Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012

Επιτέλους ! KITARO του Shigeru Mizuki


Το KITARO θα μεταφραστεί στα αγγλικά

Η γνωστή εταιρεία Drawn and Quarterly ανακοίνωσε πρόσφατα οτι απέκτησε τα δικαιώματα για την αγγλική γλώσσα της ιστορικής, cult σειράς του Shigeru Mizuki KITARO, και θα ξεκινήσει να την εκδίδει στις αρχές του 2013. Αυτή θα είναι η πρώτη φορά που η πιο γνωστή δουλειά του παλαίμαχου mangaka θα είναι διαθέσιμη στα αγγλικά (εκτός από μία αποτυχημένη, δίγλωσση έκδοση της Kodansha Bilingual Comics το 2002), ακολουθώντας την κυκλοφορία των graphic novels του NONNONBA (2012) και ONWARDS TOWARD OUR NOBLE DEATHS (2011), πάλι από την D+Q.

Το KITARO δημιουργήθηκε από τον Shigeru Mizuki το 1959, και δημοσιεύθηκε στο θρυλικό περιοδικό Shonen. Έγινε αμέσως κλασικό και επηρρέασε την pop κουλτούρα όσο λίγα comics, παρά το ότι θεωρήθηκε πολύ τρομακτικό για μικρά παιδιά. Ο δημιουργός του το εμπνεύστηκε από μία παράσταση κουκλοθέατρου (kamishibai) που είχε ως θέμα τα yōkai, πλάσματα της ιαπωνικής παράδοσης που είναι κάτι ανάμεσα σε πνεύματα και τέρατα, και τα οποία έγιναν οι βασικοί χαρακτήρες της ιστορίας του, με πρώτο και καλύτερο τον πρωταγωνιστή.

Ο KITARO λοιπόν, είναι ένα καθ'όλα φυσιολογικό μικρό παιδί, εκτός από μερικές μικρές ... λεπτομέρειες. Πρώτον, είναι και αυτός ένα yōkai 350 ετών. Επίσης, έχει ένα μόνο μάτι, τα μαλλιά του "διαισθάνονται" την παραφυσική δραστηριότητα, τα σανδάλια του είναι τουρμπινοκίνητα, και έχει ικανότητες καμουφλάζ αντίστοιχες με ένα ... χαμαιλέοντα. Οκ, δεν είναι και τόσο φυσιολογικός, όπως και ο πατέρας του, ο Medama-oyaji, ο οποίος είναι ένα μάτι (η μετάφραση του ονόματός του είναι πατέρας-μάτι)! Βοηθούμενος από τον πατέρα του, λοιπόν, αρκετούς ακόμα διασκεδαστικούς χαρακτήρες και ένα παράξενο οπλοστάσιο, ο μικρός yōkai προσπαθεί να διαφυλάξει την ισορροπία ανάμεσα στον κόσμο των πνευμάτων και των ανθρώπων, και υπερασπίζεται τους θνητούς απέναντι σε κακόβουλα τέρατα.

Η ιστορική manga σειρά του Mizuki έχει μεταφερθεί πολλές φορές στην τηλεόραση και στη μεγάλη οθόνη, τόσο σε anime σειρές, όσο και σε ταινίες live-action (με ηθοποιούς δηλαδή) και video games. Η ζωή του δημιουργού του και της γυναίκας του έχει γίνει reality show στην τηλεόραση (!!!), ενώ στη γενέτειρα πόλη του υπάρχουν διάσπαρτα αγάλματα χαρακτήρων της σειράς, δρόμος που έχει πάρει το όνομά του όπως και μουσείο αφιερωμένο σε αυτόν. Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι οτι οι ιάπωνες ξέρουν να εκτιμούν τους "θησαυρούς" τους.

Και τώρα, επιτέλους, ήρθε η ώρα και για τους μη ιάπωνες να ανακαλύψουν τον υπέροχο, διασκεδαστικά τρομακτικό κόσμο του μικρού KITARO (τα scanlations δε μετράνε, φυσικά).


KITARO english publication @ D & Q
KITARO english publication @ The Comics Reporter
KITARO @ wikipedia

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

A Drunken Dream

Μικρές, ανθρώπινες ιστορίες από την καλλιτέχνιδα που έδωσε κύρος στα "κοριτσίστικα" manga

Η θρυλική Moto Hagio θεωρείται, δικαίως, η καλλιτέχνις που ανέβασε στα μάτια του κόσμου των comics τα shōjo, δηλαδή τα manga με κύριο αναγνωστικό κοινό τα νεαρά κορίτσια. Οι mangaka που ασχολήθηκαν με την κατηγορία αυτή πριν την έλευση της Hagio το 1969 (κυρίως άντρες) δεν είχαν καταφέρει να αφήσουν κάποιο αξιοσημείωτο έργο, που θα ωθούσε και κάποιον άλλο πέραν των έφηβων γιαπωνέζων κοριτσιών να διαβάσει shōjo.

Αυτό άλλαξε λοιπόν στις αρχές της δεκαετίας του 70, με ένα νέο κύμα ταλαντούχων, όσο και καινοτόμων γυναικών mangaka, από τις οποίες γρήγορα ξεχώρισαν η Hagio, η Keiko Takamiya και η Yumiko Oshima. Επιλέγοντας πιο ώριμα θέματα από τα συνήθη, υπερβολικά ανάλαφρα και αφελή, και μη φοβούμενες να πειραματιστούν με τις δυνατότητες του μέσου, οι καλλιτέχνιδες του λεγόμενου Year 24 Group προσέδωσαν στο είδος το συναισθηματικό βάθος που του έλειπε, και μία νέα ποιότητα και καλλιτεχνική αξία.

Η συλλογή A Drunken Dream and other stories συγκεντρώνει 10 από τις καλύτερες μικρές ιστορίες της Moto Hagio, καλύπτοντας την εκπληκτική καριέρα αυτής της εκπληκτικής καλλιτέχνιδας, που εκτείνεται σε περισσότερα από 40 χρόνια, από τη "Bianca" του 1971 έως το "The Willow Tree" του 2007. Η έκδοση της Fantagraphics (2010) είναι, για άλλη μία φορά, ιδιαίτερα προσεγμένη και καλαίσθητη, περιέχοντας μάλιστα πληροφορίες για το Year 24 Group, καθώς και μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη της δημιουργού.

Η θεματολογία του A Drunken Dream δεν έχει ιδιαίτερη ποικιλία, με τις περισσότερες ιστορίες να έχουν ως κεντρικό άξονα τις κοινωνικές σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ των ανθρώπων, και κυρίως τις οικογενειακές. Σε μία από τις καλύτερες ιστορίες της συλλογής π.χ, το φημισμένο, ανατριχιαστικό και ημι-αυτοβιογραφικό Iguana girl (1991), η καλλιτέχνις συμβολίζει το διαφορετικό τρόπο με τον οποίο μία μητέρα αντιμετωπίζει τις δύο της κόρες, σχεδιάζοντας το παραμελημένο παιδί ως ανθρωπόμορφη ιγκουάνα. Στη Bianca (1971), ένα μικρό κορίτσι αποξενώνεται από τη θλιβερή της καθημερινότητα και αντιδρά στον "ενήλικο" τρόπο ζωής, για να ανακαλύψει και να γευτεί την αθωότητα και τις χαρές της παιδικής της ηλικίας, ενώ στο μελαγχολικό Marié, Ten Years Later (1977), ένας καλλιτέχνης ανακαλύπτει τους λόγους που οδήγησαν στη διάλυση της πιο τρυφερής φιλικής σχέσης της ζωής του. Το ομώνυμο A Drunken Dream (1980) είναι μία ιστορία επιστημονικής φαντασίας, που περιγράφει έναν αθάνατο, όσο και καταδικασμένο έρωτα μεταξύ δύο αντρών, μία θεματική (ομοερωτική αγάπη) την οποία η Hagio υπήρξε από τους πρώτους καλλιτέχνες που τόλμησαν να παρουσιάσουν. Η προσωπικά αγαπημένη μου ιστορία είναι το συγκλονιστικό Hanshin: Half-God (1984), που παρουσιάζει την πολύπλοκη σχέση μεταξύ δύο μικρών σιαμαίων αδελφών που είναι ενωμένες στο γοφό. Η Yucy είναι αγγελικά όμορφη, έχοντας πάρει όλα τα εξωτερικά χαρίσματα, αλλά ένα απλοϊκό μυαλό, ενώ η αφηγήτρια Yudy είναι άσχημη, μα υπερβολικά έξυπνη. Τί θα συμβεί στην ψυχοσύνθεση της Yudy όταν θα αποχωριστεί το δυσβάσταχτο βάρος της αδελφής της ?







Απομόνωση, απόρριψη, χαμένες ευκαιρίες και αγάπες. Αναμνήσεις που στοιχειώνουν, βαθιές οικογενειακές κρίσεις και τραύματα που αρνούνται να γιατρευτούν όσα χρόνια κι αν περάσουν. Αυτά είναι μερικά από τα συνήθη θέματα που απασχόλησαν την ευαίσθητη αυτή καλλιτέχνιδα στη διάρκεια της καριέρας της, και φυσικά είναι διάχυτα και σε αυτή την όμορφη συλλογή της δουλειάς της. Με τη σχετικά πρόσφατη μετάφραση του έργου της στα αγγλικά, πολλοί δυτικοί κριτικοί βιάστηκαν να χαρακτηρίσουν τη Moto Hagio ως υπερτιμημένη, πρώτον λόγω της απλότητας του σχεδιαστικού της στύλ, και δεύτερον λόγω της συχνά χαλαρής και ασύνδετης αφηγηματικής της γραμμής. Μπορεί να έχουν δίκιο και στις δύο "κατηγορίες" που της προσάπτουν, αλλά μάλλον δεν κατάφεραν να πιάσουν την ουσία της δουλειάς της, που είναι η ατμόσφαιρα, το συναίσθημα, η εντύπωση που αφήνει στους χαρακτήρες της μία κατάσταση, και όχι η παρουσίαση της ίδιας της κατάστασης. Τα περισσότερα "γεγονότα" στις ιστορίες της Hagio συμβαίνουν "σιωπηλά" ανάμεσα στα panels, χωρίς ακραίες εκφράσεις των προσώπων ή εντυπωσιακές συνθέσεις σελίδας, κάτι που ο γνωστός θεωρητικός των comics Scott McCloud έχει περιγράψει ως μοντέλο επιτυχημένου storytelling. Ο αναγνώστης ταυτίζεται πολύ εύκολα με τους χαρακτήρες και τις αντιδράσεις τους, οι καταστάσεις είναι απολύτως ρεαλιστικές μέσα στη συναισθηματική τους φόρτιση, και σίγουρα κάπου εκεί, ανάμεσα στις ιστορίες θα βρείς κάτι που έχεις ζήσει, ή κάτι που σου θυμίζει κάτι...


Links

A Drunken Dream @ Anime News Network
A Drunken Dream @ Hooded Utilitarian
A Drunken Dream @ Fantagraphics
A Drunken Dream @ Comics Review
A Drunken Dream @ About.com
A Drunken Dream @ wikipedia

Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012

Ο Peter Bagge κάνει Reset

Μία δεύτερη ευκαιρία να ξανακάνεις τα ίδια λάθη !

Ο Peter Bagge επιστρέφει δριμύτερος, και εξερευνά μία σκέψη που σίγουρα έχει περάσει από το μυαλό των περισσότερων ανθρώπων. "Τί θα γινόταν αν μπορούσα να γυρίσω πίσω στο παρελθόν, και να διορθώσω τα μεγάλα λάθη της ζωής μου ?". Και φυσικά, αφού μιλάμε για τον Bagge, το δημιουργό της θρυλικής σειράς HATE, η απάντηση είναι "Πανικός".

Πρωταγωνιστής της μικρής αυτής ιστορίας που θα ολοκληρωθεί σε 4 τεύχη (μέχρι στιγμής έχουν κυκλοφορήσει τα πρώτα 2) είναι ο Guy Krause, ένας ξεπεσμένος ηθοποιός που δηλώνει συμμετοχή σε μία παράξενη πειραματική έρευνα. Οι επιστήμονες που διεξάγουν το πείραμα χρησιμοποιούν τεχνολογία εικονικής πραγματικότητας για να επιβάλλουν στο πειραματόζωο να ξαναζήσει ορισμένες από τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής του. Πώς θα αντιδράσει ο Guy ? Θα προσπαθήσει να διορθώσει τις αποφάσεις του που αποδείχθηκαν λανθασμένες, ή μήπως θα βρεί την ευκαιρία να ζήσει τις πιό κρυφές του φαντασιώσεις ? Ποιός θα τρελαθεί πρώτος, ο ίδιος, ή μήπως η ομάδα των επιστημόνων ? Καί τί κρύβεται στ'αλήθεια πίσω από αυτό το ύποπτο πείραμα ?

Φυσικά και δε γνωρίζω τις απαντήσεις, μιας και η μίνι-σειρά δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη (το 1ο τεύχος κυκλοφόρησε στις 18 Απριλίου 2012, και το 4ο είναι προγραμματισμένο για τις 18 Ιουλίου), αλλά το μόνο σίγουρο είναι οτι πρωταγωνιστικό ρόλο θα παίξει το γνωστό, χαοτικό χιούμορ του δημοφιλούς δημιουργού, και η αχαλίνωτη φαντασία του, που σκαρφίζεται τις πιό απίστευτες εξελίξεις από τις πιό συνηθισμένες, καθημερινές καταστάσεις. Άλλωστε, ο ίδιος ο Bagge δηλώνει υποστηρικτής της γνωστής φράσης "Η πραγματικότητα είναι πιό περίεργη από τη μυθοπλασία", οπότε οι πολυάριθμοι λάτρεις της δουλειάς του μπορούν να περιμένουν ένα ακόμη διασκεδαστικό ταξίδι στον κόσμο της ανθρώπινης παράνοιας.



Reset @ CBR
Reset @ Dark Horse
Peter Bagge interview @ MTV Geek

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2012

Gay X-MEN vs. One Million Moms



Σίγουρα ο εντυπωσιακός τίτλος αυτού του άρθρου ακούγεται σαν κάποιο τραγελαφικό cross-over, ή κάποια περίεργη comics παρωδία, όμως ανταποκρίνεται 100% στην πραγματικότητα. Το σύμπαν των 2 διαστάσεων έχει αναστατωθεί τον τελευταίο καιρό από την αναγγελία της Marvel οτι στο τεύχος #50 των Astonishing X-Men, ο gay χαρακτήρας Northstar θα προτείνει στον σύντροφό του Kyle να τον παντρευτεί, με το γάμο να ακολουθεί σε κάποιο επερχόμενο τεύχος - πιθανότατα στο #51. Με τις ευλογίες μας τα παιδιά, και βίον ανθόσπαρτον. Σωστά ?

Όχι ακριβώς. Στην Αμερική, αυτά τα ευαίσθητα κοινωνικά θέματα δεν είναι ποτέ τόσο απλά (χωρίς φυσικά να εννοώ οτι στην Ελλάδα είμαστε πιο "ανοιχτόμυαλοι"). Αν και το θέμα των δικαιωμάτων των gay δεν είναι ούτε καινούριο, ούτε όσο taboo ήταν παλιότερα, ο υπέρμετρος συντηρητισμός στις ΗΠΑ έχει πολύ βαθιές ρίζες, που δε λένε να ξεριζωθούν με τίποτα. Εδώ λοιπόν εισέρχεται στο προσκήνιο η οργάνωση One Million Moms (Τζίιιιιιζους, και μόνο το όνομα είναι τρομακτικό), η οποία ενθαρρύνει τα εκατομμύρια των υποστηρικτών της (αν πιστέψουμε τον τίτλο της) να στείλουν γράμματα και e-mails στη Marvel, ζητώντας της να μην προχωρήσει σε αυτή την κίνηση.

Επίσης, η συντηρητική χριστιανική οργάνωση ζητάει από τις μεγάλες εταιρείες comics να αποσύρουν όλους τους gay χαρακτήρες, και κάθε αναφορά στο λεγόμενο gay lifestyle. Μάλιστα, μέσα στο 2012 οι ίδιες τσαντισμένες μαμάδες έκαναν επίθεση στη σειρά Life with Archie, με αφορμή τον ομόφυλο γάμο του χαρακτήρα Kevin Keller. Και ετοιμάζονται για πόλεμο και με τη DC, η οποία έχει ανακοινώσει οτι μέσα στο τρέχον έτος θα παρουσιάσει έναν πρώην straight χαρακτήρα ως gay. Και όλα αυτά ενώ σε αρκετές πολιτείες των ΗΠΑ ο γάμος μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου είναι καθ'όλα νόμιμος και, σε γενικές γραμμές, κοινωνικά αποδεκτός.

Όπως καταλάβατε λοιπόν, και όπως φαίνεται και στη φωτογραφία από το site τους που έχω παραθέσει, οι σκληροπυρηνικές μαμάδες πήραν τα σκουπόξυλα, και αλίμονο σε όποιο "σκουπίδι" βρεθεί μπροστά τους.


Ασφαλώς, βεβαίως, η ξαφνική στροφή των μεγάλων εταιρειών στο θέμα της ομοφυλοφιλίας έχει καθαρά εμπορικό χαρακτήρα, και σκοπό να επεκτείνει την αγορά τους σε μέχρι πρότινος "ανεκμετάλλευτα" κοινωνικά σύνολα, αλλά δεν είναι αυτό το βασικό μας θέμα. Επίσης, ασφαλώς, η όλη υπόθεση μπορεί να χαρακτηριστεί ως προπαγάνδα, μιας και η έννοια της λέξης περιλαμβάνει ο,τιδήποτε προσπαθεί να προωθήσει ένα τρόπο κοινωνικής συμπεριφοράς, είτε αυτός χαρακτηρίζεται ως "σωστός", όπως π.χ η άθληση, είτε "λάθος", όπως π.χ η κατάποση αλκοόλ. Αλλά ούτε αυτό είναι το βασικό μας θέμα. Το θέμα μας είναι η ελευθερία της καλλιτεχνικής έκφρασης, που πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτη, και η μη αποδοχή οποιασδήποτε απόπειρας λογοκρισίας, από όπου αυτή κι αν προέρχεται, και όπου κι αν στοχεύει.

The wedding @ Newsrama
The wedding @ Comics Alliance

Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

Η διαμάχη Gaiman - McFarlane

Η δεκάχρονη δικαστική διαμάχη των δύο superstar δημιουργών για δικαιώματα χαρακτήρων της σειράς Spawn τελείωσε, με νικητή τον Neil Gaiman




Στις 27 Ιανουαρίου του 2012, ο Neil Gaiman και ο Todd McFarlane έφτασαν επιτέλους σε συμβιβασμό στην πολύχρονη διαμάχη τους, δικαστική και μη, για δικαιώματα μερικών απο τους γνωστότερους χαρακτήρες της δημοφιλούς σειράς Spawn, τους οποίους δημιούργησε ο πρώτος, χωρίς ποτέ μέχρι σήμερα να έχει εισπράξει χρήματα από την εκμετάλλευσή τους.

Όλα ξεκίνησαν το μακρινό 1993, με την καινούρια τότε σειρά του Todd McFarlane Spawn να μετράει μόλις 7 τεύχη (το 1ο τεύχος κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1992), χωρίς να διαφαίνεται η παραμικρή ένδειξη για την τεράστια μετέπειτα επιτυχία της. Η εικονογράφηση ήταν πολύ καλή, αλλά το σενάριο αρκετά αδύναμο. Τότε ήρθε στο μυαλό του δημιουργού μία πολύ καλή ιδέα για να προωθήσει τη σειρά. Θα ζητούσε σε μερικούς καταξιωμένους συγγραφείς comics της εποχής να γράψουν το σενάριο για κάποια από τα επόμενα τεύχη. Έτσι και έγινε. 4 από τα μεγαλύτερα ονόματα της σκηνής (ίσως ΤΑ μεγαλύτερα), οι Alan Moore, Neil Gaiman, Dave Sim και Frank Miller θα έγραφαν αντίστοιχα τα τεύχη 8, 9, 10 και 11. Το Μάρτιο του 1993 λοιπόν, κυκλοφόρησε το τεύχος 9 του Spawn, εικονογραφημένο από τον Greg Capullo και γραμμένο απο τον Neil Gaiman, ο οποίος τότε βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας του με την εκπληκτική σειρά The Sandman. Ο άγγλος συγγραφέας δημιούργησε για την ιστορία του 3 νέους χαρακτήρες, τον κόμη Cogliostro, τον Medieval Spawn (αν και δεν τον είχε ονομάσει τότε), και, το πιο σημαντικό, την άγγελο-κυνηγό Angela, που καταδιώκει ανελέητα τον καταραμένο πρωταγωνιστή της σειράς.

Τα 4 αυτά τεύχη του Spawn γνώρισαν μεγάλη επιτυχία (λογικό ήταν, με τα ονόματα που υπέγραψαν τα σενάρια), και αποτέλεσαν στροφή για την εκδοτική και εμπορική πορεία της σειράς. Ειδικά η Angela αγαπήθηκε πολύ από το κοινό, κάτι που οδήγησε τον Δεκέμβριο του 1994 στην κυκλοφορία μιας μίνι-σειράς 3 τευχών με το όνομά της, γραμμένη πάλι από τον Gaiman, σε σχέδιο του συν-δημιουργού του χαρακτήρα Greg Capullo. Το επόμενο επεισόδιο της υπόθεσης έλαβε χώρα το 1996, με διάφορες φήμες να κυκλοφορούν οτι ο McFarlane θα πουλούσε τα σχεδιαστικά του studios, Todd McFarlane Productions. Τότε ο Gaiman του ζήτησε να κατοχυρώσουν με συμβόλαιο την μέχρι τότε προφορική τους συμφωνία όσον αφορά την πληρωμή του για τη δουλειά του στο Spawn, και τα δικαιώματα των χαρακτήρων που είχε δημιουργήσει. Σημειωτέον ότι ο Farlane είχε ήδη χρησιμοποιήσει εκτενώς τους χαρακτήρες στη σειρά, κάτι που δεν είχε προβλεφθεί στην προφορική, όπως είπαμε, συμφωνία τους. Αυτό που με έκπληξη έμαθε όμως ο άγγλος συγγραφέας ήταν οτι ο αμερικανός δημιουργός του Spawn είχε ήδη κατοχυρώσει αποκλειστικά στο όνομά του τα δικαιώματα των χαρακτήρων !!! Μπέσα, έτσι ?

Η συνέχεια μας μεταφέρει στον Ιούλιο του 1997, με τους 2 καλλιτέχνες να έχουν φτάσει σε μία συμφωνία ανταλλαγής δικαιωμάτων. Ο Gaiman θα παραχωρούσε τα δικαιώματα της Angela και των άλλων χαρακτήρων του Spawn, με αντάλλαγμα τα δικαιώματα του McFarlane για τον Miracleman, έναν χαρακτήρα της Eclipse Comics που με τη σειρά του είχε πυροδοτήσει αρκετές διαμάχες στον κόσμο των comics. Η ιστορία του Miracleman προηγείται αυτής του Spawn και έχει επίσης πολύ παρασκήνιο, αλλά προς χάριν συντομίας θα την αφήσω έξω από αυτό το άρθρο. Περιληπτικά αναφέρω οτι ο Gaiman είχε διαδεχθεί τον μεγάλο Alan Moore στη συγγραφή της σειράς, και έτσι ο δεύτερος του είχε μεταβιβάσει το 33% των δικαιωμάτων του χαρακτήρα. Η Eclipse Comics όμως αργότερα χρεωκόπησε, και τα περιουσιακά της στοιχεία, στα οποία λογικά συμπεριλαμβανόταν και το υπόλοιπο 66% των δικαιωμάτων τα αγόρασε ο McFarlane (μικρός που είναι ο κόσμος, ε ?). Τελικά όμως, η ανταλλαγή αυτή δεν έγινε ποτέ, όπως και μία ανάλογη που επιχειρήθηκε το 1999.

Στις 24 Ιανουαρίου του 2002, μετά από μία μακρά περίοδο όπου ο McFarlane διατυμπάνιζε παντού οτι είναι ο μοναδικός κάτοχος των δικαιωμάτων τόσο των επίμαχων χαρακτήρων του Spawn όσο και του Miracleman (αυτό λέγεται θράσος νομίζω), ο Gaiman κατέθεσε μήνυση εναντίον του. Η υπόθεση εκδικάστηκε τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς, και το δικαστήριο δικαίωσε πανηγυρικά τον άγγλο, και μάλιστα σε χρόνο-ρεκόρ. Ο πεισματάρης αμερικανός όμως έκανε έφεση. Έτσι, η διαμάχη των 2 δημοφιλών δημιουργών συνεχίστηκε δικαστικά για πολλά χρόνια, με αρκετά επεισόδια, τα οποία δεν θα αναφέρω λεπτομερώς, μιας και τα διαδικαστικά μιας δίκης είναι λίγο βαρετά. Κάτι που αξίζει αναφοράς είναι οτι, όπως αποδείχθηκε, ο McFarlane όχι μόνο δεν ήταν ο αποκλειστικός κάτοχος των δικαιωμάτων του Miracleman, αλλά στην ουσία δεν κατείχε ούτε καν ένα μικρό ποσοστό. Δεν είχε τίποτα, αφού τα δικαιώματα του χαρακτήρα που είχε αγοράσει στην πτώχευση της Eclipse είχαν λήξει, και αυτό ίσως εξηγεί γιατί δεν έγινε ποτέ η ανταλλαγή που είχε συμφωνηθεί το 1997 και το 1999.


Το Δεκέμβριο του 2004 η Todd McFarlane Productions κηρύσσει πτώχευση, μετά από μία άλλη χαμένη δικαστική διαμάχη του McFarlane για κάποιο συμπληρωματικό χαρακτήρα της σειράς Spawn, η οποία του κόστισε αποζημιώσεις 5 εκατομμυρίων δολαρίων. Το 2008, και ενώ είχαν προηγηθεί δηλώσεις του αμερικανού όπου επέμενε οτι κατέχει τα δικαιώματα του Miracleman μέχρι κάποιος να αποδείξει το αντίθετο (έλεος πια), το δικαστήριο του επιδικάζει να πληρώσει 400 χιλιάδες δολάρια στον Gaiman στα πλαίσια της διαδικασίας πτώχευσης της εταιρείας του. Υπέρ του Gaiman κρίνεται και μία, ας πούμε spin-off διαμάχη της όλης υπόθεσης, όσον αφορά κάποιους χαρακτήρες που είχε δημιουργήσει ο McFarlane σε μετέπειτα τεύχη του Spawn (Tiffany, Domina, και Dark Ages Spawn), και ήταν εμφανέστατα κακές αντιγραφές των χαρακτήρων που είχε δημιουργήσει ο άγγλος (ακόμα και τα ονόματά τους είναι σχεδόν ίδια). Έτσι, το δικαστήριο αποφάσισε οτι ο κύριος Todd McFarlane χρωστάει χρήματα στον Neil Gaiman για τα τεύχη 9 και 26 του Spawn όπου εμφανίζονται οι χαρακτήρες που δημιούργησε, τη μίνι-σειρά Angela, και επίσης για την ταινία, την animated σειρά, τις πωλήσεις βιντεοκασετών και DVD, τις εμφανίσεις των χαρακτήρων-αντιγραφών, και τις πωλήσεις action figures. Το Μάιο του 2012, και ενώ οι 2 αντιμαχόμενες πλευρές είχαν επιτέλους καταλήξει σε συμφωνία, ο Gaiman έλαβε τα πρώτα από τα χρήματα που του αναλογούσαν εδώ και μία 20ετία, και ονομάστηκε κάτοχος του 50% των δικαιωμάτων των επίμαχων χαρακτήρων. Τα χρήματα ήταν 1,1 εκατομμύρια δολάρια, και σίγουρα δεν ήταν τα τελευταία που έχει να εισπράξει. - THE END.

Τέλος, πρέπει να αναφέρω οτι στην όλη υπόθεση υπάρχει και μια μεγάλη ειρωνεία, έτσι για να την κάνει ακόμα πιο "ζουμερή". Ο Todd McFarlane είναι συνιδρυτής της εταιρείας Image Comics, της εταιρείας που ιδρύθηκε το 1992, και της οποίας μία από τις πρώτες σειρές ήταν και το Spawn. Η Image λοιπόν ήταν το αποτέλεσμα της "επανάστασης" ορισμένων δημιουργών ενάντια στην πολιτική πνευματικών δικαιωμάτων που ακολουθούσαν, και ακόμη ακολουθούν, τα εκδοτικά μεγαθήρια των comics όπως η Marvel και η DC. Σε αυτές τις εταιρείες, στις οποίες είχε εργαστεί για χρόνια και ο ίδιος ο McFarlane, οι καλλιτέχνες αναγκάζονται να υπογράφουν στα συμβόλαιά τους οτι δεν έχουν καμία απαίτηση από την εμπορική εκμετάλλευση των χαρακτήρων που δημιουργούν, και οτι όλα τα δικαιώματα ανήκουν στην εταιρεία. Σίγουρα μία άδικη συμφωνία. Η Image λοιπόν πρέσβευε οτι τα πνευματικά δικαιώματα των χαρακτήρων πρέπει να ανήκουν στους δημιουργούς τους. Πολύ ωραία ως εδώ. Μετά όμως, με την εταιρεία να μετρά μόλις ένα χρόνο ζωής, γίνεται αυτή η υπόθεση με τον Neil Gaiman. Πραγματικά ειρωνικό, έτσι ? Προφανώς ο κύριος McFarlane δε μπορούσε να ανεχτεί να του στερούν / κλέβουν τα δικά του δικαιώματα, αλλά δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα να κλέβει τα δικαιώματα άλλων.

Τέλος πάντων, επειδή είμαι προφανώς προκατειλημμένος υπέρ του Gaiman, ο οποίος είναι από τους αγαπημένους μου συγγραφείς comics, παραθέτω αρκετά άρθρα για την υπόθεση. Αν θέλετε μία πιο ολοκληρωμένη άποψη, μπορείτε να τα διαβάσετε, και να απορήσετε με τη σειρά σας με το θράσος και την κουτοπονηριά ορισμένων ανθρώπων (δε λέω ποιούς).

Gaiman/McFarlane Lawsuit @ Comics Beat
Gaiman/McFarlane Lawsuit @ CBR
Gaiman/McFarlane Lawsuit @ io9
Gaiman/McFarlane Lawsuit @ IGN
Gaiman/McFarlane Lawsuit @ blastr
Gaiman/McFarlane Lawsuit : The story so far...