A Drunken Dream

Μικρές, ανθρώπινες ιστορίες από την καλλιτέχνιδα που έδωσε κύρος στα "κοριτσίστικα" manga

Η θρυλική Moto Hagio θεωρείται, δικαίως, η καλλιτέχνις που ανέβασε στα μάτια του κόσμου των comics τα shōjo, δηλαδή τα manga με κύριο αναγνωστικό κοινό τα νεαρά κορίτσια. Οι mangaka που ασχολήθηκαν με την κατηγορία αυτή πριν την έλευση της Hagio το 1969 (κυρίως άντρες) δεν είχαν καταφέρει να αφήσουν κάποιο αξιοσημείωτο έργο, που θα ωθούσε και κάποιον άλλο πέραν των έφηβων γιαπωνέζων κοριτσιών να διαβάσει shōjo.

Αυτό άλλαξε λοιπόν στις αρχές της δεκαετίας του 70, με ένα νέο κύμα ταλαντούχων, όσο και καινοτόμων γυναικών mangaka, από τις οποίες γρήγορα ξεχώρισαν η Hagio, η Keiko Takamiya και η Yumiko Oshima. Επιλέγοντας πιο ώριμα θέματα από τα συνήθη, υπερβολικά ανάλαφρα και αφελή, και μη φοβούμενες να πειραματιστούν με τις δυνατότητες του μέσου, οι καλλιτέχνιδες του λεγόμενου Year 24 Group προσέδωσαν στο είδος το συναισθηματικό βάθος που του έλειπε, και μία νέα ποιότητα και καλλιτεχνική αξία.

Η συλλογή A Drunken Dream and other stories συγκεντρώνει 10 από τις καλύτερες μικρές ιστορίες της Moto Hagio, καλύπτοντας την εκπληκτική καριέρα αυτής της εκπληκτικής καλλιτέχνιδας, που εκτείνεται σε περισσότερα από 40 χρόνια, από τη "Bianca" του 1971 έως το "The Willow Tree" του 2007. Η έκδοση της Fantagraphics (2010) είναι, για άλλη μία φορά, ιδιαίτερα προσεγμένη και καλαίσθητη, περιέχοντας μάλιστα πληροφορίες για το Year 24 Group, καθώς και μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη της δημιουργού.

Η θεματολογία του A Drunken Dream δεν έχει ιδιαίτερη ποικιλία, με τις περισσότερες ιστορίες να έχουν ως κεντρικό άξονα τις κοινωνικές σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ των ανθρώπων, και κυρίως τις οικογενειακές. Σε μία από τις καλύτερες ιστορίες της συλλογής π.χ, το φημισμένο, ανατριχιαστικό και ημι-αυτοβιογραφικό Iguana girl (1991), η καλλιτέχνις συμβολίζει το διαφορετικό τρόπο με τον οποίο μία μητέρα αντιμετωπίζει τις δύο της κόρες, σχεδιάζοντας το παραμελημένο παιδί ως ανθρωπόμορφη ιγκουάνα. Στη Bianca (1971), ένα μικρό κορίτσι αποξενώνεται από τη θλιβερή της καθημερινότητα και αντιδρά στον "ενήλικο" τρόπο ζωής, για να ανακαλύψει και να γευτεί την αθωότητα και τις χαρές της παιδικής της ηλικίας, ενώ στο μελαγχολικό Marié, Ten Years Later (1977), ένας καλλιτέχνης ανακαλύπτει τους λόγους που οδήγησαν στη διάλυση της πιο τρυφερής φιλικής σχέσης της ζωής του. Το ομώνυμο A Drunken Dream (1980) είναι μία ιστορία επιστημονικής φαντασίας, που περιγράφει έναν αθάνατο, όσο και καταδικασμένο έρωτα μεταξύ δύο αντρών, μία θεματική (ομοερωτική αγάπη) την οποία η Hagio υπήρξε από τους πρώτους καλλιτέχνες που τόλμησαν να παρουσιάσουν. Η προσωπικά αγαπημένη μου ιστορία είναι το συγκλονιστικό Hanshin: Half-God (1984), που παρουσιάζει την πολύπλοκη σχέση μεταξύ δύο μικρών σιαμαίων αδελφών που είναι ενωμένες στο γοφό. Η Yucy είναι αγγελικά όμορφη, έχοντας πάρει όλα τα εξωτερικά χαρίσματα, αλλά ένα απλοϊκό μυαλό, ενώ η αφηγήτρια Yudy είναι άσχημη, μα υπερβολικά έξυπνη. Τί θα συμβεί στην ψυχοσύνθεση της Yudy όταν θα αποχωριστεί το δυσβάσταχτο βάρος της αδελφής της ?

Απομόνωση, απόρριψη, χαμένες ευκαιρίες και αγάπες. Αναμνήσεις που στοιχειώνουν, βαθιές οικογενειακές κρίσεις και τραύματα που αρνούνται να γιατρευτούν όσα χρόνια κι αν περάσουν. Αυτά είναι μερικά από τα συνήθη θέματα που απασχόλησαν την ευαίσθητη αυτή καλλιτέχνιδα στη διάρκεια της καριέρας της, και φυσικά είναι διάχυτα και σε αυτή την όμορφη συλλογή της δουλειάς της. Με τη σχετικά πρόσφατη μετάφραση του έργου της στα αγγλικά, πολλοί δυτικοί κριτικοί βιάστηκαν να χαρακτηρίσουν τη Moto Hagio ως υπερτιμημένη, πρώτον λόγω της απλότητας του σχεδιαστικού της στύλ, και δεύτερον λόγω της συχνά χαλαρής και ασύνδετης αφηγηματικής της γραμμής. Μπορεί να έχουν δίκιο και στις δύο "κατηγορίες" που της προσάπτουν, αλλά μάλλον δεν κατάφεραν να πιάσουν την ουσία της δουλειάς της, που είναι η ατμόσφαιρα, το συναίσθημα, η εντύπωση που αφήνει στους χαρακτήρες της μία κατάσταση, και όχι η παρουσίαση της ίδιας της κατάστασης. Τα περισσότερα "γεγονότα" στις ιστορίες της Hagio συμβαίνουν "σιωπηλά" ανάμεσα στα panels, χωρίς ακραίες εκφράσεις των προσώπων ή εντυπωσιακές συνθέσεις σελίδας, κάτι που ο γνωστός θεωρητικός των comics Scott McCloud έχει περιγράψει ως μοντέλο επιτυχημένου storytelling. Ο αναγνώστης ταυτίζεται πολύ εύκολα με τους χαρακτήρες και τις αντιδράσεις τους, οι καταστάσεις είναι απολύτως ρεαλιστικές μέσα στη συναισθηματική τους φόρτιση, και σίγουρα κάπου εκεί, ανάμεσα στις ιστορίες θα βρείς κάτι που έχεις ζήσει, ή κάτι που σου θυμίζει κάτι...

Links

A Drunken Dream @ Anime News Network
A Drunken Dream @ Hooded Utilitarian
A Drunken Dream @ Fantagraphics
A Drunken Dream @ Comics Review
A Drunken Dream @ About.com
A Drunken Dream @ wikipedia

Ο Peter Bagge κάνει Reset

Μία δεύτερη ευκαιρία να ξανακάνεις τα ίδια λάθη !

Ο Peter Bagge επιστρέφει δριμύτερος, και εξερευνά μία σκέψη που σίγουρα έχει περάσει από το μυαλό των περισσότερων ανθρώπων. "Τί θα γινόταν αν μπορούσα να γυρίσω πίσω στο παρελθόν, και να διορθώσω τα μεγάλα λάθη της ζωής μου ?". Και φυσικά, αφού μιλάμε για τον Bagge, το δημιουργό της θρυλικής σειράς HATE, η απάντηση είναι "Πανικός".

Πρωταγωνιστής της μικρής αυτής ιστορίας που θα ολοκληρωθεί σε 4 τεύχη (μέχρι στιγμής έχουν κυκλοφορήσει τα πρώτα 2) είναι ο Guy Krause, ένας ξεπεσμένος ηθοποιός που δηλώνει συμμετοχή σε μία παράξενη πειραματική έρευνα. Οι επιστήμονες που διεξάγουν το πείραμα χρησιμοποιούν τεχνολογία εικονικής πραγματικότητας για να επιβάλλουν στο πειραματόζωο να ξαναζήσει ορισμένες από τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής του. Πώς θα αντιδράσει ο Guy ? Θα προσπαθήσει να διορθώσει τις αποφάσεις του που αποδείχθηκαν λανθασμένες, ή μήπως θα βρεί την ευκαιρία να ζήσει τις πιό κρυφές του φαντασιώσεις ? Ποιός θα τρελαθεί πρώτος, ο ίδιος, ή μήπως η ομάδα των επιστημόνων ? Καί τί κρύβεται στ'αλήθεια πίσω από αυτό το ύποπτο πείραμα ?

Φυσικά και δε γνωρίζω τις απαντήσεις, μιας και η μίνι-σειρά δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη (το 1ο τεύχος κυκλοφόρησε στις 18 Απριλίου 2012, και το 4ο είναι προγραμματισμένο για τις 18 Ιουλίου), αλλά το μόνο σίγουρο είναι οτι πρωταγωνιστικό ρόλο θα παίξει το γνωστό, χαοτικό χιούμορ του δημοφιλούς δημιουργού, και η αχαλίνωτη φαντασία του, που σκαρφίζεται τις πιό απίστευτες εξελίξεις από τις πιό συνηθισμένες, καθημερινές καταστάσεις. Άλλωστε, ο ίδιος ο Bagge δηλώνει υποστηρικτής της γνωστής φράσης "Η πραγματικότητα είναι πιό περίεργη από τη μυθοπλασία", οπότε οι πολυάριθμοι λάτρεις της δουλειάς του μπορούν να περιμένουν ένα ακόμη διασκεδαστικό ταξίδι στον κόσμο της ανθρώπινης παράνοιας.

Reset @ CBR
Reset @ Dark Horse
Peter Bagge interview @ MTV Geek

Gay X-MEN vs. One Million Moms

Σίγουρα ο εντυπωσιακός τίτλος αυτού του άρθρου ακούγεται σαν κάποιο τραγελαφικό cross-over, ή κάποια περίεργη comics παρωδία, όμως ανταποκρίνεται 100% στην πραγματικότητα. Το σύμπαν των 2 διαστάσεων έχει αναστατωθεί τον τελευταίο καιρό από την αναγγελία της Marvel οτι στο τεύχος #50 των Astonishing X-Men, ο gay χαρακτήρας Northstar θα προτείνει στον σύντροφό του Kyle να τον παντρευτεί, με το γάμο να ακολουθεί σε κάποιο επερχόμενο τεύχος - πιθανότατα στο #51. Με τις ευλογίες μας τα παιδιά, και βίον ανθόσπαρτον. Σωστά ?

Όχι ακριβώς. Στην Αμερική, αυτά τα ευαίσθητα κοινωνικά θέματα δεν είναι ποτέ τόσο απλά (χωρίς φυσικά να εννοώ οτι στην Ελλάδα είμαστε πιο "ανοιχτόμυαλοι"). Αν και το θέμα των δικαιωμάτων των gay δεν είναι ούτε καινούριο, ούτε όσο taboo ήταν παλιότερα, ο υπέρμετρος συντηρητισμός στις ΗΠΑ έχει πολύ βαθιές ρίζες, που δε λένε να ξεριζωθούν με τίποτα. Εδώ λοιπόν εισέρχεται στο προσκήνιο η οργάνωση One Million Moms (Τζίιιιιιζους, και μόνο το όνομα είναι τρομακτικό), η οποία ενθαρρύνει τα εκατομμύρια των υποστηρικτών της (αν πιστέψουμε τον τίτλο της) να στείλουν γράμματα και e-mails στη Marvel, ζητώντας της να μην προχωρήσει σε αυτή την κίνηση.

Επίσης, η συντηρητική χριστιανική οργάνωση ζητάει από τις μεγάλες εταιρείες comics να αποσύρουν όλους τους gay χαρακτήρες, και κάθε αναφορά στο λεγόμενο gay lifestyle. Μάλιστα, μέσα στο 2012 οι ίδιες τσαντισμένες μαμάδες έκαναν επίθεση στη σειρά Life with Archie, με αφορμή τον ομόφυλο γάμο του χαρακτήρα Kevin Keller. Και ετοιμάζονται για πόλεμο και με τη DC, η οποία έχει ανακοινώσει οτι μέσα στο τρέχον έτος θα παρουσιάσει έναν πρώην straight χαρακτήρα ως gay. Και όλα αυτά ενώ σε αρκετές πολιτείες των ΗΠΑ ο γάμος μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου είναι καθ'όλα νόμιμος και, σε γενικές γραμμές, κοινωνικά αποδεκτός.

Όπως καταλάβατε λοιπόν, και όπως φαίνεται και στη φωτογραφία από το site τους που έχω παραθέσει, οι σκληροπυρηνικές μαμάδες πήραν τα σκουπόξυλα, και αλίμονο σε όποιο "σκουπίδι" βρεθεί μπροστά τους.

Ασφαλώς, βεβαίως, η ξαφνική στροφή των μεγάλων εταιρειών στο θέμα της ομοφυλοφιλίας έχει καθαρά εμπορικό χαρακτήρα, και σκοπό να επεκτείνει την αγορά τους σε μέχρι πρότινος "ανεκμετάλλευτα" κοινωνικά σύνολα, αλλά δεν είναι αυτό το βασικό μας θέμα. Επίσης, ασφαλώς, η όλη υπόθεση μπορεί να χαρακτηριστεί ως προπαγάνδα, μιας και η έννοια της λέξης περιλαμβάνει ο,τιδήποτε προσπαθεί να προωθήσει ένα τρόπο κοινωνικής συμπεριφοράς, είτε αυτός χαρακτηρίζεται ως "σωστός", όπως π.χ η άθληση, είτε "λάθος", όπως π.χ η κατάποση αλκοόλ. Αλλά ούτε αυτό είναι το βασικό μας θέμα. Το θέμα μας είναι η ελευθερία της καλλιτεχνικής έκφρασης, που πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτη, και η μη αποδοχή οποιασδήποτε απόπειρας λογοκρισίας, από όπου αυτή κι αν προέρχεται, και όπου κι αν στοχεύει.

The wedding @ Newsrama
The wedding @ Comics Alliance

Η διαμάχη Gaiman - McFarlane

Η δεκάχρονη δικαστική διαμάχη των δύο superstar δημιουργών για δικαιώματα χαρακτήρων της σειράς Spawn τελείωσε, με νικητή τον Neil Gaiman

Στις 27 Ιανουαρίου του 2012, ο Neil Gaiman και ο Todd McFarlane έφτασαν επιτέλους σε συμβιβασμό στην πολύχρονη διαμάχη τους, δικαστική και μη, για δικαιώματα μερικών απο τους γνωστότερους χαρακτήρες της δημοφιλούς σειράς Spawn, τους οποίους δημιούργησε ο πρώτος, χωρίς ποτέ μέχρι σήμερα να έχει εισπράξει χρήματα από την εκμετάλλευσή τους.

Όλα ξεκίνησαν το μακρινό 1993, με την καινούρια τότε σειρά του Todd McFarlane Spawn να μετράει μόλις 7 τεύχη (το 1ο τεύχος κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1992), χωρίς να διαφαίνεται η παραμικρή ένδειξη για την τεράστια μετέπειτα επιτυχία της. Η εικονογράφηση ήταν πολύ καλή, αλλά το σενάριο αρκετά αδύναμο. Τότε ήρθε στο μυαλό του δημιουργού μία πολύ καλή ιδέα για να προωθήσει τη σειρά. Θα ζητούσε σε μερικούς καταξιωμένους συγγραφείς comics της εποχής να γράψουν το σενάριο για κάποια από τα επόμενα τεύχη. Έτσι και έγινε. 4 από τα μεγαλύτερα ονόματα της σκηνής (ίσως ΤΑ μεγαλύτερα), οι Alan Moore, Neil Gaiman, Dave Sim και Frank Miller θα έγραφαν αντίστοιχα τα τεύχη 8, 9, 10 και 11. Το Μάρτιο του 1993 λοιπόν, κυκλοφόρησε το τεύχος 9 του Spawn, εικονογραφημένο από τον Greg Capullo και γραμμένο απο τον Neil Gaiman, ο οποίος τότε βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας του με την εκπληκτική σειρά The Sandman. Ο άγγλος συγγραφέας δημιούργησε για την ιστορία του 3 νέους χαρακτήρες, τον κόμη Cogliostro, τον Medieval Spawn (αν και δεν τον είχε ονομάσει τότε), και, το πιο σημαντικό, την άγγελο-κυνηγό Angela, που καταδιώκει ανελέητα τον καταραμένο πρωταγωνιστή της σειράς.

Τα 4 αυτά τεύχη του Spawn γνώρισαν μεγάλη επιτυχία (λογικό ήταν, με τα ονόματα που υπέγραψαν τα σενάρια), και αποτέλεσαν στροφή για την εκδοτική και εμπορική πορεία της σειράς. Ειδικά η Angela αγαπήθηκε πολύ από το κοινό, κάτι που οδήγησε τον Δεκέμβριο του 1994 στην κυκλοφορία μιας μίνι-σειράς 3 τευχών με το όνομά της, γραμμένη πάλι από τον Gaiman, σε σχέδιο του συν-δημιουργού του χαρακτήρα Greg Capullo. Το επόμενο επεισόδιο της υπόθεσης έλαβε χώρα το 1996, με διάφορες φήμες να κυκλοφορούν οτι ο McFarlane θα πουλούσε τα σχεδιαστικά του studios, Todd McFarlane Productions. Τότε ο Gaiman του ζήτησε να κατοχυρώσουν με συμβόλαιο την μέχρι τότε προφορική τους συμφωνία όσον αφορά την πληρωμή του για τη δουλειά του στο Spawn, και τα δικαιώματα των χαρακτήρων που είχε δημιουργήσει. Σημειωτέον ότι ο Farlane είχε ήδη χρησιμοποιήσει εκτενώς τους χαρακτήρες στη σειρά, κάτι που δεν είχε προβλεφθεί στην προφορική, όπως είπαμε, συμφωνία τους. Αυτό που με έκπληξη έμαθε όμως ο άγγλος συγγραφέας ήταν οτι ο αμερικανός δημιουργός του Spawn είχε ήδη κατοχυρώσει αποκλειστικά στο όνομά του τα δικαιώματα των χαρακτήρων !!! Μπέσα, έτσι ?

Η συνέχεια μας μεταφέρει στον Ιούλιο του 1997, με τους 2 καλλιτέχνες να έχουν φτάσει σε μία συμφωνία ανταλλαγής δικαιωμάτων. Ο Gaiman θα παραχωρούσε τα δικαιώματα της Angela και των άλλων χαρακτήρων του Spawn, με αντάλλαγμα τα δικαιώματα του McFarlane για τον Miracleman, έναν χαρακτήρα της Eclipse Comics που με τη σειρά του είχε πυροδοτήσει αρκετές διαμάχες στον κόσμο των comics. Η ιστορία του Miracleman προηγείται αυτής του Spawn και έχει επίσης πολύ παρασκήνιο, αλλά προς χάριν συντομίας θα την αφήσω έξω από αυτό το άρθρο. Περιληπτικά αναφέρω οτι ο Gaiman είχε διαδεχθεί τον μεγάλο Alan Moore στη συγγραφή της σειράς, και έτσι ο δεύτερος του είχε μεταβιβάσει το 33% των δικαιωμάτων του χαρακτήρα. Η Eclipse Comics όμως αργότερα χρεωκόπησε, και τα περιουσιακά της στοιχεία, στα οποία λογικά συμπεριλαμβανόταν και το υπόλοιπο 66% των δικαιωμάτων τα αγόρασε ο McFarlane (μικρός που είναι ο κόσμος, ε ?). Τελικά όμως, η ανταλλαγή αυτή δεν έγινε ποτέ, όπως και μία ανάλογη που επιχειρήθηκε το 1999.

Στις 24 Ιανουαρίου του 2002, μετά από μία μακρά περίοδο όπου ο McFarlane διατυμπάνιζε παντού οτι είναι ο μοναδικός κάτοχος των δικαιωμάτων τόσο των επίμαχων χαρακτήρων του Spawn όσο και του Miracleman (αυτό λέγεται θράσος νομίζω), ο Gaiman κατέθεσε μήνυση εναντίον του. Η υπόθεση εκδικάστηκε τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς, και το δικαστήριο δικαίωσε πανηγυρικά τον άγγλο, και μάλιστα σε χρόνο-ρεκόρ. Ο πεισματάρης αμερικανός όμως έκανε έφεση. Έτσι, η διαμάχη των 2 δημοφιλών δημιουργών συνεχίστηκε δικαστικά για πολλά χρόνια, με αρκετά επεισόδια, τα οποία δεν θα αναφέρω λεπτομερώς, μιας και τα διαδικαστικά μιας δίκης είναι λίγο βαρετά. Κάτι που αξίζει αναφοράς είναι οτι, όπως αποδείχθηκε, ο McFarlane όχι μόνο δεν ήταν ο αποκλειστικός κάτοχος των δικαιωμάτων του Miracleman, αλλά στην ουσία δεν κατείχε ούτε καν ένα μικρό ποσοστό. Δεν είχε τίποτα, αφού τα δικαιώματα του χαρακτήρα που είχε αγοράσει στην πτώχευση της Eclipse είχαν λήξει, και αυτό ίσως εξηγεί γιατί δεν έγινε ποτέ η ανταλλαγή που είχε συμφωνηθεί το 1997 και το 1999.

Το Δεκέμβριο του 2004 η Todd McFarlane Productions κηρύσσει πτώχευση, μετά από μία άλλη χαμένη δικαστική διαμάχη του McFarlane για κάποιο συμπληρωματικό χαρακτήρα της σειράς Spawn, η οποία του κόστισε αποζημιώσεις 5 εκατομμυρίων δολαρίων. Το 2008, και ενώ είχαν προηγηθεί δηλώσεις του αμερικανού όπου επέμενε οτι κατέχει τα δικαιώματα του Miracleman μέχρι κάποιος να αποδείξει το αντίθετο (έλεος πια), το δικαστήριο του επιδικάζει να πληρώσει 400 χιλιάδες δολάρια στον Gaiman στα πλαίσια της διαδικασίας πτώχευσης της εταιρείας του. Υπέρ του Gaiman κρίνεται και μία, ας πούμε spin-off διαμάχη της όλης υπόθεσης, όσον αφορά κάποιους χαρακτήρες που είχε δημιουργήσει ο McFarlane σε μετέπειτα τεύχη του Spawn (Tiffany, Domina, και Dark Ages Spawn), και ήταν εμφανέστατα κακές αντιγραφές των χαρακτήρων που είχε δημιουργήσει ο άγγλος (ακόμα και τα ονόματά τους είναι σχεδόν ίδια). Έτσι, το δικαστήριο αποφάσισε οτι ο κύριος Todd McFarlane χρωστάει χρήματα στον Neil Gaiman για τα τεύχη 9 και 26 του Spawn όπου εμφανίζονται οι χαρακτήρες που δημιούργησε, τη μίνι-σειρά Angela, και επίσης για την ταινία, την animated σειρά, τις πωλήσεις βιντεοκασετών και DVD, τις εμφανίσεις των χαρακτήρων-αντιγραφών, και τις πωλήσεις action figures. Το Μάιο του 2012, και ενώ οι 2 αντιμαχόμενες πλευρές είχαν επιτέλους καταλήξει σε συμφωνία, ο Gaiman έλαβε τα πρώτα από τα χρήματα που του αναλογούσαν εδώ και μία 20ετία, και ονομάστηκε κάτοχος του 50% των δικαιωμάτων των επίμαχων χαρακτήρων. Τα χρήματα ήταν 1,1 εκατομμύρια δολάρια, και σίγουρα δεν ήταν τα τελευταία που έχει να εισπράξει. - THE END.

Τέλος, πρέπει να αναφέρω οτι στην όλη υπόθεση υπάρχει και μια μεγάλη ειρωνεία, έτσι για να την κάνει ακόμα πιο "ζουμερή". Ο Todd McFarlane είναι συνιδρυτής της εταιρείας Image Comics, της εταιρείας που ιδρύθηκε το 1992, και της οποίας μία από τις πρώτες σειρές ήταν και το Spawn. Η Image λοιπόν ήταν το αποτέλεσμα της "επανάστασης" ορισμένων δημιουργών ενάντια στην πολιτική πνευματικών δικαιωμάτων που ακολουθούσαν, και ακόμη ακολουθούν, τα εκδοτικά μεγαθήρια των comics όπως η Marvel και η DC. Σε αυτές τις εταιρείες, στις οποίες είχε εργαστεί για χρόνια και ο ίδιος ο McFarlane, οι καλλιτέχνες αναγκάζονται να υπογράφουν στα συμβόλαιά τους οτι δεν έχουν καμία απαίτηση από την εμπορική εκμετάλλευση των χαρακτήρων που δημιουργούν, και οτι όλα τα δικαιώματα ανήκουν στην εταιρεία. Σίγουρα μία άδικη συμφωνία. Η Image λοιπόν πρέσβευε οτι τα πνευματικά δικαιώματα των χαρακτήρων πρέπει να ανήκουν στους δημιουργούς τους. Πολύ ωραία ως εδώ. Μετά όμως, με την εταιρεία να μετρά μόλις ένα χρόνο ζωής, γίνεται αυτή η υπόθεση με τον Neil Gaiman. Πραγματικά ειρωνικό, έτσι ? Προφανώς ο κύριος McFarlane δε μπορούσε να ανεχτεί να του στερούν / κλέβουν τα δικά του δικαιώματα, αλλά δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα να κλέβει τα δικαιώματα άλλων.

Τέλος πάντων, επειδή είμαι προφανώς προκατειλημμένος υπέρ του Gaiman, ο οποίος είναι από τους αγαπημένους μου συγγραφείς comics, παραθέτω αρκετά άρθρα για την υπόθεση. Αν θέλετε μία πιο ολοκληρωμένη άποψη, μπορείτε να τα διαβάσετε, και να απορήσετε με τη σειρά σας με το θράσος και την κουτοπονηριά ορισμένων ανθρώπων (δε λέω ποιούς).

Gaiman/McFarlane Lawsuit @ Comics Beat
Gaiman/McFarlane Lawsuit @ CBR
Gaiman/McFarlane Lawsuit @ io9
Gaiman/McFarlane Lawsuit @ IGN
Gaiman/McFarlane Lawsuit @ blastr
Gaiman/McFarlane Lawsuit : The story so far...

Palepoli

Μία πρωτοποριακή άσκηση ύφους σε manga

Ο Furuya Usamaru (γεννημένος το 1968) είναι ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της προηγούμενης γενιάς mangaka (δημιουργοί manga), και το Palepoli είναι η πρώτη του εκδομένη δουλειά. Κυκλοφόρησε σε συνέχειες στο θρυλικό περιοδικό Garo από το Σεπτέμβριο του 1994 έως το Μάιο του 1996, και έπειτα ολοκληρωμένο, σε μορφή graphic novel, το 1996.

Ο Furuya Usamaru είχε τότε μόλις αποφοιτήσει απο τη σχολή καλών τεχνών Tama, όπου σπούδασε ελαιογραφία και γλυπτική, και το Palepoli αντικατοπτρίζει ξεκάθαρα τη μεγάλη του αγάπη για την τέχνη, το ανήσυχο καλλιτεχνικό του πνεύμα, και μία τρελή διάθεση για πειραματισμό.

Διάφορα αποσπάσματα του βιβλίου έχουν συμπεριληφθεί στη συλλογή underground ιαπωνικών comics Secret Comics Japan, μαζί με δουλειές πολύ σημαντικών, όσο και καινοτόμων δημιουργών όπως οι Shintaro KAGO, Junko MIZUNO, Kiriko NANANAN και Yuko TSUNO. Η ανθολογία δανείζεται και το όμορφο εξώφυλλό του.

Το Palepoli είναι μία συλλογή των πρώιμων comics του Furuya, όλα στο γνώριμο στην Ιαπωνία φορμά των τεσσάρων panel (yon-koma), με αρκετές από τις μονοσέλιδες ιστορίες να συνεχίζονται σε επόμενες σελίδες. Υπάρχουν ιστορίες με ύποπτους πωλητές που χρησιμοποιούν κάθε μέσο προκειμένου να τους ανοίξεις την πόρτα, μαθητές που ξεκινούν από βαρεμάρα νευρικά τικ στην τάξη, τα οποία αργότερα παίρνουν τις διαστάσεις επιδημίας, μικρά παιδιά που ανακαλύπτουν τις κρυμμένες τους, υπερφυσικές δυνάμεις, σκουπιδιάρικα που μαζεύουν τα πιο αλλόκοτα σκουπίδια, διάσημοι πίνακες της παγκόσμιας τέχνης που ζωντανεύουν με ξεκαρδιστικά αποτελέσματα, οικογένειες με παράδοση στον αυτο-τραυματισμό, cyborg καλλιτέχνες, γλυκύτατα αρκουδάκια serial killers, και (το αγαπημένο μου) φαντάσματα που παρενοχλούν τον ίδιο το δημιουργό στο ατελιέ του και βανδαλίζουν τη δουλειά του. Με λίγα λόγια, πανικός !

Και όλα αυτά εν μέσω μίας άγριας διακωμώδησης κλασσικών σειρών manga όπως (μεταξύ άλλων) των Golgo 13, Phoenix, Doraemon, Red Colored Elegy και The heart of Thomas, μίας διασκεδαστικότατης ασέβειας προς όλες τις θρησκείες, μίας ιδιοφυούς εξερεύνησης των δυνατοτήτων των panels (κι ας έχει αυστηρώς 4 η κάθε σελίδα), και μίας διαρκούς εναλλαγής σχεδιαστικών στύλ και τεχνικών - από απλές, "παιδικές" ζωγραφιές και το παραδοσιακό manga ύφος, μέχρι τον ιμπρεσσιονισμό και τη μίμηση του στύλ του Da Vinci, του Michelangelo και του Bottichelli. Και το καλύτερο είναι οτι η ποικιλία αυτή δεν αναλώνεται μόνο στην εικονογράφηση, αλλά και στο ύφος των σεναρίων. Από ελαφριά κωμωδία σε άγρια περιπέτεια, και από ερωτικό δράμα σε διαστροφές κάθε είδους, τα θέματα του εξαιρετικού αυτού manga καλύπτουν ένα πολύ ευρύ φάσμα ανθρώπινων εμπειριών. Στο βιβλίο επίσης περιλαμβάνεται και η πρώτη, ανέκδοτη έως τότε 16-σέλιδη ιστορία Proof of Love του Furuya, όπου 2 άντρες διεξάγουν ένα φρικτό διαγωνισμό για να αποδείξουν την αγάπη τους σε μία γυναίκα.

Το Palepoli προκάλεσε μεγάλη αίσθηση όταν κυκλοφόρησε στην Ιαπωνία, και αρκετοί mangaka το αναφέρουν ανάμεσα στις επιρροές τους. Ένας από τους λόγους για την επιτυχία του είναι οτι εκείνο τον καιρό ο Furuya δεν είχε ακόμη εντρυφήσει στα manga, και έψαχνε το κατάλληλο όχημα για την καλλιτεχνική του έκφραση. Ετσι, έφτιαξε κάτι εντελώς προσωπικό, άκρως πρωτοποριακό, και φυσικά τελείως διαφορετικό από τις υπόλοιπες κυκλοφορίες της εποχής. Ο ίδιος ο δημιουργός αναφέρει οτι, όταν ξεκινούσε την καριέρα του, η μεγαλύτερη πρόκληση για αυτόν ήταν το paneling, δηλαδή η διάταξη των panels, και ο ρυθμός που θα έπρεπε να ακολουθούν τα manga του, έτσι ώστε οι ιστορίες του να "λειτουργούν". Έτσι, σε αυτή την πρώτη δουλειά του πειραματίστηκε εκτενώς με αυτές τις προκλήσεις, και το εντυπωσιακό αποτέλεσμα τον δικαιώνει απόλυτα.

read Palepoli online

Τα εξώφυλλα του Chris Ware για το Krazy Kat

Ο (συν τοις άλλοις) εκπληκτικός γραφίστας Chris Ware εκδηλώνει τον ειλικρινή θαυμασμό του για το αθάνατο strip του George Herriman

Το comic strip Krazy Kat είναι ένα πολύ ξεχωριστό, πολύ σημαντικό και πολύ λαμπρό κομμάτι της ιστορίας των comics. Πνευματικό παιδί του αμερικανού George Herriman, εμφανιζόταν για 31 ολόκληρα χρόνια στην εφημερίδα New York Evening Journal του μεγιστάνα του τύπου William Randolph Hearst, απο το 1913 έως το θάνατο του δημιουργού του το 1944.

Η Fantagraphics, η εκπληκτική αυτή εκδοτική εταιρεία, τόσο στις επιλογές της, όσο και στην ποιότητα των εκδόσεών της, επανακυκλοφόρησε όλο τον όγκο της δουλειάς του Herriman σε 13 πανέμορφους, συγκεντρωτικούς τόμους, υπό τον τίτλο Krazy & Ignatz (τα ονόματα των δύο κυριότερων πρωταγωνιστών).

Η επιμέλεια των εξωφύλλων, και γενικά όλων των εκδόσεων έγινε με εξαιρετική φροντίδα και αγάπη απο έναν από τους μεγαλύτερους λάτρεις του Krazy Kat, τον ιδιοφυή κομίστα και γραφίστα Chris Ware.

Η υπόθεση του Krazy Kat είναι παραπλανητικά απλή. Υπάρχουν 3 βασικοί πρωταγωνιστές, που διαμορφώνουν ένα ιδιότυπο ερωτικό τρίγωνο. Η ακαθορίστου φύλου καλοκάγαθη γάτα Krazy Kat είναι ερωτευμένη με το δύστροπο αρσενικό ποντικό Ignatz Mouse. O Ignatz δεν ανταποκρίνεται στον έρωτα της γάτας, και μάλιστα δε χάνει ευκαιρία να της εκσφενδονίζει τούβλα στο κεφάλι, κάτι που όμως αυτή (αυτός ?) εκλαμβάνει ως σημάδι ερωτικού ενδιαφέροντος. Το τρίγωνο συμπληρώνει ο αστυνομικός σκύλος Offissa Bull Pupp, που αγαπάει την Krazy Kat, και προσπαθεί να την προστατεύσει απο τα τούβλα του Ignatz, βάζοντας διαρκώς τον ποντικό στη φυλακή. Με αυτό το απλοϊκό, αέναο γαϊτανάκι ανεκπλήρωτου έρωτα ως βάση, ο George Herriman έπλεξε ένα άκρως γοητευτικό και επιδραστικό comic strip, χρησιμοποιώντας πανέξυπνα το χρώμα και τα φυσικά τοπία, διαρκώς εξερευνώντας νέους τρόπους αφήγησης και σύνθεσης των σελίδων του. Το Krazy Kat έχει αγαπηθεί και εξυμνηθεί από αναρίθμητους καλλιτέχνες και κριτικούς των comics, με αποκορύφωμα το χαρακτηρισμό του το 1999 απο την The Comics Journal ως το λαμπρότερο παράδειγμα στην ιστορία του μέσου.

Θαυμάστε παρακάτω την υπέροχη γραφιστική δουλειά του Chris Ware, που εκμεταλλεύεται πλήρως τα σουρρεαλιστικά, μινιμαλιστικά τοπία του Krazy Kat, εμπνευσμένα απο την κοιλάδα Coconino στην Arizona, όπου ο Herriman είχε την εξοχική του κατοικία.

Krazy & Ignatz @ Fantagraphics
Krazy Kat @ wikipedia
George Herriman @ wikipedia
George Herriman

The Cartoon Crier

Comics για κλάμματα !

Η λέξη comics προέρχεται από την ελληνική "κωμικό", και άρα οδηγεί στο συμπέρασμα οτι τα comics είναι εξ'ορισμού αστεία. Δεν είναι όμως πάντα έτσι τα πράγματα, όπως έρχεται να επιβεβαιώσει το 1ο τεύχος του περιοδικού "The Cartoon Crier", το οποίο διαμοιράστηκε στους επισκέπτες του πρόσφατου φεστιβάλ του 2012 του MoCCA (Museum of Comic and Cartoon Art) στη Νέα Υόρκη.

Με το έξυπνο λογοπαίγνιο του τίτλου, που παίζει με τη διπλή σημασία της λέξης Crier (ντελάλης, αλλά και κλαψιάρης), το 36-σέλιδο περιοδικό που εξέδοσε η National Cartoonists Society σε συνεργασία με το Center for Cartoon Studies περιέχει μερικά από τα πιο λυπητερά strips κλασικών, κατά τα άλλα χιουμοριστικών σειρών, όπως οι Family Circus, Beetle Bailey, Dennis the Menace, B.C. και For Better and For Worse. Επίσης περιλαμβάνει comics των Ivan Brunetti (εδώ δε μιλάμε απλά για λυπητερό, αλλά για σκέτη απελπισία), Mell Lazarus, Melissa Mendes, Joe Lambert, Tom Gammill, Hilary Price, Laura Park, Richard Thompson, και Mo Willems. Οι επιμελητές του περιοδικού Cole Closser, R. Sikoryak, και James Sturm έχουν συνεισφέρει και οι ίδιοι δουλειές τους.

Η θεματολογία, όπως φαντάζεστε, είναι δυσάρεστη και μελαγχολική, από ιστορίες για κατοικίδια που τραυματίζονται ή πεθαίνουν, μέχρι βαθιές ψυχολογικές αναζητήσεις, ερωτικές απογοητεύσεις και φιλοσοφικές παραδοχές της ματαιότητας της ζωής. Εν ολίγοις ... με τις υγείες μας !

The Cartoon Crier @ The Center for Cartoon Studies
The Cartoon Crier @ Comics Beat
The Cartoon Crier - Read online