Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014

Uzumaki

Σπειροειδής τρόμος !

Το Uzumaki είναι η πιο γνωστή και καταξιωμένη δουλειά του Junji Ito, του πολύ καλού ιάπωνα δημιουργού που παρέλαβε τη σκυτάλη και συνεχίζει το έργο παλαιότερων δασκάλων των manga τρόμου όπως οι Kazuo Umezu και Hideshi Hino.

Το Uzumaki (Σπείρα - όχι κακοποιών, το σπειροειδές μοτίβο) ξεκίνησε να εκδίδεται το 1997 σε συνέχειες στο περιοδικό Big Comic Spirits της εταιρείας Shogakukan, και γνώρισε τεράστια επιτυχία, καθιερώνοντας τον Ito ως το σύγχρονο μάστορα του τρόμου στην Ιαπωνία. Το 2001, με την 3-τομη αγγλική έκδοση της Viz Media, η επιτυχία έγινε παγκόσμια, οδηγώντας στην έκδοση στα αγγλικά και προηγούμενων αξιόλογων δουλειών του ταλαντούχου mangaka, όπως το καταπληκτικό Tomie.

Το 2000, το manga μεταφέρθηκε και στη μεγάλη οθόνη σε μία live action ταινία (δηλαδή όχι animation, με ηθοποιούς), με τα συνήθη απογοητευτικά αποτελέσματα. Πρίν με πιάσουν τα διαόλια μου με το συγκεκριμένο θέμα και αρχίσω να ρίχνω (όχι χριστοπαναγίες, επειδή δεν τις έχουν εκεί) σιντο-βουδίες, πάμε παρακάτω.




Πρωταγωνίστρια και αφηγήτρια της ιστορίας μας είναι η Kirie Goshima, μια νεαρή κοπέλα που ζεί στη μικρή παραλιακή πόλη Kurôzu-cho μαζί με τον φίλο της Shuichi. Οι δυο τους γίνονται μάρτυρες μυστήριων, ανατριχιαστικών γεγονότων που περιστρέφονται γύρω από το γεωμετρικό μοτίβο της σπείρας. Οι σπείρες εμφανίζονται ξαφνικά και ανεξήγητα παντού μέσα στην πόλη - σαν δίνες στο νερό, σα σχηματισμοί στον καπνό των καμινάδων, στα μαλλιά των κοριτσιών, ακόμη και στα εσωτερικά όργανα του ανθρωπίνου σώματος.

Ένας-ένας οι κάτοικοι της πόλης παθαίνουν μία παθολογική μανία με τις σπείρες - τις συλλέγουν, τις ζωγραφίζουν παντού και τις λατρεύουν - και όσο η πόλη βυθίζεται βαθύτερα στον παραλογισμό, προσπαθούν ολοένα να μοιάσουν στις σπείρες και να γίνουν ένα με αυτές. Το αποτέλεσμα είναι να βρίσκουν το θάνατο με φρικτούς τρόπους, ανήμποροι να αντιδράσουν και σαν υπνωτισμένοι από μία παράξενη δύναμη. Ο Shuichi, ο πατέρας του οποίου υπήρξε το πρώτο θύμα αυτής της παράνοιας, πιστεύει οτι το Kurôzu-cho είναι στοιχειωμένο από το πνεύμα του Uzumaki και, όσο η ιστορία μας ξετυλίγεται, αποδεικνύεται όλο και πιο σωστός.

Γιατί οι κάτοικοι θυμίζουν όλο και λιγότερο ανθρώπινα όντα ? Και ποιό μυστικό κρύβεται στα βάθη της λίμνης Dragonfly στο κέντρο της πόλης ?






Το Uzumaki είναι στην ουσία μία συρραφή πολλών μικρών, αυτοτελών ιστοριών, με κοινό παρονομαστή τους δύο βασικούς πρωταγωνιστές, και φυσικά τις σπείρες. Κάθε κεφάλαιο προχωράει με αργούς ρυθμούς τη γενική ιστορία, με εξαίρεση το πρώτο, το οποίο μας εισάγει στην παράξενη υπόθεση του Kurôzu-cho και φυσικά το τελευταίο, όπου οδηγούμαστε σε ένα ευφάνταστο και εντελώς απροσδόκητο φινάλε. Στα ενδιάμεσα κεφάλαια γινόμαστε μάρτυρες των πολύ διαφορετικών, και πολύ αποτρόπαιων τρόπων με τους οποίους η κατάρα της σπείρας επηρρεάζει, και τελικά καταστρέφει τις ζωές των φτωχών, μεροκαματιάρηδων κατοίκων (όπου φτωχός κι η μοίρα του).

Το σενάριο είναι πολύ ενδιαφέρον, και αρκετά μακριά από τη συνηθισμένη θεματολογία των ιστοριών τρόμου, δίνοντας την ευκαιρία στον πολύ ταλαντούχο δημιουργό να εξερευνήσει καινούρια μονοπάτια για τις ιστορίες του, τα οποία φυσικά οδηγούν στον ίδιο προορισμό - τη φρίκη ! Το σχεδιαστικό στύλ του καλλιτέχνη είχε εξελιχθεί σε αξιοθαύμαστο βαθμό από τις πρώιμες δουλειές του, κάνοντας το Uzumaki ένα από τα αισθητικά αρτιότερα έργα του. Η σπείρα αποδεικνύεται εξαιρετικό εικονοποιητικό στοιχείο, και εξυψώνεται στα ικανά χέρια του Ito σε πολύ υψηλά επίπεδα αποτρόπαιας μεγαλοπρέπειας !

Συνολικά, τί να πούμε ? Πολύ απλά, ένα από τα καλύτερα comics τρόμου της προηγούμενης δεκαετίας. Ανακαλύψτε το, και θα ... στριφογυρίζετε στον ύπνο σας !





10 σχόλια:

  1. Αυτό που μου αρέσει σε σένα Χρήστο είναι που καλύπτεις αξιόλογες δουλειές από όλο τον κόσμο. Στις τελευταίες σου αναρτήσεις π.χ, ταξιδεύεις με τα μαγικά φτερά των κόμικς από την Αμερική στην Ευρώπη,την Απω Ανατολή ...(Moebius,Silverstein,Louvre museum,Junji Ito).
    Να περιμένουμε λοιπόν κάτι από Αφρική (π .χ Aya of Yop City της Marguerite Abouet) και Αυστραλία (π.χ Platinum Grit της Trudy Cooper) για παγκόσμια κάλυψη;
    Δεν διάλεξα τυχαία δύο γυναικεία ονόματα μιας και αρχίζουν οι γυναίκες δημιουργοί να παίρνουν τα πάνω τους τα τελευταία χρόνια και στην δημιουργία αξιόλογων κόμικς. Να, πρόσφατα παρατήρησα πόσο έχει εξελιχθεί και η Eleanor Davis:
    http://doing-fine.com/?p=1105
    Και ο σύζυγός της επίσης παρεπιπτόντως:
    http://www.drewweing.com/.

    Υ.Γ. Δεν χρειάζεται εν τω μεταξύ να σου πω πόσο μου άρέσει το Uzumaki αφού ξέρεις ότι είμαι θαυμαστής του αρρωστημένου τρόμου στον οποίο δίνει σάρκα και οστά ο Junji Ito.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα αγαπητέ Απρόσιτε ! Η αλήθεια είναι οτι δεν έχω ασχοληθεί με τις υπόλοιπες ηπείρους, μόνο τις 3 "βασικές" που έχουν σχολή. Το Aya of Yop City το έχω ακουστά, αλλά δεν το έχω πετύχει πουθενά.

      Όντως ξεπετάγονται πολλές ταλαντούχες νέες δημιουργοί τα τελευταία χρόνια, ακόμα και στην Ελλάδα. Και αφού σε βλέπω πολύ ενημερωμένο πάνω στο θέμα, νομίζω θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να κάνεις ένα σχετικό αφιέρωμα.

      Τον Junji Ito μου τον "θύμισες" εσύ με τις ιστορίες από το Gyo που είχες ανεβάσει πρόσφατα. Συνειδητοποίησα οτι, ενώ είχα κάνει αφιέρωμα συνολικά στο έργο του, δεν είχα παρουσιάσει κάποια συγκεκριμένη δουλειά του. Φοβερός δημιουργός, ναι, κι εγώ τον λατρεύω.

      Διαγραφή
  2. Πολύ ενδιαφέρον και το manga τρόμου σαν είδος (οι Ιάπωνες εξάλλου στον τρόμο είναι mangες) και το θέμα με τη σπείρα. Νομίζω δεν είναι και τυχαίο που σε περιπτώσεις ψυχασθένειας ή οραμάτων που προκαλούνται από lsd κτλ, τα σχήματα που βλέπει κανείς στο παραλήρημά του συνήθως είναι κυκλικά και σπειροειδή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι είναι Έφη μου - και για να μορφώνουμε και τον κόσμο, θα αναφέρω μία πληροφορία που δεν την ξέρουν πολλοί: Τα manga ξεκίνησαν απ'το Βοτανικό ! Η πλήρης ιστορία αναφέρεται στους στίχους του γνωστού τραγουδιού "Του Βοτανικού το manga, το καλύτερο παιδί .. " κλπ.

      Όσο για αυτό με τα οράματα που λες ... χμμμμ, με βάζεις σε σκέψεις. Σαν να διακρίνω μία εμπειρία πάνω στο θέμα απ'τα λεγόμενά σου. Απάντησέ μου καθαρά παιδί μου: Είσαι ναρκομανής ? Πόσα χρόνια παίρνεις αυτές τις ουσίες ? Η μάνα σου το ξέρει ?

      Διαγραφή
  3. Ωωωωωωωωω! Ως μέγιστος λάτρης του Λάβκραφτ και της κθουλουικής μυθολογίας του, πρέπει οπωσδήποτε να το διαβάσω αυτό. Και η υπόθεση και η εικονογράφηση με εντυπωσίασαν. Εύγε στο "σούσι της ένατης τέχνης"!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χ αχ αχαχ χα χα χα ! Σούσι με κάτι πλοκάμια ΝΑ ! (ξέρω'γω, με τα σούσια και τα σασίμια, έχουν δεν έχουν πλοκάμια). Εικονογραφικά μπορείς να βρείς κάποια σύνδεση με μυθολογία του Κθούλου, σεναριακά όμως όχι ... ή τουλάχιστον δεν τη διέκρινα. 'Οπως και να έχει πάντως, το Uzumaki έχει ζουμάκι, αξίζει και με το παραπάνω.

      Διαγραφή
  4. Το συγκεκριμένο manga το αγόρασα το καλοκαίρι, αναζητώντας ένα πραγματικά καλό manga τρόμου. Δε με απογοήτευσε - σε σημεία το βρήκα ανατριχιαστικό, πραγματικά. Μόνο μελανό σημείο για μένα το φινάλε - αφήνει πολλά ερωτήματα αναπάντητα και γενικά, κλείνει κάπως χλιαρά, εκεί που περίμενες μια μεγάλη αποκάλυψη ή κάτι σχετικό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χελόου φίλε κούνελε ! Το φινάλε είναι λίγο (έως πολύ) "κουλό" - προσωπικά δε με χάλασε πάντως. 'Οσο το διάβαζα αναρωτιόμουν πώς θα μπορούσε να καταλήξει η ιστορία, και όταν έφτασα εκεί, είπα "τί έγινε ρε παιδιά ?" - δεν περίμενα τέτοια κατάληξη. Τα αναπάντητα ερωτήματα δε με ενοχλούν ποτέ, ούτε σε comics ούτε σε ταινίες, εκτός κι αν καταλάβω οτι τα ρίχνουν επίτηδες, για να μας ταράξουν μετά στα sequels.

      Διαγραφή
  5. Μόλις το τελείωσα το Uzumaki!
    Μπορώ να πω ότι έμεινα πολύ ευχαριστημένη, δεν έχω διαβάσει κάποιο άλλο manga τρόμου βέβαια για να μπορώ να κάνω συγκρίσεις, πάντως τη φρίκη του την είχε μια χαρά κι αυτό είναι που έχει σημασία. Τώρα για το τέλος, αν έδειχναν τον ίδιο τον Uzumaki σαν Θεό - τέρας με αγκάθια - κέρατα ή σπείρες να του κρέμονται θα ξενέρωνα, καλύτερα που έμεινε κάπως φλου, απλώς μου φάνηκε πως έκλεισε κάπως βιαστικά και λίγο πρόχειρα, αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, το έχει το θεματάκι του το φινάλε, αλλά κι εγώ δε μπορώ να πω οτι με χάλασε - απλώς ήταν ό,τι να'ναι ! Συνολικά πάντως, μου άρεσε πολύ, το βρήκα πολύ πρωτότυπο για ιστορία τρόμου.

      Διαγραφή