Μία συνεργασία ιερών τεράτων που ολοκληρώθηκε 57 χρόνια μετά
Το Destino είναι ένα animated video διάρκειας μόλις 6 λεπτών, αλλά ηλικίας σχεδόν 70 χρόνων. Η παραγωγή του ξεκίνησε το μακρινό 1946 ως μία συνεργασία του μεγάλου ισπανού σουρρεαλιστή Salvador Dali και της εταιρείας του Walt Disney, αλλά οι οικονομικές δυσκολίες της τελευταίας λόγω του 2ου παγκοσμίου πολέμου ανέστειλαν το project και το έστειλαν σε ένα συρτάρι, όπου και έμεινε ξεχασμένο για 53 ολόκληρα χρόνια !
To 1999 o ανιψιός του Walt, Roy E. Disney "ξέθαψε" την ανολοκλήρωτη συνεργασία και αποφάσισε να τη συνεχίσει από εκεί που την είχαν αφήσει οι μεγάλοι εμπνευστές της. Με τη βοήθεια του παριζιάνικου studio - "υποκαταστήματος" της Disney, του σχεδιαστή που είχε δουλέψει το αρχικό storyboard μαζί με τον Dali (John Hench), αλλά και σημειώσεις της γυναίκας του μεγάλου ζωγράφου, Gala Dali, το project τελικά ολοκληρώθηκε, και παρουσιάστηκε στο κοινό το 2003. Το Destino μας διηγείται την ιστορία του Chronos, της προσωποποίησης του χρόνου, και του τραγικού και μάταιου έρωτά του για μια θνητή γυναίκα. H σκηνοθεσία είναι του Dominique Monfréy, η μουσική του Armando Dominguez και η ερμηνεία του τραγουδιού της Dora Luz. Το αποτέλεσμα είναι απλά υπέροχο !
Για επίλογο άφησα την ξεχωριστή περιγραφή των δύο αρχικών εμπνευστών της ιδέας για το video. Ο Dalí το περιέγραψε ως “Μία μαγική απεικόνιση του προβλήματος της ζωής μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου”, ενώ ο Disney είπε οτι είναι “Μία απλή ιστορία για ένα νεαρό κορίτσι που ψάχνει την αληθινή αγάπη”. Eεεεε, ρε, πώς ξεχωρίζει ο καλλιτέχνης από τον έμπορα !
Υ.Γ: Ευχαριστώ τη Βάσω που επανέφερε το Destino στην (άθλια) μνήμη μου.
Το Destino είναι ένα animated video διάρκειας μόλις 6 λεπτών, αλλά ηλικίας σχεδόν 70 χρόνων. Η παραγωγή του ξεκίνησε το μακρινό 1946 ως μία συνεργασία του μεγάλου ισπανού σουρρεαλιστή Salvador Dali και της εταιρείας του Walt Disney, αλλά οι οικονομικές δυσκολίες της τελευταίας λόγω του 2ου παγκοσμίου πολέμου ανέστειλαν το project και το έστειλαν σε ένα συρτάρι, όπου και έμεινε ξεχασμένο για 53 ολόκληρα χρόνια !
To 1999 o ανιψιός του Walt, Roy E. Disney "ξέθαψε" την ανολοκλήρωτη συνεργασία και αποφάσισε να τη συνεχίσει από εκεί που την είχαν αφήσει οι μεγάλοι εμπνευστές της. Με τη βοήθεια του παριζιάνικου studio - "υποκαταστήματος" της Disney, του σχεδιαστή που είχε δουλέψει το αρχικό storyboard μαζί με τον Dali (John Hench), αλλά και σημειώσεις της γυναίκας του μεγάλου ζωγράφου, Gala Dali, το project τελικά ολοκληρώθηκε, και παρουσιάστηκε στο κοινό το 2003. Το Destino μας διηγείται την ιστορία του Chronos, της προσωποποίησης του χρόνου, και του τραγικού και μάταιου έρωτά του για μια θνητή γυναίκα. H σκηνοθεσία είναι του Dominique Monfréy, η μουσική του Armando Dominguez και η ερμηνεία του τραγουδιού της Dora Luz. Το αποτέλεσμα είναι απλά υπέροχο !
Για επίλογο άφησα την ξεχωριστή περιγραφή των δύο αρχικών εμπνευστών της ιδέας για το video. Ο Dalí το περιέγραψε ως “Μία μαγική απεικόνιση του προβλήματος της ζωής μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου”, ενώ ο Disney είπε οτι είναι “Μία απλή ιστορία για ένα νεαρό κορίτσι που ψάχνει την αληθινή αγάπη”. Eεεεε, ρε, πώς ξεχωρίζει ο καλλιτέχνης από τον έμπορα !
Υ.Γ: Ευχαριστώ τη Βάσω που επανέφερε το Destino στην (άθλια) μνήμη μου.
οντως καταπληκτικη δουλεια!και τα σκιτσακια που ανεβασες πολυ ενδιαφεροντα και συμπληρωνουν πολυ ωραια την αναρτηση!
ΑπάντησηΔιαγραφήοσο για το σχολιο σου στον επιλογο,συμφωνω απολυτως! ποσο γλυκαναλατος ο Disney! παντα η ιδια καραμελα με αλλους ηρωες
Καλημέρα Βάσωωωω ! Αν δεν ήσουν εσύ, δε θα είχε γραφτεί αυτό το (πολύ σημαντικό) άρθρο, και το Destino θα είχε καταδικαστεί στη λήθη της ανυπαρξίας (ψψψψτ, ξύπνησα με ποιητική διάθεση σήμερα - τρομάρα μου).
ΔιαγραφήΚαλά, ο Disney, όπως και οι περισσότεροι αμερικάνοι, τα βλέπουν όλα σα δολλάρια. Τί λαβύρινθους του χρόνου σου λέει ο άλλος ο τσοπανομούστακος, τα φράγκα να ρέουν.
Δε μ'αρέσει ο Ντίσνεϋ. Όχι επειδή είναι (όντως) έμπορας, ούτε λόγω των φημών για τις ακροδεξιές απόψεις του κτλ. Αλλά θεωρώ τα δημιουργήματά του τελείως νερόβραστα. (Θυμάμαι που είχες χαρακτηρίσει εσύ ο ίδιος τον Μίκυ ως γλυκανάλατο σε ένα ποστ σου στο οποίο είχε... τάσεις αυτοκτονίας).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό την άλλη... ΛΑΤΡΕΥΩ ΤΟΝ ΝΤΑΛΙ! Λατρεύω το ταλέντο του, την ιδιοσυγκρασία του, την μοναδικότητά του, το ταμπεραμέντο του, την ιδιοφυία, τα πάντα του! Κι εδώ έδωσε ρέστα ο θεός. Ο ΘΕΟΣ!
Χελόου και καλές γιορτές δόκτωρ μου ! Εμένα τα παλιά Disney γενικά μου αρέσουν, με ιδιαίτερη προτίμηση στη φοβερή FANTASIA του 1940. Εννοείται οτι παραείναι "παιδικά" και ξενέρωτα και "πολίτικαλι κορρέκτ" (πόσο μου τη σπάει αυτό το πράγμα), αλλά έχουν τη μαγεία τους (τα παλιά).
ΔιαγραφήΤώρα, για το Dali, τί να πούμε ? Αυθεντικός τρελάρας καλλιτέχνης. Ο άνθρωπος έφτιαξε έναν ολόκληρο, δικό του κόσμο, και μάλιστα ζούσε και μέσα σε αυτόν. Ούτε στο τσιγκελωτό του μουστάκι δε θα μπορούσε ποτέ να του μοιάσει ο φλωρο-λογιστής Disney.