Ένα θρυλικό αντικείμενο της pop κουλτούρας και της ιστορίας των comics
...
Ο Wally Wood (1927–1981) ήταν ένας θρύλος των αμερικάνικων comics, γνωστός περισσότερο για τη δουλειά του στη χρυσή εποχή του περιοδικού Mad της EC Comics και στο Daredevil της Marvel. Ασφαλώς, η προσωπική του παραγωγή και παρακαταθήκη είναι τεράστια, με μεγάλη ποικιλία θεματολογίας, από horror, ρομαντζάδες και sci-fi μέχρι παρωδίες, πολεμικά και (πολύ) ερωτικό περιεχόμενο. Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες, πολυσυζητημένες και αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της αμερικάνικης βιομηχανίας comics, ο εξαιρετικός αλλά και κυκλοθυμικός αυτός καλλιτέχνης αυτοκτόνησε το 1981, πικραμένος από την εύθραυστη υγεία του αλλά και από απανωτές αναποδιές στην καριέρα του. Η εκπληκτική εικονογραφική του ικανότητα θεωρείται μέχρι και σήμερα μία από τις αρτιότερες στην ιστορία της 9ης τέχνης, και μάλιστα η βιογραφία του τιτλοφορείται Wally’s World: The Brilliant Life And Tragic Death Of Wally Wood, The World’s Second-Best Comic Book Artist (φαντάζομαι πρώτο θεωρούν τον Jack Kirby).
Ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα της λαμπρής καριέρας του Wood είναι και το 22 Panels that Always Work, το οποίο είναι στην ουσία ένα κομμάτι χαρτί στο οποίο έχουν τοποθετηθεί 22 panels (τα "κουτάκια" των comics) κομμένα με ψαλίδι, και φωτοτυπημένα όλα μαζί. Η εποχή δημιουργίας του είναι κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 60, και σίγουρα μετά το 1964, όταν ο ήδη διάσημος καλλιτέχνης μετακόμισε από το Mad στη Marvel. Τα 22 αυτά panels (που στην αρχή ήταν 24 - θα τα πούμε παρακάτω) ήταν ένας οδηγός για τον ίδιο τον καλλιτέχνη, ένας "μπούσουλας" για τους κανόνες του σωστού storytelling. Σήμερα όμως είναι ένα από τα πλέον εικονικά αντικείμενα τέχνης της ιστορίας των comics, ένα αναπόσπαστο κομμάτι της pop culture της 9ης τέχνης.
Ο Wood ήταν καθ'ολη τη διάρκεια της καριέρας του διαβόητος για τη "βαρεμάρα" του - πάντα έψαχνε τρόπους να βάζει όσο το δυνατόν λιγότερη ενέργεια στη δουλειά του. Φυσικά, το αποτέλεσμα ήταν πάντα εξαιρετικό, όμως η πίεση των μεγάλων εταιρειών για ταχύτητα επέβαλε στους καλλιτέχνες να χρησιμοποιούν κάποιο σύστημα, κάποια αυτοματοποιημένη μέθοδο που να εξασφαλίζει και ταχύτητα αλλά και ποιότητα.
Επίσης, οι καλλιτέχνες συνήθιζαν να "δανείζονται" από τη δουλειά άλλων συναδέλφων τους (κάτι που φυσικά συμβαίνει και σήμερα), μία πρακτική που ο Wood ήταν από τους ελάχιστους που είχε παραδεχθεί ανοιχτά. Την περίφημη ατάκα του έχει εικονοποιήσει και ο Dave Sim του Cerebus στο Glamourpuss #6 (2009), το πολύ καλό comic του που περιείχε κάποια εικονικά κομμάτια της ιστορίας της 9ης τέχνης.
1. Never draw what you can swipe
2. Never swipe what you can trace
3. Never trace what you can photocopy
4. Never photocopy what you can clip and paste
Για να μπούμε και λίγο στο παρασκήνιο (το κουτσομπολιό δηλαδή) του θέματος, ένα ενδιαφέρον σημείο της ιστορίας είναι οτι... τα 22 panels δεν τα συνταίριαξε ο Wally Wood !!! Ο ίδιος είχε αρχικά σχεδιάσει 24 panels, χωρισμένα σε 3 φύλλα χαρτί, τα οποία είχε κολλήσει δίπλα στο σχεδιαστήριό του στη Marvel ως βοήθημα για τις δύσκολες ώρες. Το 1980 μάλιστα κυκλοφόρησαν και στη συλλογή σκίτσων του καλλιτέχνη The Wallace Wood Sketchbook, με το απαραίτητο copyright. Το 1981, μετά την αυτοκτονία του Wood, o Larry Hama, παλιός βοηθός του στη Marvel και πλέον υπεύθυνος περιεχομένου της εταιρείας, έψαχνε ένα τρόπο να δώσει μία κατεύθυνση στους νέους σχεδιαστές, κάποιους σωστούς και αποτελεσματικούς τρόπους αφήγησης στα comics. Έτσι, ξέθαψε κάποιες φωτοτυπίες των 24 panels που είχε βγάλει ένας άλλος παλιός βοηθός του Wood, ο πολύ καλός κομίστας Paul Kirchner. Έκοψε τα κουτάκια, τα έκανε κολλάζ σε μία σελίδα, και προσέθεσε τις καλικαντζούρες του τίτλου και του υπότιτλου.
Wally Wood's 22 Panels That Always Work
... or Some Interesting Ways To Get Variety In To Those Boring Panels Where Some Dumb Writer Has A Bunch Of Lame Characters Sitting Around And Talking For Page After Page
Ο Hama λοιπόν βάφτισε τη σελίδα ως ένα βοήθημα για το πώς μπορεί ένας σχεδιαστής να κάνει κάποια βαρετά σημεία μίας ιστορίας που περιέχουν πολύ διάλογο πιο ενδιαφέροντα. Δύο panels όμως ήταν πολύ αχνά από την αλλεπάλληλη φωτοτύπηση, και έτσι έμειναν απ'έξω. Ο Hama διαμοίρασε τα 22 πλέον panels σε όλους τους σχεδιαστές της Marvel, όμως πολύ σύντομα κυκλοφορούσαν από χέρι σε χέρι σε όλα τα σχεδιαστήρια όλων των εταιρειών της αμερικάνικης βιομηχανίας. Κάπως έτσι λοιπόν γεννήθηκε ο μύθος των Wally Wood's 22 Panels That Always Work, ένας μύθος που κρατάει με αμείωτη ένταση μέχρι τις μέρες μας. Τα πρωτότυπα, 3 φύλλα με τα 24 κουτάκια επέζησαν στο αρχείο του καλλιτέχνη που διαχειρίζεται το The Wallace Wood Estate, όμως καταστράφηκαν το 2004 σε μία φωτιά στο σπίτι του διευθυντή της εταιρείας Bill Pearson, εκτοξεύοντας το cult status των περίφημων panels.
Το ποιό είναι αυτό το περίφημο cult status των panels, και η σημασία τους για την pop κουλτούρα των comics αποδεικνύεται περίτρανα από τις άπειρες φορές που έχουν αποδοθεί και παρωδηθεί από άλλους καλλιτέχνες, γνωστούς και μη. Ορίστε μερικές από τις πιο σημαντικές.
To 2006, ο συγγραφέας και κομίστας Joel Johnson αγόρασε την πρωτότυπη...φωτοτυπία του Larry Hama σε μία δημοπρασία και την ανέβασε στο internet για να είναι προσιτή σε όλους. Σε αυτόν οφείλονται οι παραπάνω εκδοχές από άλλους καλλιτέχνες που είδαμε. Ξεχωρίζουν νομίζω οι δύο πρώτες (εεε, δεν τις έβαλα τυχαία πρώτες), του Michael Avon Oeming και του εξαιρετικού Ivan Brunetti. Κάτι μου λέει οτι τις εκδοχές του Picasso και του Rob Liefeld δεν τις έφτιαξαν οι ίδιοι (και συγχωρήστε με που βάζω στην ίδια πρόταση τα δύο αυτά ονόματα), αλλά δεν είμαι σίγουρος. Το 2010 τα panels μεταφέρθηκαν μέχρι και σε... πειραματική ταινία μικρού μήκους από την Anne Lukeman, με τίτλο 22 Frames That Always Work. Και αφού βρήκα ακόμη και tattoo με τα περίφημα panels, σημαίνει οτι έχουν πλέον... χαραχτεί ανεξίτηλα στην pop κουλτούρα του κόσμου των comics (και λογοπαιγνιάκι).
Από τον Paul Kirchner λοιπόν, τον άνθρωπο που έβγαλε τις πρώτες φωτοτυπίες, έπειτα στον Larry Hama που έκανε το κολλάζ που γνωρίζουμε όλοι, και από αυτόν στον Joel Johnson που εξέθεσε το θέμα στο ευρύ κοινό, τα 22 panels του Wally Wood ανήκουν πλέον στη σφαίρα του μύθου, και κυρίως σε κάθε ανερχόμενο καλλιτέχνη που θέλει να πάρει ένα πρώτο μάθημα για τη αφήγηση στα comics από έναν από τους πραγματικούς δάσκαλους του είδους.
...
Ο Wally Wood (1927–1981) ήταν ένας θρύλος των αμερικάνικων comics, γνωστός περισσότερο για τη δουλειά του στη χρυσή εποχή του περιοδικού Mad της EC Comics και στο Daredevil της Marvel. Ασφαλώς, η προσωπική του παραγωγή και παρακαταθήκη είναι τεράστια, με μεγάλη ποικιλία θεματολογίας, από horror, ρομαντζάδες και sci-fi μέχρι παρωδίες, πολεμικά και (πολύ) ερωτικό περιεχόμενο. Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες, πολυσυζητημένες και αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της αμερικάνικης βιομηχανίας comics, ο εξαιρετικός αλλά και κυκλοθυμικός αυτός καλλιτέχνης αυτοκτόνησε το 1981, πικραμένος από την εύθραυστη υγεία του αλλά και από απανωτές αναποδιές στην καριέρα του. Η εκπληκτική εικονογραφική του ικανότητα θεωρείται μέχρι και σήμερα μία από τις αρτιότερες στην ιστορία της 9ης τέχνης, και μάλιστα η βιογραφία του τιτλοφορείται Wally’s World: The Brilliant Life And Tragic Death Of Wally Wood, The World’s Second-Best Comic Book Artist (φαντάζομαι πρώτο θεωρούν τον Jack Kirby).
Ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα της λαμπρής καριέρας του Wood είναι και το 22 Panels that Always Work, το οποίο είναι στην ουσία ένα κομμάτι χαρτί στο οποίο έχουν τοποθετηθεί 22 panels (τα "κουτάκια" των comics) κομμένα με ψαλίδι, και φωτοτυπημένα όλα μαζί. Η εποχή δημιουργίας του είναι κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 60, και σίγουρα μετά το 1964, όταν ο ήδη διάσημος καλλιτέχνης μετακόμισε από το Mad στη Marvel. Τα 22 αυτά panels (που στην αρχή ήταν 24 - θα τα πούμε παρακάτω) ήταν ένας οδηγός για τον ίδιο τον καλλιτέχνη, ένας "μπούσουλας" για τους κανόνες του σωστού storytelling. Σήμερα όμως είναι ένα από τα πλέον εικονικά αντικείμενα τέχνης της ιστορίας των comics, ένα αναπόσπαστο κομμάτι της pop culture της 9ης τέχνης.
Επίσης, οι καλλιτέχνες συνήθιζαν να "δανείζονται" από τη δουλειά άλλων συναδέλφων τους (κάτι που φυσικά συμβαίνει και σήμερα), μία πρακτική που ο Wood ήταν από τους ελάχιστους που είχε παραδεχθεί ανοιχτά. Την περίφημη ατάκα του έχει εικονοποιήσει και ο Dave Sim του Cerebus στο Glamourpuss #6 (2009), το πολύ καλό comic του που περιείχε κάποια εικονικά κομμάτια της ιστορίας της 9ης τέχνης.
1. Never draw what you can swipe
2. Never swipe what you can trace
3. Never trace what you can photocopy
4. Never photocopy what you can clip and paste
Για να μπούμε και λίγο στο παρασκήνιο (το κουτσομπολιό δηλαδή) του θέματος, ένα ενδιαφέρον σημείο της ιστορίας είναι οτι... τα 22 panels δεν τα συνταίριαξε ο Wally Wood !!! Ο ίδιος είχε αρχικά σχεδιάσει 24 panels, χωρισμένα σε 3 φύλλα χαρτί, τα οποία είχε κολλήσει δίπλα στο σχεδιαστήριό του στη Marvel ως βοήθημα για τις δύσκολες ώρες. Το 1980 μάλιστα κυκλοφόρησαν και στη συλλογή σκίτσων του καλλιτέχνη The Wallace Wood Sketchbook, με το απαραίτητο copyright. Το 1981, μετά την αυτοκτονία του Wood, o Larry Hama, παλιός βοηθός του στη Marvel και πλέον υπεύθυνος περιεχομένου της εταιρείας, έψαχνε ένα τρόπο να δώσει μία κατεύθυνση στους νέους σχεδιαστές, κάποιους σωστούς και αποτελεσματικούς τρόπους αφήγησης στα comics. Έτσι, ξέθαψε κάποιες φωτοτυπίες των 24 panels που είχε βγάλει ένας άλλος παλιός βοηθός του Wood, ο πολύ καλός κομίστας Paul Kirchner. Έκοψε τα κουτάκια, τα έκανε κολλάζ σε μία σελίδα, και προσέθεσε τις καλικαντζούρες του τίτλου και του υπότιτλου.
Wally Wood's 22 Panels That Always Work
... or Some Interesting Ways To Get Variety In To Those Boring Panels Where Some Dumb Writer Has A Bunch Of Lame Characters Sitting Around And Talking For Page After Page
Ο Hama λοιπόν βάφτισε τη σελίδα ως ένα βοήθημα για το πώς μπορεί ένας σχεδιαστής να κάνει κάποια βαρετά σημεία μίας ιστορίας που περιέχουν πολύ διάλογο πιο ενδιαφέροντα. Δύο panels όμως ήταν πολύ αχνά από την αλλεπάλληλη φωτοτύπηση, και έτσι έμειναν απ'έξω. Ο Hama διαμοίρασε τα 22 πλέον panels σε όλους τους σχεδιαστές της Marvel, όμως πολύ σύντομα κυκλοφορούσαν από χέρι σε χέρι σε όλα τα σχεδιαστήρια όλων των εταιρειών της αμερικάνικης βιομηχανίας. Κάπως έτσι λοιπόν γεννήθηκε ο μύθος των Wally Wood's 22 Panels That Always Work, ένας μύθος που κρατάει με αμείωτη ένταση μέχρι τις μέρες μας. Τα πρωτότυπα, 3 φύλλα με τα 24 κουτάκια επέζησαν στο αρχείο του καλλιτέχνη που διαχειρίζεται το The Wallace Wood Estate, όμως καταστράφηκαν το 2004 σε μία φωτιά στο σπίτι του διευθυντή της εταιρείας Bill Pearson, εκτοξεύοντας το cult status των περίφημων panels.
Το ποιό είναι αυτό το περίφημο cult status των panels, και η σημασία τους για την pop κουλτούρα των comics αποδεικνύεται περίτρανα από τις άπειρες φορές που έχουν αποδοθεί και παρωδηθεί από άλλους καλλιτέχνες, γνωστούς και μη. Ορίστε μερικές από τις πιο σημαντικές.
To 2006, ο συγγραφέας και κομίστας Joel Johnson αγόρασε την πρωτότυπη...φωτοτυπία του Larry Hama σε μία δημοπρασία και την ανέβασε στο internet για να είναι προσιτή σε όλους. Σε αυτόν οφείλονται οι παραπάνω εκδοχές από άλλους καλλιτέχνες που είδαμε. Ξεχωρίζουν νομίζω οι δύο πρώτες (εεε, δεν τις έβαλα τυχαία πρώτες), του Michael Avon Oeming και του εξαιρετικού Ivan Brunetti. Κάτι μου λέει οτι τις εκδοχές του Picasso και του Rob Liefeld δεν τις έφτιαξαν οι ίδιοι (και συγχωρήστε με που βάζω στην ίδια πρόταση τα δύο αυτά ονόματα), αλλά δεν είμαι σίγουρος. Το 2010 τα panels μεταφέρθηκαν μέχρι και σε... πειραματική ταινία μικρού μήκους από την Anne Lukeman, με τίτλο 22 Frames That Always Work. Και αφού βρήκα ακόμη και tattoo με τα περίφημα panels, σημαίνει οτι έχουν πλέον... χαραχτεί ανεξίτηλα στην pop κουλτούρα του κόσμου των comics (και λογοπαιγνιάκι).
Από τον Paul Kirchner λοιπόν, τον άνθρωπο που έβγαλε τις πρώτες φωτοτυπίες, έπειτα στον Larry Hama που έκανε το κολλάζ που γνωρίζουμε όλοι, και από αυτόν στον Joel Johnson που εξέθεσε το θέμα στο ευρύ κοινό, τα 22 panels του Wally Wood ανήκουν πλέον στη σφαίρα του μύθου, και κυρίως σε κάθε ανερχόμενο καλλιτέχνη που θέλει να πάρει ένα πρώτο μάθημα για τη αφήγηση στα comics από έναν από τους πραγματικούς δάσκαλους του είδους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου