Τρίτη 14 Μαρτίου 2017

Blacksad

Η εξαιρετική, υπερ-επιτυχημένη αστυνομική σειρά μυστηρίου




...
Η σειρά Blacksad είναι ίσως η πιο επιτυχημένη ευρωπαϊκή σειρά comics της τελευταίας δεκαετίας, μια συναρπαστική μίξη film noire, περιπέτειας, δράσης και μυστηρίου με ήρωες ανθρωπόμορφα ζώα που περιδιαβαίνουν την Αμερική της δεκαετίας του 1950. Δημιουργημένη από τους ισπανούς Juan Díaz Canales (σενάριο) και Juanjo Guarnido (εικονογράφηση), τα 5 μέχρι στιγμής επεισόδια της σειράς εκδόθηκαν αρχικά από την εταιρεία Dargaud στη Γαλλία, έπειτα στην πατρίδα των δημιουργών Ισπανία (καταραμένη παγκοσμιοποίηση), και έπειτα στον υπόλοιπο κόσμο. Ο πρώτος τόμος με τίτλο Quelque part entre les ombres (Κάπου ανάμεσα στις σκιές) κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 2000, και ο πιο πρόσφατος, Amarillo, το Νοέμβριο του 2013. Οι δημιουργοί είχαν ανακοινώσει άλλους 2 τόμους προς κυκλοφορία μέσα στο 2016 (μάλλον δεν πρόλαβαν), με τη μεγάλη χρονική απόσταση ανάμεσα στα επεισόδια να μαρτυρεί την προσοχή στη λεπτομέρεια και την κοπιαστική δουλειά που επενδύουν στο έργο τους. Καταλαβαίνουμε λοιπόν οτι η τεράστια επιτυχία που απολαμβάνει η σειρά τους παγκοσμίως - και στο Αμέρικα, και στην Ελλαδίτσα μας και παντού - δεν είναι τυχαία, αλλά αποτέλεσμα της ικανότητας και αφοσίωσής τους.

Μέχρι στιγμής, μόνο οι 3 πρώτοι τόμοι έχουν εκδοθεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις της Ελευθεροτυπίας, μιας και η σειρά πρωτο-εμφανίστηκε στην Ελλάδα στο θρυλικό περιοδικό "9" της γνωστής εφημερίδας, σε εβδομαδιαίες συνέχειες. Ελπίζω κάποια στιγμή να αποφασίσουν να εκδόσουν και τους υπόλοιπους δύο τόμους.

Πρωταγωνιστής της σειράς είναι ο ομώνυμος ήρωας John Blacksad, ένας μεγαλόσωμος μαύρος γάτος - ντετέκτιβ που αναλαμβάνει σκοτεινές υποθέσεις, συχνάζει σε κακόφημα μπαράκια της Νέας Υόρκης, γοητεύει αλλά και γοητεύεται από femmes fatales γατούλες, και δε φοβάται να πλακωθεί στο ξύλο ή να μπλεχτεί σε πιστολίδι αν χρειαστεί (και χρειάζεται συχνά). Εν ολίγοις, κάνει ό,τι θα έκανε κάθε ήρωας ντετεκτιβικών μυθιστορημάτων που σέβεται τον εαυτό του, κατά την παράδοση των βιβλίων του Raymond Chandler ή του Dashiell Hammett. Όλοι οι χαρακτήρες αναπαριστώνται σαν ζώα, και μάλιστα ζώα που συμβολίζουν την προσωπικότητά τους και το ρόλο που παίζουν στην εκάστοτε ιστορία. Έτσι, οι χαφιέδες και οι ρουφιάνοι είναι σχεδιασμένοι σαν ποντίκια ή φίδια, οι μπάτσοι σαν σκυλιά, οι δημοσιογράφοι σαν νυφίτσες και γενικά τρωκτικά, ο πρόεδρος των Η.Π.Α σαν αετός (πουλί-σύμβολο της χώρας), ο Hitler και οι ναζί σαν γάτες (πιθανώς σαν φόρος τιμής στο Maus του Art Spiegelman).

Για πάμε τώρα να δούμε τα 5 επεισόδια ξεχωριστά.


Somewhere Within the Shadows
(Κάπου ανάμεσα στις σκιές - 2000)

Όταν ο Blacksad μαθαίνει για τη δολοφονία της διάσημης ηθοποιού Natalia Willford, με την οποία είχε περάσει μία σύντομη αλλά πολύ έντονη ερωτική περιπέτεια όταν δούλευε ως σωματοφύλακάς της, αποφασίζει να ερευνήσει προσωπικά την υπόθεση. 'Ολα δείχνουν οτι υπάρχουν υψηλές διασυνδέσεις, κάτι που του επιβεβαιώνει ο φίλος του Smirnov, ένας επιθεωρητής της αστυνομίας. αλλά και η στοχοποίησή του από μπράβους και πληρωμένους δολοφόνους του υποκόσμου. Παρά το ξύλο και τις απόπειρες εναντίον του, ο Blacksad θα συνεχίσει την έρευνά του, φτάνοντας τελικά στον πολύ υψηλά ιστάμενο ένοχο για μία πολύ film noire τελική αντιπαράθεση.

Πρόκειται για μία εξαιρετική εισαγωγή στο σκοτεινό, σκιερό κόσμο του Blacksad, όπου κυριαρχεί ο νόμος της ζούγκλας, οι άντρες είναι "άντρες" και οι δρόμοι βρωμοκοπάνε ανθρώπινα (μάλλον ζωώδη) πάθη.






Arctic Nation (Αρκτικό Έθνος - 2003)

Ο Blacksad βρίσκεται σε ένα υποβαθμισμένο προάστιο, ερευνώντας την εξαφάνιση ενός μικρού κοριτσιού που η δασκάλα του φοβάται οτι έχει απαχθεί από μία ρατσιστική οργάνωση που ονομάζεται Arctic Nation. Τα ζώα-μέλη της οργάνωσης, με τις λευκές τους γούνες, στοχοποιούν ζώα με μαύρο τρίχωμα όπως ο Blacksad. Κάπου τότε ο ήρωάς μας θα γνωρίσει το μελλοντικό του συνεργάτη, το δημοσιογράφο-νυφίτσα Weekly, και μαζί θα αρχίσουν να εισχωρούν στα μυστικά της οργάνωσης που περιλαμβάνουν δολοφονίες, συζυγικές απιστίες, εκβιασμούς, μέχρι και... παιδεραστία ! Στην υπόθεση θα μπλεχτούν βίαιες black power οργανώσεις, η μητέρα του εξαφανισμένου κοριτσιού και ένα κάρο ακόμη ύποπτοι χαρακτήρες που συνδέονται με την οργάνωση, όμως ο μαύρος γάτος μας θα βρεί την άκρη του νήματος.

Μία "κοφτερή", διεισδυτική ματιά σε δύσκολα κοινωνικά θέματα της Αμερικής του '50 που πολλοί θα ήθελαν να ξεχάσουν.






Red Soul (Κόκκινη Ψυχή - 2005)

Κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, ο Blacksad συναντά τυχαία τον παλιό του καθηγητή, πυρηνικό φυσικό Otto Liebber, ο οποίος τον εισάγει σε ένα παράξενο, "ελιτίστικο" κύκλο γνωριμιών που περιλαμβάνει διακεκριμένους επιστήμονες και καλλιτέχνες αριστερών πεποιθήσεων. Ο γάτος μας θα αρχίσει να έχει αισθήματα για τη συγγραφέα Alma Mayer, την αρραβωνιαστικιά του ψευτο-κομουνιστή Samuel Gotfield, και έτσι θα βυθιστεί σε ένα επικίνδυνο κατασκοπικό παιχνίδι στο οποίο εμπλέκονται σχεδόν όλα τα μέλη της ιδιότυπης ομάδας, και επίσης το FBI αλλά και οι Σοβιετικοί, με πολύ υψηλά διακυβεύματα όπως τα μυστικά του πυρηνικού προγράμματος των Η.Π.Α. Μετά από πολλές δολοπλοκίες και προδοσίες, το φινάλε θα είναι συναρπαστικό, και γλυκόπικρο.

Ακόμη ένα δύσκολο θέμα, με τους δημιουργούς να μην επαναπαύονται σε ασφαλείς συνταγές, και το αποτέλεσμα να τους δικαιώνει απόλυτα.






A Silent Hell (Μία Σιωπηλή Κόλαση - 2010)

Ο Blacksad και ο Weekly ταξιδεύουν στη Νέα Ορλεάνη για να συναντήσουν το μουσικό παραγωγό Faust LaChapelle. Ο γερο-τράγος έχει καρκίνο, αλλά θέλει πρίν πεθάνει να εντοπίσει τον εξαφανισμένο μουσικό και πρεζάκια Sebastian "Little Hand" Fletcher, τον πιο ταλαντούχο καλλιτέχνη που είχε υπογράψει ποτέ στη δισκογραφική του. Οι ήρωές μας ανακαλύπτουν οτι στην περιοχή δρα ένα επικίνδυνο κύκλωμα που διακινεί δηλητηριασμένη ηρωίνη, με αποτέλεσμα πολλούς θανάτους και επώδυνες γενετικές παραμορφώσεις. Ο Fletcher, του οποίου η γυναίκα έχει αναπτύξει μία παράξενη φιλία με το γιο του LaChapelle, σκοπεύει με το τελευταίο του τραγούδι να ξεσκεπάσει το μυστηριώδη Dr. Dupre, τον εγκέφαλο του κυκλώματος εμπορίας ηρωίνης. Όμως, θα προλάβει ?

Άλλη μία σκοτεινή, αρρωστημένη υπόθεση που ασχολείται με τους περιθωριακούς και τους απόκληρους, εξερευνώντας τα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής και απελπισίας.





Amarillo (2013)

Μετά τα γεγονότα του A Silent Hell, o Blacksad δέχεται μία θεωρητικά ξεκούραστη δουλειά - να οδηγήσει τη βραβευμένη cadillac ενός πλούσιου Τεξανού από τη Νέα Ορλεάνη στην Τάλσα. Αυτό όμως που φαινόταν σαν ένα ήρεμο road trip θα μετατραπεί γρήγορα σε μία αγωνιώδη καταδίωξη με πρωταγωνιστή τον Chad, έναν απογοητευμένο συγγραφέα της γενιάς των beatnik (π.χ Kerouac, Burroughs), και καταλύτη της όλης υπόθεσης το χειρόγραφο του νέου του βιβλίου. Στην υπόθεση θα μπλεχτούν ακόμη συμμορίες μηχανόβιων, beat ποιητές, καταφερτζήδες δικηγόροι και επικίνδυνα μέλη ενός θιάσου τσίρκου, με τον Blacksad μία να κυνηγά τον Chad και μία να βρίσκεται κυνηγημένος από την αστυνομία, προσπαθώντας να καταλάβει τί συμβαίνει.

Μία πολύ μεθοδική και κυνική αποδόμηση του αμερικάνικου ονείρου, με "όχημα" ίσως το πιο ενδιαφέρον λογοτεχνικό κίνημα της εποχής - τους beatnik.





Οι δημιουργοί έχουν δηλώσει οτι στους επόμενους δύο τόμους, οι οποίοι ήταν προγραμματισμένο να εκδοθούν σαν δίπτυχο μέσα στο 2016, θα επιστρέψουν στις "ρίζες" του Blacksad, δηλαδή σε μία πιο "ντετεκτιβική", noire ατμόσφαιρα, επιστρέφοντας μάλιστα και στη βάση του χαρακτήρα, τη Νέα Υόρκη. Μετά την επιτυχία του πρώτου τόμου αποφάσισαν να πειραματιστούν, ξεφεύγοντας από τα αυστηρά πλαίσια του αστυνομικού μυθιστορήματος, και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία κατά τη γνώμη μου. Νέα Ορλεάνη, ονειρικές σεκάνς, κομουνιστές, voodoo, road trip στον αμερικάνικο νότο - όλα αυτά είναι πολύ μακριά από τις φόρμες τους είδους, όμως ο πειραματισμός είναι η σφραγίδα του ανήσυχου και "υγιούς" καλλιτέχνη. Με τον 5ο τόμο έκλεισε επίσης και ένας άλλος κύκλος, τον οποίο δεν είχα αντιληφθεί καν πρίν τον αναφέρει ο Guarnido σε μία συνέντευξη - ο "χρωματικός" κύκλος των υποθέσεων, κάτι που καθρεφτιζόταν και στα εξώφυλλα. Το πρώτο ήταν μαύρο, το δεύτερο άσπρο, και μετά ακολούθησαν τα τρία βασικά χρώματα - κόκκινο, μπλέ και κίτρινο (μάλιστα Amarillo σημαίνει κίτρινο στα Ισπανικά). Οπότε, όλα δείχνουν οτι με το 6ο επεισόδιο η σειρά θα υποστεί μία ριζική ανανέωση, την οποία είμαι πολύ περίεργος να δω.

Ένα αρνητικό που έχω να αναφέρω είναι η, κατά τη γνώμη μου πάντα, φθίνουσα πορεία των σεναρίων από τόμο σε τόμο, ενώ αντίθετα οι εικονογραφήσεις γίνονται όλο και καλύτερες. Η υπόθεση του πρώτου επεισοδίου είναι πιστεύω η καλύτερη από όλες, του 2ου η 2η καλύτερη, και ούτω καθ'εξής. Αυτό δε σημαίνει φυσικά οτι η υπόθεση ακόμα και της τελευταίας, 5ης ιστορίας δεν είναι καλή, αλλά η κατηφόρα είναι κατηφόρα, έστω κι αν η γωνία κλίσης είναι μικρή. Ελπίζω με την επιστροφή του ήρωα στις ρίζες του να επιστρέψουν και οι υποθέσεις σε πιο αρχετυπικές noire φόρμες, και άρα σε πιο ενδιαφέροντα μονοπάτια (κατ'εμέ πάντα).

Παρά όμως το μικρό αυτό παραπονάκι μου, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία οτι το Blacksad είναι μία εξαιρετική σειρά αστυνομικού μυστηρίου με σαγηνευτική, σκοτεινή ατμόσφαιρα αλά film noire, κινηματογραφική δράση και υπέροχη, ρεαλιστική εικονογράφηση που αποδίδει τέλεια τα "βρώμικα" θέματα των υποθέσεων. Οι νερομπογιές του Guarnido είναι απλά εντυπωσιακές, με την απεικόνιση αληθινών τοποθεσιών και πόλεων να συνεισφέρει στην εκπληκτική ρεαλιστικότητα της σειράς.

Οπότε... ήταν ένας γάτος, μαύρος, πονηρός
(που σημαίνει, ξεκινήστε το Blacksad, αν δεν το έχετε κάνει ήδη. Αξίζει και με το παραπάνω).






Τρίτη 7 Μαρτίου 2017

Hayao Miyazaki - Dining in midair (& News)

Μία σύντομη  ιστορία που συνδυάζει τις δύο μεγάλες αγάπες του Hayao Miyazaki

Ο μεγάλος ιάπωνας σκηνοθέτης Hayao Miyazaki λατρεύει τον άνεμο, τις ιπτάμενες μηχανές και γενικά ο,τιδήποτε έχει να κάνει με την ιδέα της πτήσης. Αυτό είναι γνωστό σε οποιονδήποτε έχει δεί έστω μία από τις υπέροχες animated ταινίες που μας έχει χαρίσει τα τελευταία 30 χρόνια. Είναι επίσης (σχετικά) γνωστό οτι ο χαρακτηρισμένος ως Walt Disney της Ιαπωνίας (κατά τη γνώμη μου είναι πολύ καλύτερος από τον αμερικανό) έχει δημιουργήσει και διάφορες σύντομες manga ιστορίες, με την εξαιρετική Nausicaä of the valley of wind (Kaze no tani no Naushika, 1982-1994) να αποτελεί τη μοναδική "μεγάλου μήκους" του. Κάτι που όμως δεν ξέρω αν έχει γίνει αντιληπτό ακόμη και στους πολυάριθμους fans του είναι το πόσο πολύ λατρεύει και το φαγητό. Ένας γνώστης του σπουδαίου έργου του σίγουρα θα έχει παρατηρήσει οτι σε όλες ανεξαιρέτως τις ταινίες του συμπεριλαμβάνει σκηνές προετοιμασίας ή κατανάλωσης υπέροχων γευμάτων, πάντα με εκδηλώσεις μεγάλης απόλαυσης και ικανοποίησης από τους πρωταγωνιστές.

Και εδώ έρχεται η μικρή ιστορία Dining in midair, για να παντρέψει πολύ όμορφα αυτές τις δύο μεγάλες αγάπες του δημοφιλούς δημιουργού - τις πτήσεις και το φαγητό!








Η 8-σέλιδη ιστορία Dining in Midair (Kuuchuu de oshokuji) λοιπόν φιλοτεχνήθηκε από τον Miyazaki το 1994 και δημοσιεύθηκε στο τεύχος Ιουνίου του περιοδικού των σκαφών της αεροπορικής εταιρείας JAL. Η JAL (Japan Air Line) είναι μία από τους μεγαλύτερους υποστηρικτές του σπουδαίου σκηνοθέτη, καθώς συμμετείχε στην παραγωγή της ταινίας Porco Rosso, και γενικά συνηθίζει να προβάλλει ταινίες του κατά τη διάρκεια των πτήσεών της. Η υπόθεση είναι απλά μία ιστορική αναδρομή των γευμάτων κατά την πτήση, από το 1914 μέχρι τις μέρες μας, σχεδιασμένη κατά το γνωστό, όμορφο εικονογραφικό στυλ των μικρών manga του Miyazaki με τις νερομπογιές.

Η ιστορία έχει τυπωθεί μόνο άλλη μία φορά, και μάλιστα στα αγγλικά, στο βιβλίο Starting Point, 1979-1996, τον πρώτο από τους 2 τόμους μίας ιδιότυπης αυτο-βιογραφίας του Hayao Miyazaki που αποτελεί περισσότερο καλλιτεχνικό δοκίμιο πάνω στο animation και λιγότερο βιογραφία. Από αυτό το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο λοιπόν, που κυκλοφόρησε στην Ιαπωνία το 1996 και μόλις το 2009 μεταφράστηκε στα αγγλικά, την τσίμπησα και την παρουσιάζω.


Hayao Miyazaki News

Άσχετο, αλλά μιας και μιλάμε για τα manga του Miyazaki, αναφέρω εδώ οτι ο, υποτίθεται αποσυρμένος από τη σκηνοθεσία μεγάλων ταινιών και ήδη 76χρονος δημιουργός, είχε "συλληφθεί" το 2013 να σχεδιάζει ένα manga με samurai θεματολογία, το οποίο όμως δεν έχει ολοκληρώσει ακόμα. Μάλιστα, όταν ρωτήθηκε, δήλωσε οτι, από τη στιγμή που "συνταξιοδοτήθηκε" είναι τόσο απασχολημένος με διάφορα projects που δεν ξέρει αν θα μπορέσει να το τελειώσει ποτέ.





Και, εκτός αυτού, σχετικά πρόσφατα - το Νοέμβριο του 2016 - ανακοίνωσε οτι θα κάνει ένα μικρό... pause στη συνταξιοδότησή του για να σκηνοθετήσει άλλη μία, τελευταία ταινία μεγάλου μήκους, η οποία θα ονομάζεται Boro the Caterpillar (Kemushi no Boro) και υπολογίζεται να είναι έτοιμη πρίν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Tokyo το 2020. Η ταινία έχει γυριστεί ήδη ως μικρού μήκους, όμως ο Miyazaki δήλωσε οτι δεν είναι ικανοποιημένος, και έτσι αποφάσισε να την κάνει μεγάλου μήκους (χμμ, σαν δικαιολογία μου ακούγεται αυτό). Αθεράπευτος εργασιομανής !





Πέμπτη 2 Μαρτίου 2017

Nijigahara Holograph

Το καθημερινό, το ονειρικό και το μακάβριο συναντούν... τις πεταλούδες !

Το Nijigahara Holograph είναι ένα εξαιρετικό graphic novel του πολύ ξεχωριστού ιάπωνα δημιουργού Inio Asano και (ευτυχώς) μία από τις πολλές του δουλειές που έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά. Ο ιδιαίτερα ταλαντούχος αυτός καλλιτέχνης ανήκει στην τελευταία γενιά mangaka της Ιαπωνίας, αν όμως κάποιος ψάξει την προσωπική του παραγωγή θα πιστέψει οτι η καριέρα του ξεκίνησε μαζί με του Osamu Tezuka. Οκ, υπερβάλλω λίγο, όμως ο γεννημένος το 1980 κύριος Asano έχει ήδη πάνω από 20 (!) δουλειές στο ενεργητικό του, με κάποιες εξ αυτών μάλιστα να αριθμούν πάνω από 10 τόμους (π.χ το πολύ καλό και πρόσφατο Goodnight Punpun).

Ένα από τα (δυστυχώς) λίγα παραδείγματα δημιουργών που συνδυάζουν την ποιότητα με την εμπορικότητα, ο Asano απολαμβάνει μεγάλη επιτυχία στην Ιαπωνία και την Αμερική, με το Nijigahara Holograph, που δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό Quick Japan (2003-2005) και το 2014 εκδόθηκε και στα αγγλικά από τη Fantagraphics, να αποτελεί το δεύτερο γνωστότερο έργο του μετά το εξαιρετικό Solanin.

Το Nijigahara Holograph είναι μία από αυτές τις σπάνιες και "δύσκολες" δουλειές που η υπόθεση δεν έχει σημασία αυτή καθεαυτή, χωρίς αυτό να σημαίνει οτι δεν είναι ενδιαφέρουσα - το αντίθετο μάλιστα. Η ουσία όμως έγκειται στην απόκοσμη ατμόσφαιρα που υποβόσκει, και στον τρόπο που η ιστορία ξετυλίγεται σιγά-σιγά και αποσπασματικά, βασανιστικά σχεδόν. Το βιβλίο ξεκινάει με μία σειρά σκηνών, με διαφορετικούς πρωταγωνιστές η καθεμία, που φαντάζουν εντελώς ασύνδετες. Θα περάσουν αρκετές σελίδες για να καταλάβουμε ποιοί είναι όλοι αυτοί και τί ρόλο παίζουν στην υπόθεση. Βλέπουμε τον Suzuki, τον "ανεπίσημο" πρωταγωνιστή, μιας και η υπόθεση δεν έχει έναν ξεκάθαρο κεντρικό ήρωα, τον Komatsuzaki και τη Maki στην ενήλικη ζωή τους, όμως συχνά flash-backs μας πληροφορούν οτι κάποτε ήταν όλοι τους συμμαθητές στο σχολείο δίπλα στο λιβάδι (αλάνα βασικά) που ονομάζεται Nijigahara. Γνωρίζουμε επίσης τη δασκάλα τους, τη δεσποινίς Sakaki, άλλους συμμαθητές τους, γονείς και κατοίκους της γειτονιάς, και αρχίζουμε να υποψιαζόμαστε οτι κάτι ενώνει όλους αυτούς τους παράξενους και δυστυχισμένους χαρακτήρες. Και, όταν πληροφορούμαστε τη σκοτεινή ιστορία του τούνελ του Nijigahara, και έπειτα μαθαίνουμε για την Arié, την παλιά συμμαθήτρια των παιδιών, η οποία βρίσκεται σε κώμα τα τελευταία 10 χρόνια, αυτή η κακή υποψία αρχίζει και γίνεται βεβαιότητα. Δε θα αποκαλύψω περισσότερα, και δεν έχει και μεγάλη σημασία όπως είπαμε, απλά θα πληροφορήσω οτι η υπόθεση χοροπηδάει διαρκώς ανάμεσα σε δύο χρονικές περιόδους, και επίσης θα προειδοποιήσω οτι το κλίμα γίνεται όλο και πιο βαρύ. Χιλιάδες πεταλούδες πετάνε σιωπηλά ανάμεσα στις σελίδες, το σφίξιμο στο στομάχι μεγαλώνει, και ο κύριος Asano δε σταματάει να στρίβει το μαχαίρι, σαδιστικά σχεδόν, μην προσφέροντας καμία ανακούφιση στους θλιβερούς ήρωές του - ή σε εμάς.







Η πιο "εύκολη" και πολυ-χρησιμοποιημένη περιγραφή που διάβασα στις κριτικές του Nijigahara Holograph είναι οτι θυμίζει έντονα τις ταινίες του David Lynch. Και πράγματι, ο Asano δημιουργεί αυτή τη φορτισμένη, "αρρωστημένη" και σουρρεαλιστική μέσα στην καθημερινότητά της ατμόσφαιρα που χαρακτηρίζει όλες τις δουλειές του μεγάλου αμερικανού σκηνοθέτη. Όμως φυσικά, είναι τελείως διαφορετική υπόθεση να χτίσεις αυτή την ατμόσφαιρα στον κινηματογράφο (όπου μπορείς να χρησιμοποιήσεις π.χ και τη μουσική) από τον κόσμο των comics. Ο Asano χρησιμοποιεί με τη σειρά του τα "εργαλεία" που του προσφέρει η 9η τέχνη, δανειζόμενος όμως και στοιχεία καθαρά κινηματογραφικά, όπως συχνά και απότομα flash-backs, επίσης συχνές εναλλαγές σκηνών και προσώπων (μοντάζ), επαναλαμβανόμενα, συμβολικά μοτίβα (π.χ τις πεταλούδες) και εκτεταμένα "pause" σκηνών που καθυστερούν την υπόθεση για να μεγιστοποιήσουν τον αντίκτυπο επιλεγμένων σημείων. Ο τρόπος που χειρίζεται το χρόνο, τους χαρακτήρες και την εξέλιξη της ιστορίας του είναι λοιπόν έντονα κινηματογραφικός, και επίσης πολύ αποτελεσματικός και έξυπνος. Η υπόθεση ξετυλίγεται αργά και αποσπασματικά σαν πάζλ, η μουντή, "ανησυχητική" ατμόσφαιρα δεν ελαφραίνει ποτέ, και ο αναγνώστης μένει συνεπαρμένος να γυρίζει τις σελίδες, μην τολμώντας ούτε να ανοιγοκλείσει τα μάτια του. Είχα αρκετό καιρό να ζήσω την εμπειρία της ανάγνωσης τόσο έντονα.

Και, επίσης όπως συμβαίνει με τις δουλειές του David Lynch, η ερμηνεία του βαθύτερου θέματος και των μηνυμάτων που προσπαθεί να επικοινωνήσει ο καλλιτέχνης είναι αρκετά δύσκολο να αποκρυπτογραφηθεί. Με λίγα λόγια, με το τέλος της ανάγνωσης έχεις απλά μείνει μαλάκας, και σκέφτεσαι "Τί ήταν τούτο ρε παιδιά ?". Σίγουρα είναι μία δουλειά βαριά και καταθλιπτική, όμως κάνει τόσο έντονη εντύπωση που σε προκαλεί να την ξαναδιαβάσεις, πρώτον για να παρατείνεις αυτή την τόσο καθηλωτική εμπειρία, και δεύτερον μήπως και ανακαλύψεις κάποιο στοιχείο που μπορεί να σου ξέφυγε την πρώτη φορά (και σίγουρα υπάρχουν). Αυτό ίσως ενοχλήσει κάποιους, όμως αυτοί οι κάποιοι είναι οι ίδιοι που δε μπορούν με τίποτα να δεχτούν μία ταινία (π.χ του Lynch) που σε αφήνει με αναπάντητα ερωτήματα στο τέλος. Λυσσάνε, τσαντίζονται και μπαίνουν σε forum για να ανακαλύψουν τί έγινε τελικά και τί θέλει να πεί ο ποιητής. Εγώ τους χαρακτηρίζω απλά ως απελέκητα κούτσουρα που προτιμάνε τη μασημένη τροφή και δεν έχουν την περιέργεια ή τη φαντασία να δώσουν μία δική τους ερμηνεία. Εν ολίγοις, και το Nijigahara Holograph σε αφήνει με πολλά αναπάντητα ερωτήματα, και άλλα περιμένει μέχρι την τελευταία στιγμή για να τα αποκαλύψει (π.χ τί σημαίνει ο τίτλος), και αυτό είναι κάτι που πραγματικά λάτρεψα σε αυτή την υπέροχη δουλειά. Το αν έχω δίκιο στην προσωπική ερμηνεία που έδωσα δεν έχει καμία σημασία, και ούτε νομίζω οτι υπάρχει μία σωστή απάντηση.







Σε όλη αυτή την ονειρική, απόκοσμη ατμόσφαιρα που χτίζει μαεστρικά ο Inio Asano σελίδα με τη σελίδα, προσθέστε και την υπέροχη εικονογραφική του δουλειά, με την τέλεια ενσωμάτωση φωτογραφιών που μόνο ένα εκπαιδευμένο μάτι καταλαβαίνει, και το συνολικό αποτέλεσμα είναι ένα "ενοχλητικό", πεσιμιστικό, μακάβριο ψυχογράφημα που εντυπώνεται βαθιά και αφήνει σημάδια.

Επειδή ακούγεται παρόμοια, όλοι υποθέτουν οτι Nijigahara σημαίνει "Το λιβάδι του ουράνιου τόξου". Η αλήθεια όμως είναι πολύ πιο σκοτεινή ...