Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

WE3

Η εξέγερση των πειραματόζωων !

Το WE3 είναι μία μίνι σειρά comics, αποτελούμενη απο μόλις 3 τεύχη, σε σενάριο του πολύ σημαντικού σκωτσέζου σεναριογράφου Grant Morrison, με όμορφη εικονογράφηση απο τον Frank Quitely. Κυκλοφόρησε το 2004 απο την εταιρεία Vertigo  (θυγατρική της DC Comics), και το 2005 εκδόθηκε σε μορφή graphic novel. Το 2012 μεταφράστηκε και στα ελληνικά από την Anubis.

Η υπόθεση ακολουθεί τρία πειραματόζωα - ένα σκύλο, μία γάτα και ένα κουνέλι, τα οποία ένα απόρρητο στρατιωτικό πρόγραμμα έχει μετατρέψει σε θανάσιμες μηχανές, στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν απο τους βασανιστές τους. Οι ίδιοι οι δημιουργοί χαρακτηρίζουν το έργο τους ως ένα OEL manga (Original English-language manga) δράσης, με την αδρεναλίνη και το σασπένς να χτυπάνε κόκκινο.

Πολύ έξυπνο το λογότυπο της σειράς, με τη στρατιωτική ταυτότητα να έχει χαραγμένο πάνω το όνομα της ιδιόμορφης ομάδας.

Τρία συμπαθέστατα κατοικίδια - ένας σκύλος που κάποτε λεγόταν Bandit, μία γάτα που άκουγε (όποτε ήθελε) στο όνομα Tinker, και ένα κουνέλι που είχαν ονομάσει Pirate λόγω του μαύρου μπαλώματος στο δεξί του μάτι, έχουν απαχθεί απο τον αμερικάνικο στρατό και συμμετέχουν (προφανώς χωρίς τη θέλησή τους) σε ένα σαδιστικό στρατιωτικό πρόγραμμα. Σκοπός του προγράμματος είναι να ελαχιστοποιηθούν οι ανθρώπινες απώλειες στα πεδία των μαχών, αντικαθιστώντας τους στρατιώτες με ειδικά εκπαιδευμένα και τροποποιημένα τετράποδα. Το νευρικό σύστημα των πειραματόζωων έχει συνδεθεί με ρομποτικό εξωσκελετό, εξοπλισμένο με βαρύ οπλισμό, ικανό να αντιμετωπίσει ολόκληρο στρατό. Ο σκύλος, που πλέον ονομάζεται number 1, κουβαλάει το βαρύτερο οπλοστάσιο, αντίστοιχο ενός μικρού tank. Η γάτα, ή number 2, είναι ένας ικανότατος σιωπηλός δολοφόνος με οπλισμό ninja, και το κουνέλι, ή number 3, έχει εκπαιδευτεί στη μεταφορά εκρηκτικών μηχανισμών. Τα τρία ζώα μπορούν επίσης να μιλήσουν, με περιορισμένο, φυσικά, λεξιλόγιο.


Η ιστορία μας ξεκινάει με το τελικό test των ικανοτήτων της ομάδας. Παρόντος ενός υψηλού αξιωματούχου του αμερικάνικου στρατού, τα τρία πρώην κατοικίδια σκοτώνουν με χαρακτηριστική ευκολία μία μικρή ομάδα οπλισμένων ανδρών. Όταν όμως ολοκληρωθεί η αποστολή τους, ο στρατιωτικός αποφασίζει οτι δεν τους είναι πλέον χρήσιμα, και διατάζει να εξοντωθούν. Η επικεφαλής των πειραμάτων όμως, Dr. Roseanne Berry, η μόνη ανάμεσα στους επιστήμονες που τα αντιμετωπίζει ως έμψυχα όντα, θα τα βοηθήσει να δραπετεύσουν. Σκορπίζοντας το θάνατο σε όποιον προσπαθήσει να τα εμποδίσει, τα τρία ζώα θα ξεκινήσουν ένα ταξίδι προς την ελευθερία και το σπίτι (αν και δεν είναι πλέον σίγουρα τί είναι αυτό), κυνηγημένα διαρκώς απο εκπαιδευμένα στο ίδιο πρόγραμμα ποντίκια, το στρατό, την αστυνομία, και το πιο επικίνδυνο πείραμα όλου του προγράμματος, το θεόρατο κτήνος number 4.

Η υπόθεση μπορεί να ακούγεται λίγο φαιδρή (ρομπότ-ζώα που μιλάνε τρέχουν προς την ελευθερία), όμως ο Grant Morrison διαχειρίζεται πολύ σωστά το θέμα του, βάζοντας σε πρώτο πλάνο την καταγγελία των βαρβαροτήτων που διαπράττει σε καθημερινή βάση το ανθρώπινο γένος εναντίον των ζώων, και γενικά της φύσης. Σίγουρα δεν αποτελεί απο τα κορυφαία δείγματα δουλειάς που έχουν ξεπηδήσει απο τη θαυματουργή πένα του σκωτσέζου συγγραφέα, είναι όμως μια απλή ιστορία, άλλοτε σκληρή, άλλοτε συγκινητική, και άλλοτε θλιβερή (ιδίως αν σκεφτούμε οτι μπορεί να είναι προφητική), που έχει ως κεντρικό πυρήνα ένα απο τα αγαπημένα θέματα του Morrison - την επανάσταση, την εξέγερση. Την εξέγερση των βασανισμένων ενάντια στους βασανιστές, το ξύπνημα των σκλάβων που αντιδρούν στην καταπίεση και την ανηθικότητα των πλασμάτων που έχουν πιστέψει οτι είναι οι σύγχρονοι θεοί - των ανθρώπων. Η εικονογράφηση του Frank Quitely είναι πολύ όμορφη, με κορύφωση την εκπληκτική "σκηνοθεσία" των σκηνών δράσης (κοιτάξτε μόνο τί έχει κάνει στη δεύτερη και τρίτη απο τις παρακάτω εικόνες), αλλά και τη σκηνή της απόδρασης, την οποία βιώνουμε εξ'ολοκλήρου μέσα απο κάμερες παρακολούθησης.





WE3 @ Vertigo
WE3 @ comicdom (ελληνικά)
WE3 @ Comics worth reading
WE3 @ Wikipedia


Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Octobriana

Προπαγάνδα, απάτη, ή cult φαινόμενο ?

Η Octobriana είναι μία άγνωστη στο ευρύ κοινό ηρωίδα comics της δεκαετίας του 70, με μία cult, σχεδόν μυθική φήμη να την ακολουθεί, και μία μυστηριώδη υπόθεση να περιπλέκεται γύρω απο τη δημιουργία της.

Όλα ξεκίνησαν το μακρινό 1971 απο το βιβλίο "Octobriana and the Russian Underground" του αινιγματικού τσεχοσλοβάκου καλλιτέχνη Petr Sadecký. Σύμφωνα με το βιβλίο, ο χαρακτήρας της Octobriana δημιουργήθηκε τη δεκαετία του 60 απο μια ομάδα διαφωνούντων με το κομμουνιστικό καθεστώς ρώσσων καλλιτεχνών, που αποκαλούνταν Progressive Political Pornography (PPP). Η ομάδα είχε δημιουργηθεί το 1957, και ως το 1970 είχε εξαπλωθεί σε όλες τις κομμουνιστικές χώρες της ανατολικής Ευρώπης. Στις μυστικές συναντήσεις τους, συζητούσαν για πολιτική, φιλοσοφία και... πορνογραφία, καταναλώνοντας αλκοόλ και ναρκωτικά, και επιδιδόμενοι σε ελεύθερο έρωτα.

Πιστεύοντας στις αρχικές αξίες του κομμουνισμού, προτού ο Στάλιν τις διαστρεβλώσει, οι καλλιτέχνες του PPP δημιούργησαν την Octobriana το 1957, επί της προεδρίας του Nikita Khrushtchev, ως υπέρμαχο και θεματοφύλακα των ιδεών τους. Το όνομα της ηρωίδας ασφαλώς αναφέρεται στην Οκτωβριανή επανάσταση, τις αρχές της οποίας ήθελαν να διαφυλάξουν και να προωθήσουν. Μέσω του παράνομου περιοδικού Mtsyry*, το οποίο εξέδιδαν και διένεμαν απο χέρι σε χέρι, χρησιμοποίησαν την ηρωίδα τους σε αρκετές ιστορίες που αντιτίθονταν στο σταλινικό καθεστώς, προπαγανδίζοντας τα μηνύματά τους καμουφλαρισμένες σε "αθώες" περιπέτειες δράσης, εμπνευσμένες απο τα δυτικά υπερ-ηρωικά comics της εποχής. Ακόμη και ο σχεδιασμός της είναι καθαρά δυτικός, μια μίξη της Brigitte Bardot με σλαβικά και αφρικάνικα χαρακτηριστικά, με στοιχεία επίσης απο το χαρακτήρα της Barbarella και των γυναικών του James Bond. Με πλούσια σωματικά προσόντα, και το χαρακτηριστικό κόκκινο αστέρι-σύμβολο του κομμουνισμού στο μέτωπο, η σκληροτράχηλη ηρωίδα περιδιάβαινε τον κόσμο, τη μία παλεύοντας με γιγάντιους ραδιενεργούς θαλάσσιους ελέφαντες στη Ρωσσία, και την άλλη αντιμετωπίζοντας αγριεμένους βούβαλους στην Κίνα. Οι ιστορίες περιέχουν επίσης έντονα τα στοιχεία του ερωτισμού και της ικανοποίησης της σεξουαλικότητας, θέματα που ασφαλώς αποτελούσαν ταμπού στη Σοβιετική Ένωση του ψυχρού πολέμου. 

* Τα παράνομα, αντι-καθεστωτικά περιοδικά όπως το Mtsyry (που ονομάζονταν samizdat), επέσυραν βαρύτατες ποινές σε όποιου την κατοχή ανακαλύπτονταν, καθώς στην εποχή του ψυχρού πολέμου κάθε δυτική επιρροή θεωρούνταν αυτομάτως ως προδοσία κατά της πατρίδας.


Ο Petr Sadecký λοιπόν, ήρθε σε επαφή με τα μέλη του PPP και την Octobriana το 1961 στο Κίεβο, όπου είχε σταλεί απο την κινηματογραφική σχολή FAMU της Πράγας για να συνεχίσει τις σπουδές του. Το 1967 αυτομόλησε απο τη Σοβιετική Ένωση στη δύση, και συγκεκριμένα στην Αγγλία, έχοντας την κατοχή του αρκετά αυθεντικά strips της ηρωίδας, αλλά και ποικίλο υλικό απο τις εκδόσεις και τις δραστηριότητες της μυστικής οργάνωσης που τη δημιούργησε. Κάθισε και οργάνωσε το υλικό αυτό, και συνέθεσε το προαναφερθέν βιβλίο "Octobriana and the Russian Underground", το οποίο εκδόθηκε το 1971 στο Λονδίνο απο την εκδοτική εταιρεία του Tom Stacey. Αμέσως προκάλεσε αίσθηση σε όλη την Ευρώπη, και μάλιστα όχι μόνο ανάμεσα στους αναγνώστες comics, καθώς επρόκειτο για το πρώτο σοβιετικής προέλευσης comics που γινόταν γνωστό στο δυτικό κόσμο, παρουσιάζοντας παράλληλα μεγάλο ενδιαφέρον λόγω του έντονα αισθησιακού του περιεχομένου, αλλά και του αντι-σταλινικού προπαγανδιστικού του χαρακτήρα. Εκτός απο τα αποσπάσματα των ιστοριών της Octobriana, περιείχε περιγραφές απο την παραμονή του συγγραφέα στη Ρωσσία και την Κίνα, κινηματογραφικά δοκίμια, καθώς και μία μακροσκελή μελέτη πάνω στη δομή της ομάδας PPP, τα μέλη και τις επιδιώξεις της, και τις κοινωνικο-πολιτικές συνθήκες που "γέννησαν" την ομάδα και την ηρωίδα τους.

Η αμφισβήτηση

Πολύ σύντομα, μόλις μια εβδομάδα μετά την κυκλοφορία του βιβλίου, εμφανίστηκαν οι πρώτες φωνές που αμφισβητούσαν τα γραφόμενα του Petr Sadecký και την προέλευση του χαρακτήρα. Ο φινλανδός Reima Mäkinen ισχυρίστηκε οτι η δημιουργία της ηρωίδας είχε παραγγελθεί απο τον συγγραφέα στους τσεχοσλοβάκους καλλιτέχνες Bohumil Konecny (εικονογράφηση) και Zdenek Burian (εξώφυλλα), με αρχικό όνομα Amazona. Το αποτέλεσμα ήταν ένα comic strip δράσης, με την ηρωίδα του τίτλου να ηγείται ενός άγριου λαού που αντιστεκόταν στην επέλαση του πολιτισμού. Όταν οι καλλιτέχνες τελείωσαν τη δουλειά τους, ο Sadecký διέφυγε στην Αγγλία, κλέβοντας τα πρωτότυπα έργα τους, και στήνοντας όλη την απάτη με την Octobriana και το PPP, το οποίο δεν υπήρξε ποτέ. Αρκετοί μάλιστα έχουν κατηγορήσει το συγγραφέα ως πράκτορα των μυστικών υπηρεσιών της Τσεχοσλοβακίας. Η θεωρία του Mäkinen υποστηρίζεται απο ένα panel μίας πρώιμης ιστορίας της Octobriana, της "The living sphinx of the Kamchatka radioactive volcano 1934", όπου την αποκαλούν Amazona, καθώς και απο μία εικόνα που εστάλη το 1970 στο περιοδικό Vampirella (ένα χρόνο δηλαδή πρίν την κυκλοφορία του βιβλίου), και που παριστάνει μία ηρωίδα ονόματι Amazona, με μία νυχτερίδα ζωγραφισμένη στο μέτωπο. Η ίδια ακριβώς εικόνα εμφανίζεται στο βιβλίο, με το γνωστό κόκκινο αστέρι να έχει αντικαταστήσει τη νυχτερίδα. Η υπόθεση καλύπτεται ακόμη και σήμερα από ένα πέπλο μυστηρίου, και κανείς δε μπορεί να είναι βέβαιος για την "πατρότητα" της ηρωίδας. Λίγο μετά την έκδοση του βιβλίου, ο Petr Sadecký εξαφανίστηκε μυστηριωδώς (!), προσδίδοντας στην όλη υπόθεση μυθικές διαστάσεις.


Ο χαρακτήρας της Octobriana υπήρξε αποτέλεσμα ποικίλων επιρροών. Για να τη συγκροτήσουν, τα μέλη του PPP συνέλεξαν στοιχεία απο διάφορους πολιτισμούς και κουλτούρες, όπως τις άγριες γυναίκες της Αφρικής, τις ευρωπαίες μάγισσες του Μεσαίωνα  και τους θηλυκούς διαβόλους που εμφανίζονται σε αρκετές θρησκείες. Ήταν θεά των Μάγιας και δαίμονας στην Ιαπωνία, ένα ον που υποτίθεται ότι εμφανίστηκε στις μυθολογίες όλων των λαών. Η ζωή της Octobriana είναι μια διαρκής αναζήτηση για τη σεξουαλική ικανοποίηση, η οποία διακόπτεται στις απαρχές της από την σαδιστική δολοφονία του εραστή της. Η ηρωίδα τότε ξεκινάει ένα μονοπάτι βίας και δολοφονιών. Ωστόσο, μια τέτοια ζωή της προκαλεί πόνο και θλίψη, και κάνει απόπειρα αυτοκτονίας πηδώντας σε ένα ραδιενεργό ηφαιστειακό κρατήρα. Αντί να πεθάνει όμως, βρίσκει την αναγέννηση στις ραδιενεργές φλόγες και αποκτά υπερφυσικές δυνάμεις, τις οποίες χρησιμοποιεί για να βοηθήσει την ανθρωπότητα. Αλλά προδίδεται για άλλη μια φορά από την ανεξέλεγκτη σεξουαλική της επιθυμία. Ερωτεύεται έναν άλλο άντρα, και η ιστορία επαναλαμβάνεται σα φαύλος κύκλος. Εκτός απο τις μυθολογικές της προεκτάσεις όμως, η Octobriana ενσαρκώνει και το αληθινό πνεύμα της Οκτωβριανής επανάστασης.


Μία ενδιαφέρουσα προέκταση της υπόθεσης είναι πως η Octobriana δεν προστατεύεται απο το γνωστό copyright, μιας και ο Sadecký έλεγε πως οι καλλιτέχνες του PPP τη δημιούργησαν για να ανήκει σε όλο τον κόσμο, και δεν αποτελούσε προσωπικό τους κτήμα. Ακόμη όμως κι αν δεχτούμε πως δεν υπήρξε ποτέ το PPP, και οτι αποτελεί δημιούργημα του ίδιου του Sadecký, γεγονός παραμένει οτι κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει κατοχυρώσει τα πνευματικά της δικαιώματα. Έτσι, οποιοσδήποτε καλλιτέχνης είναι ελεύθερος να τη χρησιμοποιήσει στις ιστορίες του. Αρκετοί το έχουν κάνει πράξη, με πιο σημαντικό τον άγγλο Bryan Talbot στη γνωστή του σειρά The Adventures of Luther Arkwright. Επίσης, έχει χρησιμοποιηθεί απο την αμερικανίδα Trina Robbins, τον φιλανδό Reima Mäkinen, και σε μία ιστορία του γνωστού ήρωα Nikolai Dante που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό 2000AD με τίτλο "The Octobriana Seduction" (Οκτώβριος 1998, τεύχη 1113-1116). Το 2003 μεταφέρθηκε και στη μεγάλη οθόνη με τον (μάλλον ενδεικτικό του χαμηλού επιπέδου της ταινίας) τίτλο Octobriana & the Finger of Lenin. Οι εμφανίσεις αυτές καθιέρωσαν την ηρωίδα ως cult φιγούρα των δυτικών comics, αλλά και της δυτικής κουλτούρας γενικότερα. Οι τραγουδιστές David Bowie και Billy Idol δηλώνουν μεγάλοι της fan, και μάλιστα ο τελευταίος την έχει κάνει τατουάζ στο χέρι του.


Λόγω των πολλών αντικρουόμενων απόψεων που κυκλοφορούν γύρω απο τον αινιγματικό χαρακτήρα της Octobriana, παραθέτω αρκετά απο τα άρθρα που διάβασα, έτσι ώστε να σχηματίσετε τη δική σας άποψη (αν φυσικά ενδιαφέρεστε).

Links

Octobriana online
Octobriana online - A Beginner's Guide
Octobriana.org
Octobriana @ free uk 
Octobriana @ The nonist
Octobriana @ international hero
Octobriana @ Alchemy Texts
Octobriana @ comic vine
Octobriana @ wikipedia

(Εκτενές τσέχικο άρθρο σε 3 μέρη, με αγγλική μετάφραση)
Octobriana and the Russian Underground - part 1
Octobriana and the Russian Underground - part 2
Octobriana and the Russian Underground - part 3


Octobriana fan blog 
Octobriana group @ facebook
Octobriana & the Finger of Lenin film

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

Les murailles de Samaris

Το Les murailles de Samaris (Τα τείχη της Σαμάρις) είναι ένα graphic novel του σπουδαίου βέλγου εικονογράφου François Schuiten, σε σενάριο του επί πολλά χρόνια συνεργάτη του Benoît Peeters. Αποτελεί τον πρώτο τόμο της εκπληκτικής σειράς Les Cités Obscures (Cities of the Fantastic), στην οποία οι δύο δημιουργοί μας διηγούνται αυτοτελείς ιστορίες που συνδέονται όμως μεταξύ τους, με κύριους πρωταγωνιστές μυστηριώδεις πόλεις, χαμένες σε ένα παράλληλο, ονειρικό κόσμο. Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1982 σε συνέχειες στο γαλλικό περιοδικό (À Suivre)* (τεύχη #46-49). Το 1983 κυκλοφόρησε ολοκληρωμένο απο την Casterman. Στα αγγλικά δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο Heavy Metal (1984 - 1985), και κυκλοφόρησε ολοκληρωμένο το 1987 απο την NBM Publishing. Το 1988, με την ευκαιρία της δεύτερης γαλλικής έκδοσης του βιβλίου, οι Schuiten και Peeters έκαναν κάποιες μικρές αλλαγές στο τέλος της ιστορίας, έτσι ώστε να ταιριάζει καλύτερα στο γενικό ύφος της σειράς, η οποία εν τω μεταξύ είχε προχωρήσει.

Το 2009 μεταφράστηκε και στα ελληνικά (στην τελική του μορφή) απο την ομάδα του σημαντικότατου, και επιδραστικότατου για τα ελληνικά comics περιοδικού "9" της Ελευθεροτυπίας, και κυκλοφόρησε ως το 20ό album της σειράς "Το άλμπουμ του μήνα".

* Το θρυλικό γαλλο-βελγικό περιοδικό comics (À Suivre) γράφεται πάντα μέσα σε παρένθεση, καθώς έχει πάρει το όνομά του απο την επιγραφή (Συνεχίζεται) που υπήρχε στο τέλος κάθε αποσπάσματος ιστορίας comics που δημοσιεύοταν σε συνέχειες σε κάποιο περιοδικό της εποχής.



Η ιστορία του Les murailles de Samaris ξεκινάει στην πόλη Xhystos (Ζύστος), χτισμένη σε εντυπωσιακό στύλ Art Nouveau, κάτι που φυσικά δεν εκπλήσσει τους γνώριμους στην εκπληκτική εικονογραφική δουλειά του François Schuiten, αυτού του υπέροχου καλλιτέχνη των comics που λατρεύει την τέχνη της αρχιτεκτονικής. Είναι τόσο όμορφη η δουλειά του (αν και εδώ σε αρκετά πρώιμο στάδιο, χωρίς να έχει φτάσει την τελειότητα μετέπειτα έργων του), που έκανε τους εκδότες να ξεχάσουν το όνομα του σεναριογράφου Peeters, αναφέροντάς τον ως το μοναδικό συντελεστή.

Στην Xhystos λοιπόν, ο Franz, ένας νεαρός αξιωματούχος της στρατιωτικής ηγεσίας, δέχεται μια πρόσκληση να μεταβεί σε μια εξερευνητική αποστολή στην απομακρυσμένη και αινιγματική πόλη Samaris. Η Samaris συνοδεύεται απο μια μυστηριώδη αύρα, και άσχημες φήμες για ταξιδιώτες που δεν επέστρεψαν ποτέ, ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγονται και αρκετοί δικοί του γνωστοί, όπως η Clara, η αδελφή της κοπέλας του, της Anna. Η αποστολή του είναι να συγκεντρώσει πληροφορίες για την πόλη, και να μάθει το καλά κρυμμένο μυστικό της. Οι φίλοι του και η κοπέλα του προσπαθούν να τον πείσουν να μην πάει, εκφράζοντας γλαφυρά την ανησυχία τους οτι και αυτός, όπως και οι άλλοι, δεν θα επιστρέψει ποτέ. Η Anna μάλιστα του δηλώνει οτι δεν θα τον περιμένει, όντας ολότελα σίγουρη για τον χαμό του. Όμως ο Franz έχει ήδη δώσει τον λόγο του, και δεν πρόκειται να τον πάρει πίσω.

Το ταξίδι διαρκεί πολλές ημέρες, με τρένο, με υψοπλάνο, με αερόφιλο και με βάρκα, και ο ήρωάς μας έχει διαρκώς την αίσθηση οτι όσο περισσότερο πλησιάζει στη Samaris και τα πελώρια εξωτερικά τείχη της, τόσο περισσότερο απομακρύνεται. Τελικά, μετά απο περισσότερο απο ένα μήνα ταξιδιού, θα διασχίζει τις απόκοσμες πύλες της. Με την πρώτη ματιά, η πόλη και ο λαβύρινθος των στενών δρόμων της του μοιάζουν φυσιολογικά, αν και διαρκώς μεταλασσόμενα. Θα περάσουν όμως αρκετές ημέρες, στις οποίες θα έρθει σε επαφή με τους αποχαυνωμένους, υπνωτισμένους κατοίκους και θα κάνει πολλές φορές σχεδόν πανομοιότυπους περιπάτους στα δαιδαλώδη σοκάκια, πρίν καταλάβει οτι η αρχική του εντύπωση ήταν πέρα για πέρα αληθινή. Ποιά είναι η μυστηριώδης Carla, η όμορφη γυναίκα που συναντάει κάθε μέρα στην καφετέρια του ξενοδοχείου του, και που μοιάζει τόσο στην εξαφανισμένη Clara, την αδελφή της κοπέλας του ? Γιατί έχει την εντύπωση οτι βλέπει τα ίδια κτήρια σε κάθε γωνιά της πόλης ? Και γιατί είναι όλα τόσο ψηλά στη Samaris ? Γιατί αισθάνεται διαρκώς οτι βρίσκεται εν μέσω μιας καλοστημένης συνομωσίας με σκοπό να του κλέψουν το μυαλό ?


Τα τείχη της Σαμάρις κρύβουν πολλά ανομολόγητα μυστικά, τα οποία θα ανακαλύψετε μόνο αν διαβάσετε το υπέροχο αυτό βιβλίο, το οποίο, αν και πρόκειται μόνο για την εισαγωγή στη φανταστική σειρά των "Πόλεων του Φανταστικού", περιέχει όλα τα στοιχεία που κάνουν τη σειρά αυτή τόσο μοναδική. Το μυστύριο, τη μαγεία της αρχιτεκτονικής, το απροσδόκητο, και πάλι την αρχιτεκτονική. Είναι πραγματικά απίστευτο το τί έχει δημιουργήσει ο Schuiten γύρω απο αυτή τη λατρεμένη του αρχιτεκτονική. Ανακαλύψτε το !!!

Les murailles de Samaris @ wikipedia
Les murailles de Samaris @ feuilleton