Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2015

Ode to Kirihito

Ένα αγωνιώδες ιατρικό thriller
από το μεγάλο Osamu Tezuka


Το Ode to Kirihito είναι ένα εξαιρετικό όσο και σκοτεινό graphic novel του δάσκαλου / πατέρα / θεού των manga, του μεγάλου Osamu Tezuka (1928-1989). Ανήκοντας στα λεγόμενα "ενήλικα" έργα του καλλιτέχνη, ο οποίος φημιζόταν για τις παιδικές, σε στυλ Disney σειρές του, το Ode to Kirihito ανήκει επίσης σε ένα είδος που ο ίδιος ο Tezuka καθιέρωσε, το ιατρικό thriller (άλλωστε είχε πάρει και πτυχίο ιατρικής). Και μάλιστα αποτέλεσε το έργο που άνοιξε το δρόμο για τη μνημειώδη σειρά-ορόσημο του ιδιαίτερου αυτού παρακλαδιού των ιαπωνικών comics, το Black Jack.

Πρωτοδημοσιεύθηκε σε συνέχειες στο περιοδικό Big Comic την περίοδο 1970-1971, αμέσως μετά κυκλοφόρησε συλλεγμένο στην Ιαπωνία, και μόλις το 2006 μεταφράστηκε στα αγγλικά από την εταιρεία Vertical Inc. Με μέγεθος μόλις... 832 σελίδες, είναι από αυτές τις δουλειές που δυσκολεύεσαι να κατατάξεις ως graphic novel ή ως σειρά, κάτι το οποίο συνήθιζε συχνά ο Tezuka, έχοντας παραδόσει πολλές δουλειές που "αδιαφορούσαν" για τα παραδοσιακά ιαπωνικά φορμά και πρότυπα στην πλούσια καριέρα του.

Υπόθεση
(περιέχει spoilers)

Κεντρικός χαρακτήρας της ιστορίας μας είναι ο Dr. Kirihito Osanai, ένας γιατρός που εργάζεται σε ένα μεγάλο νοσοκομείο της Ιαπωνίας. Όλο το ιατρικό προσωπικό, με επικεφαλής τον Dr. Tatsugaura, βρίσκεται σε απόλυτη σύγχυση λόγω του ασθενούς του δωματίου 66, ο οποίος πάσχει από μία καινούρια, μυστηριώδη ασθένεια. Η Monmow Disease, όπως ονομάστηκε, παραμορφώνει το πρόσωπο και τα κόκκαλα των προσβεβλημένων, δίνοντάς τους την εμφάνιση ανθρωπόμορφων σκύλων, πρίν τελικά τους οδηγήσει στο θάνατο. Ο διευθυντής Tatsugaura πιστεύει οτι η ασθένεια είναι μεταδοτική, όμως ο Kirihito είναι πεπεισμένος οτι είναι ενδημική του περιβάλλοντος του χωριού Doggoddale, απ'όπου προέρχονται όλα τα λιγοστά θύματα. Έτσι, θα επιχειρήσει το παράτολμο ταξίδι στο απομονωμένο ορεινό χωριό, αφήνοντας πίσω την αρραβωνιστικιά του Izumi, την οποία όμως εποφθαλμιά και ο συνεργάτης και "φίλος" του, Dr. Urabe. Στο αφιλόξενο Doggoddale ο θαρραλέος γιατρός μας θα εξαναγκαστεί να παντρευτεί μία ντόπια κοπέλα για να τον αποδεχθούν οι κάτοικοι, όμως τελικά θα πέσει και ο ίδιος θύμα της ασθένειας που πήγε να μελετήσει. Δεν θα το βάλει κάτω όμως, και θα καταφέρει να ανακαλύψει την προέλευσή της, επιτυγχάνοντας ταυτόχρονα να σταματήσει τη θανατηφόρα εξέλιξή της στον οργανισμό του.

Ως άνθρωπος-σκύλος πλέον λοιπόν, ο ήρωάς μας θα ξεκινήσει πίσω για το νοσοκομείο ώστε να ανακοινώσει τα αποτελέσματα της μελέτης του, όμως στο δρόμο θα αιχμαλωτιστεί από έναν εκκεντρικό εκατομμυριούχο από την Taiwan, ως έκθεμα στο προσωπικό του τσίρκο φρικιών. Από εκεί και πέρα θα ξεκινήσει η τραγική Οδύσσειά του - θα περιπλανηθεί σε πολλές χώρες και θα γνωρίσει αμέτρητους ανθρώπους, οι περισσότεροι από τους οποίους θα τον φοβηθούν, θα τον ταπεινώσουν και θα τον βασανίσουν. Η υπόθεση ακολουθεί ταυτόχρονα και άλλους χαρακτήρες, όπως την Izumi που προσπαθεί ακούραστα να βρεί τον αγαπημένο της Kirihito, αλλά και τους υπόλοιπους γιατρούς του νοσοκομείου. Ο Dr. Urabe, παρ'όλη τη σχεδόν σχιζοφρενή συμπεριφορά του, ξεκινάει το δικό του προσωπικό ταξίδι για να βρεί τον χαμένο Kirihito αλλά και να ανακαλύψει τα αίτια της ασθένειας, και ο Dr. Tatsugaura δολοπλοκεί αναίσχυντα, προσπαθώντας να προωθήσει την αναπόδεικτη θεωρία του οτι η ασθένεια Monmow είναι μεταδοτική, και έτσι να ανελιχθεί στην ιαπωνική ιατρική ελίτ.







Ανάλυση

Είναι πολύ ταιριαστό που ο Osamu Tezuka ονοματίζει το σπουδαίο αυτό έργο του ως Ωδή, επειδή περιέχει πολλά στοιχεία αρχαίας τραγωδίας όπως την τραγική ειρωνεία, την έννοια του αναπόφευκτου και την κάθαρση, με τον από μηχανής θεό όμως να απουσιάζει επιδεικτικά. Αναφερόμενο συχνά ως το αγαπημένο έργο του ίδιου του δημιουργού του, το Ode to Kirihito βουτάει βαθιά μέσα στα σκοτάδια της ανθρώπινης ύπαρξης - την παραμόρφωση, την τρέλα, τον εκφυλισμό - για να αναδείξει τελικά την απαστράπτουσα ομορφιά της. Με έντονα φιλοσοφικά αλλά και Χριστιανικά (!) μηνύματα, μία πολυδιάστατη και καθηλωτική πλοκή, πολλούς εξ'ίσου σημαντικούς πρωταγωνιστές και συχνές εναλλαγές από τη μία υπο-ιστορία (sub-plot) στην άλλη, η Ωδή στον Κιριχίτο περιέχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός σύγχρονου έπους. Ευτυχώς δηλαδή που ο Tezuka στα τέλη της δεκαετίας του '60 αποφάσισε να αφήσει για λίγο τα παιδικά manga και να πειραματιστεί (μετά από πεισματική άρνηση) με τα πιο ενήλικα θέματα που είχε εισάγει στον κόσμο της ιαπωνικής 9ης τέχνης το είδος gekiga και ο Yoshihiro Tatsumi. Αλλιώς θα είχαμε χάσει και τον Κιριχίτο αλλά και τα υπόλοιπα θαυμάσια έργα αυτής της - αναφερόμενης και ως "σκοτεινής" - περιόδου του, όπως τα Apollo's Song, Ayako, MW και πολλά άλλα.

Το Ode to Kirihito ίσως να είναι η πιο πειραματική δουλειά ολόκληρης της καριέρας του Tezuka όσον αφορά την εικονογράφηση, περιλαμβάνοντας μία μίξη τεχνικών που δεν έχουμε ξαναδεί σε έργα του, με τα λεπτομερέστατα backgrounds, το έντονο κοντράστ, την "κινηματογραφική" διάταξη των panels και τις συχνές εναλλαγές μεταξύ εικονογραφικών στύλ να συνθέτουν ένα πολύ πλούσιο οπτικό αποτέλεσμα, αντάξιο με την πολυπλοκότητα και τα έντονα συναισθήματα των ηρώων. Ιδιαίτερα οι συνθέσεις των σελίδων είναι πανέξυπνες και εντυπωσιακές, με μία ιδιαίτερα σύνθεση, στην οποία "σπάει" τη σελίδα σε πολλά κυψελοειδή panels να έχει μείνει ιστορική, και να έχει χρησιμοποιηθεί από πολλούς καλλιτέχνες ως φόρος τιμής στο δάσκαλο Tezuka. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα που υπάρχει στο 20th Century Boys του Naoki Urasawa.

Περιέχοντας σαφή πολιτικά και αντι-ρατσιστικά μηνύματα, ο πυρήνας της Ωδής στον Κιριχίτο είναι η (τραγική) ειρωνεία οτι, παρ'όλο που ο ήρωάς μας μοιάζει με ζώο, ο φόβος και η άγνοια των άλλων ανθρώπων τους ωθεί να του συμπεριφερθούν πολύ χειρότερα από όσο θα φερόταν ποτέ ένα κτήνος. Ως μεγάλος ανθρωπιστής όμως, αν και αναγνωρίζει το πόσο ικανός για το κακό είναι ο άνθρωπος, ο Tezuka καταλήγει, όπως και σε όλα του τα έργα, οτι το καλό για το οποίο επίσης είμαστε ικανοί, ιπερισχύει όλων των σκοτεινών πτυχών της περίπλοκής μας φύσης.







Για επίλογο άφησα τα λόγια τριών πολύ σημαντικών προσωπικοτήτων του κόσμου των comics για το Ode to Kirihito.

"Ode to Kirihito is moving, tender and engrossing. Also very, very odd." — Neil Gaiman

"Tezuka was like a god for me. He shocked the manga world with the medical thriller genre, and the work he did it with was Ode to Kirihito - a monumental suspense masterpiece that shows off Tezuka’s two points of expertise - manga and medicine." — Yoshihiro Tatsumi

"A thoroughly original, wonderfully bizarre, and compulsively readable masterwork.Ode to Kirihito is a vital testament to Tezuka’s range as an artist, as well as an awe-inspiring example of the possibilities of the graphic novel." — Adrian Tomine

Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2015

2.5D Manga (No 2D, No 3D)

Ένα Manga ανάμεσα στις 2 και τις 3 διαστάσεις που κοροϊδεύει το όνομα του blog μου




...
Ο κόσμος μας έχει 3 διαστάσεις, σωστά ? Σωστά. Τα comics είναι τυπωμένα σε φύλλα χαρτιού, οπότε έχουν 2 διαστάσεις, σωστά ? Σωστά. Γι'αυτό και το παρόν blog ονομάζεται άλλωστε 2-Dimensional Domain (Το βασίλειο των 2 διαστάσεων). Σωστά ? Πού να ξέρετε, αλλά σωστά. Και έρχεται μία ωραία μέρα του 2015 η γιαπωνέζα κυρία Muneo Saitō να φτιάξει ένα πειραματικό manga κάπου ανάμεσα στον κόσμο των comics και τον 3-διάστατο δικό μας, για να μας μπερδέψει και να ξεφτιλίσει ασύστολα το κακόμοιρο το μπλογκάκι μου. Και το χειρότερο απ'όλα ? Το δημιούργημά της είναι φοβερό !

Η Muneo Saitō λοιπόν, μία όχι και τόσο γνωστή δημιουργός manga, η οποία με λύπη αναφέρω οτι έχει ασχοληθεί κατά το μεγαλύτερο κομμάτι της καριέρας της με τα ελεεινά Pokémon (π.χ το manga Pokémon Gold and Silver: Golden Boys), είχε κάποια στιγμή στη ζωή της δύο εξαιρετικές ιδέες. Πρώτον, να κάνει κάτι διαφορετικό από τις σιχαμένες, αηδιαστικά "γλυκούτσικες" ζωό-μπαλες, και δεύτερον, να συνδυάσει τα comics, τη χαρτοκοπτική και τη φωτογραφία, εφευρίσκοντας μία νέα, πολύ ενδιαφέρουσα τεχνική εικονοποίησης που ακροβατεί ανάμεσα στις 2 και τις 3 διαστάσεις. Το αποτέλεσμα της πειραματικής αυτής δουλειάς είναι το Attack 00 Gakuen 2.5D, μία ιστορία που διαδραματίζεται σε ένα ιαπωνικό σχολείο θηλέων.

Η καλλιτέχνις ξεκινάει "παραδοσιακά", ζωγραφίζοντας τις ανθρώπινες φιγούρες, που λόγω της υπόθεσης είναι όλες μαθήτριες με τις παραδοσιακές σχολικές στολές, και μελανώνοντάς τις. Έπειτα, κόβει τα περιγράμματα των φιγούρων και τις τοποθετεί σε πλαστικές, διάφανες βάσεις για να στέκονται όρθιες. Για να ολοκληρωθεί η "ένταξη" των 2-διάστατων φιγούρων στο 3-διάστατο περιβάλλον χρειάζονται όμως και σκηνικά στο μέγεθός τους. Έτσι, η δημιουργός έχει φτιάξει με εξαιρετική προσοχή στη λεπτομέρεια ένα σχολείο μινιατούρα, καθώς και καρέκλες, θρανία, διαδρόμους, σκάλες και κρεβάτια (για το ιατρείο του σχολείου, μην πηγαίνει το μυαλό σας στο πονηρό). Τέλος, τοποθετεί τις φιγούρες όπως θέλει μέσα στα λιλιπούτεια σκηνικά, και τις φωτογραφίζει. Πολύ πρωτότυπη τεχνική, και με πολύ ενδιαφέρον τελικό αποτέλεσμα, όπως μπορείτε να δείτε και παρακάτω.






Προσωπικά, και δεν ξέρω αν παίζει ρόλο το οτι ήπια το Βόσπορο χτες, οι τρείς παραπάνω εικόνες που μας δίνουν μια ιδέα από τη δημιουργική διαδικασία της Muneo Saitō, εκτός από θαυμασμό μου προκαλούν και μία έντονη ομοιότητα με τα Χτυποκάρδια στα θρανία και τη Βουγιουκλάκη! Όταν είδα για πρώτη φορά αυτή την εικόνα με το πικ-άπ και τις μαθήτριες να χοροπηδάνε δίπλα του, κατ'ευθείαν σκέφτηκα "Χόρευε τουίστ", και προσπαθούσα να καταλάβω ποιά από τις γιαπωνεζούλες είναι η Πετροβασίλη, και ποιά η Γιαδικιάρογλου!











Η υπόθεση του Attack 00 Gakuen 2.5D δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, παρουσιάζοντάς μας μία ιστορία για μια μαθήτρια που μεταφέρεται σε ένα σχολείο θηλέων στην Ιαπωνία (transfer student, τρελό κλισέ) και αγωνίζεται να ενταχθεί στο καινούριο περιβάλλον και να κάνει φίλες και μπλα μπλα μπλα ... Όποιος έχει διαβάσει 3-4 manga ή έχει δεί 1-2 σειρές anime, ήδη χασμουριέται!

Όλα τα λεφτά είναι ασφαλώς η τεχνική εικονοποίησης της Saitō με τις 2-διάστατες φιγούρες στο 3-διάστατο περιβάλλον που, αν και εξακολουθούν να είναι 2-διάστατες στα μάτια μας, αφού θα τις δούμε είτε σε μία οθόνη υπολογιστή είτε τυπωμένες σε χαρτί, σίγουρα παρουσιάζουν ένα πολύ ενδιαφέρον οπτικό αποτέλεσμα, δικαιολογώντας απόλυτα τον τίτλο 2.5D

Στις παρακάτω εικόνες φαίνεται πιο αναλυτικά η δημιουργική διαδικασία της Muneo Saitō, με τις όμορφα ζωγραφισμένες φιγούρες, τις μικρογραφίες του σχολείου και των σκηνικών (π.χ καρέκλες, θρανία, διάδρομοι, κρεβάτι ιατρείου) και τις βάσεις με τις οποίες στηρίζονται οι φιγούρες να προκαλούν κάθε φορά (τουλάχιστον σε εμένα) το σχόλιο θαυμασμού "Καλά, τί έχει κάνει η τύπισσα ?"










Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2015

Go Nagai - Oni

Μία σύντομη ιστορία ενός θρυλικού δημιουργού

Ο Go Nagai (με κανονικό όνομα το Kiyoshi Nagai) είναι ένας από τους σημαντικότερους και πιο πρωτοποριακούς καλλιτέχνες στην ιστορία των manga, έχοντας επηρρεάσει όσο ελάχιστοι τη μορφή και την εξέλιξη που έχουν τα ιαπωνικά comics μέχρι τις ημέρες μας. Γεννημένος το 1945 και ξεκινώντας τη μεγάλη καριέρα του το 1967 μετά από μία σοβαρή κρίση διάρροιας (!) που φαινόταν οτι θα του στοιχίσει τη ζωή του, ο Nagai θέλησε μέσω των manga να αφήσει ένα αποτύπωμα, μία απόδειξη οτι κάτι έκανε στη ζωή του, σε περίπτωση που πέθαινε. Τελικά γιατρεύτηκε, αλλά η απόφαση να αφήσει το σημάδι του παρέμεινε, με το στίγμα της παρακαταθήκης του στην ιαπωνική 9η τέχνη να αποδεικνύεται ανεξίτηλο ακόμη και μέχρι σήμερα, 50 χρόνια μετά.

(Επειδή το σύντομο βιογραφικό που παραθέτω για κάθε καλλιτέχνη που παρουσιάζω για πρώτη φορά, με το Nagai μου βγήκε... όχι και τόσο σύντομο, το έχω βάλει κάτω από τη σύντομη ιστορία).

Τη σύντομη, 10-σέλιδη ιστορία Οni τη δημιούργησε ο Nagai το 1983 για λογαριασμό της επικής αμερικάνικης ανθολογίας comics Epic Illustrated, και δημοσιεύθηκε στο τεύχος #18, το οποίο περιείχε ένα μεγάλο αφιέρωμα στο έργο του - άγνωστου τότε στην Αμερική - καλλιτέχνη. Το Oni λοιπόν, εκτός από ένα μυθικό, δαιμονικό στοιχείο της ιαπωνικής παράδοσης, αποτελεί ένα από τα πρώτα δείγματα manga που μεταφράστηκαν στα αγγλικά και τυπώθηκαν σε δυτικό περιοδικό. Μάλιστα, σε ένα όμορφο inside story, στο εκδοτικό σημείωμα του τεύχους #18 ο αρχισυντάκτης αναφέρει με πόση δυσκολία οι συντελεστές του περιοδικού παρέδωσαν στον τυπογράφο τις πρωτότυπες σελίδες του Oni, τις οποίες ο καλλιτέχνης είχε αφήσει στα γραφεία τους και τις οποίες μαζεύονταν όλοι για να θαυμάσουν.








Περισσότερα για τον Go Nagai

Ο Go Nagai θεωρείται υπεύθυνος για την εισαγωγή του ερωτικού στοιχείου και της υπερβολικής αναπαράστασης της βίας στα παιδικά manga, μία καινοτομία που αν και δε φαντάζει πολύ ηθική ή αξιοζήλευτη, σίγουρα αποδείχθηκε πολύ δημοφιλής και επιτυχημένη. Το 1968 λοιπόν, στη σειρά-ορόσημο της ιστορίας των manga Harenchi Gakuen (Shameless School, 1968–1972), o Nagai εισήγαγε τον - πλέον αρχετυπικό - χαρακτήρα του "ανώμαλου" μαθητή που προσπαθούσε να δεί κάτω από τις φούστες των κοριτσιών. Η σειρά φυσικά δέχθηκε σκληρή κριτική και ο δημιουργός θεωρήθηκε διαφθορέας της νεολαίας (ισχύει), όμως ... η επιτυχία ήταν τόσο μεγάλη που εμφανίστηκαν αμέτρητοι μιμητές καλλιτέχνες και το είδος του ανώμαλου μαθητή έγινε ένας από τους αγαπημένους χαρακτήρες των νεαρών (αγοριών) αναγνωστών αλλά και των (αντρών) δημιουργών. Το νέο αυτό είδος manga με έντονο το ερωτικό στοιχείο ονομάστηκε ecchi, και ακμάζει μέχρι και σήμερα. Ενδεικτικό είναι οτι το Shameless School βοήθησε το πρωτοεμφανιζόμενο τότε περιοδικό Shōnen Jump της εταιρείας Shueisha να γίνει το μεγαλύτερο σε πωλήσεις περιοδικό manga της Ιαπωνίας (ξεπερνώνατς το 1.000.000), και να χτυπήσει στα ίσα τα ήδη καταξιωμένα Shōnen Magazine της Kodansha και Shōnen Sunday της Shogakukan.

Εκτός όμως από το αμφιλεγόμενο αυτό "κατόρθωμα", ο Nagai είναι επίσης ο πατέρας των manga με μάχες μεταξύ ρομπότ, ένα είδος που ονομάστηκε meccha και σήμερα αποτελεί ένα πολύ σημαντικό μέρος της τεράστιας παραγωγής comics της Ιαπωνίας. Η σειρά που εισήγαγε το νέο τότε αυτό είδος ήταν η θρυλική Mazinger Z (1972-1974), με τα στοιχεία που καθιέρωσε ο πρωτοποριακός καλλιτέχνης, όπως τον πιλότο που κατευθύνει το ρομπότ μέσα από το κεφάλι του (του ρομπότ) και τις μεταμορφώσεις και συν-ενώσεις πολλών ρομπότ να αποτελούν πλέον ευαγγέλιο για όλες τις - αμέτρητες - σειρές που ακολούθησαν. Με άλλες μεγάλες επιτυχίες στο ενεργητικό του τις σειρές Cutie Honey και τη φοβερή, cult σπλατεριά Devilman, ο Nagai έχει επηρρεάσει όσο ελάχιστοι την κατεύθυνση που ακολουθεί ο κόσμος των manga τα τελευταία 50 χρόνια, έχοντας δημιουργήσει δύο παρακλάδια των ιαπωνικών comics που εξακολουθούν να γνωρίζουν επιτυχία και φτάνοντας, στο απόγειο της καριέρας του, να ανταγωνίζεται την εμπορικότητα του τεράστιου Osamu Tezuka.

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2015

Κώστας Κυριακάκης - The Witch's House

Μία όμορφη σύντομη ιστορία





...
Ο Κώστας Κυριακάκης είναι ένας πολύ ταλαντούχος έλληνας εικονογράφος και κομίστας, μέλος της εξαιρετικής τελευταίας γενιάς ελλήνων δημιουργών που έχουν ανεβάσει τη σκηνή της 9ης τέχνης στη χώρα μας πολλά επίπεδα παραπάνω. Γεννημένος στις 10 Μαρτίου του 1979 στο Ηράκλειο Κρήτης, ξεκίνησε το σχέδιο από πολύ νεαρή ηλικία, και στα 15 του χρόνια εργαζόταν ήδη ως επαγγελματίας σχεδιαστής. Ήρθε στην Αθήνα και προσπάθησε να σπουδάσει comics, σκίτσο και κινούμενο σχέδιο σε μια ιδιωτική σχολή, όμως δεν του ταίριαζε, οπότε σήμερα δηλώνει freelancer, χαλαρός και αυτοδίδακτος. Έχει σχεδιάσει κατά καιρούς αμερικανικά βιβλία παιχνιδιών ρόλων, στάμπες για φίρμες ρούχων, εικαστικές διακοσμήσεις, background για εταιρείες παραγωγής κινουμένων σχεδίων, καθώς και αρκετές σειρές παιδικών βιβλίων. Ως επιρροές στη δουλειά του αναφέρει τους: Travis Charest, Simon Bisley, Frank Miller, Mort Drucker, Dave McKean, Alfonse Mucha, Gustav Klimt, Leonardo DaVinci και Dega.

Στο χώρο των comics, ο Κυριακάκης αρέσκεται στο να δημιουργεί σύντομες ιστορίες τις οποίες ανεβάζει στο καλαίσθητο site του, χωρίς να έχει επιχειρήσει μέχρι στιγμής κάποιο αφηγηματικό έργο μεγαλύτερης κλίμακας. Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσε το project του Mused, το οποίο έριξε το server στο οποίο φιλοξενείται λόγω μεγάλης επισκεψιμότητας, καθώς και οι δύο ιστοριούλες του που έχουν συμπεριληφθεί στην εξαιρετική ανθολογία Flight, οι Premium Cargo (Flight vol.7) και Encore (Flight vol.8). Εγώ επέλεξα να παρουσιάσω μία ακόμη πολύ όμορφη μικρή ιστορία του, την 6-σέλιδη The Witch's House, η οποία μας περιγράφει με ένα γλαφυρό και λίγο μελαγχολικό τρόπο τί χάνουμε μεγαλώνοντας, αφήνοντας για πάντα πίσω μας την ξεγνοιασιά και τη μαγεία της παιδικής ηλικίας.