Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2014

Al Columbia - I Was Killing When Killing Wasn't Cool

Ένας "ενοχλητικός" μέσα στην ιδιοφυία του καλλιτέχνης





...

Ο Al Columbia είναι ένας λίγο... ιδιαίτερος αμερικανός δημιουργός, για να μην πούμε εκκεντρικός, για να μην πούμε διαταραγμένος, κάτι που αποτελεί υπερβολή. Από το μακρινό 1990, όταν και ξεκινούσε την καριέρα του, έχει επιλέξει να μην παίξει το παιχνίδι της αμερικάνικης βιομηχανίας comics (συνεντεύξεις, φεστιβάλ, κτλ), ζώντας και δουλεύοντας ουσιαστικά έξω από αυτήν. Ίσως σε αυτό να έπαιξε ρόλο η δυσάρεστη εμπειρία που αποκόμισε το 1992 από το Big Numbers (προηγούμενη ανάρτηση), ίσως και όχι. Η πολύ μικρή προσωπική του παραγωγή όλα αυτά τα χρόνια είναι αποτέλεσμα της περιβόητης τελειομανίας του, καθώς πολύ δύσκολα θεωρεί ένα έργο του αρκετά καλό ώστε να τυπωθεί. Γεγονός είναι πάντως οτι η ακριβοθώρητη δουλειά του είναι αρκούντως γκροτέσκα, τρομακτική, διεστραμμένη και "ενοχλητική" ! Επίσης είναι απίστευτα εμπνευσμένη, ιδιαίτερη, και απλά εξαιρετική !

Το εντελώς προσωπικό σύμπαν που έχει δημιουργήσει στα comics του ο Columbia χαρακτηρίζεται από μεγάλες αντιθέσεις. Οι πρωταγωνιστές του, που είναι συνήθως μικρά, χαριτωμένα παιδάκια (τα φαινόμενα απατούν), μοιάζουν βγαλμένοι από παλιά αμερικάνικα cartoons των Fleischer Studios, τα οποία έχει δηλώσει οτι αποτελούν έμπνευση για τη δουλειά του. Ο κόσμος όμως που περιδιαβαίνουν τα γλυκούτσικα αυτά καρτουνάκια είναι σκοτεινός, μουντός κι αρρωστημένος, και κατοικείται από τρομακτικά και αιμοδιψή πλάσματα που μοιάζουν σαν να έχουν ξεπηδήσει από το Hellraiser ή από βιβλίο του Lovecraft.




...







Μετά το... πατατράκ του Big Numbers λοιπόν, ο Al Columbia άρχισε να εξελίσσει το στύλ του, απομακρυνόμενος από το φωτο-ρεαλισμό του πρώην ειδώλου και μέντορά του Bill Sienkiewicz και αναπτύσσοντας ένα καθαρά προσωπικό ύφος. Το πρώτο παράδειγμα της νέας αυτής κατεύθυνσης είναι το I Was Killing When Killing Wasn't Cool, μία 8-σέλιδη ιστορία που δημοσιεύθηκε στο τεύχος #4 (Αύγουστος 1995) της ανθολογίας Zero Zero της Fantagraphics books. Εκτός από το φοβερό τίτλο, φοβερό με όλη τη σημασία της λέξης είναι και το περιεχόμενο, με τους δύο γνωστούς από προηγούμενες δουλειές του, καρτουνίστικους χαρακτήρες Seymour Sunshine και Knishkebibble the Monkey-Boy να προσπαθούν να ανακτήσουν μία hummingbird pie (?) από έναν τύπο ονόματι Cinnamon Jack, για λογαριασμό του γνωστού αποκρυφιστή Aleister Crowley, ο οποίος προσφέρει αμοιβή $1.000.000.000 (1 δις ντόλαρς) ! Το σενάριο είναι ήδη... παράξενο (για να το πούμε ευγενικά), αλλά φυσικά με τον Al Columbia υπάρχει πάντα η δυνατότητα να γίνει ακόμα πιο εξωφρενικό - όπως ασφαλώς και συμβαίνει. Το δίδυμο των πρωταγωνιστών μας λοιπόν εξουδετερώνουν (με πολύ ανατριχιαστικό τρόπο) τον Cinnamon Jack, όμως μετά τα βρίσκουν σκούρα από ένα πλάσμα που κάνει τον κλόουν από το IT (Το Αυτό) του Stephen King να μοιάζει με αρκουδάκι της αγάπης !

Με επιρροές από Chris Ware, τόσο στο σχεδιασμό των χαρακτήρων και στα (λίγο αρρωστημένα) χρώματα, όσο και στη σύνθεση των σελίδων και στο αλά graphic design στύλ, ο Columbia καταφέρνει να "στριμώξει" έως και 32 panels μέσα σε κάθε σελίδα, δημιουργώντας ένα σχεδόν κινηματογραφικό μοντάζ. Κερασάκι στην τούρτα είναι κάποιες μικρές, εκκεντρικές πινελιές που δίνουν το στίγμα του καλλιτέχνη, όπως π.χ στην τελευταία σελίδα, όπου προσφέρει την ειλικρινή του συγνώμη στα Fleischer studios, λογικά για τη χρήση "φλεϊσερ-οειδών" cartoons στη δημιουργία ενός τόσο σκοτεινού comic. Και, κυρίως, το μήνυμα που έχει κρατήσει για το τέλος, "I worship the Devil but he doesn't even know I exist !", το οποίο φανερώνει την ιδιαιτερότητά του και το ιδιότυπο, κατάμαυρο χιούμορ που χαρακτηρίζει το σύνολο της δουλειάς του. Θεός ! Ή μάλλον, διάολος !

8 σχόλια:

  1. Χαχαχαχαχα (δεν ξέρω γιατί γελάω), ο άνθρωπος είναι γαμάτος! (Να τον χαρακτηρίσω Ρόι Τάρπλεϊ της Ένατης Τέχνης, ένεκα του "μεγάλο ταλέντο/ μικρή καριέρα"?) Μ'άρεσε πολύ το στυλ του και οι συνδυασμοί καρικατούρων με την davemcKeanίστικη σκοτεινότητα. Επίσης, απέραντο respect για την τελειομανία του, έστω κι αν αυτή είναι υπεύθυνη για την έλλειψη πληθώρας των δουλειών του.

    Με την ευκαιρία, μήπως έχεις αφιέρωμα στον Bill Sienkiewicz και δεν το είδα; Αν όχι, τότε κάνω την παραγγελιά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλό βράδυ φίλε ντόκτορ !

      Πετυχημένος ο Tarpley, και επίκαιρος τώρα που ξεκίνησε το mundobasket. Είναι όντως φοβερός ο πανεπιστήμιος/ακρωτήρης (καλό ?), φοβερή αισθητική, πολύ ακραία ! Αυτός ο συνδυασμός cartoons με splatter-ιά είναι ιδιοφυής, πολύ μπροστά ο τύπος !

      Αυτό με την τελειομανία και την πληθώρα που λες, κάτσε να δείς που όταν... έρθει η ώρα του, οι απόγονοί του θα κυκλοφορούν μετά αδημοσίευτες δουλειές του για δεκαετίες. Κάπου θα τις έχει φυλαγμένες (μπορεί να έχει και το Big Numbers #4), και στο τέλος θα βγεί πιο παραγωγικός κι απ'τον Osamu Tezuka.

      Όχι, για τον Bill Sienkiewicz δεν έχω κάνει αφιέρωμα. Κάποια στιγμή ... (δε μπορώ να σου υποσχεθώ για σύντομα)

      Διαγραφή
  2. πειραζει που βρησκω να εχει πλακα ολο αυτο; :P

    Y.Γ.: ασχετο, πιθηκε ειδα αυτο, ελεγα αν σε ενδιαφερει http://www.comicdom.gr/2014/09/01/comicdom-call-for-writers-2014/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αααα, μου το παίζετε ατρόμητοι όλοι, ε ? Όχι βρε Βάσω μου, τί να πειράξει ? Αφού έτσι το έχει σχεδιάσει ο φίλος μας ο Κολούμπιας - συνδυασμός slapstick με splatter, κωμωδία με θρίλερ. Ακόμα και ο τρόπος που του κόβει του άλλου το χέρι έχει πλάκα.

      Χμμμμ, δε λέω, έχει ενδιαφέρον η αγγελία του comicdom, αλλά δεν ξέρω αν έχω χρόνο να ασχολούμαι και με άλλο blog. Ίσως παραμελήσω αυτό εδώ, και δε θέλω.

      Διαγραφή
    2. βασικα εγω λεω να παρατησεις την αλλη σου δουλεια και να γραφεις μονο κομιξοκριτικες :P (στο ευχομαι καποια μερα!)

      Διαγραφή
    3. Χα χαχα χαχ, μακάρι Βάσω μου, αλλά μετά θα πρέπει να τρώω φύκια (χωρίς μεταξωτές κορδέλες). Εγώ πάλι μου εύχομαι κάποια μέρα να στρώσω τον τεμπελόκωλό μου και να φτιάξω και κανένα κομιξάκι.

      Και σε σένα φυσικά εύχομαι όχι μόνο να ζωγραφίζεις όλη μέρα, αλλά και να ζείς από τη ζωγραφική σου. Να λάβεις την αναγνώριση που σου αξίζει !

      Διαγραφή
  3. πολυ μυστηριος ο τυπος μαρεσουν αυτα τα ψιλοδιεστραμενα! λες μετα το Big Numbers να εφαγε τετοια φρικη και να του γυρισε το ματι ?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βασικά Αλίκη, νομίζω οτι τη φρίκη την είχε φάει πολύ πρίν το Big Numbers. Ίσως και όταν γεννιόταν ! Σίγουρα η εμπειρία δε θα ήταν και η καλύτερη (για το Big Numbers λέω, όχι για τη γέννησή του), αλλά όμως κάτι τέτοιοι τύποι είναι που κάνουν τις πιο ψαγμένες, φευγάτες και πρωτοποριακές δουλειές !

      Διαγραφή