Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

Atagoul - Το καλύτερο αμετάφραστο manga

Γιατί δεν έχει μεταφραστεί ακόμη στα αγγλικά αυτό το υπέροχο, ονειρικό manga ?

Τα τελευταία χρόνια οι εκδοτικές εταιρείες του αγγλόφωνου κόσμου έχουν αυξήσει κατά πολύ τον αριθμό των τίτλων manga που μεταφράζουν στα αγγλικά. Αυτό φυσικά είναι πολύ ευχάριστο, όμως υπάρχουν πολυάριθμες αξιόλογες και ποιοτικές σειρές που παραμένουν αμετάφραστες. Από τη μία πλευρά κάτι τέτοιο φαντάζει λογικό, αν αναλογιστούμε την τεράστια παραγωγή της χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου, από την άλλη όμως δείχνει παράλογο, όταν διαπιστώνει κανείς οτι η μεγάλη πλειοψηφία των τίτλων που μεταφράζονται αποτελεί παραλλαγές του ίδιου θέματος - μάχες μεταξύ ανθρώπων ή πλασμάτων με υπερφυσικές δυνάμεις.

Υπάρχουν όμως και σειρές που ξεφεύγουν από αυτό το μοτίβο, και που πιστεύω οτι αξίζουν την προσοχή του δυτικού κοινού. Μία από αυτές λοιπόν είναι και το Atagoul του Hiroshi Masumura. Το manga ξεκίνησε να εκδίδεται το 1976, και μετράει μέχρι στιγμής τέσσερις αυτόνομες σειρές, με την τελευταία, Atagoul in Cat’s Forest, να κυκλοφορεί το 1999 και να αποτελείται από 18 τόμους.

Η υπόθεση εκτυλίσσεται σε ένα φανταστικό κόσμο που κατοικείται τόσο από ανθρώπους όσο και από ανθρωπόμορφες γάτες, με τις δύο "φυλές" να μοιράζονται μάλιστα την ίδια γλώσσα. Κεντρικός χαρακτήρας της σειράς είναι ο χοντρός, κίτρινος γάτος Hideyoshi, ο οποίος μπλέκει συνέχεια με την παρέα του σε σουρρεαλιστικές αλλά και αστείες περιπέτειες, ανάμεσα σε ένα περιβάλλον γιγαντιαίων φυτών και φρούτων, καταπράσινων λειβαδιών και μαγευτικών λιμνών. Πάντα χαμογελαστός και ανέμελος, ο Hideyoshi περνάει την ώρα του πίνοντας sake και τρώγοντας ό,τι βρεθεί μπροστά του (αυτό φαίνεται), παίζοντας μουσική με περίεργα, αυτοσχέδια όργανα και χορεύοντας με τους φίλους του στα κλαδιά των τεράστιων δέντρων που αποτελούν το σπίτι τους. Ο καλύτερός του φίλος είναι ο άνθρωπος Tempura, ο οποίος ντύνεται σαν έποικος των νεαρών Η.Π.Α του 18ου αιώνα, σε αντίθεση με τα φαρδιά, πολύχρωμα, χίπικα ρούχα του χοντρόγατου με τα ζωγραφισμένα χταπόδια, που αποτελεί και το αγαπημένο του φαγητό.






.
Οι περιπέτειες που ζούν οι κάτοικοι του γατο-χωριού (σε αντιστοιχία με το στρουμφο-χωριό, που έχει και αρκετές ομοιότητες) ξεκινούν συνήθως με κάποιο γλέντι, όπου όλοι τρώνε, μπεκροπίνουν και χορεύουν. Ξαφνικά, αρχίζουν να συμβαίνουν παράξενα πράγματα, π.χ εμφανίζονται κρύσταλλοι στο δέρμα κάποιου από τους χαρακτήρες, κάποιος συρρικνώνεται ή αλλάζει σχήμα, ή ακτίνες φωτός ξεπηδάνε από το σώμα του. Αιτία είναι συνήθως κάποιο κακό πνεύμα που αργά ή γρήγορα εμφανίζεται και απειλεί τους ήρωές μας. Φυσικά, το καλό (και το sake) πάντα θριαμβεύει ! Σε άλλες ιστορίες πάλι, πιο ξεκούραστες, τα υπερμεγέθη γατιά απλά ξαπλάρουν όπου βρούν, ντύνονται με κάθε λογής ευφάνταστα κουστούμια ή κάνουν jacuzzi !!!

Σε μία από αυτές π.χ, την οποία φυσικά διάβασα με επεξηγήσεις στα αγγλικά που είχε γράψει ένας Ιάπωνας, αφούν δεν ξέρω γιαπωνέζικα, ο Hideyoshi και ο Tempura πηγαίνουν σε ένα κουρείο που μόλις έχει ανοίξει, μαζί με τις ασημένιες άρπες τους. Εκεί, ο κουρέας τους προσφέρει να πιούν "ονειρόσουπα". Με το που την πίνουν, τους παίρνει ο ύπνος (ποιός να το περίμενε). Ο κουρέας τότε αρχίζει να παίζει βιολί, και αμέσως εμφανίζονται μικρά καβουράκια που κόβουν με τις δαγκάνες τους τα μαλλιά των ηρώων μας υπό τον ήχο της μουσικής. Όταν φεύγουν από το μαγαζί, ο κουρέας ζωγραφίζει πάνω στις άρπες τους το μαγικό σύμβολο της ονειρόσουπας. Όταν λοιπόν οι δυό τους παίζουν τις άρπες τους, ξεπηδούν ουράνια τόξα μέσα από τις πλάτες τους (σίγουρα κάποια "ονειρόσουπα" έπινε και ο Masumura όταν έγραφε το σενάριο).

Πάντως, ίσως τελικά να στενοχωρηθώ λιγάκι αν μεταφραστεί το Atagoul και διαπιστώσω τί ακριβώς λένε οι χαρακτήρες μεταξύ τους. Μια χαρά περνάω φτιάχνοντας τους διαλόγους με τη φαντασία μου και προσπαθώντας να καταλάβω τί συμβαίνει μέσα στο σουρρεαλιστικό, κεφάτο μπάχαλο που επικρατεί σε κάθε σελίδα.




Στην Ιαπωνία ο Masumura είναι γνωστός τόσο για το Atagoul όσο και για τις μεταφορές του σε manga των δημοφιλέστατων παιδικών βιβλίων του Kenji Miyazawa, συγγραφέα του Night on the Galactic Railroad. Μάλιστα, η πολύ όμορφη μεταφορά του συγκεκριμένου βιβλίου σε ταινία anime το 1985 βασίστηκε στην προηγούμενη μεταφορά του σε manga από τον Masumura. Γι'αυτό και όλοι οι χαρακτήρες της ταινίας είναι γάτες, ενώ στο βιβλίο είναι άνθρωποι. Οι κακιές γλώσσες λένε μάλιστα οτι ο δημιουργός επιλέγει οι χαρακτήρες των έργων του να είναι στην πλειοψηφία τους ανθρωπόμορφες γάτες επειδή δεν είναι τόσο καλός στο σχεδιασμό ανθρώπων - κάτι που επιβεβαιώνουν και οι εικόνες που έχω παραθέσει. Στο σχεδιασμό ονειρικών, σουρρεαλιστικών τοπίων και χαρούμενων, χοντρών, μευθυσμένων γατιών τα πηγαίνει μια χαρά πάντως οπότε ... χαλάλι του !

Μία πολύ ενδιαφέρουσα πληροφορία είναι οτι ο δημιουργός πλησιάστηκε από το εξαιρετικό Studio Ghibli του Hayao Miyazaki, τον πρώτο καιρό της λειτουργίας του, με σκοπό τη μεταφορά του Atagoul σε ταινία anime. Δε γνωρίζω για ποιό λόγο δεν προχώρησε η συγκεκριμένη συνεργασία (και είναι μεγάλο κρίμα), όμως μέρος της χαρούμενης ατμόσφαιρας και του περιβάλλοντος της σειράς του Masumura πέρασε (ή "δανείστηκε", δεν ξέρω) σε μία από τις πρώτες ταινίες του πασίγνωστου studio, το εξαιρετικό My Neighbor Totoro του Miyazaki. Μάλιστα ο Totoro, ο κεντρικός χαρακτήρας της ταινίας έχει πολλές ομοιότητες με τον Hideyoshi (χμμμμ, κάτι παίζει εδώ). Και το Atagoul έχει μεταφερθεί σε anime, με όχι και τόσο πετυχημένα αποτελέσματα δυστυχώς.








Atagoul @ The Comics Journal
Top 5 Untranslated Manga @ comixology


Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

Little Ego - Vittorio Giardino

Μία παιχνιδιάρικη ερωτική παρωδία του Little Nemo in Slumberland

Ο Vittorio Giardino είναι ένας πολύ καλός ιταλός κομίστας της παλιάς σχολής, γνωστός περισσότερο για τις κατασκοπικές περιπέτειες του πιο δημοφιλούς χαρακτήρα που δημιούργησε ποτέ, του Max Fridman. Φυσικά, όπως κάθε καλλιτέχνης, τον ενδιαφέρει έντονα και το ερωτικό στοιχείο, κάτι που επιβεβαιώνει και η πολύ όμορφη σειρά comic strips του Little Ego, το πρώτο επεισόδιο της οποίας κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1984 στο περιοδικό Glamour International #12.

Μετά το πολύ επιτυχημένο ντεμπούτο της, η σειρά δημοσιευόταν τακτικά σε διάφορα περιοδικά, comics θεματολογίας ή και όχι, όπως το ιταλικό Comic Art (1985-1989), το Epix (1986-1990), το αμερικάνικο Heavy Metal (1993-1994) και το Penthouse (εννοείται).

Η κεντρική ηρωίδα Ego είναι μία όμορφη και αισθησιακή εικοσάρα που πρωταγωνιστεί σε σύντομες, συνήθως 2-σέλιδες, ονειρικές ερωτικές περιπέτειες, σε αντιστοιχία με το strip που ενέπνευσε το Giardino, το εξαιρετικό Little Nemo in Slumberland του αμερικανού Winsor McCay.




Η σειρά είναι στην ουσία μία παρωδία ερωτικού περιεχομένου του Little Nemo. Σε κάθε ιστορία η Ego βλέπει ένα όνειρο, με το τελευταίο panel να τη δείχνει να ξυπνάει στο κρεβάτι της. Από επισκέψεις υδρόβιων ζώων με πονηρούς σκοπούς στη μπανιέρα της και περιπτύξεις με πολλές εκδοχές του εαυτού της που βγαίνουν από τον καθρέφτη (!), μέχρι ακροβατικά σε αεροπλάνα εν πτήσει και περιπλανήσεις σε εξωτικές αραβικές χώρες, η πρωταγωνίστρια ζεί κάθε βράδυ έντονες συγκινήσεις, πρίν ξυπνήσει απότομα και συνειδητοποιήσει οτι όλα αυτά ήταν ένα όνειρο. Κι ενώ ο αθώος μικρός Nemo μιλούσε στη μητέρα του αφού ξυπνούσε, η Ego σκέφτεται πώς θα εξηγήσει την πικάντικη, νυχτερινή της περιπέτεια στον ψυχαναλυτή της.

Επιλέγοντας τον κόσμο των ονείρων ως σκηνικό για τις περιπέτειες της ηρωίδας του, ο Giardino απελευθερώνεται από τις "συνταγές" της συμβατικής αφήγησης, χρησιμοποιώντας μία πιο σουρρεαλιστική, ανάλαφρη και λίγο άναρχη φόρμα, απαλλαγμένη από κάθε είδους λογικούς αλλά και ηθικούς φραγμούς. Όταν όλα είναι ένα όνειρο, υπάρχει μία κάποια "δικαιολογία" για μία γυναίκα που το κάνει στη μπανιέρα της με ένα κροκόδειλο, σωστά ? Προς υπεράσπισή της πάντως, αυτός της όρμησε ! Και γενικότερα όμως, η Ego δεν είναι η κλασική, ασυγκράτητη γυναίκα ελευθέρων ηθών (κοινώς λυσσάρα) που συναντάμε σε άλλα ερωτικά comics και που ψάχνει απλά να ικανοποιήσει τις επιθυμίες της, αλλά πιο πολύ βρίσκεται παγιδευμένη στις παιχνιδιάρικες καταστάσεις που την εμπλέκει έξυπνα ο δημιουργός της. Και αφού έμπλεξε που έμπλεξε, τί να κάνει η κακομοίρα ? Ας το απολαύσει !


Δε νομίζω πάντως να έχω ξαναδεί ποτέ το κροκοδειλάκι του Lacoste τόσο ενθουσιασμένο !






Ακολουθούν δύο απ'ευθείας παραπομπές του Giardino στον Little Nemo του Winsor McCay
(Τα strips χρονολογούνται από το 1908 παρακαλώ !)




Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2013

Awaken - Martin Springett

Ένας υπέροχος ονειρόκοσμος από τον Martin Springett

Martin Springett είναι ένας πολύ καλός άγγλος εικονογράφος (και μουσικός, αλλά δεν μας απασχολεί ιδιαίτερα αυτό τώρα). Έχοντας φιλοτεχνήσει αρκετά εξώφυλλα βιβλίων και δίσκων, με τον κόσμο των comics έχει ασχοληθεί ελάχιστα, απ'όσο τουλάχιστον μαρτυρούν οι λιγοστές πληροφορίες που συνέλεξα για αυτόν στο internet. Εκτός από τη συγκεκριμένη μικρή ιστορία Awaken των 8 σελίδων, φαίνεται να έχει σχεδιάσει μόνο άλλη μία με τίτλο The Prisoner, και τις δύο για λογαριασμό του περιοδικού Heavy Metal, του αμερικάνικου μικρού αδελφού του γαλλικού Métal Hurlant.

Βωβή, εκτός από 2-3 σύντομες προτάσεις και με μία εκ-πλη-κτι-κή και πολύ ιδιαίτερη εικονογράφηση, η ιστορία Awaken δημοσιεύθηκε στο Heavy Metal του Νοεμβρίου του 1980, προκαλώντας αμέσως αίσθηση με την εξαιρετική λεπτομέρεια, την ανάμιξη αρκετών εικονογραφικών τεχνικών και την υπέροχη φαντασία της. Δε χρειάζεται να πω περισσότερα - Θαυμάστε !

Η συγκεκριμένη ανάρτηση αφιερώνεται στην αγαπητή φίλη blogger και εξαιρετική καλλιτέχνι Βάσω. Αν μάλιστα το εικονογραφικό στύλ του κυρίου Springett την εμπνεύσει, σίγουρα έχουμε να δούμε πολύ όμορφα και ενδιαφέροντα πράγματα από το μολύβι της. Να'σαι καλά και να ζωγραφίζεις Βάσω !









Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2013

Salammbô

Μία sci-fi μεταφορά του αριστουργήματος του Gustave Flaubert από τον Philippe Druillet

Ο Philippe Druillet είναι ένας από τους κορυφαίους ευρωπαίους κομίστες, και το Salammbô είναι ένα από τα κορυφαία έργα του, με πρωταγωνιστή τον κορυφαίο χαρακτήρα που δημιούργησε ποτέ στην πολύ πλούσια καριέρα του - τον Lone Sloane. Είναι μία μεταφορά σε comics του ομώνυμου ιστορικού μυθιστορήματος του Gustave Flaubert, διασκευασμένο στο αγαπημένο είδος του Druillet, την επιστημονική φαντασία.

Το έργο αποτελείται από 3 τόμους, με τον πρώτο που δανείζει τον τίτλο του σε όλη την τριλογία να δημοσιεύεται αρχικά στα τεύχη #48-54 του θρυλικού περιοδικού Métal Hurlant, το οποίο είχε συν-ιδρύσει ο γάλλος κομίστας το 1975 μαζί με άλλους τρείς εκλεκτούς συναδέλφους του. Ένας από αυτούς ήταν ο μεγάλος Moebius. Το 1980 εκδόθηκε και σε μορφή album από την εκδοτική εταιρεία των συντελεστών του περιοδικού, την Les Humanoïdes Associés. Η εταιρεία Dargaud κυκλοφόρησε τους υπόλοιπους δύο τόμους, τους Carthage (1982) και Mathô (1986).

Το 1984 ο πρώτος τόμος κυκλοφόρησε και στα ελληνικά από την εταιρεία Βαβέλ / Ars Longa, σε μία πολύ μέτρια και πλέον δυσεύρετη έκδοση. Ο δεύτερος τόμος δημοσιεύθηκε σε συνέχειες το 1985-86 στο περιοδικό επιστημονικής φαντασίας Επόμενη Μέρα (τεύχη 1, 2, 4-8), και ο τρίτος τόμος δεν έχει εκδοθεί μέχρι σήμερα (αθάνατη ελληνική πραγματικότητα).

Το Salammbô του Gustave Flaubert (συγγραφέα επίσης της Madame Bovary) είναι μία ηρωική περιπέτεια ιστορικού περιεχομένου του 1862, που βασίζεται χαλαρά σε ένα αληθινό ιστορικό γεγονός. H υπόθεση διαδραματίζεται στην Καρχηδόνα τον 3ο αιώνα π.Χ, κατά τα γεγονότα μίας εξέγερσης μισθοφόρων που ακολούθησε τον πρώτο από τους τρείς πολέμους της πόλης με τη νεαρή τότε ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Οι μισθοφόροι που βοήθησαν την πόλη στον πόλεμο παραμένουν απλήρωτοι, με τους κατοίκους να προσπαθούν να τους παραπλανήσουν για να αποφύγουν την πληρωμή. Ο εκνευρισμός στις τάξεις των μισθοφόρων αυξάνεται, με αποτέλεσμα αρκετούς βανδαλισμούς και λεηλασίες σε όλη την Καρχηδόνα.

Η πανέμορφη νεαρή ιέρεια Salammbô, κόρη του τιμημένου στρατηγού Hamilcar Barca, ο οποίος λείπει σε εκστρατεία με το κύριο στράτευμα, προσπαθεί να διατηρήσει τις ισορροπίες και να αποφύγει το διαφαινόμενο αιματοκύλισμα. Όταν εμφανίζεται με θάρρος ανάμεσα στους βάρβαρους στρατιώτες για να τους ηρεμήσει, δύο από τους αρχηγούς τους, ο Mathô και ο Narr'Havas, την ερωτεύονται παράφορα και μονομαχούν για χάρη της. Με τη βοήθεια του Σπένδιου, ενός πρώην σκλάβου που έχει κερδίσει την ελευθερία του, ο Mathô θα κλέψει ένα από τα ιερά κειμήλια της πόλης, το πέπλο της θεάς Tanit, για να αναγκάσει το αντικείμενο του πόθου του να έρθει να το(ν) αναζητήσει. Εν τω μεταξύ ο Hamilcar Barca (πραγματικό ιστορικό πρόσωπο, πατέρας του μεγαλοφυούς στρατηγού Hannibal) επιστρέφει από τον πόλεμο, και ξεκινούν αιματηρές συγκρούσεις ανάμεσα στον Καρχηδονιακό στρατό και τους μισθοφόρους. Το αίμα, το πάθος και η φωτιά θα αποτελέσουν το βίαιο σκηνικό πάνω στο οποίο θα διαδραματιστεί ο τραγικός έρωτας της Salammbô και του Mathô.









Ο Philippe Druillet μεταφέρει με εκπληκτικό τρόπο την ιστορία του Flaubert στο μακρινό μέλλον, τοποθετώντας στη θέση του Mathô τον αγαπημένο του χαρακτήρα και ήρωα των περισσότερων δουλειών του, το διαστημικό ταξιδευτή και τυχοδιώκτη Lone Sloane. Το γεμάτο αίμα και πάθος επικό κείμενο ταιριάζει απόλυτα στην ψυχοσύνθεση του ασυγκράτητου και παρορμητικού ήρωα, στρώνοντας το υπόβαθρο για μία συναρπαστική διαστημική τραγωδία, με μία από τις κορυφαίες εικονογραφήσεις που έχει υπάρξει ποτέ στο είδος των comics επιστημονικής φαντασίας. Στο Salammbô ο ώριμος πλέον Druillet συνδυάζει όλες τις πολυάριθμες και πρωτοποριακές τεχνικές που είχε χρησιμοποιήσει στη μέχρι τότε καριέρα του, με το αποτέλεσμα να συνιστά έναν αληθινό καλλιτεχνικό θρίαμβο.

Κάθε σελίδα είναι απλά μαγευτική, με τις συνηθισμένες υπέροχα πολύπλοκες συνθέσεις του ταλαντούχου δημιουργού να συνδυάζονται με ολοσέλιδες ή δισέλιδες μεγαλειώδεις εικονογραφήσεις χωρίς κείμενο, και με άλλες σελίδες παραδοσιακού comic φορμά ή απλής αφήγησης διακοσμημένης με γεωμετρικά μοτίβα, συνθέτοντας ένα πολύχρωμο μέσα στη σκοτεινιά του χάος, μία πανέμορφη καλλιτεχνική αναρχία. Η προσοχή στη λεπτομέρεια και τους χρωματισμούς των σκηνικών των μαχών και των θεόρατων, επιβλητικών οικοδομημάτων φανερώνουν την απίστευτη δουλειά που έχει επενδύσει ο δημιουργός σε κάθε σελίδα ξεχωριστά, και δικαιολογούν απόλυτα τον τίτλο του Space Architect που του έχει αποδόσει ο κόσμος των comics.






Οι εικόνες που έχω παραθέσει μέχρι τώρα είναι μόνο από τον πρώτο και ομώνυμο τόμο, επειδή 1ον: είναι ο καλύτερος, τόσο από άποψη σεναρίου όσο και εικονογράφησης, και 2ον: είναι ο μόνος τόμος από τον οποίο βρήκα εικόνες στο internet με τα παλιά, πρωτότυπα χρώματα του Druillet. Δυστυχώς, το έργο έχει κυκλοφορήσει συλλεγμένο σε 1 τόμο με καινούρια, ψηφιακά χρώματα, κάτι που αποτελεί έγκλημα, καθώς η ψηφιακή τεχνολογία "ισοπεδώνει" την εξαιρετική εικονογράφηση του μεγάλου γάλλου δημιουργού, αφαιρώντας μεγάλο βαθμό από την υπέροχη, ανάγλυφη υφή που προσδίδουν τα δικά του χρώματα. Για να μην αναφέρω οτι μια τέτοια κίνηση συνιστά έλλειψη σεβασμού πρός το πρόσωπο του καλλιτέχνη. Κοιτάξτε την παρακάτω εικόνα και συγκρίνετε μόνοι σας. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω το νόημα παρόμοιων κινήσεων, μιας και η διαφορά στην ποιότητα είναι νομίζω εμφανής. Θύμα της ίδιας αψυχολόγητης τακτικής έχει πέσει και ο μεγάλος Moebius στο αριστούργημά του The Incal. Είναι τρελοί αυτοί οι γαλάτες !

Μετά τη συγκριτική εικόνα, ακολουθεί ένα δείγμα από τους τόμους 2 και 3 με τα ψηφιακά χρώματα. Ασφαλώς, η εικονογράφηση παραμένει κορυφαία, απλώς έχει χάσει λίγη από τη μεγαλοπρέπειά της.