ιερή φιγούρα του Άγιου Βασίλη για τους δικούς του, σκοτεινούς σκοπούς. Εν ολίγοις, θα του αλλάξουμε τα άγια φώτα, comics style !

Όμως πρώτα, πάλι παραδοσιακά, ας κάνουμε μία ανασκόπηση στα χίλια μύρια που έχει τραβήξει ο, συμπαθής κατά τα άλλα πρίν αναλάβει το management του η Coca Cola, άγιος όλων των παιδιών στις ανίερες σελίδες αυτού του blog. Το 2011 λοιπόν, εξερευνήσαμε τη σκοτεινή, σατανική πλευρά του στο Satan Claus, το 2012 έγινε αιματοβαμμένος και κακο-σχεδιασμένος βάρβαρος στο Santa the Barbarian, και το 2013 τον πιάσαμε σε kinky ερωτικά παιχνίδια με μπρατσαράδες παλαιστές στο Ultimate XXX-mas !. Αλλά δεν τελειώνουν εκεί οι εξευτελιστικές περιπέτειές του. Το 2014 έγινε τόσο zombie όσο και σφαγέας των zombies στο Last Christmas I ate your Heart, και το 2015 ροκάς και τσαμπουκαλεμένος μηχανόβιος στο Bad-ass Santa Claus is coming to town ! Πόση ντροπή ακόμη να αντέξει η αγιοσύνη του ?

Ε, λοιπόν, φέτος το ρεζιλίκι του έφτασε μέχρι την Άπω Ανατολή, μιας και αποφάσισε να γίνει και samurai, και μάλιστα σε 2 ξεχωριστές, ξεφτιλισμένες περιπτώσεις.


Samurai Santa

Αυτό το κωμικο-τραγικό (πιο πολύ τραγικό) one-shot τεύχος του άγιου κώλου κυκλοφόρησε τη χρυσή εποχή του kitsch και της ξεφτίλας, τη δεκαετία του '80. Πιο συγκεκριμένα, το 1986 η αμερικάνικη εταιρεία Solson (ποιά ?) έβγαλε αυτό το πράμα στα ράφια των κομιξάδικων σαν christmas special, και μάλιστα με μία βαριά υπογραφή ανάμεσα στους, κατά τα άλλα άγνωστους ακόμα και στη σπιτονοικοκυρά τους, συντελεστές.

Inker (μελανωτής) λοιπόν αυτής της αηδίας ήταν ο μετέπειτα superstar δημιουργός και εκδότης Jim Lee, του οποίου τη μεγάλη κατά άλλους καριέρα όχι βέβαια οτι εκτιμώ ιδιαίτερα, αλλά τέλος πάντων έγινε γνωστός.

Για να κατανοήσουμε καλύτερα το επίπεδο και την ποιότητα της συγκεκριμένης εταιρείας, αναφέρω οτι στους πιο γνωστούς χαρακτήρες της συγκαταλέγονται ο Zatoichi Walrus (ναι, ναι, όπως το ακούτε, ένας θαλάσσιος ελέφαντας samurai), αλλά και οι αμερικανοί πρόεδροι George Bush (πατήρ) και Ronald Reagan !

Μετά από αρκετό ψάξιμο, και πιο πολύ από περιέργεια φυσικά, βρήκα τις 2 πρώτες από τις 32 σελίδες αυτού του πολύτιμου λίθου της κακογουστιάς. Τις περίμενα πιο κακές είναι αλήθεια, αλλά εντούτοις παραμένουν πιο αδιάφορες κι από την ερωτική ζωή της Αλέκας Παπαρήγα.




Manga Claus

Το 2006, ακριβώς 20 χρόνια μετά το έπος του Samurai Santa, και ίσως για να γιορτάσει την επέτειο αυτής της αξιοζήλευτης καλλιτεχνικής επιτυχίας, κυκλοφόρησε και το Manga Claus των Nathaniel Marunas και Erik Craddock (ποιών ?) από την εταιρεία Paw Prints (ποιά ?).

Εδώ πάντως έχουμε να κάνουμε με μία καθαρή παρωδία, και μάλιστα με ένα απολαυστικά κάφρικο αποτέλεσμα, αλλά δε γαμιέται, θα το θάψω κι αυτό, και μόνο για το γελοιοδέστατο τίτλο και το ακόμη γελοιοδέστερο εξώφυλλο.

Η υπόθεση πάντως είναι σοβαρή (ααα, όλα κι όλα). Λίγο πρίν τα χριστούγεννα, ένα σκανταλιάρικο ξωτικό ρίχνει κατάρα στα παιχνίδια, και έτσι ο μπρατσαράς Αη Βασίλης αναγκάζεται να δείξει τους κοιλιακούς του, να πάρει τις katanas του στα χέρια και να πετσοκόψει τα επαναστατημένα αρκουδάκια ninja που απειλούν να καταλάβουν το εργαστήριό του.




Όπως ήταν φυσικό, μόλις οι υπόλοιποι καλλιτέχνες του κόσμου των comics είδαν αυτά τα 2 αριστουργήματα καλλιτεχνικής έμπνευσης και πρωτοπορίας, έσκασαν από τη ζήλια τους που δεν είχαν πρώτοι αυτή την υπέροχη ιδέα, και έτσι έκαναν το μόνο που μπορούσε να ξεπλύνει τη ντροπή τους. Έφτιαξαν με τη σειρά τους εικονογραφήσεις αυτής της εμπνευσμένης μίξης του Άγιου Βασίλη με την ιαπωνική κουλτούρα, ελπίζοντας να πάρουν ένα μικρό μερίδιο της δόξας. Αμ, δεν πάει έτσι αγαπητοί μου ! Αλλά τέλος πάντων, γιορτές είναι, θα τα δείξουμε και τα εργάκια σας.










Έεεεεεεετσι ! Όχι μόνο samurai, αλλά και παλαιστής sumo έγινε ο κακομοίρης ο Άγιος Βασίλης. Από απόψεως σωματικών προσόντων πάντως, μάλλον του ταιριάζει περισσότερο.

Άντε, καλά Χριστούγεννα σε όλους, και είθε όλοι οι άγιοι να μας γεμίζουν το πορτοφόλι, για να ψωνίσουμε και να εκπληρώσουμε το πνεύμα των γιορτών !

Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2016

"Έφυγε" ο Marcel Gotlib

Έφυγε από τη ζωή στις 4 Δεκεμβρίου  ο μεγάλος γάλλος δημιουργός 




.
Δεν έχει περάσει ούτε ένας μήνας από τότε που δημοσίευσα 2 υπέροχες ιστορίες του μεγάλου Gotlib για τα παιδιά, γράφοντας οτι είναι "ένας ζωντανός θρύλος των γαλλικών comics". Δυστυχώς, φαίνεται οτι είμαι μεγάλη μαυρόγατα, μιας και ο μεγάλος γάλλος δημιουργός, Marcel Mordekhaï Gottlieb, κατά κόσμον Gotlib, απεβίωσε αιφνιδίως στις 4 Δεκεμβρίου στην οικία του στο Yvelines.

Συν-ιδρυτής μερικών από τα επιδραστικότερα γαλλικά χιουμοριστικά περιοδικά, όπως τα L'Écho des savanes και Fluide Glacial, ο Gotlib (1934-2016) έδωσε στη γαλλο-βελγική σχολή αλλά και στα χιουμοριστικά comics γενικότερα νέα πνοή και κατεύθυνση, ανοίγοντας το δρόμο για πιο "ενήλικα" θέματα και πιο καυστική και κάφρικη διακωμώδηση. Ο γεννημένος στο Παρίσι από Ουγγαρο-εβραίους γονείς νεαρός καλλιτέχνης ξεκίνησε την καριέρα του στο παιδικό περιοδικό Vaillant, όπου δημιούργησε τον αγαπημένο ήρωα Gai-Luron. Το 1965 μεταπηδά στο θρυλικό Pilote, σχεδιάζοντας την επίσης πολυαγαπημένη σειρά Les Dingodossiers που συγγράφει ο μεγάλος René Goscinny του Astérix. Αργότερα θα συνεχίσει τη σειρά μόνος του με τίτλο Rubrique à brac, χαρίζοντάς μας μερικά από τα πιο αξιομνημόνευτα δείγματα σατιρικού χιούμορ στην ιστορία των comics.

Οι πιο γνωστοί χαρακτήρες που δημιούργησε ποτέ ο πολυβραβευμένος δημιουργός, εκτός φυσικά από τον Ισαάκ Νεύτωνα και την πασχαλίτσα του Rubrique à brac, είναι οι Gai-Luron, Superdupont (γαλλική παρωδία του Superman) και Pervers Pépère (Πορνοπάπος). Λατρεμένος τόσο για τη δουλειά του όσο και για το χαρακτήρα του από κοινό, κριτικούς και τους συναδέλφους του, είναι η πρώτη φορά που ο "γενναίος και γενναιόδωρος Gotlib" - όπως τον αποκαλούσε ο René Goscinny, δεν μας κάνει να γελάμε.




Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2016

Here Comes Kitty: A Comic Opera

Ένα σουρρεαλιστικό comic collage 
καλλιτεχνικό πείραμα

To Here Comes Kitty: A Comic Opera του άγγλου πολυ-καλλιτέχνη Richard Kraft και της αμερικανίδας συγγραφέος Danielle Dutton είναι μία πολύ μυστήρια περίπτωση comic, από αυτές δηλαδή που το παρόν blog λατρεύει να παρουσιάζει. Πρόκειται για ένα πολύχρωμο κολλάζ που χρησιμοποιεί σαν βάση ένα πολωνικό κατασκοπικό comic της δεκαετίας του '70 (Kapitan Kloss) και πετάει πάνω του μία πληθώρα αταίριαστων αφηρημένων στοιχείων, δημιουργώντας έτσι μία απολαυστικά α-νόητη, σουρρεαλιστική στραπατσάδα.

Από ελέφαντες σε ποδήλατα, λευκά κουνέλια και ινδικές θεότητες μέχρι ζωύφια, λουκάνικα, πουλιά, ακόμα και πορνογραφία, οι παρεμβάσεις άλλοτε δένουν αρμονικά με τα panels του αυθεντικού comic και άλλοτε... δυο λαλούν, τρείς χορεύουν και οι τέσσερις καβαλάρηδες της αποκάλυψης πάνε τα άλογά τους για σανό. Κι όμως, οι δημιουργοί δηλώνουν πως το έργο τους μπορεί να βγάλει νόημα (απλά θέλει λίιιιιιιιγο ψάξιμο).

Εκτός από το comic collage, το βιβλίο που εξέδοσε η εναλλακτική αμερικάνικη εταιρεία Siglio Press το 2015 περιέχει 16 κείμενα της Danielle Dutton, τα οποία φυσικά δεν επιδιώκουν να εξηγήσουν το σουρρεαλιστικό, οπτικό πανδαιμόνιο που δημιούργησε ο Kraft. Αντιθέτως, συνεισφέρουν σε αυτό. Επίσης, υπάρχει και μία πολύ ενδιαφέρουσα, μακροσκελής συζήτηση του καλλιτέχνη με την αμερικανίδα ποιήτρια και θεωρητικό Ann Lauterbach γύρω από την τέχνη, με τίτλο Here Comes Kitty: A continuous intimacy, in and beyond worldness.

Αρκετά όμως με τις πληροφορίες. Πάμε να δούμε και το ζουμί.






Μετά από αυτή την πρώτη, γενναία δόση... καλλιτεχνικού πειραματισμού, για να το πω ευγενικά (δηλαδή παλαβομάρας, επειδή δεν είμαι και τόσο ευγενικός), θα παραθέσω ένα από τα 16 κείμενα της Danielle Dutton που παρεμβάλλονται στο βιβλίο, για να ξεκαθαρίσει το πράμα.

"We were on a bench. We were in the park. “But Americans eat it,” Judy said. I tapped the ground with my foot: the front, the back, the left. “One assumes,” I finally said. This was earlier. No time had passed. We stood out on the lawn. An astrologer dressed in green was visiting his aunt. I was wearing a tailored pantsuit. I was attuning myself to the day. I mean: I was being attuned to fascinating ideas. There were so many men there, that afternoon. It seemed easy to be a hero. There were lanterns and red balloons floating above the grass. “Don’t worry,” the astrologer said. He was impersonal-looking and holding out his arms. “Avoid Florida,” he told me, “never return to Berlin.” It is difficult to put this conversation into context. The house was made of glass."

(Συγνώμη στους μη αγγλομαθείς, αλλά βαριόμουνα να μεταφράσω το κείμενο. Όχι οτι μεταφρασμένο θα έβγαινε νόημα φυσικά, αλλά τέλος πάντων). Βαθιά ανάσα, και πάμε παρακάτω ...






Χαμός ?
Ελπίζω να μην έβαλα καμία σελίδα 2 φορές, αλλά δεν είμαι και σίγουρος.

Για επίλογο παραθέτω 2 κριτικές που διάβασα, και νομίζω οτι ταιριάζουν απόλυτα στο πνεύμα του Here Comes Kitty. Δεν τις μετέφρασα πάλι, αλλά και μόνο να δείτε τα βιβλία που έχουν γράψει οι παρακάτω κριτικοί, θα καταλάβετε.

Monumental incongruities—dazzling composition. Richard Kraft and Danielle Dutton have created a riot of images and words. The exuberance is contagious. A delight. A must.
— ROSMARIE WALDROP, author of Driven to Abstraction

You cannot look away. Or leave. Here Comes Kitty is a dark circus of the very best kind: bright “damage” on every page. It pierces the heart with its mixture of love and going.
— BHANU KAPIL, author of Schizophrene

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2016

Γεννήτρια Victor Van Dread

Το gothic horror, occult ψευδο-ντοκουμέντο 
των ελληνικών graphic novels

Ο Βασίλης Λώλος είναι ένας από τους πιο ιδιαίτερους και αντι-συμβατικούς έλληνες δημιουργούς comics, ανήκοντας σε αυτή την ομολογουμένως σπάνια κατηγορία καλλιτεχνών των οποίων η κάθε δουλειά φέρει μία άκρως προσωπική σφραγίδα. Όπως ο Λέανδρος, ο Τσούκης, ο Τραγάκης ή ο Μανιατόπουλος, ο Λώλος έχει ένα αμέσως αναγνωρίσιμο ύφος, ασχολείται με εντελώς αντι-εμπορικά θέματα και παραδίδει ελάχιστες αλλά πολύ ιδιαίτερες, πειραματικές δουλειές, από αυτές τις δουλειές που μπορούν να χαρακτηριστούν ως καλλιτεχνικές προτάσεις.

Μία τέτοια δουλειά είναι και η Γεννήτρια Victor Van Dread, το πρώτο graphic novel του Βασίλη Λώλου, που κυκλοφόρησε από τη giganto books το Σεπτέμβριο του 2004. Και μόνο από το εξώφυλλο και τον τίτλο καταλαβαίνει κανείς οτι αυτή δεν είναι μία συνηθισμένη κυκλοφορία για τα δεδομένα της - ψιλο-συντηρητικής, είναι αλήθεια - ελληνικής σκηνής comics. Όμως επειδή δεν πρέπει να κρίνουμε τα βιβλία από το εξώφυλλο, πάμε να δούμε τί γίνεται και πιο μέσα.

Η Γεννήτρια Victor Van Dread λοιπόν είναι η πρώτη μεγάλη δουλειά που κυκλοφόρησε ο Λώλος μετά την επιτυχημένη σειρά Freakshow που δημοσιευόταν στο εμβληματικό "9" της Ελευθεροτυπίας, το περιοδικό στο οποίο έκανε το ντεμπούτο του το 2002. Δεν επέλεξε όμως να "αρμέξει" την επιτυχία της σειράς, δημιουργώντας κάτι αντίστοιχου ύφους, αλλά έφτιαξε ένα πολύ παράξενο μίγμα γοτθικού τρόμου με ψευδο-ιστορικά στοιχεία που αντλεί την έμπνευσή του από τoν Lovecraft και τον Poe μέχρι τον... Mike Mignola, πάντα διατηρώντας μία manga αισθητική που χαρακτηρίζει όλες τις δουλειές του. Δομημένη έξυπνα σαν αληθινό ιστορικό ντοκουμέντο, περιλαμβάνοντας μάλιστα και... φωτογραφικά αποδεικτικά στοιχεία, η ιστορία ακολουθεί τον ομώνυμο ήρωα, Victor Van Dread, σε ένα σκοτεινό, μυστικιστικό ταξίδι σε έναν εφιαλτικό κόσμο.






Ο ήρωας της ιστορίας μας, ο Victor Van Dread, είναι ένας στρατιώτης κατά τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο (πιθανότατα). Η ιστορία όμως δεν έχει καμία σχέση με τον πόλεμο, αλλά με την περιπλάνηση του Βίκτωρα σε έναν κόσμο που μόνο ο ίδιος αντιλαμβάνεται, μία διάσταση που μοιάζει να βρίσκεται μέσα στο μυαλό του, χωρίς όμως ο ίδιος να μπορεί να την ελέγξει. Περιπλανώμενος σε ένα σκοτεινό δίκτυο διαδρόμων και δωματίων που δε φαίνεται να τελειώνουν ποτέ, η ήρωάς μας συναντά μία σειρά από απόκοσμα, τρομακτικά πλάσματα που μοιάζουν να έχουν ξεπηδήσει από το Hellraiser του Clive Barker. Κάποιες από τις οντότητες μοιάζουν να θέλουν το καλό του και κάποιες άλλες όχι, με τον αβοήθητο Βίκτωρα να προσπαθεί απεγνωσμένα να κατανοήσει την παράνοια που τον περιβάλλει, πριν χάσει ολοκληρωτικά τον εαυτό του.

Σίγουρα δεν είναι και η πιο πρωτότυπη υπόθεση, έχοντας αναπαραχθεί σε εναλλακτικές εκδοχές άπειρες φορές στον κινηματογράφο και τα comics, όμως ο - μόλις 23 χρονών τότε - Βασίλης Λώλος δημιουργεί μία άκρως πειστική, απόκοσμη ατμόσφαιρα και μία τρομακτική αίσθηση αγωνίας που σε αιχμαλωτίζει.





Το δεύτερο μέρος του βιβλίου είναι η ιστορία του Αλεξάντερ Φίσχουκ, δομημένη περισσότερο σαν εικονογραφημένη αφήγηση, παρά σαν comics, με κάθε σελίδα κειμένου να συνοδεύεται από μία ολοσέλιδη εικόνα. Ο Αλεξάντερ Φίσχουκ είναι επίσης ένας στρατιώτης που πεζοπορεί μαζί με τους συντρόφους του, αναζητώντας ένα λόχο που πρέπει να αντικαταστήσουν. Έκτη μέρα πορείας, και δεν είχαν βρεί ακόμη σημάδι του λόχου. O χρόνος μοιάζει σαν να έχει σταματήσει, η κούραση έχει καταβάλει την ομάδα και ο ήρωάς μας βυθίζεται σε μία ονειρική, ντελιριακή κατάσταση, βιώνοντας ένα εσωτερικό, σκοτεινό ταξίδι.

Το τρίτο μέρος του βιβλίου είναι η Occulta Spectrum Galleria, μία σειρά "ντοκουμέντων" που παρουσιάζονται σαν αποδεικτικά στοιχεία μίας δίκης και ρίχνουν περισσότερο φως στις λεπτομέρειες της παράξενης ιστορίας του Victor Van Dread. Ένα έξυπνο "σεναριακό τρικ" που προσδίδει μυστήριο αλλά και "αυθεντικότητα" στο πολύ ιδιαίτερο αυτό graphic novel, θυμίζοντάς μας το bonus υλικό που συνήθιζε να περιλαμβάνει ο μεγάλος Alan Moore σε δουλειές του. Και αυτό από μόνο του λέει πολλά για την πειραματική διάθεση και την καλλιτεχνική τολμηρότητα που χαρακτηρίζει το σκοτεινά γοητευτικό αυτό έργο του Βασίλη Λώλου, αλλά και τον ίδιο το δημιουργό.