αρχιτέκτονα των κόσμων
Ο Philippe Druillet, συν-ιδρυτής μαζί με τον Moebius του θρυλικού περιοδικού Métal Hurlant και της εκδοτικής εταιρείας Les Humanoïdes Associés, είναι ένας από τους πιο γνωστούς, αγαπητούς και πολυβραβευμένους ευρωπαίους δημιουργούς της "παλιάς" σχολής. Γεννημένος το 1944 στην Toulouse και ξεκινώντας την πορεία του στο χώρο των comics το 1966 με το Le Mystère des abîmes (The Mystery of the Abyss), ο Druillet έχει μείνει στην ιστορία της 9ης τέχνης για την εξαιρετική του ικανότητα να δημιουργεί πολύπλοκες διαστημικές περιπέτειες, larger than life χαρακτήρες, και στην ουσία ολόκληρα σύμπαντα !
Ο πιο διάσημος και πληθωρικός χαρακτήρας που δημιούργησε ποτέ ο Druillet είναι ασφαλώς ο Lone Sloane, ήρωας και της πρώτης του απόπειρας στον κόσμο των comics, όμως στην πλούσια καριέρα του ο γάλλος καλλιτέχνης έπλασε πολλούς ακόμη χαρακτήρες, με τον Yragaël να αποτελεί έναν από τους πιο τραγικούς.
Το Yragaël λοιπόν, γραμμένο από τον Michel Delmuth και εικονογραφημένο εντυπωσιακά από τον Druillet, κυκλοφόρησε αρχικά σε συνέχειες στο εμβληματικό περιοδικό Pilote, ξεκινώντας από το τεύχος #695 (1973), για να συλλεχθεί σε τόμο από την εταιρεία Dargaud το 1974. Υπάρχει και συνέχεια της ιστορίας με τίτλο Urm ή Urm le fou (Urm the fool), όμως σε αυτή την ανάρτηση θα ασχοληθούμε μόνο με το Yragaël.
Η ιστορία μας ξεκινάει μέσα στο απόλυτο χάος, με την ανθρωπότητα να έχει παρακμάσει και τον πλανήτη Γη να βιώνει τις τελευταίες ημέρες του. Θεοί και δαίμονες περιδιαβαίνουν τον πλανήτη προσπαθώντας να ανακτήσουν την παλιά τους δύναμη και εξουσία πάνω στους εξαθλιωμένους "Τελευταίους ανθρώπους" (Last men). Δολοπλοκίες, δολοφονίες και μια κατάσταση αναρχίας μαστίζουν τους σκοτεινούς αυτούς καιρούς, με το ανθρώπινο είδος να μη διαβλέπει ούτε μία αχτίδα ελπίδας για το μέλλον. Μέσα σε όλο αυτό το νιχιλιστικό σκηνικό, ο πρίγκιπας Yragaël θα αναδειχθεί ως ο πιθανός σωτήρας της ανθρωπότητας, προσπαθώντας μέσα από μία ανίερη συμμαχία με τη ζωντανή πόλη Spharain να αποκτήσει τη δύναμη να αλλάξει το διαφαινόμενο πεπρωμένο. Όμως η τύχη θα του παίξει άσχημο παιχνίδι, και η βασίλισσα-μάγισσα Nereis θα τον κοροϊδέψει, με την περηφάνεια του τελικά να οδηγεί στην αναπόφευκτη πτώση του.
Η ιστορία είναι απλή όμως αποτελεσματική, μία διαστημική αρχαία τραγωδία με επικές, φιλοσοφικές και... παραισθησιογόνες προεκτάσεις, επηρρεασμένη έντονα από τον Elric του Michael Moorcock αλλά και τη δουλειά του H.P. Lonecraft. Δυστυχώς, το κείμενο του Michel Delmuth είναι εξόχως πολύπλοκο και ακατανόητο, προσπαθώντας συνεχώς να "ακουστεί" βαρύ και επικό, καταφέρνοντας όμως μόνο να μπερδέψει και να συγχύσει τον αναγνώστη. Πολλές φορές οι προτάσεις δε βγάζουν καν νόημα, μόνο ένα πομπώδες χωρίς λόγο, ανούσιο παραλήρημα. Κι όμως, όλο αυτό το χάος του σεναρίου ταιριάζει απόλυτα με την υπέροχα χαοτική, ψυχεδελική εικονογράφηση του μεγάλου Druillet, την πάντα υπερβολική και αριστουργηματική. Στο συνηθισμένο κορυφαίο επίπεδο όλων των δουλειών του, ο γάλλος "διαστημικός αρχιτέκτονας" - όπως δικαίως τον αποκαλούν - δημιουργεί ένα άναρχο, συμπαντικό όργιο χρωμάτων και σχημάτων, με τις ολοσέλιδες συνθέσεις του να αψηφούν όπως πάντα τις νόρμες και τους κανόνες της 9ης τέχνης.
To συνολικό αποτέλεσμα του Yragaël είναι λοιπόν αρκετά "άνισο", με το σενάριο να κρίνεται ομολογουμένως πολύ αδύναμο, και την κορυφαία εικονογράφηση να έρχεται για να σώσει την κατάσταση. Και φυσικά, με τη βαριά υπογραφή του Druillet, τα καταφέρνει περίφημα.
Pilote #695 (1973)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου