Γιώργος Τσούκης - Το Πλήθος

Μία μικρή, αλληγορική ιστορία 
για τη δύναμη του πλήθους

Ο Γιώργος Τσούκης είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους και ξεχωριστούς έλληνες κομίστες. Με ένα καθαρά προσωπικό στύλ και ακολουθώντας πάντα μία "εναλλακτική" πορεία μακριά από την πεπατημένη, ο Τσούκης έχει παραδόσει ένα πλήθος τελείως διαφορετικών μεταξύ τους δουλειών.

Από το πρώτο τεύχος του φανζίν Trash-Can (1995) και τον μικρό Κθούλου του περιοδικού Metal Invader (1998), μέχρι τις παρωδίες φαντασίας του "Η βίδα και άλλες ιστορίες" (2003), τους καλλιτεχνικούς αυτοσχεδιασμούς του "Εντός σχεδίου" (2005) και την υπερηρωική σάτιρα του Super Insomniacs (2009), ο ανήσυχος αυτός καλλιτέχνης υπήρξε για πολλά χρόνια παραγωγικότατος και πάντα πρόθυμος να πειραματιστεί.

Οι μεγάλες διαφορές από δουλειά σε δουλειά του Τσούκη ίσως και να εξηγούνται από την ποικιλία στους δημιουργούς που τον έχουν επηρρεάσει (ίσως και όχι, who knows). Ο ίδιος έχει αναφέρει ως επιρροές του τις ιστορίες του αμερικάνικου περιοδικού MAD, τον Αρκά, τους γελοιογράφους Στάθη και Ιωάννου, τις δουλειές του Γιώργου Τραγάκη και της Ζένιας στο περιοδικό Red dot comics, και από ξένους κομίστες τους Frank Miller, Lewis Trondheim, Quino, Bill Watterson, Charles Schulz, Scott Adams, James Kochalka, και Jean-Marc Reiser.

Η 48-σέλιδη ιστορία Το Πλήθος κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2001 από την εταιρεία O₂H, και 10 χρόνια μετά, το 2011 εκδόθηκε και η 10th anniversary edition, με μόνη διαφορά το εξώφυλλο. Χωρίς λόγια και με ένα μινιμαλιστικό σχεδιαστικό στύλ που θυμίζει λίγο Keith Haring, η υπόθεση είναι απλή αλλά όχι απλοϊκή, περιέχοντας έντονα κοινωνικο-πολιτικά μηνύματα. Πολύ απλά ακολουθούμε ένα απρόσωπο πλήθος κόσμου που περιδιαβαίνει τα κενά backgrounds του βιβλίου και αντιμετωπίζει διάφορες καταστάσεις. Στην αρχή το πλήθος ενώνεται με ενθουσιασμό για να βοηθήσει αυτούς που έχουν ανάγκη, με το λευκό χρώμα αυτών που το απαρτίζουν να συμβολίζει τις καλές προθέσεις τους. Αργότερα όμως, υπό την "καθοδήγηση" κάποιου επιτήδειου, το πλήθος χάνει την αθωότητα και τον αυθορμητισμό του και οδηγείται σε πράξεις καταστροφής, με το γκρίζο χρώμα των μελών του να υποδηλώνει αυτή την αλλαγή ψυχολογίας. Το πλέον κατευθυνόμενο πλήθος είναι ανεξέλεγκτο, και χρειάζεται ένα κάλεσμα προς τα εναπομείναντα υγιή μέλη της κοινωνίας, έτσι ώστε να συγκροτηθεί ένα νέο, λευκό πλήθος που θα αντιμετωπίσει το γκρίζο.

Παρ'όλο που η αλληγορία είναι εμφανής, είναι ωστόσο πολύ εύστοχη και, δυστυχώς, επίκαιρη. Η λεγόμενη ψυχολογία της μάζας είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που υπάρχει από τότε που δημιουργήθηκαν οι πρώτες οργανωμένες κοινωνίες, και σίγουρα αποτελεί ένα θλιβερό χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης. Ο άνθρωπος θυσιάζει την ατομικότητα και διαφορετικότητά του για να γίνει μέλος μιας ομάδας, να νιώθει οτι είναι αποδεκτός και οτι ανήκει κάπου. Και φυσικά, για να συνεχίσει να είναι μέλος αυτού του συνόλου, θα πρέπει να ακολουθήσει τη γενική κατεύθυνση και ψυχολογία, ασχέτως αν αυτή έρχεται σε αντίθεση με τις αρχές και τις πεποιθήσεις του. Και μάλιστα τις περισσότερες φορές η εκάστοτε "ηγεσία" που δίνει το γενικό πρόσταγμα εξυπηρετεί μονάχα τα δικά της συμφέροντα, εκμεταλλευόμενη το πλήθος που την ακολουθεί.

Όλα είναι τόσο απλά και τόσο εύκολα διακριτά, κι όμως συμβαίνουν γύρω μας ξανά και ξανά, σαν σε φαύλο κύκλο. Άντε βγάλε άκρη με την ανθρώπινη ψυχολογία ...

Το Πλήθος - 10th anniversary edition (2011)