Δευτέρα 14 Ιουλίου 2014

The Nao of Brown

Ένα υπέροχο ψυχογράφημα από ένα μεγάλο ταλέντο των αγγλικών comics

O Glyn Dillon είναι ένας άγγλος δημιουργός που τα τελευταία (πολλά) χρόνια ασχολιόταν... ερασιτεχνικά μπορούμε να πούμε με τα comics, έχοντας εγκαταλείψει τη σκηνή για πάνω από μία δεκαετία, με πιο αξιοσημείωτη συμβολή στο είδος τη δουλειά του στο Shade the Changing Man του Pete Milligan και στο The Sandman. Με τον περισσότερο χρόνο του να καταναλώνεται πλέον στη δημιουργία storyboards για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, τo 2008 ο ταλαντούχος καλλιτέχνης και μικρός αδελφός του εξαιρετικού σχεδιαστή Steve Dillon του The Preacher αποφάσισε να επιστρέψει στα comics μετά από 15 χρόνια απουσίας και να φτιάξει το πρώτο του graphic novel. 4 χρόνια κοπιαστικής δουλειάς αργότερα, το 2012, το υπέροχο The Nao of Brown ήταν γεγονός και κυκλοφόρησε από την εταιρεία SelfMade Hero.

Ηρωίδα του βιβλίου είναι η Nao Brown, μία μισή αγγλίδα-μισή γιαπωνέζα (hafu) νεαρή καλλιτέχνις που ζεί στο Λονδίνο.

H Nao λοιπόν πάσχει απο Ψυχαναγκαστική Καταναγκαστική Διαταραχή * (Obsessive Compulsive Disorder ή OCD), μία διαταραχή της προσωπικότητας που της δημιουργεί πολύ επίμονες και βασανιστικές σκέψεις, όπως π.χ οτι σπρώχνει κάποιον τυχαίο επιβάτη στις γραμμές του μετρό ή ανοίγει την έξοδο κινδύνου στο αεροπλάνο με αποτέλεσμα να ρουφηχτούν όλοι στο κενό. Μάλιστα, βαθμολογεί τις εξάρσεις αυτές της φαντασίας της με άριστα το 10, ανάλογα με το πόσο έντονες και παρανοϊκές είναι. Π.χ "καρφώνω ένα στυλό στο λαιμό του δασκάλου της yoga - 9/10".

* περισσότερα για την Ψυχαναγκαστική Καταναγκαστική Διαταραχή

Η Nao λοιπόν, μία κατά τα άλλα φυσιολογική κοπέλα 20-κάτι ετών, ζεί όλες τις χαρές και τις λύπες της ηλικίας της, με την ασθένειά της όμως να κυριαρχεί πάνω στη ζωή της. Δουλεύει σε ένα μαγαζί design-άτων παιχνιδιών ενώ παράλληλα προσπαθεί να προωθήσει την καριέρα της ως designer, σχεδιάζοντας τη δική της γραμμή παιχνιδιών για ενηλίκους. Όμως η προσπάθεια να καταπιέσει τις εμμονές της και ταυτόχρονα να κρατήσει την κατάστασή της κρυφή από τους γύρω της είναι επίσης μία full-time δουλειά, και πολύ δύσκολη μάλιστα. Τα πράγματα γίνονται πιο περίπλοκα όταν γνωρίζει τον (όχι και τόσο ιδανικό) έρωτα στο πρόσωπο ενός εύσωμου, μουσάτου και ολίγον τί αλκοολικού επιδιορθωτή πλυντηρίων (τί γούστο είναι αυτό κοπέλα μου ?), το πρόσωπο του οποίου της θυμίζει ένα από τα αγαπημένα της παιχνίδια.






Το μεγάλο ατού του The Nao of Brown είναι οι πολύ αληθινοί, πιστευτοί χαρακτήρες του, που με τα ελαττώματα, τις ανησυχίες και τις ανασφάλειές τους μοιάζουν βγαλμένοι κατ'ευθείαν μέσα από τη ζωή, με πρώτη και καλύτερη φυσικά τη Nao. Το όνομά της προφέρεται Now, και λειτουργεί ως λογοπαίγνιο της φράσης "How Now Brown Cow ?", η οποία χρησιμοποιείται στα αγγλικά σχολεία για να μαθαίνουν τα μικρά εγγλεζάκια τα φωνήεντα (ναι, ξέρω, η άχρηστη πληροφορία της ημέρας). Η επιτομή αυτού που ονομάζουμε "κορίτσι της διπλανής πόρτας", η Nao παλεύει με τις ψυχολογικές μεταπτώσεις που της δημιουργεί η πάθησή της, και ψάχνει, πολύ απλά, την ισορροπία και την ευτυχία στη ζωή της. Αν και ο δημιουργός δεν εμβαθύνει στην πολυπλοκότητα της συγκεκριμένης διαταραχής, πιστεύω οτι αυτό είναι μία ηθελημένη επιλογή με σκοπό να μη "βαρύνει" το τελικό αποτέλεσμα.

Ασφαλώς, το άλλο μεγάλο ατού του βιβλίου είναι η ε-ξαι-ρε-τι-κή εικονογράφηση του Dillon, με την τεράστια ευχέρεια στο χρώμα, την κίνηση και τις εκφράσεις των προσώπων. Φανταστική αίσθηση του χώρου, πανέμορφες πινελιές, υπέροχο αισθητικό αποτέλεσμα. Στους συνηθισμένους επαίνους που τυπώνονται στα οπισθόφυλλα των graphic novels, ένας συνάδελφός του αναφέρει οτι "η αφηγηματική του ικανότητα με κάνει να τον ζηλεύω, και η εικονογράφησή του απλά με τσαντίζει". Παράλληλα με την κύρια ιστορία εκτυλίσσεται σε μικρές συνέχειες και ένα αλλόκοτο, συμβολικό παραμύθι με επίσης υπέροχη εικονογράφηση και αλληγορικά μηνύματα.

O Glyn Dillon έχει δηλώσει οτι η διαδικασία δημιουργίας του πρώτου βιβλίου του ήταν τόσο εξοντωτική (και σωματικά και ψυχολογικά) που κατέληξε στο νοσοκομείο μία εβδομάδα μετά την κυκλοφορία του. Δεν πάσχει πάντως ο ίδιος από OCD, αν αυτό νομίσατε. Έπασχε όμως η σύζυγός του στα παιδικά και εφηβικά της χρόνια, και φυσικά είναι αυτή που ενέπνευσε το χαρακτήρα της Nao. Μάλιστα, όπως λέει ο δημιουργός, πολλά από τα ψυχολογικά "κόλπα" που χρησιμοποιεί η ηρωίδα του για να ξεκολλήσει το μυαλό της όταν την πιάνουν αυτές οι εμμονές του τα έχει διηγηθεί η γυναίκα του, χωρίς όμως η ιστορία του να περιέχει βιογραφικά της στοιχεία. Σίγουρα όμως, αυτή η εκ των έσω πληροφόρηση που είχε ο δημιουργός προσέθεσε αληθοφάνεια και γοητεία σε αυτή την όμορφη, αν και με λίγο "εύκολη" κατάληξη, καθημερινή ιστορία.





10 σχόλια:

  1. Γειά σου Χρήστο!
    Δεν ήξερα καθόλου τον τύπο αλλά από την υπόθεση έτσι όπως τη διάβασα, θέλω τώρα να τον μάθω!
    Ενδιαφέρουσα η ιστορία, έχω πάντα μια συμπάθεια σε βιβλία, ταινίες και γενικότερα έργα τέχνης που έχουν να κάνουν με ψυχικές διαταραχές. Και η εικονογράφηση όμως πολύ καλή, ειδικά έτσι όπως φαίνεται το πρόσωπο και τα μάτια της κοπέλας.

    Υ.Γ. Μουσάτος ΚΑΙ αλκοολικός? Ο τέλειος άντρας!
    Μια χαρά γούστο έχει η κοπελιά, άστην ήσυχη :p

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χελόου Έφη !
      Δεν είναι παράξενο που δεν τον ξέρεις τον κύριο Dillon, αφού αγνοούταν η τύχη του από το χώρο των comics για 15 χρόνια. Με αυτή τη δουλειά έκανε το μεγάλο comeback, και κάτι μου λέει οτι ήρθε για να μείνει.

      Ναι, είναι πολύ ενδιαφέρουσα η ιστορία, αν και δεν αναλύει ιδιαίτερα τα της ασθένειας (λογικό το βρίσκω, αλλιώς θα κόβαμε φλέβα). Ο δημιουργός το έχει φτιάξει σαν - όχι και πολύ ανάλαφρη - κομεντί. Και, οφ κουρς, η εικονογράφηση απλά τα σπάει !

      Υ.Γ. Μουσάτος, αλκοολικός ΚΑΙ χοντρός σαν κεφτές ! Κοίταξέ τον στην τελευταία από το πρώτο σετ εικόνων και κλάψε. Κρίμα την κοπέλα, μια χαρά παρανοϊκή είναι.

      Διαγραφή
  2. Πράγματι πολύ όμορφη η εικονογραφική δουλειά (σε μερικά σημεία μού θύμισε Ούγκω Πρατ) και εμπιστεύομαι την κρίση σου για την γραφή.

    Είμαι κι εγώ ένας από αυτούς που έλκονται από προβληματικούς πρωταγωνιστές (Σέλντον με Άσπεργκερ, Ντέξτερ με φονολαγνεία κτλ) κι επειδή σύμφωνα με την ψυχολόγο και λογοθεραπεύτρια σύντροφό μου έχω μια μικρή μορφή ψυχαναγκαστικής διαταραχής, θα έβρισκα πολύ ενδιαφέρουσα την ιστορία της Nao.

    Αυτό που με εκνεύρισε αφάνταστα στη σημερινή ανάρτηση είναι η 15ετής απουσία του Dillon από τα κόμικς. Είναι δυνατόν ρε Glyn να πετάς έτσι μιάμιση δεκαετία για να κάνεις... storyboards για ταινίες και διαφημίσεις;

    Εσύ και ο George Best χαραμίσατε εξίσου το ταλέντο σας (καταλαβαίνεις πως έδωσα μόλις και το παρατσούκλι στον σημερινό καλλιτέχνη που φιλοξενείς).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χελόου ντόκτορ !

      Είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά, ιδιαίτερα εικονογραφικά. Και σεναριακά στέκεται αρκετά καλά, αλλά όπως αναφέρω κάπου δεν εμβαθύνει ιδιαίτερα στο κομμάτι της ασθένειας, αν περίμενες κάτι τέτοιο. Μία σκληρή κριτική που διάβασα από μία γυναίκα που πάσχει από OCD κατηγορεί έντονα τον Dillon για αυτό.
      ( http://www.hoodedutilitarian.com/2013/11/one-out-of-ten-taking-issue-with-glyn-dillons-the-nao-of-brown/ )

      Οι προβληματικοί πρωταγωνιστές είναι πολύ στη μόδα τα τελευταία χρόνια. Και αυτοί που είπες, και Dr.House, και ντετέκτιβ Monk, πολύ πράμα. Τώρα, για το οτι έχεις κι εσύ μια μικρή μορφή ψυχαναγκαστικής διαταραχής, φαντάζομαι οτι όλοι έχουμε σε κάποιο μικρό βαθμό. Εγώ π.χ βασανίζομαι χρόνια από την επίμονη σκέψη οτι δουλεύω στα καμαρίνια των επιδείξεων της Victoria Secret σαν βοηθός αλλαγής εσωρούχων. Τί να πείς ? Ο καθένας κουβαλάει το σταυρό του.

      Πολύ σωστή η σύγκριση με το George Best (θεός με φαβορίτες), αλλά μη μου θυμίζεις τώρα το ποδόσφαιρο γιατί είμαι ακόμα ξενερωμένος με το Messi.

      Διαγραφή
  3. τρελο! αλλα παρα πολυ ενδοαφερον οπως και η εικονογραφηση!!

    σπαω το κεφαλι μου, σε ποιο\α sandman εχει συνεισφερει ο κυριος;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχει εικονογραφήσει μέρος του The Kindly Ones του Sandman ο φίλος μας ο Dillon. Εεεε, και μετά από αυτό είπε να ξεκουραστεί 15 χρονάκια ...

      Διαγραφή
  4. φαινεται οντως ενδιαφερον. μαρεσουν αυτα τα ψυχολογικο διαταραγμενα. και πολυ ωραιο εξωφυλλο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι Alice, το εξώφυλλο μου αρέσει κι εμένα πάρα πολύ. Αυτό μου είχε κινήσει την περιέργεια και διάβασα ένα review, μετά μου κίνησε την περιέργεια και η υπόθεση, και τελικά το πήρα, για να μην πάει χαμένη τόση περιέργεια.

      Διαγραφή
  5. einai st'alitheia para poly kali i eikonografisi. to ksefyllisa tis proalles sto public, alla ... no money, no honey !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γειά σου και πάλι ανώνυμε/η φίλε/η (υποθέτω οτι είσαι το ίδιο άτομο με το προηγούμενο σχόλιο). Εννοείται οτι no money, no honey, αλλά πάντως δεν είναι ακριβό για το μέγεθός του και την ποιότητά του (και σαν έκδοση, και σαν comics)

      Διαγραφή