The Box Man

Ένα απίστευτα "ό,τι να'ναι" road trip ...
ή μάλλον σκέτο trip ...
ή μάλλον psychedelic trip ! ...

(εναλλακτικός τίτλος:
Μα τί πίνεις βρε Imiri,
βρε mangaka κακομοίρη ?)

O Imiri Sakabashira είναι ένας σχετικά γνωστός και εντελώς τρελός (με την καλή έννοια) ιάπωνας δημιουργός, τον οποίο ομολογώ οτι δεν ήξερα μέχρι πρίν μια βδομάδα. Τον ανακάλυψα μέσα από την πολύ καλή και ενδιαφέρουσα ανθολογία εναλλακτικών manga AX στην οποία συμμετέχει, και την οποία σκοπεύω επίσης να παρουσιάσω κάποια στιγμή.

Το The Box Man είναι η πιο γνωστή δουλειά του αντισυμβατικού αυτού καλλιτέχνη, εν μέρει επειδή είναι η μόνη που έχει μεταφραστεί στα αγγλικά, το 2010 από τη Drawn & Quarterly. Όχι οτι έχει καθόλου λόγια, μόνο τα ηχητικά εφέ έχουν μεταφράσει, αλλά έτσι κι αλλιώς, μεταφρασμένο ή αμετάφραστο, νόημα δε βγαίνει. Και μ'αρέσει πολύ !

Με τί έχει να κάνει η "υπόθεση" τώρα ??!!! Χμμμμ, ναι ... αφήστε μου λίγο ακόμα να το σκεφτώ ... εεεε ... Οκ, το'χω ! Λοιπόν, όλα ξεκινούν όταν ένα περιπλανώμενο μικρό yokai (τερατόμορφα πνεύματα των ιαπωνικών λαϊκών μύθων) συναντάει έναν τύπο πάνω σε ένα μηχανάκι που κουβαλάει ένα χάρτινο κουτί (ναι, αυτός είναι ο Box Man). Το τερατάκι, που απ'ότι ανακάλυψα στο internet ανήκει στο είδος kappa των yokai και είναι ιδιαιτέρως σκανταλιάρικο, επιβιβάζεται στο μηχανάκι μαζί με τον κουτ-άνθρωπο, και οι δυο τους ξεκινούν ένα παραληρηματικό, σουρρεαλιστικό, ονειρικό ή μάλλον εφιαλτικό ταξίδι εν μέσω παράξενων αστικών τοπίων που μπορούν να περιγραφούν μόνο ως μία "παράλληλη" κόλαση, και ενός ακόμη πιο παράξενου παραθαλάσσιου background. Στη διαδρομή τους θα συναντήσουν κάθε λογής και μορφής τέρατα της ιαπωνικής παράδοσης (yokai, kaiju monsters) που μοιάζουν να έχουν ξεπηδήσει από τις παλιές cult ταινίες με τον Godzilla και τους φίλους του. Θα συναντήσουν και μερικούς ανθρώπους, δε λέω, αλλά στο επόμενο δευτερόλεπτο θα δούν τα μυαλά τους να γίνονται αφαιρετικοί πίνακες στον τοίχο, ή μαρμελάδα πάνω στην πρωινή φρυγανιά κάποιου τέρατος.

Το τί έχει μέσα το κουτί δε θα σας το πω, ούτε φυσικά τί γίνεται στο τέλος της ιστορίας μας, και νομίζω οτι ... εεεε, ναι ... πάνω-κάτω αυτή ήταν η περιγραφή της "υπόθεσης".

(ΠΡΟ)ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ:
Αρκετές από τις παρακάτω εικόνες (ειδικά το 2ο σετ) είναι λίγο έως πολύ "ενοχλητικές". Όχι ακριβώς splatter, ούτε ακριβώς σεξο-πορνο-διαστροφικές, αλλά σίγουρα δεν είναι και το μικρό μου πόνυ.

Τα πάντα σε αυτό το graphic novel είναι παράξενα, "ενοχλητικά" και παράταιρα, από το πρώτο panel της πρώτης σελίδας μέχρι το τελευταίο (ναι, της τελευταίας σελίδας). Είναι ένα "άβολο", παρ'όλα αυτά άκρως ενδιαφέρον ταξίδι, με τον αναγνώστη να βιώνει μία αμήχανη και λίγο άσχημη ψυχολογική κατάσταση με κάθε γύρισμα σελίδας. Όμως έχει μεγάλη περιέργεια να τη γυρίσει τη ρημάδα τη σελίδα, σκεπτόμενος με όλο του το δίκιο "τί άλλο θα αντικρύσουν τα ματάκια μου". Το μικρό yokai, που έχει εμφανιστεί και σε άλλες δουλειές του Sakabashira, χρησιμοποιείται από το δημιουργό του κάπως σαν αυτόπτης μάρτυρας στις αποκαλυπτικές (με την έννοια της Αποκάλυψης του Ιωάννη) εικόνες που ο ανήσυχος αυτός καλλιτέχνης θέλει να μοιραστεί μαζί μας. Τώρα, το γιατί θέλει να τις μοιραστεί, και ποιό σκοπό εξυπηρετούν, αυτό είναι άγνωστο (τουλάχιστον για εμένα), αλλά δεν έχει και μεγάλη σημασία. Σημασία έχει το ταξίδι, όχι ο προορισμός (ναι, το παίζω και Καβάφης τώρα, επηρρεάστηκα απ'την προηγούμενη ανάρτηση).

Και μέσα σε όλον αυτό τον πανικό, ο κύριος Box man περιφέρεται αμέριμνος, ανέκφραστος κι ατάραχος, με το κουτάκι του στην πλάτη, λες και έχει κατεβάσει δυο ντουζίνες Prozac ! Έτσι, μόνο και μόνο για να μας σπάει τα νεύρα. Το κουτίιιιιιι του αυτός ! Ασφαλώς, αυτή ακριβώς ήταν και η επιθυμία του καλλιτέχνη, ο κεντρικός του ήρωας να έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το υπόλοιπο χάος που έχει δημιουργήσει, προσθέτοντας μία ακόμη ανισότητα σε αυτό το υπέροχα άνισο βιβλίο. Η αφήγηση (αν έχει τέτοιο πράγμα αυτή η κουλαμάρα) είναι άλλες φορές γραμμική και άλλες μη γραμμική, κάτι που επίσης δημιουργεί μία ένταση και μία (παραπάνω) σύγχυση στον αναγνώστη, η οποία παραμένει για αρκετή ώρα αφότου τελειώσει την ανάγνωση. Εεεεε, περίπου 2-3 ωρίτσες μετά, ο ταλαιπωρημένος κομιξόφιλος συνειδητοποιεί οτι το σαγόνι του έχει μείνει ανοιχτό όλο αυτό το διάστημα και μαζεύει σκόνη στο πάτωμα, οπότε το κλείνει και συνεχίζει τη ζωή του.

Μα όχι, δείτε τις παρακάτω εικόνες και πείτε μου αν έχω άδικο ...
(σημειωτέον οτι είναι και συνεχόμενες - μία μόνο αφαίρεσα, για να βγαίνει ζυγός αριθμός)

... Με τις υγείες μας ! 

Γειά σου και σένα αδερφέ Imiri ! 

Ό,τι κι αν πίνεις, καλό είναι !
Συνέχισε έτσι !