Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014

Max Andersson - Car Boy

Το αυτοκινητόπαιδο σε τρελές περιπέτειες

Ο σουηδός κομίστας και σκηνοθέτης Max Andersson είναι μία πολύ μυστήρια περίπτωση των ευρωπαϊκών comics (με την καλή έννοια). Από τις αρχές της δεκαετίας του 90 που εμφανίστηκε στο χώρο έχει διατηρήσει έναν αμιγώς underground χαρακτήρα, τόσο για τον ίδιο όσο και για τα παράξενα, γοητευτικά έργα του. Προτιμώντας συνήθως τις σύντομες, σκοτεινές και σουρρεαλιστικές ιστορίες και δημοσιεύοντας σε περιοδικά και ανθολογίες, όπως το σουηδικό Galago, το αμερικάνικο Zero Zero και (φυσικά) η ελληνική βαβέλ, ο Andersson έχει δημιουργήσει πάρα πολλούς αντισυμβατικούς ήρωες που κινούνται σε ένα σκοτεινό κόσμο με αλλοπρόσαλλα πλάσματα και ακόμη πιο αλλοπρόσαλλο χιούμορ.

Ο Car Boy, ένα μικρό αγόρι με ένα αυτοκίνητο για κεφάλι (!) είναι ένας από τους πιο γνωστούς χαρακτήρες του σουηδού καλλιτέχνη, με ψυχοσύνθεση παιδιού και προδιάθεση για θεότρελα, σουρρεάλ μπλεξίματα. Για να καταλάβετε καλύτερα, και μόνο στις 4 μικρές ιστορίες που παραθέτω (μία 6-σέλιδη, δύο μονοσέλιδες και μία 2-σέλιδη), το Αυτοκινητόπαιδο θα μπλέξει με μία συμμορία που σκοτώνει αυτοκίνητα για να πουλήσει το κρέας τους (!), με ένα κοπάδι μπρίζες που βγαίνουν κάτω απ'το κρεβάτι του και θέλουν να ρουφήξουν την ενέργεια από τους γονείς του (!!), και με τον αλκοολικό νιπτήρα του μπάνιου του που ζητάει να πιεί ουίσκι και του διηγείται την ιστορία της φυλής του (!!!). Υπέροχα ό,τι να'ναι !






... Το Αυτοκινητόπαιδο "παίζει" με τον εαυτό του





... Λίγη δόση ακόμη από την υπέροχη παλαβομάρα του Max Andersson



Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2014

Λέανδρος - Ο Παρίας

Το αναρχικό, cult έργο-ορόσημο 
των ελληνικών comics !

Ο Λέανδρος είναι ένας πολύ καλός έλληνας δημιουργός που "έδρασε" κυρίως στις δεκαετίες των 90s και των 00s, παραμένοντας για αρκετά χρόνια τώρα συνειδητά ανενεργός. Έντονα πολιτικοποιημένος και εξαιρετικά χαμηλών τόνων, σε σημείο που να μην είναι γνωστό ούτε καν το πραγματικό του όνομα ή έστω κάποια βιογραφικά του στοιχεία, αποτελεί την πλέον cult και underground φιγούρα της ελληνικής σκηνής comics.

Από τα πιο μεγάλα ταλέντα που έχουν εμφανιστεί ποτέ στην Ελλάδα, ο Λέανδρος γεννήθηκε το 1971 και σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Άρχισε να δημοσιεύει ιστορίες στη βαβέλ και συνέχισε στο περιοδικό "9" της Ελευθεροτυπίας. Έχει συμμετάσχει σε πολλές εκθέσεις και Φεστιβάλ, καθώς και σε δύο Μπιενάλε Νέων. Μέχρι σήμερα έχουν εκδοθεί 3 βιβλία του - η συλλογή σύντομων ιστοριών Με μεγάλωσαν σκυλιά (2009, babelart), Η Χωματερή το 2007 (με τα στριπ που δημοσίευε στο "9") και Ο Παρίας το 1999 (βαβέλ), ένα από τα παλαιότερα ελληνικά graphic novels.

Πόλη του Νεο-Άμστερνταμ, λίγο μετά το 2.000. Από το πουθενά, κάνει την εμφάνισή του ένα σαρωτικό φαινόμενο - ο Παρίας. Ένας και μοναδικός άνθρωπος, ντυμένος σα μεξικανός επαναστάτης του στρατού του Emiliano Zapata. Κανείς δεν ξέρει από πού ήρθε, όμως σύντομα όλοι θα μάθουν το σκοπό του - να καθαρίσει τον τόπο από τους τέσσερις δαίμονες που κατατρύχουν τις σύγχρονες κοινωνίες, αυτούς που υπηρετούν το Κτήνος.

Τη δευτέρα ο Παρίας θα νικήσει το δαίμονα της υποταγής, αυτόν που ναρκώνει το μυαλό και χαλιναγωγεί τα πλήθη, σκορπίζοντας μια γλυκιά νωθρότητα. Την τρίτη θα νικήσει το δαίμονα του ψεύδους, το ραδιούργο που σπέρνει το μίσος και τη διχόνοια, που βάζει τους ανθρώπους να σκοτώνονται μεταξύ τους και μετά οργανώνει γιορτές πάνω στα πτώματά τους. Την τετάρτη θα νικήσει την ιέρεια του μαύρου κέρδους, αυτή που μαζεύει γύρω της μιαν αυλή αλαζονείας και πλουτίζει εκμεταλλευόμενη τους αφελείς. Την πέμπτη το δαίμονα της απάτης, τον πιο σκοτεινό και ύπουλο απ'όλους, αυτόν που μοιράζει ψευδή χαρά στον κόσμο, αλλά ενδιαφέρεται μόνο να θρέφει τον εαυτό του και τους πιστούς του. Και την παρασκευή θα πάει μόνος του στον οίκο του κακού, να αντιμετωπίσει το Κτήνος.

Και μέσα σε όλο αυτό το χάος, το εκρηκτικό δίδυμο των Nada Overdrive και Hardcore Dog (γνωστοί χαρακτήρες από παλιότερες δουλειές του Λέανδρου) κυκλοφορεί ελεύθερο και σκορπίζει σφαίρες και βρισιές σε όποιον βρεθεί απέναντί τους.





Ο Παρίας είναι ένα καθαρά πολιτικό έργο με σαφείς συμβολισμούς και ξεκάθαρα αναρχικό χαρακτήρα. Και τρελή, hardcore βία ! Ο δαίμονας της υποταγής είναι τα ΜΜΕ, ο δαίμονας του ψεύδους οι πολιτικοί, η ιέρεια του μαύρου κέρδους συμβολίζει κάθε λογής διασημότητες και celebrities, και ο δαίμονας της απάτης είναι οι μεγαλο-βιομηχανίες και οι πολυεθνικές εταιρείες. Και η εξάλειψη των τεσσάρων αυτών δαιμόνων μέσα από την επανάσταση των περιθωριακών και των καταπιεσμένων θα κάνει τον κόσμο μας καλύτερο... ή τουλάχιστον έτσι θα συνέβαινε σε μία ιδανική κοινωνία. Ο Λέανδρος φυσικά γνωρίζει οτι η κοινωνία μας δεν είναι ιδανική, και οτι οι άνθρωποι δεν πρέπει να περιμένουν ένα "Μεσσία" να τους σώσει, αλλά σε κανέναν δεν απαγορεύεται (τουλάχιστον ακόμα) να ονειρεύεται ένα κόσμο όπως ακριβώς τον θέλει.

Φυσικά, η πολιτική "ανάλυση" που επιχειρώ είναι καθαρά προσωπική, και ούτε μπορώ να ξέρω το μήνυμα που ήθελε να περάσει ο δημιουργός, και άλλωστε το συμπέρασμα που θα αποκομίσει ο καθένας δεν έχει και μεγάλη σημασία. Σημασία έχει οτι ο Παρίας είναι ένα πολύ καλό comic, ένα από τα πρώτα και καλύτερα ελληνικά graphic novels, με το χαρακτηριστικό, τίγκα στο contrast σχεδιαστικό στύλ του Λέανδρου να ταιριάζει απόλυτα στο θέμα. Οι σφαίρες και οι χριστοπαναγίες πάνε σύννεφο, τα μυαλά και το αίμα χύνονται πάνω στις σελίδες, και οι φοβεροί χαρακτήρες Nada Overdrive και Hardcore Dog κάνουν διαγωνισμό με τον Παρία για το ποιός θα φάει περισσότερους. Cult !








Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2014

Ivan Brunetti - Schizo #1

Ένα ακατάσχετο λογύδριο αυτο-λύπησης,
μισανθρωπίας, βλασφήμιας και μηδενισμού !


Η περίπτωση του Ivan Brunetti δεν υπάρχει ! Δεν υπάρχει πουθενά ! Ούτε στο χώρο των comics, ούτε γενικότερα της τέχνης, και ίσως και να μην υπάρχει καθόλου στο ανθρώπινο είδος (το ελπίζω) ! Ο αμερικανός με την ιταλική καταγωγή part-time κομίστας και full-time μίζερος, νιχιλιστής και ψευτο-αυτοκτονικός είναι η επιτομή αυτού που λέμε "μοναδικός στο είδος του", μιας και το είδος του είναι η μισανθρωπική, αυτο-βιογραφική και αυτο-ταπεινωτική κλάψα, πασπαλισμένη με δόσεις φιλοσοφικών και κοινωνικών προβληματισμών, ανίερης καφρίλας και σοδομιστικού, σκατολογικού μαύρου χιούμορ ! Επίσης, είναι φοβερός !

Η δουλειά που καθιέρωσε τον Brunetti στην αμερικάνικη σκηνή comics είναι η διαβόητη σειρά Schizo, το πρώτο τεύχος της οποίας κυκλοφόρησε το 1995 από τη Fantagraphics και σόκαρε ανεπανόρθωτα τον κόσμο της 9ης τέχνης (και όχι μόνο) με το επίπεδο της μαυρίλας, της ασέβειας απέναντι στα πάντα και του αυτο-εξευτελισμού στον οποίο ο δημιουργός ήταν πρόθυμος να εκθέσει τον εαυτό του.




Τα 3 πρώτα τεύχη του Schizo (1995-1998) έχουν κυκλοφορήσει και συλλεγμένα στον τόμο Misery Loves Comedy, ο οποίος μεταφράστηκε και στα ελληνικά το 2012 από την εταιρεία Inkpress. Ο πρόλογος είναι γραμμένος από την ψυχοθεραπεύτριά του (!). Το τέταρτο και τελευταίο μέχρι σήμερα τεύχος κυκλοφόρησε το 2006, και φανέρωσε σημάδια ανάκαμψης της πεσμένης στα Τάρταρα (κι ακόμα παρακάτω) ψυχολογικής κατάστασης του αμερικανού δημιουργού.

Η ακόλουθη ιστορία με τον τίτλο που τα λέει όλα είναι η πρώτη και μεγαλύτερη (20 σελίδες) από το 1ο τεύχος του Schizo. Την έχω παραθέσει στην ελληνική μετάφραση της Inkpress. Ενδεικτικά θα αναφέρω μερικούς άλλους τίτλους από μικρά strips που περιέχονται στο ίδιο τεύχος, για να πιάσετε καλύτερα το νόημα. "My Bloody Anus", "Drink My P!ss, Motherfcker", "Her Vagina Had Teeth", "Grandpa Needs Dildos", "Please Hurt My Oversized Testicles", "Pontiff In My Pants", "Ms. Ann Thrope", "The Nun With Two D!cks", "Please Kill Me", "And I Have Elaborate Torture Plans For All Of Them" και άλλα τέτοια χαριτωμένα !








Εκτός όμως από το περιεχόμενο των comics του Brunetti, που διόλου παραδόξως είναι το πρώτο που κινεί το ενδιαφέρον και προκαλεί σχόλια, γεγονός είναι οτι ο αμερικανός καλλιτέχνης είναι ένας πολύ καλός κομίστας. Ικανότατος σχεδιαστικά, ευφυέστατος (όπως συνήθως είναι όλοι οι απαισιόδοξοι άνθρωποι), με ανεπτυγμένο πνευματικό επίπεδο και μεγάλη φαντασία, είναι πραγματικά να αναρωτιέται κανείς τί θα είχαμε δεί από το πενάκι του αν κατάφερνε κάπως να βγεί από το ψυχολογικό του αδιέξοδο (ίσως απλά να μη θυμάται από πού μπήκε, όπως λέει κι ο Αρκάς).

Κοιτάξτε μόνο τί έχει κάνει στην κάτω δεξιά σελίδα, σε αυτή την κάπως... καφρίλικη μεταφορά της περίφημης σκηνής του Charlie Chaplin με την υδρόγειο σφαίρα από την ταινία The Great Dictator.








(Το "συνεχίζεται" στο τέλος παραπέμπει στην πρώτη ιστορία του δεύτερου τεύχους).

Για επίλογο άφησα το οπισθόφυλλο του Schizo #1, με έναν ακόμη πολύ γλαφυρό τίτλο, καθώς και τη σελίδα της αλληλογραφίας του Schizo #2, όπου η αφρόκρεμα (κυριολεκτικά) του χώρου των αμερικάνικων comics, στους οποίους ο Brunetti έστειλε μόνος του το πρώτο τεύχος, του απαντούν εκθέτοντάς του τη γνώμη τους για τη δουλειά του και για τον ίδιο ! Πολύ γέλιο (και κλάμα) ! Η σελίδα ξεκινάει με τον Robert Crumb να του συστήνει να δοκιμάσει τα Prozac, και συνεχίζει με φοβερά, άλλοτε συμπονετικά και άλλοτε σαρκαστικά σχόλια από τους Daniel Clowes, Peter Bagge, Julie Doucet, Adrian Tomine, Chris Ware, Joe Matt, Seth, Chester Brown, Bill Griffith, Art Spiegelman, KAZ, David Mazzucchelli και Jim Woodring ! Όλοι !

Όπως φαίνεται, καλύφθηκε και ο ίδιος ο καλλιτέχνης, αφού αναφέρει χαρακτηριστικά οτι "Δεν χρειάζεται" να του γράψει κάποιος άλλος.



Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2014

Sara Corbett - Afraid of the Dark

Μία όμορφη μικρή ιστορία για το τί συμβαίνει
όταν πέφτει το σκοτάδι


Η Sara Corbett είναι μία σχετικά άγνωστη στο κοινό της 9ης τέχνης αμερικανίδα σχεδιάστρια και εικονογράφος, με πιο γνωστή δουλειά στο χώρο των comics το strip See-Saw που δημοσιευόταν στη New York Press την περίοδο 2003-2005. Όπως αναφέρει το σύντομο βιογραφικό της, μένει στο Brooklyn με τις κατοικίδιες σαύρες της και φτιάχνει mini-comics τις νύχτες. Και όπως φαίνεται, όχι μόνο δημιουργεί τις νύχτες, αλλά εμπνέεται κι από αυτές, κάτι που αποδεικνύεται με πολύ όμορφο τρόπο από την ιστορία της Afraid of the Dark.

Στην 6-σέλιδη ιστορία, που δημοσιεύθηκε στο 21ο τεύχος της εξαιρετικής ανθολογίας ΜΟΜΕ της Fantagraphics και μάλιστα "προσέφερε" και το όμορφο εξώφυλλο, η Sara μας κάνει μάρτυρες στα παράξενα γεγονότα που συμβαίνουν στο σχεδιαστήριό της με το που σβήνουν τα φώτα. Κι αντιθέτως απ'ό,τι ίσως θα περιμέναμε, τα πράγματα μάλλον ζωντανεύουν ...

(MOME #21, χειμώνας 2011)

Συγκεκριμένα, τα φαινομενικά άψυχα αντικείμενα που "κατοικούν" στο δωμάτιο, όπως το σχεδιαστικό τραπέζι με την ξύστρα, μία ομπρέλα και ένα κινέζικο χάρτινο φανάρι ξυπνούν από τον ημερήσιο ύπνο τους, και ξεκινούν για μία μικρή περιπέτεια στην ελευθερία που τους προσφέρει η νύχτα. Τρέχουν ανέμελα στο δάσος, παλεύουν με κακά πνεύματα, κυνηγούν, πετάνε... Και με το πρώτο φως της μέρας είναι πίσω στις θέσεις τους, και πάλι (φαινομενικά) ακίνητα.

Η πυκνή, παιχνιδιάρικη και πειραματική εικονογράφηση της Corbett είναι εμφανώς επηρρεασμένη από τον μεγάλο Edward Gorey όπως γενιές και γενιές αμερικανών καλλιτεχνών, και είναι απλά εξαιρετική ! Ο πειραματισμός έγκειται στο λεγόμενο "πανελάρισμα", το διαχωρισμό δηλαδή στα κουτιά που ονομάζονται panels. Βλέπουμε λοιπόν πόσο έξυπνα η "σκαλωσιά" των panels γίνεται διάφανη ανάλογα με τη διάθεση, αφήνοντας να φανούν από πίσω τα ολοσέλιδα, συνεχιζόμενα backgrounds που ενώνουν όμορφα τις σελίδες, δημιουργώντας μία υπέροχη νυχτερινή ατμόσφαιρα.










Να και η ιστορία όπως ακριβώς εμφανίστηκε στο MOME #21, με τα υπέροχα, συνεχιζόμενα από σελίδα σε σελίδα backgrounds.