Γιώργος Τραγάκης illustrations

Ένας προικισμένος έλληνας δημιουργός που αξίζει μεγαλύτερης αναγνώρισης

Ο Γιώργος Τραγάκης είναι ένας πολύ καλός κομίστας και εικονογράφος με εξαιρετική φαντασία, καταπληκτική αίσθηση του χρώματος και μία διάχυτη λυρικότητα στα έργα του. Γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1966 στην Θεσσαλονίκη και έκανε σπουδές Εφαρμοσμένων Τεχνών. Στο χώρο των comics εμφανίστηκε το 1985 στο θρυλικό περιοδικό βαβέλ με την ιστορία Dance On Me. Έκτοτε έχει δημοσιεύσει δουλειά του σε διάφορα περιοδικά, έχει εικονογραφήσει βιβλία και έχει συμμετάσχει σε εκθέσεις.

Το 1991 κυκλοφόρησε το, πλέον αρκετά δυσεύρετο, εκτός μαζικής διανομής και σε λίγα αντίτυπα No Sense Comics. Το 2002 κυκλοφόρησε το πρώτο του "κανονικό" comic Astro Boy and the Skylegs και το 2003 το Όνειρο εραστών σε cd-rom, στο πλαίσιο της πολύχρονης και εύφορης συνεργασίας του με το πολύ καλό fanzine Red DoT comix της φίλης του Zenia. Έχει επίσης φτιάξει τα Astro Boy 2, Ιφιγένεια στην Αυλίδα (σε σενάριο Τάσου Αποστολίδη), καθώς και πολλές συμμετοχές στο Red DoT comix. Η τελευταία του δουλειά (απ'όσο γνωρίζω τουλάχιστον) ήταν το υπέροχο mini comic 5 Π.Μ που κυκλοφόρησε στο comicdom con του 2014 και έκανε τον γράφοντα να αναρωτηθεί "Μα καλά, τόσο καιρό γιατί δεν έχω γράψει κάτι για τον Τραγάκη ο μπαγλαμάς ?".

Αφήνοντας τους μπαγλαμάδες και επιστρέφοντας στον θεσσαλονικιό δημιουργό, κάτι που γίνεται αμέσως αντιληπτό στις εικονογραφήσεις του Τραγάκη, στις οποίες - και όχι στα comics του - είναι αποκλειστικά αφιερωμένη αυτή η ανάρτηση, είναι η απίστευτη ικανότητά του στις προσωπογραφίες. Είναι φανερό οτι έχει πειραματιστεί αρκετά, τόσο με το δικό του πρόσωπο όσο και με κοντινών του ανθρώπων όπως η Zenia, έχοντας φτάσει σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο στην απόδοση των εκφράσεων του ανθρώπινου προσώπου και των συναισθημάτων που αυτές αντανακλούν. Με επιρροές από Moebius και την αισθητική της pop art, και με μία πολύ έντονη χρωματική παλέτα, οι εικόνες του Τραγάκη περιέχουν άφθονο συναίσθημα και μία ιδιαίτερη μαγεία που σε ταξιδεύει σε φανταστικά, ονειρικά τοπία.

Θα παραθέσω εδώ μία φράση που διάβασα στο προφίλ του Τραγάκη στο site bibliotheque.gr με το οποίο συνεργαζόταν ο ταλαντούχος καλλιτέχνης και μου άρεσε πολύ: "Ο Γιώργος Τραγάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στο φως ενός βολταϊκού τόξου που προκάλεσαν δύο κάρβουνα κοντά σε ένα κοίλο καθρέφτη που εκτόξευε εικόνες ενός αιώνα που έφτανε σε ηλικία συνταξιούχου". Το πιστεύω άνετα.

To fanzine Red DoT comix ξεκίνησε να εκδίδεται από τη Zenia το 2002 με δικά της έξοδα. Μετά το τεύχος 7 άρχισε να συμμετέχει ενεργά και ο Γιώργος Τραγάκης. Η smal press εκδοτική εταιρεία Ένατη Διάσταση ανέλαβε την έκδοση των τευχών 13, 14 και 15. Το 2012 η Zenia και ο Γιώργος κυκλοφόρησαν ένα ανεξάρτητο, δωρεάν τεύχος στη διαδικτυακή πλατφόρμα ISSUU ( Red DoT comix #16 - free issue ), το οποίο αποτελεί μέχρι σήμερα το πιο πρόσφατο τεύχος της κλασσικής πλέον σειράς.

George Tragakis gallery
Zenia & George @ ISSUU

Mirko Ilić - On the same side

Ένα απίστευτο comics πείραμα που εξερευνά τα όρια του μέσου

Ο Mirko Ilić, όπως είπαμε και σε πρόσφατη ανάρτηση (την αμέσως προηγούμενη ντε !) είναι ένας πολύ καλός, αλλά δυστυχώς ξεχασμένος στις μέρες μας και υποτιμημένος Κροατο-βόσνιος δημιουργός, που αναφέρεται ως ο αξιότερος εκπρόσωπος της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας των πρώιμων Γιουγκοσλαβικών comics. Όλα ξεκίνησαν στα τέλη της δεκαετίας του 70 στην τότε ενωμένη Γιουγκοσλαβία, όταν αρκετοί νέοι και ταλαντούχοι καλλιτέχνες από διάφορα πεδία συμμετείχαν σε μία έκρηξη δημιουργικότητας που ανανέωσε το καλλιτεχνικό τοπίο της χώρας. Τα comics και η punk rock μουσική ήταν στο επίκεντρο του κινήματος, και ο άνθρωπος που πρωτοστάτησε στην εξάπλωση και δημοτικότητα των comics ήταν, όπως το μαντέψατε, ο μόλις 20 χρονών τότε Mirko Ilić. Με απαρχή το 1976, όλο και περισσότερα περιοδικά ήταν πρόθυμα να δημοσιεύσουν τα μοντέρνα, πρωτοποριακά comics της ομάδας κομιστών που ονομάστηκε Novi kvadrat (The New Square), με τον ίδιο το δημιουργό να χρηματίζει υπεύθυνος comics και εικονογραφήσεων του επιδραστικού περιοδικού Polet.

Το 1979 ο Ilić δημιούργησε τη σύντομη, πειραματική ιστορία Na istoj strani (On the same side), η οποία δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό Strip Vidici #2 (Βελιγράδι 1979), έπειτα στο Pitanja #6 (Ζάγκρεμπ 1979), και τέλος στο θρυλικό γαλλικό περιοδικό Métal Hurlant #57 (Παρίσι 1980).

Για πάμε να δούμε τί γίνεται ...

"Τί έγινε ρε παιδιά ? Αυτό ήταν το φοβερό και τρομερό πειραματικό comic ?"

Αυτό ήταν, αλλά ας μη βιαζόμαστε. Με την πρώτη ματιά φαίνεται σαν μία απολύτως φυσιολογική, και μάλιστα λίγο ασυνάρτητη και αδιάφορη ιστορία. Βλέπουμε μία παρέα πολεμιστών να ανταλλάσσουν πυρά με αθέατους εχθρούς που βρίσκονται πίσω από ένα τοίχο, και τελικά να σκοτώνονται όλοι. Πω πωωωω, συγκλονιστικό ! Για να καταλάβει κάποιος το τί έχει κάνει ο καταπληκτικός Κροάτης δημιουργός, θα πρέπει να πάρει το comic τυπωμένο στις δύο πλευρές μίας σελίδας, όπως παρουσιάστηκε δηλαδή σε όλα τα περιοδικά που δημοσιεύθηκε, και να το πλησιάσει κοντά σε έντονο φως. Τότε μόνο θα καταλάβει οτι οι πολεμιστές της μίας πλευράς της σελίδας πολεμάνε στην ουσία τους ίδιους τους τους εαυτούς από την άλλη, και σκοτώνονται από τα ίδια τους τα πυρά !!!

Ακολουθεί μία αναπαράσταση του τί θα βλέπαμε αν πλησιάζαμε τη σελίδα στο φως.

Το Métal Hurlant ανακήρυξε το On the same side ως το πιο παράξενο comic της δεκαετίας (!!!), τίτλος πολύ ταιριαστός αλλά και πολύ τιμητικός, αν αναλογιστεί κανείς τον πρωτοποριακό χαρακτήρα του επιδραστικού γαλλικού περιοδικού. Εμπνευσμένος από τη δουλειά του μεγάλου Moebius, ο Ilić πειραματίζεται με το φορμά των comics και το τύπωμα, σπάζοντας στην ουσία το δισδιάστατο χαρακτήρα της 9ης τέχνης και κοροϊδεύοντας ξεδιάντροπα τον τίτλο του ταπεινού μου blog (το ρεμάλι !). Οι χαρακτήρες ακούνε τους εαυτούς τους από την άλλη πλευρά και, αν προσέξετε, οι ριπές από τα όπλα τους "συνεχίζονται" και οι ήχοι των πυροβολισμών τους "ακούγονται" και στις δύο πλευρές, με τους ήρωες να σκοτώνονται μόνο όταν οι "αντίπαλοί" τους σημαδεύουν στη σωστή κατεύθυνση. Για να ολοκληρωθεί η τραγική ειρωνεία, ο τελευταίος ζωντανός χαρακτήρας λέει στο τελευταίο panel "Πέθαναν όλοι. Και τόσο καιρό πολεμούσαμε στην ίδια πλευρά. Γαμώτο". Και αμέσως μετά πέφτει νεκρός.

Ο ίδιος ο δημιουργός έχει δηλώσει για το έργο του "Εκείνο τον καιρό (1979), έπαιζα με τα comics ως μέσο, και την ιδέα του τυπώματος των comics στις δύο πλευρές μιας σελίδας. Επειδή οι χαρακτήρες είναι δισδιάστατοι, δεν έχουν αίσθηση της τρίτης διάστασης (του βάθους). Όταν στέκονται πίσω από ένα λευκό τοίχο / χαρτί περιοδικού και ακούνε φωνές από την άλλη μεριά, δεν ξέρουν οτι στην πραγματικότητα ακούνε τους εαυτούς τους στην άλλη πλευρά της σελίδας. Όταν πυροβολούν και περνάνε τα μαχαίρια τους μέσα από τον τοίχο, δεν καταλαβαίνουν οτι σκοτώνουν τους εαυτούς τους, καθώς το μαχαίρι τρυπάει τους ίδιους στην άλλη πλευρά του χαρτιού."

Καταλάβατε ? Τους έβαλε να σκοτωθούν μεταξύ τους ο πρωτοπόρος Κροάτης καλλιτέχνης, τους λέει και ηλίθιους από πάνω. Χαλάλι του όμως, αφού έφτιαξε αυτό το εξαιρετικό στη σύλληψη και υλοποίησή του πείραμα, εξερευνώντας τις δυνατότητες του μέσου των comics και προχωρώντας την 9η τέχνη λίγο παραπέρα.

περισσότερες πληροφορίες για τον Mirko Ilić στο ebook "fist to face"

Mirko Ilić - Survival

Το τελευταίο comic του Mirko Ilić

O Mirko Ilić είναι ένας σχετικά (έως παντελώς) άγνωστος στο χώρο των comics Κροατο-βόσνιος καλλιτέχνης, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή ο ταλαντούχος δημιουργός σταμάτησε νωρίς στην καριέρα του την ενασχόληση με τα comics για να αφοσιωθεί στην άλλη μεγάλη του αγάπη, το graphic design, και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία. Γεννημένος το 1956 στη Βοσνία και πρωτοπόρος της 9ης τέχνης στη Γιουγκοσλαβία (ναι, τότε υπήρχε ακόμη η ενωμένη Γιουγκοσλαβία), ο Ilić πρωτοστάτησε στην καλλιτεχνική επανάσταση των μέσων της δεκαετίας του 70, με τη δουλειά του να δημοσιεύεται, εκτός από την πατρίδα του και σε αρκετά ευρωπαϊκά και αμερικάνικα περιοδικά comics όπως τα Alter Alter, Métal Hurlant, Heavy Metal, Nuovo Mago, Charlie, Epic Illustrated και Panorama.

Το Survival, η τελευταία, "σιωπηλή" δουλειά του στο χώρο των comics, είναι βασισμένη σε ένα σενάριο του γνωστού άγγλου συγγραφέα Les Lilley. Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1979 στο γιουγκοσλάβικο περιοδικό Spunk, την ίδια χρονιά στο θρυλικό γαλλικό περιοδικό Métal Hurlant, και ένα χρόνο αργότερα στο αμερικάνικο ξαδερφάκι του, το Heavy Metal. Το Heavy Metal μάλιστα εξασφάλισε τα δικαιώματα του Survival για να το συμπεριλάβει στη θρυλική animated ταινία του Heavy Metal - The Movie, αλλά τελικά η μικρή αυτή ιστορία κόπηκε στο μοντάζ λόγω του δύσκολου να αποδοθεί σε animation καλλιτεχνικού στύλ του Ilić.

MAUS

Το ολοκαύτωμα-αριστούργημα του Art Spiegelman

Όποιος ασχολείται έστω και ελάχιστα με τα comics σίγουρα κάποια στιγμή θα έχει ακούσει ή θα έχει διαβάσει κάτι για το MAUS. Ίσως μια απλή αναφορά του τίτλου, ίσως κάτι παραπάνω. Ίσως ακόμα να έχει ακούσει να το μνημονεύουν ως ένα από τα διαχρονικά αριστουργήματα του σύμπαντος των 2 διαστάσεων, ή ως το graphic novel που "μεταμόρφωσε" ένα μέσο που μέχρι πρότινος θεωρούταν ως φτηνή διασκέδαση σε τέχνη. Φυσικά, αυτοί που αγαπούν τα comics θεωρούν οτι θα έπρεπε από πάντα να λογίζονται ως είδος τέχνης, όμως αυτό που κατάφερε το MAUS και ο δημιουργός του, ο μεγάλος Art Spiegelman, ήταν να αποδείξει και στους πιο δύσπιστους και συντηρητικούς οπαδούς των "παραδοσιακών" τεχνών οτι το ταπεινό αυτό είδος μπορούσε να παράξει έργα αντάξια της λογοτεχνίας.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε οτι το συγκινητικό αυτό χρονικό του ολοκαυτώματος του 2ου παγκοσμίου πολέμου ήταν το πρώτο (και μέχρι τώρα μοναδικό) graphic novel που κέρδισε το ακριβοθώρητο βραβείο Pulitzer το 1992. Βεβαίως, ο ίδιος ο Spiegelman αντιπαθεί τον όρο graphic novel, αλλά αυτό είναι (εντελώς) άσχετο.

Το MAUS δημοσιευόταν σε συνέχειες από το 1980 έως το 1991 στο θρυλικό περιοδικό RAW που είχε ιδρύσει ο αμερικανός κομίστας με τη γυναίκα του, τη γαλλίδα Françoise Mouly, μία σημαντική εκδότρια του κόσμου των comics. Το 1986 κυκλοφόρησαν τα πρώτα 6 κεφάλαια συγκεντρωμένα σε ένα τόμο με τίτλο Part I, “My Father Bleeds History,” ακολουθούμενα το 1991 από το Part II, “And Here My Troubles Began,”. Τα 2 μέρη αργότερα κυκλοφόρησαν σε ένα βιβλίο 300 σελίδων, το "The Complete MAUS: A Survivor’s Tale". Η έκδοση των 2 τόμων έχει μεταφραστεί και στα ελληνικά.

Το MAUS (όπως λέμε RAUS) αποτελείται από 2 ιστορίες οι οποίες μας παρουσιάζονται παράλληλα. Σε πρώτο πλάνο είναι η ιστορία του πατέρα του Art, Vladek Spiegelman, ενός πολωνού εβραίου, από τα μέσα της δεκαετίας του '30 και τη γνωριμία του με τη μελλοντική μητέρα των παιδιών του, Anja, έως τη φρίκη του Ολοκαυτώματος και το τέλος του 2ου παγοσμίου πολέμου. Σε δεύτερο πλάνο παρακολουθούμε τον ίδιο το δημιουργό και τις συναντήσεις του με τον πατέρα του στη σύγχρονη Νέα Υόρκη του 1978, με σκοπό να καταγράψει τις αναμνήσεις του για τη δημιουργία του βιβλίου. Όλοι οι χαρακτήρες αναπαριστώνται σαν ανθρωπόμορφα ζώα - οι εβραίοι είναι ποντίκια, οι γερμανοί γάτες, οι μη εβραίοι πολωνοί γουρούνια και οι αμερικανοί σκύλοι - κάτι που μεγιστοποιεί τον αντίκτυπο των τραγικών γεγονότων του πολέμου και συμβολίζει όμορφα τη σχέση γερμανών και εβραίων σαν το "παιχνίδι" της γάτας με το ποντίκι (που φυσικά μόνο παιχνίδι δεν ήταν).

H δεύτερη, σύγχρονη ιστορία περιέχει πλήθος αυτο-βιογραφικών στοιχείων, όπως την αυτοκτονία της μητέρας του Art, Anja, όταν αυτός ήταν 20 χρονών, και τον αντίκτυπο που είχε αυτό το θλιβερό συμβάν στην ήδη εύθραυστη ψυχολογική κατάσταση του νεαρού, όπως ο ίδιος αποκαλύπτει στο ιδιαιτέρως προσωπικό του comic "Prisoner on Hell Planet". Μετά το θάνατο της Anja ο πατέρας του έκαψε το ημερολόγιο που κρατούσε η σύζυγός του κατά τη διάρκεια του πολέμου, το οποίο εκείνη επιθυμούσε να διαβάσει ο γιός τους. Η καταστροφή του πολύ σημαντικού αυτού οικογενειακού κειμηλίου εξόργισε τον Art και χειροτέρευσε τις ήδη τεταμένες σχέσεις του με τον πατέρα του.

To MAUS αποτελεί συγχρόνως μία αφοπλιστική μαρτυρία του εφιάλτη των κρεματορίων του 2ου παγκοσμίου πολέμου, και μία προσπάθεια του δημιουργού να αποδεχθεί τη βαριά εβραϊκή κληρονομιά του και την τόσο σοκαριστική ιστορία της οικογένειάς του, κάτι που οι ψυχολόγοι αναφέρουν σαν μια διαδικασία που περνούν πολύ συχνά τα παιδιά των επιζησάντων αντίστοιχων τραγωδιών - οι λεγόμενοι μάρτυρες δεύτερης γενιάς. Το storytelling είναι τόσο "αθόρυβο", ομαλό και αποτελεσματικό που ο αναγνώστης κυριολεκτικά μπαίνει μέσα στο βιβλίο και ταυτίζεται απόλυτα με τα πρόσωπα και τις καταστάσεις. Τα ποντίκια του Spiegelman δείχνουν πιο ανθρώπινα κι από ανθρώπους, τόσο που φτάνουμε να πονάμε και να συμπάσχουμε μαζί τους, ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε οτι η ιστορία τους είναι αληθινή, και αποτελεί απλώς μία από τις εκατομμύρια παρομοίως τραγικές ιστορίες του πολέμου.

Η εικονογράφηση του MAUS είναι πολύ απλή και "εύκολη", μία όμως απολύτως συνειδητή και εσκεμμένη επιλογή - πιστέψτε με, ο αμερικανός καλλιτέχνης μπορεί να σχεδιάσει πολύ πολύ καλύτερα. Δοκιμάζοντας αρκετά εικονογραφικά στυλ, όπως άλλωστε μας έχει συνηθίσει σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του, ο Spiegelman παρατήρησε οτι μία πιο "εκλεπτυσμένη" εικονογράφηση εμπόδιζε την ομαλή ροή της ιστορίας, καθώς "ανάγκαζε" τον αναγνώστη να κάνει διαλείμματα για να θαυμάσει τις καλοσχεδιασμένες εικόνες. Και αυτό ήταν κάτι που δεν ήθελε, καθώς, κατά τη δήλωσή του, "στο MAUS δε με ενδιέφερε να ζωγραφίσω καλά, το έφτιαξα σα συγγραφέας". Επίσης, μία γνωστή άποψή του είναι οτι κάθε ιστορία πρέπει να έχει μία εικονογράφηση που να αντανακλά το ύφος της, τη διάθεσή της, κάτι που πιστεύω οτι έχει επιτύχει απόλυτα. Ενδεικτικό είναι οτι για κάθε σελίδα σχεδίαζε έως και 50 προσχέδια (!) μέχρι να καταλήξει στην τελική σύνθεσή της.

Το MAUS είναι, εκτός από ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της προσωπικής ιστορίας του Spiegelman, και το έργο ζωής του, καθώς υπήρχε σαν ιδέα στο μυαλό του αμερικανού καλλιτέχνη ήδη από το 1972, όταν και φιλοτέχνησε ένα 3-σέλιδο "προσχέδιο" της ιστορίας του (κάτω αριστερή εικόνα) με τον ίδιο τίτλο αλλά αρκετά διαφορετική εικονογράφηση, το οποίο δημοσιεύθηκε μετά από 35 χρόνια, το 2008, στην ανθολογία μικρών ιστοριών Breakdowns. Το πόσο σημαντικό είναι το έργο για το δημιουργό του αποδεικνύεται περίτρανα από τα 13 χρόνια συνεχούς συλλογής στοιχείων και επεξεργασίας του περιεχομένου του (1978-1991), όπως οι συνεντεύξεις με τον πατέρα του και, κυρίως, η τεράστια ιστορική έρευνα που διεξήγαγε γύρω από τις συνθήκες της εποχής του πολέμου, τις αυθεντικές τοποθεσίες των γεγονότων και τις ενδυμασίες. Γι'αυτό και το τελικό αποτέλεσμα είναι τόσο αληθινό και δυνατό, περιέχοντας πλήθος χαρτών της Πολωνίας και των στρατοπέδων συγκέντρωσης, διαγράμματα κρησφυγέτων, ακόμη και ένα εγχειρίδιο για επιδιόρθωση παπουτσιών !

Ο αντίκτυπος και η επιδραστικότητα του μνημειώδους graphic novel του Spiegelman διαφαίνεται και στο METAMAUS του 2011, ένα βιβλίο-συμπλήρωμα με αρκετό bonus material από την ιστορική έρευνα και τη δημιουργική διαδικασία του πρωτότυπου έργου (σημειώσεις, προσχέδια, κτλ), που δημιουργήθηκε με βασικό σκοπό την απάντηση μερικών ερωτημάτων που εδώ και 20 χρόνια επανέρχονται συνεχώς στα στόματα κοινού και δημοσιογράφων. Η πιο συχνή από αυτές τις ερωτήσεις ήταν "Γιατί ποντίκια ?" Η απάντηση του καλλιτέχνη είναι οτι η έμπνευσή του προήλθε από μία μάλλον αναπάντεχη πηγή - από τις προπαγανδιστικές, αντισημιτικές αφίσες της δεκαετίας του '30 στη Γερμανία, στις οποίες οι εβραίοι πολύ συχνά αναπαρίσταντο σαν τρωκτικά ή φίδια.

Για επίλογο άφησα λόγια διαφόρων πολύ επιφανών προσωπικοτήτων του κόσμου των comics αλλά και της λογοτεχνίας που επαινούν το MAUS.

Umberto Eco :
"Maus is a book that cannot be put down, truly, even to sleep. When two of the mice speak of love, you are moved, when they suffer, you weep. Slowly through this little tale comprised of suffering, humor and life's daily trials, you are captivated by the language of an old Eastern European family, and drawn into the gentle and mesmerizing rhythm, and when you finish Maus, you are unhappy to have left that magical world and long for the sequel that will return you to it."

Alan Moore :
"I have been convinced that Art Spiegelman is perhaps the single most important comic creator working within the field and in my opinion Maus represents his most accomplished work to date."

Jules Feiffer :
"A remarkable work, awesome in its conception and execution ... at one and the same time a novel, a documentary, a memoir and a comic book. Brilliant, just brilliant."

Raymond Briggs:
"A very moving book about a subject so terrible it is almost impossible to comprehend. Maus proves that the strip cartoon is a medium just as good as the novel or film. A great achievement."

Ακυκλοφόρητη Mafalda

Ιστορίες που δεν έχουν συμπεριληφθεί στα 12 αλμπουμάκια της σειράς

Η πασίγνωστη σε όλους μικρή Mafalda είναι ο πιο διάσημος χαρακτήρας που δημιούργησε ποτέ ο Quino, ο μεγάλος αργεντινός σκιτσογράφος και γελοιογράφος. Δημιουργημένη το 1962 για μια διαφημιστική καμπάνια πλυντηρίων ρούχων (!) που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, η Μαφάλντα τελικά βρήκε τον εκδοτικό της δρόμο και δημοσιεύθηκε σε διάφορα περιοδικά στην Αργεντινή και σε περισσότερες από 30 ακόμη χώρες από το 1964 έως το 1975. Ο επαναστατικός της χαρακτήρας και οι διαρκείς ανησυχίες της για τα κοινωνικο-πολιτικά προβλήματα του σύγχρονου κόσμου την έκαναν αγαπητή σε όλη τη λατινική Αμερική και την Ευρώπη, μετατρέποντάς τη σε ένα σύμβολο της μεσαίας, πολιτικοποιημένης τάξης.

Στην Ελλάδα τη γνωρίσαμε στα τέλη της δεκαετίας του '80 μέσα από 12 αλπουμάκια των εκδόσεων Ars Longa / Παρά Πέντε τα οποία εξακολουθούν να τυπώνονται ακόμα και σήμερα, δείγμα της τεράστιας αξίας, δημοτικότητας και διαχρονικότητας της σειράς. Πρίν όμως εκδοθούν τα 12 αυτά, εξαιρετικά τευχάκια, οι εκδόσεις ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ, που είχαν αποκτήσει τα δικαιώματα για την ελληνική γλώσσα, συμπεριέλαβαν αρκετά από τα στριπάκια της Μαφάλντα στο ομώνυμο περιοδικό τους, στη χρυσή εποχή των ελληνικών περιοδικών comics που είχε εγκαινιάσει η θρυλική βαβέλ.

Ξεφυλλίζοντας λοιπόν τις προάλλες μερικά παλιά τεύχη του περιοδικού ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ, έκανα μία ανακάλυψη : Βρήκα κάποια στριπάκια της Μαφάλντα που δεν έχουν δημοσιευθεί στα 12 αλπουμάκια της σειράς που κυκλοφορούν στην Ελλάδα (πώς το κατάλαβα ? Αφού τα ξέρω απ'έξω). Αυτά λοιπόν τα στριπάκια, από τα τεύχη 21-23 του περιοδικού (Νοέμβριος 1986 - Ιανουάριος 1987), παραθέτω παρακάτω. Enjoy !

Με τους προπέρσινους εορτασμούς της επετείου των 50 χρόνων από τη δημιουργία της Mafalda (1962) στο μυαλό, δε μπορούμε να μην αναρωτηθούμε πόσα έχουν αλλάξει από τότε. Τί κι αν το αξιαγάπητο και αιωνίως προβληματισμένο κοριτσάκι πενηντάρισε λοιπόν (δεν της φαίνεται πάντως), οι απορίες της για την άσχημη πορεία του κόσμου παραμένουν, δυστυχώς, επίκαιρες μέχρι τις μέρες μας.