Ένα τρομακτικό, ενοχλητικό, αποκαλυπτικό αριστούργημα !
.....
Ο Al Columbia είναι "πειραγμένος". Το ξέρουν όλοι. Τουλάχιστον όλοι όσοι γνωρίζουν το όνομα του ταλαντούχου όσο και εκκεντρικού αμερικανού κομίστα, και άρα και το έργο του. Και αυτό το "πείραγμα" ισχύει και με την καλή, αλλά και με την κακή έννοια. Η κακή έννοια έγινε περίτρανα φανερή στον κόσμο των comics από τη διαβόητη συμμετοχή του στο Big Numbers (1992), το υπερ-φιλόδοξο project του τεράστιου Alan Moore και του μεγάλου Bill Sienkiewicz που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, με μεγάλο μέρος της ευθύνης να βαραίνει τον, μόλις 19 χρονών τότε Columbia. Επειδή όμως είναι άδικο να χαρακτηρίζουμε κάποιον από ένα λάθος που έκανε στην εφηβεία του, πρέπει να δούμε τη μετέπειτα πορεία του στο χώρο της 9ης τέχνης για να εκτιμήσουμε το τεράστιο, υποτιμημένο όσο και διαταραγμένο ταλέντο του.
Ο Al Columbia κατέχει μία από τις μικρότερες προσωπικές παραγωγές δημιουργών στην ιστορία του μέσου - μία ακόμη απόδειξη της διαφορετικότητάς του. Ελάχιστες δουλειές του έχουν εκδοθεί από τις αρχές των 90s όταν και ξεκινούσε την καριέρα του, και ακόμη λιγότερες μπορούν να θεωρηθούν ως ολοκληρωμένες. Όλες όμως φανερώνουν ένα εξαιρετικό ταλέντο και μία υπέροχα σκοτεινή ποιότητα. Το The Trumpets They Play! αποτελεί τη γνωστότερη δουλειά του καλλιτέχνη πέραν του Big Numbers, μία ιστορία 8 μόνο σελίδων που περιέχει όμως τόση δουλειά και προσοχή στη λεπτομέρεια που απαιτεί από τον αναγνώστη αρκετή ώρα για να διαβαστεί, να αναλυθεί και να θαυμαστεί επαρκώς. Δημοσιεύθηκε στην εξαιρετική ανθολογία εναλλακτικών comics BLAB! #10 το φθινόπωρο του 1998, και θεωρήθηκε αμέσως ως αριστούργημα από κοινό και κριτικούς.
Πρωταγωνιστεί το γνωστό και από άλλες σύντομες ιστορίες του Columbia δίδυμο Seymour Sunshine και Knishkebibble the Monkey-Boy, δύο χαρακτήρες εσκεμμένα αταίριαστοι, τόσο μεταξύ τους όσο και στην ατμόσφαιρα των σκοτεινών, ενοχλητικών περιπετειών στις οποίες συμμετέχουν. Δείτε π.χ το υπέροχο, κατάμαυρο I Was Killing When Killing Wasn't Cool και ανατριχιάστε! Στο Trumpets, οι δυο τους γίνονται μάρτυρες της ίδιας της Αποκάλυψης - ναι, αυτής του Ιωάννη με τις 7 σφραγίδες και τις 7 σάλπιγγες, με τους 4 καβαλάρηδες, το Θηρίο και όλα αυτά τα χαριτωμένα.
Για πάμε να τα δούμε ...
Για κλείσιμο άφησα μία όμορφη περιγραφή του The Trumpets They Play! από τον εξαιρετικό κριτικό και ιστορικό των comics, Paul Gravett. Tο αποκαλεί την "πιο ενοχλητική δουλειά του καλλιτέχνη μέχρι στιγμής ... μία cartoon αποκάλυψη, ένα ασπρόμαυρο animation των Fleischer Brothers όπως θα το σχεδίαζε ο Hieronymus Bosch."
BLAB #10 (Φθινόπωρο 1998)
.....
Ο Al Columbia είναι "πειραγμένος". Το ξέρουν όλοι. Τουλάχιστον όλοι όσοι γνωρίζουν το όνομα του ταλαντούχου όσο και εκκεντρικού αμερικανού κομίστα, και άρα και το έργο του. Και αυτό το "πείραγμα" ισχύει και με την καλή, αλλά και με την κακή έννοια. Η κακή έννοια έγινε περίτρανα φανερή στον κόσμο των comics από τη διαβόητη συμμετοχή του στο Big Numbers (1992), το υπερ-φιλόδοξο project του τεράστιου Alan Moore και του μεγάλου Bill Sienkiewicz που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, με μεγάλο μέρος της ευθύνης να βαραίνει τον, μόλις 19 χρονών τότε Columbia. Επειδή όμως είναι άδικο να χαρακτηρίζουμε κάποιον από ένα λάθος που έκανε στην εφηβεία του, πρέπει να δούμε τη μετέπειτα πορεία του στο χώρο της 9ης τέχνης για να εκτιμήσουμε το τεράστιο, υποτιμημένο όσο και διαταραγμένο ταλέντο του.
Ο Al Columbia κατέχει μία από τις μικρότερες προσωπικές παραγωγές δημιουργών στην ιστορία του μέσου - μία ακόμη απόδειξη της διαφορετικότητάς του. Ελάχιστες δουλειές του έχουν εκδοθεί από τις αρχές των 90s όταν και ξεκινούσε την καριέρα του, και ακόμη λιγότερες μπορούν να θεωρηθούν ως ολοκληρωμένες. Όλες όμως φανερώνουν ένα εξαιρετικό ταλέντο και μία υπέροχα σκοτεινή ποιότητα. Το The Trumpets They Play! αποτελεί τη γνωστότερη δουλειά του καλλιτέχνη πέραν του Big Numbers, μία ιστορία 8 μόνο σελίδων που περιέχει όμως τόση δουλειά και προσοχή στη λεπτομέρεια που απαιτεί από τον αναγνώστη αρκετή ώρα για να διαβαστεί, να αναλυθεί και να θαυμαστεί επαρκώς. Δημοσιεύθηκε στην εξαιρετική ανθολογία εναλλακτικών comics BLAB! #10 το φθινόπωρο του 1998, και θεωρήθηκε αμέσως ως αριστούργημα από κοινό και κριτικούς.
Πρωταγωνιστεί το γνωστό και από άλλες σύντομες ιστορίες του Columbia δίδυμο Seymour Sunshine και Knishkebibble the Monkey-Boy, δύο χαρακτήρες εσκεμμένα αταίριαστοι, τόσο μεταξύ τους όσο και στην ατμόσφαιρα των σκοτεινών, ενοχλητικών περιπετειών στις οποίες συμμετέχουν. Δείτε π.χ το υπέροχο, κατάμαυρο I Was Killing When Killing Wasn't Cool και ανατριχιάστε! Στο Trumpets, οι δυο τους γίνονται μάρτυρες της ίδιας της Αποκάλυψης - ναι, αυτής του Ιωάννη με τις 7 σφραγίδες και τις 7 σάλπιγγες, με τους 4 καβαλάρηδες, το Θηρίο και όλα αυτά τα χαριτωμένα.
Για πάμε να τα δούμε ...
Για κλείσιμο άφησα μία όμορφη περιγραφή του The Trumpets They Play! από τον εξαιρετικό κριτικό και ιστορικό των comics, Paul Gravett. Tο αποκαλεί την "πιο ενοχλητική δουλειά του καλλιτέχνη μέχρι στιγμής ... μία cartoon αποκάλυψη, ένα ασπρόμαυρο animation των Fleischer Brothers όπως θα το σχεδίαζε ο Hieronymus Bosch."
BLAB #10 (Φθινόπωρο 1998)
Μαγεία... Πανέμορφη τεχνοτροπία, σκοταδοσύνη, παράνοια, ψυχεδέλεια και δε συμμαζεύεται. Αυτός ο συνδυασμός καρτούν (πόσο creepy είναι μέσα στη... γλυκύτητά τους) και εικόνας μού θυμίζει το Mr.Punch του ειδώλου. Τη θυμάμαι την αναφορά σου στον Columbia για το Big Numbers. Κρίμα που δεν ήταν συνεπής στη δουλειά του, αλλά εντάξει, επιλογές είναι αυτές. Σε μισογεμάτο ποτήρι μπορείς να δεις ότι δεν "πούλησε" τις αξίες του για το κέρδος κτλ (δε συμφωνώ και πολύ με αυτές τις αντιλήψεις). Ας ξαναδιαβάσω για τρίτη φορά αυτό το γαμάτο short story. Εύγε στον Ρόι Τάρπλει της Ένατης Τέχνης!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπονζούρια μεσιέ λε ντοκτέρ !
ΔιαγραφήΗ συγκεκριμένη δουλειά είναι απλά ένα αριστούργημα ! Ο τύπος είναι αλλού, είναι στο διάστημα. Το λέει και το όνομά του, Columbia. Όσο για το Big Numbers, απλά από την αρχή της καριέρας του (που δεν έκανε ποτέ κανονική καριέρα) του κόλλησε η ταμπέλα του ... καταραμένου καλλιτέχνη. Του ταιριάζει απόλυτα νομίζω.