Ο ιππότης, ο μάγος και οι κάρτες ταρώ !
Ο Paul Kirchner είναι ένας σχετικά άγνωστος στο ευρύ κοινό αμερικανός καλλιτέχνης που έχει δουλέψει, εκτός από το χώρο των comics, στη βιομηχανία παιχνιδιών σχεδιάζοντας action figures, ως εικονογράφος εξωφύλλων βιβλίων, ακόμα και στη διαφήμιση. Στα highlights της καριέρας του στην 9η τέχνη συγκαταλέγονται η επί χρόνια συνεργασία του με τον Wally Wood του MAD magazine, και οι σειρές comic strips Dope Rider και The bus που δημοσιεύονταν κατά καιρούς στα περιοδικά High Times και Heavy Metal αντίστοιχα. Ειδικά το τελευταίο αποτελεί εξαιρετικό δείγμα εφευρετικότητας και σουρρεαλιστικής φαντασίας, θυμίζοντας λίγο το στύλ του μεταγενέστερου Zippy the Pinhead του Bill Griffith και κάνοντας ιδιαίτερη αίσθηση στα μέσα της δεκαετίας του 70, όταν και εκδιδόταν.
Εκτός από το The bus, ο Kirchner είχε συνεισφέρει αρκετές σύντομες ιστορίες στο περιοδικό Heavy Metal, με καλύτερη όλων (κατά την προσωπική μου γνώμη πάντα) τη 13-σέλιδη Tarot, από το τεύχος του Δεκεμβρίου του 1978.
Ο Paul Kirchner είναι ένας σχετικά άγνωστος στο ευρύ κοινό αμερικανός καλλιτέχνης που έχει δουλέψει, εκτός από το χώρο των comics, στη βιομηχανία παιχνιδιών σχεδιάζοντας action figures, ως εικονογράφος εξωφύλλων βιβλίων, ακόμα και στη διαφήμιση. Στα highlights της καριέρας του στην 9η τέχνη συγκαταλέγονται η επί χρόνια συνεργασία του με τον Wally Wood του MAD magazine, και οι σειρές comic strips Dope Rider και The bus που δημοσιεύονταν κατά καιρούς στα περιοδικά High Times και Heavy Metal αντίστοιχα. Ειδικά το τελευταίο αποτελεί εξαιρετικό δείγμα εφευρετικότητας και σουρρεαλιστικής φαντασίας, θυμίζοντας λίγο το στύλ του μεταγενέστερου Zippy the Pinhead του Bill Griffith και κάνοντας ιδιαίτερη αίσθηση στα μέσα της δεκαετίας του 70, όταν και εκδιδόταν.
Εκτός από το The bus, ο Kirchner είχε συνεισφέρει αρκετές σύντομες ιστορίες στο περιοδικό Heavy Metal, με καλύτερη όλων (κατά την προσωπική μου γνώμη πάντα) τη 13-σέλιδη Tarot, από το τεύχος του Δεκεμβρίου του 1978.
Που τον έχω ξανακούσει εγώ αυτόν τον Kirchner... Α, σ' αυτό εδώ το blog νομίζω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου άρεσε πάντως το σχέδιο (παλιό & "παραδοσιακό") αλλά και η ίδια η ιστορία ως σενάριο-ιδέα:
Love/Death, Death/Love...
Κι εμένα μου άρεσε το σχέδιο, με μία μικρή παραφωνία στις ανθρώπινες φιγούρες, αλλά γενικά πολύ καλό. Αλλά όντως, η σεναριακή ιδέα είναι το ισχυρό χαρτί της ιστορίας.
ΔιαγραφήLove/Death, Death/Love, ή αλλιώς "Πού πας ρε σαλιάρη παλιόγερε ?" (εναλλακτικός τίτλος, εμπνευσμένος από την 11η σελίδα που γδύνεται η ιππότισσα και του άλλου του τρέχουν τα σάλια πάνω στο χέρι του)
ενδιαφερουσα ιστοριουλα!
ΑπάντησηΔιαγραφήγια τις ανθρωπινες μορφες η αληθεια ειναι δεν τρελαινομαι αλλα το περιβαλλον ειναι πολυ καλο!
Έχεις δίκιο, οι ανθρώπινες φιγούρες δεν είναι πολύ καλές, αλλά τα backgrounds είναι πολύ σουρρεάλ και καλοφτιαγμένα. Πολύ καλή φαντασία, αλλά στην τεχνική υστερεί λιγάκι.
Διαγραφή