Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2014

Louvre museum comics

Το διασημότερο μουσείο του κόσμου αγκαλιάζει τα comics



Το Λούβρο είναι ένα από τα μεγαλύτερα, παλαιότερα και πλέον επιφανή μουσεία του κόσμου. Φιλοξενώντας πάνω από 35.000 εκθέματα από την προϊστορία μέχρι τις μέρες μας και δεχόμενο κοντά στους 10.000.000 τουρίστες κάθε χρόνο, είναι το μουσείο με τις περισσότερες επισκέψεις παγκοσμίως. Εκτός από τα πασίγνωστα αριστουργήματα της τεράστιας συλλογής του, όπως τη Mona Lisa και τη Νίκη της Σαμοθράκης, το Λούβρο φιλοξενεί μία τεράστια ποικιλία (κλεμμένων) θησαυρών της παγκόσμιας τέχνης.

Ποιάς τέχνης όμως ? Κυρίως των "παραδοσιακών" μορφών τέχνης, όπως η ζωγραφική και η γλυπτική. Αυτό ασφαλώς συμβαίνει επειδή κάποιες τέχνες όπως η μουσική ή ο χορός δεν έχουν κάποιο "χειροπιαστό" αποτέλεσμα / αντικείμενο που θα μπορούσε να εκτεθεί στο χώρο ενός μουσείου. Υπάρχει όμως μία άλλη τέχνη, η οποία μόλις τα τελευταία χρόνια θεωρείται ως τέτοια, τα έργα της οποίας θα μπορούσαν να εκτεθούν - φυσικά μιλάω για τα comics. Τα comics όμως, που πλέον έχουν αναγνωριστεί ως η 9η τέχνη, δεν τύχαιναν της εκτίμησης των οπαδών και κριτικών των "κλασσικών" τεχνών, και αντιμετωπίζονταν πάντα με περιφρόνηση ως ένα μέσο φτηνής και ταπεινής διασκέδασης.

Αργά αλλά σταθερά όμως, από το μέσο του 20ου αιώνα και μετά, τα comics άρχισαν να αποκτούν εκτίμηση και καταξίωση στους κύκλους των παραδοσιακών τεχνών, κυρίως μέσα από το έργο πρωτοπόρων και ποιοτικών δημιουργών όπως οι Art Spiegelman, Will Eisner και Moebius. Κάπως έτσι λοιπόν φτάσαμε στο ευτυχές γεγονός του 2004, όταν το Λούβρο παρήγγειλε στην παριζιάνικη εκδοτική εταιρεία Futuropolis μία σειρά graphic novels που να εμπεριέχουν το μουσείο και τα αριστουργήματά του, με σκοπό φυσικά τη διαφήμισή τους. Η εκδοτική απευθύνθηκε σε μερικούς από τους καλύτερους καλλιτέχνες της εξαιρετικής γαλλικής σκηνής comics (ή bandes dessinées) και όχι μόνο, και τα αποτελέσματα ήταν απλώς εντυπωσιακά !

Όλες οι εκδόσεις comics του μουσείου του Λούβρου

Aναλυτικά :

01. Période Glaciaire (Glacial Period) - Nicolas de Crécy (2005)

02. Les Sous-sols du Révolu (The Museum Vaults) - Marc-Antoine Mathieu (2006)

03. Aux heures impaires (On the Odd Hours) - Éric Liberge (2008)

04. Le ciel au-dessus du Louvre (The sky over the Louvre) - Bernar Yslaire & Jean-Claude Carrière (2009)

05. Rohan au Louvre (Rohan at the Louvre) - Hirohiko Araki (2010)

06. Un Enchantement (An Enchantment) - Christian Durieux (2011)

07. La traversée du Louvre - David Prudhomme (2012)

08. Les fantômes du Louvre - Enki Bilal (2012)

09. Le Chien qui louche - Étienne Davodeau (2013)

10. L'art du chevalement - Loo Hui Phang, Philippe Dupuy (2013)


Η πρωτότυπη και μεγαλόπνοη αυτή ιδέα ανήκει στον Fabrice Douar, τον υποδιευθυντή των εκδόσεων του μουσείου στο γραφείο Πολιτιστικής Ανάπτυξης. Όπως εξηγεί ο ίδιος, "Αρχικά δεν υπήρχε κάποια εμφανής σύνδεση ανάμεσα στον κόσμο των μουσείων και σε αυτόν των comics, αφού τείνουμε να θεωρούμε τους δύο αυτούς κόσμους ως πολύ μακρινούς ή αποκλεισμένους τον έναν από τον άλλο. Η φιλοδοξία του εγχειρήματός μας ήταν να δημιουργήσουμε μία σταθερή γέφυρα που να ενώνει τους δύο κόσμους, επιτρέποντας στους φίλους των comics να γνωρίσουν το μουσείο και τα εκθέματά του, αλλά επίσης ενθαρρύνοντας τους παραδοσιακούς επισκέπτες του μουσείου να ανακαλύψουν μία άλλη έκφραση της τέχνης".

Δεδομένου μάλιστα οτι η πιο "πρόσφατη" από τις μόνιμες συλλογές του μουσείου του Λούβρου χρονολογείται από το 1848, η όμορφη αυτή πρωτοβουλία εξυπηρετεί επίσης στο να γεφυρώσει την κλασσική, κυριολεκτικά "μουσειακή" τέχνη με τη σύγχρονη. Εύγε !












Τα graphic novels εκδόθηκαν πρώτα στα γαλλικά σε συνεργασία με τις εκδόσεις του μουσείου και τη Futuropolis, και έπειτα στα αγγλικά, στη σειρά ComicsLit της εταιρείας NBM (τα δύο τελευταία δεν έχουν μεταφραστεί ακόμη στα αγγλικά).

Στα πλαίσια του μεγάλου αυτού ανοίγματος που επιχείρησε το Λούβρο, έλαβε χώρα και μία μεγάλη έκθεση comics μέσα στο χώρο του μουσείο, που διήρκησε από τις 22 Ιανουαρίου έως τις 13 Απριλίου 2009, με συμμετοχή των συντελεστών των πρώτων δουλειών της ενότητας, Nicolas de Crécy, Hirohiko Araki, Marc-Antoine Mathieu, Bernar Yslaire και Éric Liberge.

Ήταν η πρώτη φορά που το διασημότερο μουσείο του κόσμου άνοιγε τις "ιερές" πόρτες του για να υποδεχτεί την τέχνη των comics, μία πρωτοβουλία που έκανε αίσθηση στους καλλιτεχνικούς κύκλους παγκοσμίως. Και μάλιστα, πέραν της "καταξίωσης" που προσέφερε στο αγαπημένο μας μέσο, το σημαντικότερο είναι οτι η έκθεση αυτή δεν ήταν η τελευταία, αφού ακολούθησε ο μεγάλος Enki Bilal με την αντίστοιχη Les fantômes du Louvre το 2012.

Καλή συνέχεια λοιπόν στην εξαιρετική αυτή κίνηση του διάσημου μουσείου, κι εύχομαι να δούμε παρόμοιες "θαρραλέες" πράξεις και από άλλους φορείς τέχνης τέτοιου μεγέθους και κύρους.

10 σχόλια:

  1. Πολύ ωραία η σκέψη και όλα τα graphic novels φαίνονται πολύ καλά, με τα φαντάσματα του Enki Bilal να είναι στην κορυφή για μένα.
    Ελπίζω κι εγώ να δούμε παρόμοιες κινήσεις και κυρίως στη χώρα μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γειά σου Έφη, καλημέρα ! Η ιδέα είναι πολύ μπροστά, αν και κανονικά θα έπρεπε να έχει γίνει πολλά χρόνια πρίν. Αλλά είπαμε ... τα comics τα θεωρούσανε παρακατιανά οι σνομπαρίες και οι κουλτουρό-κοτες της "παραδοσιακής" τέχνης. Τα φαντάσματα που λες του Bilal (θυμάμαι και το όμορφο σχόλιό σου στη συγκεκριμένη ανάρτηση) είναι η δουλειά που ξεφεύγει από το στυλ των υπολοίπων και προχωράει το εγχείρημα ένα βήμα παραπέρα. Τώρα για τη χώρα μας ... η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.

      Διαγραφή
  2. Απορώ γιατί τα κόμικς είναι τόσο υποτιμημένη τέχνη. Και άντε αυτοί που δεν αγαπάνε καθόλου τις τέχνες. Οι υπόλοιποι; Οι φιλότεχνοι; Πως γίνεται κάποιος που αγαπάει τη ζωγραφική, τη γλυπτική, την λογοτεχνία, να μην έχει σε υπόληψη τα κόμικς; Τέλος πάντων, εξαιρετική η ιδέα του μουσείου, αν και σκοπός του είναι να κερδίσει το κοινό που αγαπάει τα κόμικς και όχι να στρέψει τους φιλότεχνους στα κόμικς.

    Btw, πόσο ωραία ιδέα θα ήταν να υπάρχει ένα μουσείο για κόμικς. Να μπορείς να δεις από κοντά τα προσχέδια του Dave McKean για το "Asylum" (τα γνήσια, όχι φωτοτυπίες), τις χειρόγραφες σημειώσεις του Alan Moore για το "Watchmen" και του Neil Gaiman για τους Αιωνίους... (τις δικές μου για το Ρίτα-Batman...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα comics ήταν σίγουρα υποτιμημένη τέχνη, αλλά τα τελευταία χρόνια αυτό έχει αλλάξει. Παλαιότερα θεωρούνταν κομμάτι της pop ή "λαϊκής" κουλτούρας, και δεν καταδεχόντουσαν καν να τα χαρακτηρίσουν ως τέχνη. Μετά όμως, πήρε ο Spiegelman το βραβείο Pulitzer για το MAUS, και ξαφνικά οι ακατάδεχτοι ψευτο-κουλτουριάρηδες άρχισαν να τα βλέπουν αλλιώς.

      Μουσείο για comics υπάρχει σίγουρα στην Angouleme, όπου γίνεται κάθε χρόνο και το μεγαλύτερο φεστιβάλ της Ευρώπης, αντίστοιχο των Καννών για τον κινηματογράφο. Για αλλού δεν ξέρω, αλλά φαντάζομαι οτι κάπου θα υπάρχει.

      Προσχέδια γενικά βλέπεις σε φεστιβάλ σαν το ελληνικό Comicdom con, και όντως έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Βλέπεις διορθώσεις με blanco, τις γραμμές του μαρκαδόρου στα μαύρα, και νιώθεις αυτή την "αυθεντικότητα" της εποχής πρίν τα ψηφιακά χρώματα.

      Και μην υποβιβάζεις το Ρίτα-Batman με τα υπόλοιπα κομιξάκια της σειράς που αναφέρεις. Το Ρίτα-Batman θα έχει δικό του μουσείο.

      Διαγραφή
  3. Η Γαλλία είναι η κοιτίδα των ευρωπαϊκών κόμικς, και φαίνεται αυτό για άλλη μια φορά. Τιμάει τα δημιουργήματα της.

    Θεωρώ πως είναι ζήτημα χρόνου να καταξιωθούν πλήρως τα κόμικς στις συνειδήσεις όλων των φιλότεχνων και να λάβουν την αναγνώριση (και στήριξη) που τους αρμόζει. Ωστόσο η χώρα μας απέχει αρκετά ακόμα από κάτι τέτοιο, δυστυχώς. Και σε αυτό δεν ευθύνονται μόνο το κοινό και οι εκδότες, μα και οι δημιουργοί οι ίδιοι, στην πλειοψηφία τους, και η στάση που οι ίδιοι υιοθετούν απέναντι στα κόμικς ως μέσο τέχνης και έκφρασης...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χελόου κουνελοφίλε μου !
      Θέτεις ένα πολύ ωραίο θέμα για συζήτηση, και πιάνεις κέντρο. Συμφωνώ απόλυτα στο οτι οι έλληνες δημιουργοί, στην πλειοψηφία τους, υποτιμούν από μόνοι τους τη δουλειά τους, και την ελληνική σκηνή γενικότερα. Υπάρχουν άφθονα ταλέντα, όχι κορυφαία είναι η αλήθεια, αλλά αρκετά καλά, όμως δεν αφοσιώνονται, δεν αποδίδουν σύμφωνα με τις δυνατότητές τους. Σε συνεντεύξεις έχω διαπιστώσει με λύπη οτι όλοι αναφέρουν την κλασική καραμέλα οτι "στην Ελλάδα δε μπορείς να ζήσεις από τα comics". Η δική μου άποψη συνοψίζεται στην εξής ωραία φράση που έχω ακούσει: "Ό,τι από τα δύο κι αν πιστεύεις, οτι μπορείς ή οτι δε μπορείς, έχεις δίκιο" (φοβερό ρητό).

      Διαγραφή
  4. φοβερη εκθεση! οντως θα ηταν παρα πολυ ενδιαφερον να υπαρχουν μουσεια αποκλειστικα για κομικς με εκθεματα αυθεντικες σελιδες,σημειωσεις, προσχεδια...
    κλαψ κλαψ εδω θα περιμενουμε καμια χιλιετια ακομα κι αν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βάσω μου, εντό στο Ελλάντα ακόμη τα comics τα θεωρούμε "παιδικά". Το άκουσα από μία ταμία του Public, που της δίνω το κομιξάκι που είχα πάρει να το χτυπήσει - νομίζω ένα τόμο του 20th Century Boys είχα πάρει - και γυρνάει στη διπλανή ταμία με ένα υφάκι μισό έκπληξη μισό ειρωνία και της λέει "και μια φίλη μου διαβάζει παιδικά". Και της λέω "παιδικά με κομμένα κεφάλια και χυμένα άντερα, λίγο δύσκολο. Comics τα λένε". Και μου κάνει "Ααααα, έχει και τέτοια μέσα ?", και το κοίταζε λες και εξέταζε μετάλλευμα άγνωστης προέλευσης που βρέθηκε σε κομήτη από το διάστημα (πού τί να εξετάσει δηλαδή το τούβλο, μάλλον το κεφάλι της από τη μέσα μεριά είχε ό,τι και από την έξω - σαν άχυρο ήταν το μαλλί της). Βγάλε συμπέρασμα.

      Διαγραφή
    2. χαχα πλακα κανεις!!! γενικα στα public εχω εντωπισει μερικους πολυ ενταξει πωλητες,ειδικα στου πειραια. ας ελπισουμε πως η συγκεκριμενη αποτελει εξαιρεση, αν και αντιπροσωπευει μεγαλη μεριδα πληθυσμου. αλλα τι μας νοιαζει μωρε,αυτοι χανουν περισσοτερο παρα εμεις. ;)

      Διαγραφή
    3. Καλά, ναι βρε, σιγά μη με απασχολεί αν η κάθε κυράτσα ξέρει από comics. Ο καθένας ό,τι γουστάρει, εννοείται. Απλώς αυτή ήταν γενικά λίγο ενοχλητική. Και πολύ βόιδι. Και το μαλλί της ήταν σαν τη φάτνη του Τζίσους

      Διαγραφή