Η ιστορία διαδραματίζεται το έτος 2029, σε έναν κόσμο που καλύπτεται απο ένα αχανές εταιρικό δίκτυο, διατηρώντας όμως τις εθνολογικές του διαφορές και ιδιαιτερότητες. Η πληροφορία αποτελεί υπέρτατο αγαθό και οι άνθρωποι "ενισχύονται" με προσθετικά μέρη, άκρα και εσωτερικά όργανα, εξελισσόμενοι σε cyborg, συχνά με μόνα εναπομείναντα οργανικά κύτταρα αυτά του εγκεφάλου και του νωτιαίου μυελού. Αυτή η "μηχανοποίηση" έχει επιτρέψει στους ανθρώπους να συνδέονται μεταξύ τους μέσω του δικτύου, ανταλάσσοντας με ευκολία πληροφορίες, αναμνήσεις και εμπειρίες. Έτσι όμως γίνονται ευάλωτοι σε ένα ιδιόμορφο είδος hacking. Ένας ικανός hacker μπορεί να διεισδύσει σε ένα άτομο, ελέγχοντας το σώμα και το μυαλό του, κάνοντάς το έτσι υποχείριό του στις οποιεσδήποτε πολιτικές ή τρομοκρατικές επιδιώξεις του.
Είναι μια εποχή αβεβαιότητας και διεθνών κοινωνικοπολιτικών ανακατατάξεων. Οι "μηχανές" τεχνητής νοημοσύνης, τα ρομπότ και τα ανδροειδή, αρχίζουν δειλά-δειλά να διεκδικούν ίσα δικαιώματα με τους ανθρώπους. Η τρομοκρατία, η διαφθορά και οι επεκτατικές επιδιώξεις βρίσκονται σε άνθηση. Είναι μια εποχή που η διαφύλαξη της ασφάλειας αποτελεί προτεραιότητα κάθε κυβέρνησης. Εδώ εισέρχεται στο προσκήνιο η συνταγματάρχης Motoko Kusanagi, επι κεφαλής μιας επίλεκτης ομάδας πρακτόρων που αποτελούν τον Τομέα 9 της Υπηρεσίας Δημόσιας Ασφάλειας της Ιαπωνίας. Ο Τομέας 9, υπό την ηγεσία του πράκτορα Aramaki, αναλαμβάνει μυστικές αποστολές εναντίον επικίνδυνων hackers, τρομοκρατών και ξένων πολιτικών συμφερόντων. Η μεγαλύτερη πρόκληση που θα συναντήσει ο Τομέας 9, και ειδικότερα η ίδια η Motoko και ο Batou, ο ικανότερος συνεργάτης της, θα είναι ένας ευφυέστατος και άκρως επικίνδυνος hacker με το κωδικό όνομα The Puppeteer. Οι δύο πλευρές θα έρθουν αντιμέτωπες πολλές φορές, και η όμορφη συνταγματάρχης θα διαπιστώσει οτι ο κίνδυνος είναι περισσότερο εσωτερικός παρά εξωγενής (δε μπορώ να πώ περισσότερα), και οτι ο αντίπαλός της είναι κάτι παραπάνω απο έναν απλό ηλεκτρονικό τρομοκράτη. Κάτι πολύ παραπάνω...
Στο μνημειώδες αυτό έργο του, ο Masamune Shirow εξερευνά κάποια απο τα διαχρονικά ερωτήματα που έχει εγείρει το φαινόμενο της τεχνητής νοημοσύνης και της διάδρασής του με τον άνθρωπο, με την οξυδέρκεια και τη μεγαλοφυία που μόνο ο Riddley Scott στον κινηματογράφο (Blade Runner) και ο William Gibson στη λογοτεχνία (Sprawl) έχουν καταφέρει. Η οργανική νοημοσύνη είναι ανώτερη της συνθετικής ? Μπορούν οι μηχανές να νιώσουν συναισθήματα ? Τί είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο να είναι άνθρωπος ? Πώς προσδιορίζεται η ζωή, στις διάφορες μορφές της ? Και τί είναι τελικά η ψυχή ? Ένα συνοθύλευμα πολύπλοκων θεμάτων, τα οποία ο δημιουργός προσπαθεί να αναλύσει καλύτερα μέσω επεξηγηματικών σημειώσεων τόσο κατά την εξέλιξη της ιστορίας, όσο και μετά το τέλος της. Παρ'όλα αυτά, το Ghost in the Shell παραμένει ένα δύσκολο ανάγνωσμα, αξίζοντας ωστόσο, και με το παραπάνω, το χρόνο και την προσοχή που απαιτεί για να γίνει επαρκώς κατανοητό. Η εικονογράφηση του Shirow είναι εκπληκτική, στο γνώριμο απο προηγούμενες δουλειές του στύλ (Appleseed, Dominion, ...), ενώ ευχάριστη έκπληξη αποτελούν οι διάσπαρτες στα 11 κεφάλαια σελίδες (συνήθως οι πρώτες κάθε κεφαλαίου) που είναι έγχρωμες.
Ένα διαχρονικό manga αριστούργημα, ίσως προφητικό, ίσως μάλιστα πιο κοντινό απο όσο θα θέλαμε να πιστεύουμε, που σκιαγραφεί ένα δυσοίωνο μέλλον, όπου τα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης θα συγχέονται με αυτά της μηχανής, και η ανεξέλεγκτη τεχνολογική εξέλιξη θα απειλεί να αλλοτριώσει αυτό που ξέρουμε ως ζωή σήμερα.
Κλασικό έργο όσο λίγα, και απο τα λίγα manga που έμελε να γίνουν γνωστά στον περισσότερο κόσμο με την anime εκδοχή τους (όπως είπες).
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα συμπληρώσω στο έξοχο σου κείμενο την γενικότερη σπουδαιότητα του Ghost in the Shell για τη cyberpunk κουλτούρα, της οποίας δημιουργός κατά πολύ υπήρξε εξάλλου ο "Νευρομάντης", βιβλίο στο οποίο δεσπόζουν μερικές απο τις κεντρικές ιδέες του Ghost in the Shell.
Μπράβο πίθηκε για τις παρουσιάσεις σου, είθε το blog να γίνει μια αληθινή εγκυκλοπαίδεια των κόμικς!
Πολύ εύστοχο το σχόλιό σου φίλε κούνελε !
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίχα σκοπό να αναφέρω την επιρροή του Ghost, αλλά μετά το ξέχασα (τα γεράματα βλέπεις).
Σίγουρα και ο Νευρομάντης, και γενικότερα το έργο του Gibson ασχολείται με την ίδια θεματική, και μάλιστα σε τόσο υψηλό ποιοτικό επίπεδο όσο και το αριστούργημα του Shirow.