The Complete Crepax by Fantagraphics

Η Fantagraphics θα εκδόσει όλη τη βιβλιογραφία του μεγάλου Guido Crepax

Ο Guido Crepax (1993 - 2003) είναι ένας από τους κορυφαίους ευρωπαίους δημιουργούς comics, και ένας εκ των ελάχιστων που μπορούν να χαρακτηριστούν ως auteurs, καλλιτέχνες δηλαδή με ένα καθαρά προσωπικό στυλ, αμέσως αναγνωρίσιμο, που έχουν δημιουργήσει σχολή στο είδος τους (π.χ Woody Allen, Martin Scorsese, Quentin Tarantino στον κινηματογράφο, απ'όπου προέρχεται και ο όρος).

Με πιο γνωστή δουλειά την υπέροχη, αισθησιακή σειρά Valentina, το έργο του ιταλού καλλιτέχνη χαρακτηρίζεται από το διάχυτο ερωτισμό, το έντονο στυλιζάρισμα και το σουρρεαλιστικό στοιχείο, προσδίδοντας στα comics του μία ιδιαίτερη αυθεντικότητα και αισθητική. Δείτε π.χ το θεωρούμενο ως καλύτερο graphic novel της σειράς της Valentina, το Lanterna Magica.

Κι όμως, μέχρι στιγμής, μόνο ελάχιστες δουλειές του ιταλού μαέστρου έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά (κλασικά πράματα).

Εδώ λοιπόν μπαίνει στο παιχνίδι η αγαπημένη μου εταιρεία Fantagraphics για να διορθώσει αυτό το έγκλημα δεκαετιών, και να αποδείξει γιατί της έχω τόσο μεγάλη λατρεία. Το Νοέμβριο του 2015 λοιπόν, η αμερικάνικη εταιρεία ανακοίνωσε οτι θα εκδόσει το σύνολο του έργου του Crepax σε 10 πολυτελείς, ογκώδεις τόμους, για να γιορτάσει τα 50 χρόνια από τη δημιουργία της πιο διάσημης ηρωίδας του, της εμβληματικής Valentina. Ο πρώτος τόμος, Crepax: Dracula, Frankenstein, and Other Horror Stories αναμένεται στις αρχές του 2016 (όπου να'ναι δηλαδή), και θα περιέχει τις διασκευές του ιταλού δημιουργού στα έργα-ορόσημα του Bram Stoker και της Mary Shelley που αναφέρει ο τίτλος, καθώς και 6 μικρού και μεσαίου μήκους ιστορίες της Valentina από τις δεκαετίες του 60 και του 70.

Οι 6 μικρές ιστορίες της Valentina, μερικές από τις οποίες δεν έχουν δημοσιευθεί ποτέ, θα εισάγουν τους σύγχρονους αναγνώστες στο σουρρεαλιστικό κόσμο του Crepax, που επηρρέασε έντονα τη μόδα της δεκαετίας του 70, την αρχιτεκτονική αλλά και τη Nouvelle Vague (νέο ρεύμα) του γαλλικού κινηματογράφου. Μία από τις πλέον δυναμικές γυναίκες ηρωίδες της εποχής μαζί με τις Barbarella και Jodelle, η ιταλίδα φιλήδονη φωτογράφος Valentina υπήρξε το όχημα του Crepax στην "απενοχοποίηση" του αισθησιασμού και της σεξουαλικής ελευθερίας των γυναικών στην Ευρώπη, ξεπερνώντας τα όρια του κόσμου των comics για να μετατραπεί σε διαχρονικό σύμβολο.

Ο πρώτος τόμος (όπως και οι υπόλοιποι φαντάζομαι) των "απάντων" του μεγάλου δημιουργού θα περιέχει πλούσιο extra υλικό από τον εξέχοντα ιστορικό των comics Paul Gravett, το θεωρητικό της ερωτικής τέχνης Tim Pilcher, το σύμβουλο της έκδοσης Manuel Espírito Santo αλλά και τους απογόνους του ιταλού καλλιτέχνη, εκτοξεύοντας τον αριθμό των σελίδων στις... 440. Επίσης όμως, εκτόξευσαν και την τιμή του βιβλίου στα... 75 δολαριάκια ! Άουτς !, αλλά σίγουρα θα αξίζει τον κόπο (για όποιον τα έχει φυσικά), μιας και μιλάμε για τον πρώτο τόμο της πιο ολοκληρωμένης συλλογής του έργου του Guido Crepax που έχει υπάρξει ποτέ.

CREPAX: DRACULA, FRANKENSTEIN, AND OTHER HORROR STORIES
By Guido Crepax
2016 | $75.00 Hardcover | 440 pages

Η αυτο-προσωπογραφία του Αρκά

Το άγνωστο πρόσωπο (κυριολεκτικά) του μεγάλου έλληνα δημιουργού

Ο πασίγνωστος Αρκάς, ο πλέον δημοφιλής και επιτυχημένος δημιουργός comics που έχει αναδείξει ποτέ η χώρα μας ασφαλώς και δε χρειάζεται συστάσεις, μιας και το έργο του είναι γνωστό και αγαπητό σε όλους τους έλληνες, είτε ασχολούνται με την 9η τέχνη είτε όχι. Γνωστό είναι όμως μόνο το έργο του, μιας και το πρόσωπό του αλλά και την ταυτότητά του τα κρατάει καθ'όλη τη διάρκεια της μεγάλης καριέρας του ως επτασφράγιστα μυστικά.

Οι εικασίες και οι ευφάνταστες υποθέσεις γύρω από το πραγματικό όνομα του Αρκά δίνουν και παίρνουν εδώ και 30 χρόνια, από το μακρινό 1981 όταν και ξεκινούσε τη σειρά ο Κόκκορας, την πρώτη μεγάλη του επιτυχία, στο περιοδικό βαβέλ. Η πιο δημοφιλής εικασία είναι ότι ονομάζεται Αντώνης Ευδαίμων, γιατί με αυτό το όνομα υπέγραψε ένα κείμενο σε ένα τεύχος της βαβέλ το 1984, καθώς επίσης και την εικονογράφηση του διηγήματος "Ένα παιδί και ο σκύλος του" το 1985. Κάποιοι άλλοι πάλι λένε πως το πραγματικό του όνομα είναι Άρης Καστρινός (ΑΡ-ΚΑΣ), και κάποιοι άλλοι-άλλοι έχουν φτάσει στο σημείο να υποστηρίζουν οτι είναι ο... Χάρης Ρώμας (ΖΟΝΚ !!!). Μερίδα θαυμαστών του υποστηρίζει ότι είναι μηχανικός, και άλλοι ότι είναι Ψυχίατρος και μάλιστα καθηγητής Α.Ε.Ι. Ο ίδιος στην επίσημη ιστοσελίδα του διασκεδάζει με όλα αυτά, χωρίς ωστόσο να λύνει το μυστήριο.

Κι όμως ...

Ο ίδιος ο δημιουργός είχε κάποτε... μαρτυρήσει το μυστικό του προσώπου του, έστω και σε εικονογραφημένη μορφή, σε μία όμορφη δισέλιδη αυτοπροσωπογραφία. Και μάλιστα είχε ποζάρει σε μία φανερά αυτοσαρκαστική πόζα μαζί με τους ήρωες της ήδη επιτυχημένης σειράς του ο Κόκκορας, ένα μόλις χρόνο μετά την πρώτη της δημοσίευση στη βαβέλ.

Η δισέλιδη αφίσα δημοσιεύθηκε στο τεύχος #21 της βαβέλ το Νοέμβριο του 1982, πρίν δηλαδή διασπαστεί η αρχική συντακτική ομάδα του περιοδικού και προκύψει το ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ, στο οποίο αργότερα ο Αρκάς θα συνέχιζε τον Κόκκορα. Όπως βλέπετε στο κειμενάκι που την προλογίζει, η αφίσα ήταν προϊόν... επιμονής, τόσο των αναγνωστών όσο και των συντακτών της βαβέλ, οπότε ο "φαντομάς" δημιουργός είπε να μην τους χαλάσει το χατίρι. Έτσι κι αλλιώς, η εν λόγω εικονογράφηση δε θα μπορούσε να προκαλέσει την αναγνώριση του καλλιτέχνη από κάποιον περαστικό στο δρόμο, απλώς μας πληροφορεί οτι εκείνο τον καιρό ο Αρκάς είχε μούσι.

Υπάρχουν πάντως κάποια ελάχιστα γνωστά βιογραφικά στοιχεία του μεγάλου καλλιτέχνη. Σπούδασε αρχιτεκτονική και Ιστορία της τέχνης στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Είναι αυτοδίδακτος στη σκιτσογραφία και δημοσίευσε τα πρώτα του σκίτσα στην εφημερίδα "Πρώτη". Στην αρχή της καριέρας του εργάστηκε ως σκηνογράφος στο θέατρο Στοά και το θέατρο τέχνης Κάρολου Κουν, με απαρχή το 1977. Παράλληλα ασχολιόταν με τη ζωγραφική, πραγματοποιώντας το 1980 μια ατομική έκθεση με την επωνυμία "Ώρα". Το Σεπτέμβριο του 1981 δημοσίευσε, όπως προείπαμε, τα πρώτα strips της σειράς ο Κόκκορας στο θρυλικό περιοδικό βαβέλ, και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. (πηγή: blog Λόλα, να ένα άλλο)


Το εξώφυλλο και οπισθόφυλλο του τεύχους βαβέλ #21 (Νοέμβριος 1982), δια χειρός Αρκά

Μία διαφήμιση της βαβέλ, και το οπισθόφυλλο της δισέλιδης αφίσας, επίσης δια χειρός Αρκά

Πηγή εικόνων: blog Λάσπη στ' αστέρια

La Foire aux immortels (Η Γιορτή των Αθανάτων)

Ένα έργο-ορόσημο των ευρωπαϊκών comics

O γαλλο-γιουγκοσλάβος Enki Bilal είναι ένας από τους πιο γνωστούς και πιο αξιόλογους ευρωπαίους δημιουργούς comics, με πολλές κορυφαίες δουλειές και βραβεύσεις στο ενεργητικό του. Ξεκινώντας την καριέρα του στη Γαλλία τη δεκαετία του 70 ως εικονογράφος και πολιτικός γελοιογράφος, ο Bilal συνεργαζόταν για πολλά χρόνια με το σεναριογράφο Pierre Christin, παραδίδοντας πλήθος υπέροχων graphic novels, με πιο αξιόλογα τα Les Phalanges de l'ordre noir (Οι Φάλαγγες της Μαύρης Τάξης) και Partie de chasse (Παρτίδα Κυνηγιού).

Το 1980, έχοντας ήδη καταξιωθεί στη γαλλική σκηνή για την εξαιρετική του ικανότητα στην εικονογράφηση, ο γαλλο-βαλκάνιος δημιουργός ξεκίνησε το πιο φιλόδοξο project της μέχρι τότε καριέρας του. Όχι μόνο θα ήταν τριλογία, αλλά θα αναλάμβανε για πρώτη φορά να γράψει ο ίδιος και το σενάριο. Το project αυτό, με τίτλο La trilogie Nikopol έμελλε να γίνει η πιο γνωστή και πολυβραβευμένη του δουλειά, με τον πρώτο τόμο La Foire aux immortels (Η Γιορτή των Αθανάτων - 1980) να λογίζεται μέχρι σήμερα ως το διαχρονικό του αριστούργημα.

Τα άλλα δύο μέρη της τριλογίας του Nikopol είναι τα La Femme piège (Η Γυναίκα Παγίδα - 1986) και Froid Équateur (Κρύος Ισημερινός - 1992), όμως σε αυτή την ανάρτηση θα ασχοληθούμε μόνο με το πρώτο μέρος, επειδή είναι το καλύτερο με διαφορά, και επειδή τα επεισόδια μπορούν να σταθούν μια χαρά και μόνα τους.

Η Υπόθεση (περιέχει spoilers)

Η Γιορτή των Αθανάτων λοιπόν εκτυλίσσεται το 2023 στο Παρίσι, και βρίσκει την πόλη να είναι χωρισμένη σε δύο περιοχές: το κέντρο, όπου κατοικούν οι πλούσιοι και ισχυροί, οι πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες της πόλης, και τα περίχωρα, όπου κατοικούν οι φτωχοί. Ο μεγαλομανής δικτάτορας Choublanc κυβερνάει απολυταρχικά, όμως αυτόν τον καιρό έχει άλλα πράγματα στο μυαλό του. Πάνω από την πόλη αιωρείται μια πυραμίδα-σκάφος με επιβάτες τις πιο επιφανείς αιγυπτιακές θεότητες. Οι θεοί έχουν ζητήσει καύσιμα από τον κυβερνήτη, όμως αυτός ζητάει ως αντάλλαγμα να του χαρίσουν την αθανασία, έχοντας αρχικά εισπράξει αρνητική απάντηση.

Εν τω μεταξύ, ο Alcide Nikopol, έχοντας εκτίσει ποινή χειμερίας νάρκης στο διάστημα για 30 χρόνια, συντρίβεται στο Παρίσι, στη συνοικία των φτωχών. Έχει χάσει το πόδι του κατά την πτώση και συναντά τον Horus, τον Αιγύπτιο θεό με το κεφάλι γερακιού που το έχει σκάσει από την πυραμίδα. Ο φυγάς θεός του χαρίζει ένα καινούριο, μεταλλικό πόδι και παίρνει στην κατοχή του το σώμα του Nikopol, προκειμένου να πάρει την εξουσία στο Παρίσι και να εκδικηθεί τους άλλους θεούς. Καταφέρνει να κατατροπώσει τον Choublanc με τις διανοητικές του δυνάμεις, σκοτώνοντας και όλους τους διεκδικητές της εξουσίας, όμως καταλήγει πάλι αιχμάλωτος των θεών, καταδικασμένος να φυλακιστεί μέσα σε πέτρα για επτά εποχές της αιωνιότητας. Ο Nikopol, αφού γλίτωσε παρά τρίχα το θάνατο καταλήγει τρελός, απαγγέλλοντας στίχους του Μπωντλαίρ στους διαδρόμους ενός νοσοκομείου. Το πολιτικό σύστημα θα σώσει τελικά ο γιος του (ο οποίος είναι την ίδια ηλικία με τον ίδιο), θεσπίζοντας ένα καθεστώς ισονομίας.

Η Γιορτή των Αθανάτων αποτέλεσε την πρώτη επαφή του κομιξόφιλου κοινού με τα θεότρελα, σουρρεαλιστικά σενάρια του Bilal, με τις χαοτικές υπο-υποθέσεις και τις αναρχικές προεκτάσεις, πάντα μέσα στα πλαίσια του αγαπημένου του είδους - της επιστημονικής φαντασίας. Όπως και σε όλες τις επόμενες σεναριακές προσπάθειες του γαλλο-βαλκάνιου καλλιτέχνη, υπάρχουν σαφώς "τρύπες" και σημεία που δεν αναπτύσσονται επαρκώς, όμως η γραφή του είναι φρέσκια και δυναμική, με πολύ καλή κλιμάκωση της ιστορίας και αρκετή συγκίνηση και δράση. Η πολιτική και η θρησκεία, δύο από τα θέματα που επανέρχονται συχνά στα έργα του είναι και εδώ κυρίαρχες, με σαφείς αναφορές στο γνωστό, δυσάρεστο γιουγκοσλαβικό ζήτημα που όπως είναι λογικό απασχολούσε έντονα το δημιουργό. Και φυσικά, τί να πούμε και για την εικονογράφηση ... Ο Bilal θεωρούταν ήδη ένας από τους κορυφαίους εικονογράφους του κόσμου όταν κυκλοφόρησε αυτό το εντυπωσιακό magnus opus, και η εξαιρετική δουλειά του στη Γιορτή των Αθανάτων ήρθε απλά να επιβεβαιώσει τη μεγάλη και δίκαια κερδισμένη φήμη του. Το βιβλίο κυκλοφόρησε και στα ελληνικά από την εταιρεία Ars Longa / Παρά Πέντε το 1983.

Το 2004 ο ίδιος ο Bilal σκηνοθέτησε τη live action / animated ταινία Immortal, η οποία βασίζεται αμυδρά στο σενάριο της Γιορτής των Αθανάτων, με μεγάλες όμως αλλαγές και δυστυχώς χωρίς ιδιαίτερα καλά αποτελέσματα. Αυτό επιβεβαιώνει για ακόμη μία φορά την παγιωμένη μου άποψη οτι τα comics δεν πρέπει να μεταφέρονται σε live-action ταινίες (με κανονικούς ηθοποιούς δηλαδή), αλλά ας μην το αναλύσουμε περαιτέρω το ζήτημα.

Tα βιβλία της τριλογίας στις ελληνικές εκδόσεις τους

"Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΘΑΝΑΤΩΝ" : Ars Longa / Παρά Πέντε (1983)
"Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΑΓΙΔΑ" : Βαβέλ (1986)
"ΙΣΗΜΕΡΙΝΟ ΨΥΧΟΣ" : Βαβέλ (1993)

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Ήρθε επιτέλους η Δημοκρατία

Όχι, δεν αναφερόμαστε στο γνωστό πολίτευμα βάσει του οποίου (υποτίθεται οτι) κυβερνιέται αυτή η ταλαίπωρη χώρα και οι περισσότερες χώρες του πλανήτη, αλλά στο graphic novel που κυκλοφόρησε πρόσφατα η δημιουργική ομάδα του εκδοτικού φαινομένου Logicomix. Και φυσικά το graphic novel, το οποίο ασφαλώς και αναφέρεται στο γνωστό πολίτευμα, μιλάει για τόπους και εποχές που η δημοκρατία υφίστατο στην αληθινή της μορφή - την Αθήνα του 5ου αιώνα π.Χ. Γιατί αν πιάσουμε να μιλήσουμε για τη δημοκρατία σήμερα ... καλύτερα να μιλήσουμε για ποδόσφαιρο.

O Αλέκος Παπαδάτος και η σύζυγός του Αnnie Di Donna, οι εικονογράφοι πίσω από το εξαιρετικό Logicomix, ενώνουν τις δυνάμεις τους με το συγγραφέα και θεωρητικό του πολιτισμού Αβραάμ Κάουα και καταπιάνονται πάλι με ένα ιστορικό, εκπαιδευτικό θέμα. Όπως λοιπόν στο περίφημο έργο τους ανέλυαν την εξέλιξη και την ιστορία της μαθηματικής λογικής, έτσι και τώρα στη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ αναλύουν την προέλευση του πιο... επιτυχημένου πολιτεύματος της παγκόσμιας ιστορίας.


Το βιβλίο, όπως είχε συμβεί και με το Logicomix, κυκλοφόρησε πρώτα στην Αμερική (στις 15 Σεπτεμβρίου του 2015 από τις εκδόσεις Βloomsbury), και δύο εβδομάδες μετά, στις 2 Οκτωβρίου, ήρθε και στην Ελλάδα, από τις εκδόσεις Ίκαρος (πάλι όπως και το Logicomix). Τα αμερικανικά μέσα έχουν γράψει πραγματικούς διθυράμβους, χαιρετίζοντάς το ως ένα από τα καλύτερα graphic novels της χρονιάς και ως το... αντί-"300" του Frank Miller. Κι αυτό το τελευταίο είναι ιδιαιτέρως ευτυχές επειδή, αν οι 300 σπαρτιάτες του Λεωνίδα αμερικανοποιήθηκαν στα χέρια του Miller και πολύ περισσότερο του Zack Snyder στην κινηματογραφική τους μεταφορά, οι αθηναίοι του Κλεισθένη έτυχαν πολύ καλύτερης και ιστορικά πιστότερης μεταχείρισης.

Το σενάριο του συγγραφέα και θεωρητικού του πολιτισμού Αβραάμ Κάουα πάνω στην αρχική ιδέα του Αλέκου Παπαδάτου έχει ως βασικό θέμα τη γέννηση της Αθηναϊκής Δημοκρατίας στις αρχές του 5ου αιώνα π.Χ, την εποχή του Κλεισθένη.

Στην προσπάθειά του να τονώσει το ηθικό των συντρόφων του το βράδυ πριν από τη μάχη του Μαραθώνα (490 π.Χ) εναντίον της πανίσχυρης περσικής αυτοκρατορίας, ο φανταστικός ήρωας Λέανδρος αρχίζει να τους διηγείται την ιστορία του. Έχοντας δει με τα μάτια του τις φρικαλεότητες των τυραννικών καθεστώτων αλλά και τη δημιουργία ενός νέου πολιτεύματος, ο Λέανδρος αφηγείται μια ζωή γεμάτη κίνδυνο και μεγάλες ιδέες, μια ιστορία για το τέλος της εποχής των θεών και την πολύπλοκη γένεση του πολιτεύματος που η αρχαία Ελλάδα άφησε παρακαταθήκη στην ανθρωπότητα. Μπροστά από τα μάτια μας περνούν ιστορικά γεγονότα, όπως η υπόθεση των Τυραννοκτόνων, η επέμβαση των Σπαρτιατών, η αντίδραση του αθηναϊκού δήμου και, τελικά, η αποδοχή της μεγάλης μεταρρύθμισης του Κλεισθένη, υπενθυμίζοντάς μας πως η δημοκρατία σφυρηλατήθηκε τόσο από τύχη και ιστορικές συγκυρίες όσο και από τις πράξεις και το κουράγιο ανθρώπων πολυμήχανων και ταγμένων στο σκοπό τους.

Ο τύραννος Πεισίστρατος, οι δύο γιοί του Ιππίας και Ίππαρχος που κυβέρνησαν την Αθήνα από το 527 ως το 514 π. Χ. οπότε και δολοφονήθηκε ο Ίππαρχος από τον τον Αρμόδιο και τον Αριστογείτονα, ο νομοθέτης Σόλωνας και ο Κλεισθένης, το μαντείο των Δελφών που καθόριζε τις εξελίξεις και φυσικά ο λαός της Αθήνας είναι οι κύριοι πρωταγωνιστές της συναρπαστικής ιστορίας που ζωντανεύει η αφήγηση του μοναδικού μη υπαρκτού ήρωα, του Λέανδρου.

Η «Δημοκρατία» δεν αποτελεί, φυσικά, κάποιου είδους ιστορική μελέτη, αν και την ενσωματώνει δημιουργικά. Πάντως "βασίζεται σε αληθινή ιστορία", όπως λένε και στο Hollywood, εκμεταλλευόμενη και το γεγονός πως η περίοδος στην οποία τοποθετείται χάνεται ελαφρώς στην αχλή του μύθου, αφού όλες οι ιστορικές πηγές (Ηρόδοτος, Θουκυδίδης, Αριστοτέλης) είναι αρκετά μεταγενέστερες.

Bad-ass Santa Claus is coming to town

Φέτος τα Χριστούγεννα θα είναι πολύ ROCK !

Κάθε χρόνο τέτοιες (άγιες) μέρες, η ασεβής, απρεπής και αηδής συντακτική ομάδα αυτού του blog προσπαθεί να χαλάσει τη σεπτή, μυσταγωγική ατμόσφαιρα που κατακλύζει όλη τη χριστιανοσύνη, η οποία αναμένει με ευλάβεια και ταπεινότητα τη γέννηση του θεανθρώπου. Βεβαίως, η κλασική φιγούρα του Άγιου Βασίλη με την κόκκινη στολή που γελοιοποείται ασύστολα στις χριστουγεννιάτικες αναρτήσεις του παρόντος ιστοτόπου, ουδεμία σχέση έχει με τη χριστιανική θρησκεία και τον Jesus Christ, οπότε μάλλον θεάρεστο έργο επιτελούμε.

Διαβολόσπορος στο Satan Claus του 2011, αιμοσταγής βάρβαρος στο Santa the Barbarian του 2012, τσαχπίνης ερωτιάρης στο Ultimate XXX-mas ! του 2013, zombie αλλά και zombie killer στο Last Christmas I ate your Heart του 2014. Τί άλλο θα γίνει, ή θα πάθει ο κατακαημένος Άγιος Βασίλης στα χέρια της πολυμελούς ομάδας συντακτών αυτού του σιχαμένου blog ? Το βλέπετε και στην εικόνα παραπάνω. Φέτος ο Santa Claus είναι ροκάς, μηχανόβιος και πολύ σκληρός, bad-ass και τσαμπουκαλεμένος άγιος. Πραγματικός Hell Angel !

Η εικόνα είναι το εξώφυλλο του εμβληματικού comics περιοδικού Métal Hurlant #12 που κυκλοφόρησε στη Γαλλία την 1η Δεκεμβρίου του 1976, φιλοτεχνημένο από το συχνό συνεργάτη του περιοδικού και πολύ καλό εικονογράφο Jean Solé. Το όμορφο εξώφυλλο δανείστηκε και το αμερικάνικο αδελφάκι του Métal Hurlant, το Heavy Metal, την επόμενη χρονιά. Δυστυχώς, δεν υπάρχει μέσα στο περιοδικό αντίστοιχη ιστορία με το χαρλεά και μπρατσαρά άγιο να δίνει μπουνιές στη μούρη με τη σιδερογροθιά στα κακά παιδάκια, αλλά δεν πειράζει. Φοβερή λεπτομέρεια, εκτός φυσικά από τα βυζιά που θα πάρει ένα τυχερό παιδάκι για δώρο, το tattoo στο χέρι του Père Noël (όπως λένε τον Άη Βασίλη στα γαλλικά) που λέει "Ούτε θεό, ούτε αφέντη". Και ανάρχας λοιπόν ο άγιος !

Οπότε...

You'd better watch out ! Bad-ass Santa Claus is coming to town !

Καλά Χριστούγεννα σε όλους, κι ας φωτίσει ο θεούλης όλους τους αφώτιστους

Hommeless #1

Η πρώτη "επίσημη" δουλειά του "φαντομά" των ελληνικών comics

Ο Κώστας Μανιατόπουλος είναι μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση καλλιτέχνη, και μάλλον και ανθρώπου. Γεννημένος στην Αθήνα και ξεκινώντας να δημοσιεύει comics και ζωγραφιές του σε διάφορα περιοδικά όπως η θρυλική βαβέλ από το 1989, ο μεγαλύτερος όγκος της δουλειάς του αποτελείται από αυτο-εκδόσεις ή fanzines (αν και δεν είναι απολύτως ακριβής ο ορισμός), τα οποία τυπώνει σε ελάχιστα αντίτυπα και διαμοιράζει από δω κι από κεί. Κι όταν λέμε "ο μεγαλύτερος όγκος της δουλειάς του" εννοούμε πάνω από 200 αυτο-εκδόσεις (δικός του υπολογισμός), κι όταν λέμε "σε ελάχιστα αντίτυπα" εννοούμε συνήθως γύρω στα 20-30 κομμάτια, συχνά με συνοδεία μουσικών CD. Μερικά από τα πιο γνωστά έντυπά του είναι τα Braz-ill, Το μουνί μου μέσα, Negro, Τα παραμύθια της Πιτσιρδέλας, η Χεσουλίτα, η Ντεθίτα, το πρόσφατο Sukiko Haa και πολλάαααα άλλα.

Εκτός από τις αυτο-εκδόσεις, ο πολύ δραστήριος και... underground μέχρι αηδίας αυτός καλλιτέχνης έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και την Ιταλία, αλλά έχει κάνει και πολλές ατομικές, όπως την πρόσφατη στο Dudu Loft (22 Μαϊου - 6 Ιουνίου 2015) και την εξαιρετική Hommeless στο 14ο Διεθνές φεστιβάλ κόμικς Αθήνας (πρώην φεστιβάλ βαβέλ) το 2012.

Οι δουλειές της έκθεσης του Hommeless, επιλεγμένα έγχρωμα έργα του ανήσυχου δημιουργού από την περίοδο 1999-2009, συνέθεσαν μάλιστα το πρώτο "επίσημα" εκδομένο έργο του, τo Hommeless #1, το οποίο κυκλοφόρησε το 2013 από τις "Εκδόσεις στο Περιθώριο". Το 2014 κυκλοφόρησε και το Hommeless #2 και αναμένεται και #3, μιας και εξ'αρχής το project ήταν προσχεδιασμένο για τριλογία, αλλά για αυτά θα τα πούμε κάποια άλλη φορά. Αν προσέξατε, ο τίτλος γράφεται με δύο m, οπότε δε σημαίνει άστεγος αλλά απάνθρωπος, ή στην κυριολεξία "χωρίς άνθρωπο" (από το γαλλικό homme). Αυτή η απανθρωπιά ή "απουσία ανθρώπου" είναι μία έννοια που επανέρχεται τακτικά στη θεματολογία του ΚΜ (έτσι υπογράφει τα έργα του), με το φασισμό, το ρατσισμό, το θάνατο, την ανθρώπινη βλακεία αλλά και... τα σκατά να αποτελούν επίσης αγαπημένα θέματά του. Και φυσικά τα εύστοχα λογοπαίγνια, όπως αυτό του τίτλου.

Αναρχικο-γοτθο-punk αισθητική, underground με την πραγματική έννοια του όρου, μαύρα πέτσινα ρούχα, μαύρα "σκληρά" πινέλα, αλλοιωμένες φάτσες, αλλοιωμένες προσωπικότητες, μουντά ροζ, "άρρωστα" κίτρινα και καφετιά, αιχμηρές, θανατερές ατάκες ... αυτά είναι μερικά από τα στοιχεία που συνθέτουν το Hommeless #1 του Κώστα Μανιατόπουλου.

Οι δουλειές του βιβλίου είναι μονοσέλιδες και αυτοτελείς, εννοώντας οτι δε συγκροτούν μία μεγάλη αφήγηση, διατηρώντας όμως απόλυτη συνοχή μεταξύ τους. Θα μπορούσαμε να τα χαρακτηρίσουμε comic strips, αφού μας χαρίζουν μικρές, κοφτές, έξυπνες πινελιές (ή πιτσιλιές) κοινωνικο-πολιτικού μαύρου χιούμορ και... θανατοφορεμένου πεσιμισμού, που όμως σε καμία περίπτωση δεν υποδηλώνει παραίτηση. Οι ηρωίδες του Μανιατόπουλου, τις οποίες προτιμάει από τους ήρωες, είναι απαισιόδοξες αλλά επαναστάτριες, αναγνωρίζουν τη μαυρίλα που υπάρχει γύρω τους αλλά δεν την αφήνουν να τις κυριεύσει. Περιφέρονται σε γυμνά, σκοτεινά, αφιλόξενα αστικά τοπία που κατοικούνται από γκροτέσκες φιγούρες που μοιάζουν με ανθρώπους αλλά δεν είναι, αρνούμενες να συμβιβαστούν με τη θέληση των ισχυρών αυτού του κόσμου που νομίζουν οτι εξουσιάζουν τη ζωή τους (μας).

"Kανένα αποκούμπι την εποχή του φερμουάρ…"
"Φόβος is a faux boss" (Ο φόβος είναι ψεύτικος αφέντης)

---------------

Περισσότερους τίτλους από τις αυτο-εκδόσεις του Κώστα Μανιατόπουλου μπορείτε να βρείτε στην πολύ ενημερωμένη βάση δεδομένων του φοβερού site fanzines.gr και στο επίσης φοβερό blog Small Press comics, πολύτιμες πηγές πληροφόρησης για τις ελληνικές αυτο-εκδόσεις, και σε πολλές περιπτώσεις (όπως αυτή) οι μοναδικές πηγές.

Η μόνη συνέντευξη του Κώστα Μανιατόπουλου στον Μέλανδρο Γκανά