Αρκάς - Το ποντίκι των κόμικς

Ένα μικρό παραμυθάκι από το τεύχος 0 του περιοδικού ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ

Το περιοδικό ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ υπήρξε πολύ σημαντικό για την εξάπλωση των comics στην Ελλάδα, ακολουθώντας τα βήματα της πρωτοπόρου και θρυλικής βαβέλ. Στο πιλοτικό τεύχος 0, που κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο του μακρινού 1984, εκτός από δουλειές σημαντικών ευρωπαίων καλλιτεχνών, οι οποίες παραδοσιακά καταλάμβαναν το μεγαλύτερο μέρος των σελίδων του, υπήρχε και ένα παραμυθάκι του "προπάτορα" των ελληνικών σύγχρονων comics, του ευφυέστατου σκιτσογράφου Αρκά. Το παραμύθι έχει τίτλο "Το ποντίκι των κόμικς", και περιγράφει τις περιπέτειες ενός χάρτινου μικρού ήρωα στον πραγματικό κόσμο, στο γνώριμο χιουμοριστικό αλλά και συμβολικό στύλ του μεγάλου έλληνα δημιουργού.

Ακολουθεί το δισέλιδο στο περιοδικό, έπειτα το παραμυθάκι δακτυλογραφημένο, για να είναι πιο ευανάγνωστο, και τέλος το εξώφυλλο του ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ #0, μαζί με το έξυπνο editorial. Απολαύστε !

Ένα ποντικάκι απ'αυτά των κόμικς, που βαρέθηκε να κατοικεί στις σελίδες ενός περιοδικού και που επιθυμούσε να αλλάξει τη γεύση του χαρτιού με εκείνη του τυριού, έδωσε ένα ωραίο πήδημα και βρέθηκε στον κόσμο των ποντικών με σάρκα και οστά.
  - Σκουάς! φωνάζει αμέσως, αισθανόμενο οσμή γάτας.
  - Πώς είπες? γρύλλισαν τ'άλλα ποντίκια, κομπλαρισμένα από κείνη την παράξενη λέξη.
  - Σπλόμ, μπάνγκ, γκούλπ! είπε το ποντικάκι που μιλούσε μόνο τη γλώσσα των κόμικς.
  - Πρέπει νά'ναι τούρκικα, παρατήρησε ένας καραβίσιος γερο-πόντικας πού πρίν μπεί στη σύνταξη είχε υπηρετήσει στη Μεσόγειο. Και προσπάθησε να του απευθύνει το λόγο στα τούρκικα. Το ποντικάκι τον κοίταξε με απορία και είπε:
  - Ζιίπ, φιίς, μπρόνκ!
  - Δεν είναι τούρκικα! συμπέρανε ο ναυτο-πόντικας.
  - Τότε τί είναι?
  - Άντε βρές το!

  Έτσι το ονομάσανε Αντεβρέστο και το κράτησαν κάπως σαν τον ηλίθιο του χωριού.
  - Αντεβρέστο, -το ρωτούσαν-, σ'αρέσει περισσότερο η παρμεζάνα ή η γραβιέρα?
  - Σπλιιίτ, γκρόνγκ, ζιζιζιιίρ, απαντούσε το ποντίκι των κόμικς.
  - Καληνύχτα, γελούσαν οι άλλοι. Τα πιό μικρά πάλι του τραβούσαν την ουρά επίτηδες για να το ακούσουν να διαμαρτύρεται με κείνον τον αστείο τρόπο: - Ζοόνγκ, σπλάς, σκουάρρ!

  Μια φορά πήγαν για κυνήγι σ'ένα μύλο, γεμάτο από σακιά άσπρου και κίτρινου αλευριού. Τα ποντίκια βύθισαν τα δόντια τους σ'εκείνη τη "μάννα" και τρώγαν με την ψυχή τους κάνοντας: κρίκ, κρίκ, κρίκ, όπως όλα τα ποντίκια όταν τρώνε. Αλλά το ποντίκι των κόμικς έκανε: κρέκ, σκρέκ, σκερερέκ.
  - Μάθε τουλάχιστον να τρώς όπως ο καθωσπρέπει κόσμος, μουρμούρισε ο ναυτο-πόντικας. Αν ήμασταν στο καράβι θα σε είχαν πετάξει στη θάλασσα. Το καταλαβαίνεις ή όχι ότι κάνεις έναν ενοχλητικό θόρυβο?
  - Κρένγκχ, είπε το ποντίκι των κόμικς και ξαναγύρισε και χώθηκε σ'ένα σακί με καλαμπόκι.
  Ο ναυτο-πόντικας τότε έκανε σινιάλο στους άλλους και τέσσερις-τέσσερις έφυγαν, εγκαταλείποντας τον ξένο στην τύχη του, σίγουροι ότι δεν θα ξανάβρισκε το δρόμο να γυρίσει σπίτι.

  Για λίγο το ποντικάκι συνέχιζε να τρώει. Όταν επιτέλους κατάλαβε ότι είχε μείνει μόνο, ήταν ήδη πολύ σκοτάδι για να ψάξει να βρεί το δρόμο κι αποφάσισε να περάσει τη νύχτα στο μύλο. Ήταν έτοιμο ν'αποκοιμηθεί, όταν νά μές στο σκοτάδι άναψαν δυό κίτρινα φώτα, και νά'σου το απαίσιο θρόισμα από τέσσερα πόδια κυνηγού: Ένας γάτος!
  - Σκουάς! είπε το ποντικάκι ανατριχιάζοντας.
  - Γκραγκρρανιάου! απάντησε ο γάτος! Θέ μου, ήταν ένας γάτος από κόμικς. Η φυλή των πραγματικών γάτων τον είχε διώξει γιατί δεν κατάφερνε να κάνει νιάο όπως πρέπει.
  Οι δυό απόκληροι αγκαλιάστηκαν, ορκίστηκαν αιώνια φιλία και πέρασαν τη νύχτα κουβεντιάζοντας στην περίεργη γλώσσα των κόμικς. Καταλαβαινόντουσαν θαυμάσια!