Μία σκοτεινή horror sci-fi cyberpunk σειρά manga
Το BLAME ! (Buramu!, προφέρεται "blam") του πολύ καλού mangaka Tsutomu Nihei είναι μία σκοτεινή, κλειστοφοβική, αγωνιώδης σειρά τρόμου επιστημονικής φαντασίας με υποβλητική ατμόσφαιρα, καταιγιστική δράση και ελάχιστους διαλόγους. Είναι η σειρά που ανέδειξε το δημιουργό της παγκοσμίως και εισήγαγε το κοινό σε ένα σκοτεινό και εφιαλτικό κόσμο του μακρινού μέλλοντος που θα αποτελούσε το σκηνικό και επόμενων, επίσης εξαιρετικών δουλειών του (π.χ Noise, Biomega). Ξεκίνησε να εκδίδεται τον Ιούνιο του 1998 από το Afternoon KC division της εταιρείας Kodansha, με τον 10ο και τελευταίο τόμο να κυκλοφορεί στην Ιαπωνία το Σεπτέμβριο του 2003. Το διάστημα 2005-2007 η εταιρεία Tokyopop εξέδοσε τη σειρά και στα αγγλικά, με τους συγκεκριμένους τόμους να παραμένουν ακόμη και σήμερα παραδόξως δυσεύρετοι.
To 2003 δημιουργήθηκαν και 6 σύντομα anime επεισόδια για το internet, τα οποία όμως ήταν περισσότερο στη λογική του video art, δηλαδή δεν προσανατολίζονταν στο να αποδώσουν την υπόθεση, αλλά στο να παρουσιάσουν μερικά εντυπωσιακά αποσπάσματα της σειράς με κατάλληλη μουσική υπόκρουση. Αυτό βεβαίως δεν είναι απαραίτητα κακό, όμως δυστυχώς το αποτέλεσμα δεν ήταν ιδιαίτερα προσεγμένο. Ευελπιστώ κάποια στιγμή να γίνει μία σωστή μεταφορά του BLAME ! σε anime, για να έρθει το ευρύ κοινό αντιμέτωπο με το ατελείωτο, εφιαλτικό όραμα επιστημονικής φαντασίας του Tsutomu Nihei.
Η original σειρά manga είχε τεράστια απήχηση όταν πρωτο-κυκλοφόρησε, οδηγώντας σε αρκετά spin-offs όπως τα: Noise (prequel σειρά), Blame², Blame NSE - Net Sphere Engineer (σύντομες ιστορίες), Blame Academy (παρωδία), άλλοτε με μικρότερη και άλλοτε με μεγαλύτερη επιτυχία. To 2003 κυκλοφόρησε και ένα πολύ όμορφο artbook, το BLAME! And so on, με πολλά προσχέδια, αλλά και αρκετές επεξηγήσεις της ολίγον-τί περίπλοκης υπόθεσης.
Η Υπόθεση
(Spoiler level: 2.5/5)
Το σκηνικό της σειράς είναι ένα ζοφερό, μακρινό δυστοπικό μέλλον στο οποίο ο ανθρώπινος πολιτισμός όπως τον γνωρίζουμε έχει καταστραφεί, και οι ελάχιστοι εναπομείναντες άνθρωποι συνυπάρχουν (καθόλου ειρηνικά) με μία τεράστια ποκιλία μηχανών και τεχνητών μορφών ζωής. Πρωταγωνιστής της ιστορίας μας είναι ο Killy (Προσοχή ! Το link περιέχει πολλά spoilers), ένας cool, λιγομίλητος και πάντα ψύχραιμος πράκτορας αγνώστου εργοδότη ή συμφερόντων, ο οποίος περιπλανιέται στα αχανή, σκοτεινά, δαιδαλώδη τοπία μίας διαρκώς επεκτεινόμενης υπερ-κατασκευής που ονομάζεται απλά Mega-Structure, μέσα στην οποία εκτυλίσσεται όλη η πλοκή της σειράς.
Με τη βοήθεια της Cibo, μίας κορυφαίας επιστήμονος, ο Killy αναζητά έναν άνθρωπο που να κατέχει ένα συγκεκριμένο τύπο γονιδίων, τα Net Terminal Genes, τα οποία επιτρέπουν ασφαλή πρόσβαση στο Net Sphere, ένα εκτεταμένο δίκτυο μέσα στο οποίο ο χρήστης εισέρχεται σε μία κατάσταση συνειδητότητας του πολύπλοκου, χαοτικού αυτού κόσμου (είναι όντως λίγο πολύπλοκο). Χωρίς μνήμη και με επαυξημένες, υπεράνθρωπες δυνάμεις, ο ήρωάς μας ελπίζει οτι μέσω του Net Sphere θα μπορέσει να κατανοήσει και να ελέγξει τις λειτουργίες της Mega-Structure και των μορφών ζωής που την κατοικούν. Το μοναδικό όπλο που έχει ενάντια στις ατελείωτες ορδές μηχανικών, εχθρικών τεράτων που εμποδίζουν την αποστολή του είναι το Gravitational Beam Emitter, ένα όπλο laser πολύ μικρό σε μέγεθος αλλά απίστευτης δύναμης, που μπορεί μέχρι και να ανοίξει τρύπες στους αδιαπέραστους τοίχους που χωρίζουν τα επίπεδα της Mega-Structure.
Τα προαναφερθέντα μηχανικά τέρατα χωρίζονται σε πολλές ξεχωριστές ομάδες, η κάθε μία με διαφορετικές επιδιώξεις και διαθέσεις απέναντι στους ήρωές μας. Μία μόνιμη απειλή είναι η λεγόμενη Safeguard, μία υπηρεσία ασφαλείας που επιτίθεται ακαριαία σε οποιονδήποτε δεν έχει τα Net Terminal Genes και προσπαθεί να συνδεθεί στο Net Sphere, με μοναδικό στόχο να τους εξοντώσει. Η δεύτερη, βασική εχθρική ομάδα είναι τα Silicon Creatures, τρομακτικών δυνάμεων (και εμφάνισης) cyborgs, που επιδιώκουν επίσης να βρούν τα Net Terminal Genes και να τα εξαπλώσουν σαν ιό, στοχεύοντας να σκορπίσουν το χάος.
Αναλυτική λίστα των χαρακτήρων του BLAME ! (spoilers 100%)
Ένας από τους σημαντικότερους λόγους που συντέλεσαν στην επιτυχία του BLAME ! είναι τα υπέροχα σχεδιασμένα και άκρως τρομακρικά μηχανικά τέρατα που αναλύσαμε παραπάνω, και που κατοικούν στα σκοτεινά, κλειστοφοβικά τοπία της Mega-Structure. Οι επιρροές του Tsutomu Nihei στο σχεδιασμό των "κακών" χαρακτήρων του είναι πολλές, και νομίζω λίγο-πολύ εμφανείς, χωρίς όμως αυτό να συνιστά κάποιου είδους αντιγραφή. Έτσι, στα Silicon Creatures με τα μαύρα, γυαλιστερά πέτσινα ρούχα και τα αιχμηρά αντικείμενα που προεξέχουν από το σώμα τους αναγνωρίζουμε καθαρά επιρροές από το Hellraiser του Clive Barker, οι πολλές κατηγορίες ρομπότ-εξολοθρευτών της Safeguard θυμίζουν μία μίξη της δουλειάς του H.R.Giger (και ιδιαίτερα το Alien), των cyborg του Ghost in the Shell και των τεράτων του videogame Resident Evil, ενώ τα τεράστια όντα της "Ασφάλειας" με τα χταποδόμορφα κεφάλια παραπέμπουν ευθέως στον Cthulu του H.P Lovecraft. 'Ολα αυτά όμως είναι φιλτραρισμένα τόσο καλά και με τόσο δημιουργικό τρόπο ώστε συνθέτουν κάτι καινούριο - μία αρκετά ομοιογενή μέσα στην ποικιλομορφία της ατελείωτη παρέλαση εφιαλτικών πλασμάτων που στοιχειώνουν με την παρουσία τους τις σελίδες της σειράς.
Πίσω όμως από τα τέρατα και τα μισοφωτισμένα backgrounds του πολύ καλού, sketchy artwork του Nihei κρύβονται προβληματισμοί για την ανθρώπινη συνειδητότητα, τη μετατροπή ενός ανθρώπου σε cyborg και το κατά πόσο αυτό προσεγγίζει την έννοια της αθανασίας ή αυτή της τερατογέννεσης, προσδίδοντας έτσι στο BLAME! ένα δεύτερο, "κρυφό" επίπεδο που φέρνει στο νού τις αντίστοιχες φιλοσοφικές ερωτήσεις που είχε θέσει πρώτο το εμβληματικό Ghost in the Shell του Masamune Shirow.
To BLAME ! θεωρείται εδώ και πάρα πολλά χρόνια κλασσικό στον κόσμο των manga, και μάλιστα απολύτως δίκαια. Ο Tsutomu Nihei έχει εξελιχθεί σε ένα από τους πλέον καταξιωμένους σύγχρονους mangaka, έχοντας παραδόσει πλήθος αξιόλογων δουλειών από το μακρινό 1998, αλλά αυτή η κατάμαυρη, τρομακτική, πωρωτική πρώτη του σειρά παραμένει μέχρι σήμερα το απόλυτο αριστούργημά του. Φυσικά, με αρκετά χρόνια ακόμα μπροστά του, στο χέρι του είναι να το ξεπεράσει και να μας (ξανα)τρελάνει όλους.
Το BLAME ! (Buramu!, προφέρεται "blam") του πολύ καλού mangaka Tsutomu Nihei είναι μία σκοτεινή, κλειστοφοβική, αγωνιώδης σειρά τρόμου επιστημονικής φαντασίας με υποβλητική ατμόσφαιρα, καταιγιστική δράση και ελάχιστους διαλόγους. Είναι η σειρά που ανέδειξε το δημιουργό της παγκοσμίως και εισήγαγε το κοινό σε ένα σκοτεινό και εφιαλτικό κόσμο του μακρινού μέλλοντος που θα αποτελούσε το σκηνικό και επόμενων, επίσης εξαιρετικών δουλειών του (π.χ Noise, Biomega). Ξεκίνησε να εκδίδεται τον Ιούνιο του 1998 από το Afternoon KC division της εταιρείας Kodansha, με τον 10ο και τελευταίο τόμο να κυκλοφορεί στην Ιαπωνία το Σεπτέμβριο του 2003. Το διάστημα 2005-2007 η εταιρεία Tokyopop εξέδοσε τη σειρά και στα αγγλικά, με τους συγκεκριμένους τόμους να παραμένουν ακόμη και σήμερα παραδόξως δυσεύρετοι.
To 2003 δημιουργήθηκαν και 6 σύντομα anime επεισόδια για το internet, τα οποία όμως ήταν περισσότερο στη λογική του video art, δηλαδή δεν προσανατολίζονταν στο να αποδώσουν την υπόθεση, αλλά στο να παρουσιάσουν μερικά εντυπωσιακά αποσπάσματα της σειράς με κατάλληλη μουσική υπόκρουση. Αυτό βεβαίως δεν είναι απαραίτητα κακό, όμως δυστυχώς το αποτέλεσμα δεν ήταν ιδιαίτερα προσεγμένο. Ευελπιστώ κάποια στιγμή να γίνει μία σωστή μεταφορά του BLAME ! σε anime, για να έρθει το ευρύ κοινό αντιμέτωπο με το ατελείωτο, εφιαλτικό όραμα επιστημονικής φαντασίας του Tsutomu Nihei.
Η original σειρά manga είχε τεράστια απήχηση όταν πρωτο-κυκλοφόρησε, οδηγώντας σε αρκετά spin-offs όπως τα: Noise (prequel σειρά), Blame², Blame NSE - Net Sphere Engineer (σύντομες ιστορίες), Blame Academy (παρωδία), άλλοτε με μικρότερη και άλλοτε με μεγαλύτερη επιτυχία. To 2003 κυκλοφόρησε και ένα πολύ όμορφο artbook, το BLAME! And so on, με πολλά προσχέδια, αλλά και αρκετές επεξηγήσεις της ολίγον-τί περίπλοκης υπόθεσης.
Η Υπόθεση
(Spoiler level: 2.5/5)
Το σκηνικό της σειράς είναι ένα ζοφερό, μακρινό δυστοπικό μέλλον στο οποίο ο ανθρώπινος πολιτισμός όπως τον γνωρίζουμε έχει καταστραφεί, και οι ελάχιστοι εναπομείναντες άνθρωποι συνυπάρχουν (καθόλου ειρηνικά) με μία τεράστια ποκιλία μηχανών και τεχνητών μορφών ζωής. Πρωταγωνιστής της ιστορίας μας είναι ο Killy (Προσοχή ! Το link περιέχει πολλά spoilers), ένας cool, λιγομίλητος και πάντα ψύχραιμος πράκτορας αγνώστου εργοδότη ή συμφερόντων, ο οποίος περιπλανιέται στα αχανή, σκοτεινά, δαιδαλώδη τοπία μίας διαρκώς επεκτεινόμενης υπερ-κατασκευής που ονομάζεται απλά Mega-Structure, μέσα στην οποία εκτυλίσσεται όλη η πλοκή της σειράς.
Με τη βοήθεια της Cibo, μίας κορυφαίας επιστήμονος, ο Killy αναζητά έναν άνθρωπο που να κατέχει ένα συγκεκριμένο τύπο γονιδίων, τα Net Terminal Genes, τα οποία επιτρέπουν ασφαλή πρόσβαση στο Net Sphere, ένα εκτεταμένο δίκτυο μέσα στο οποίο ο χρήστης εισέρχεται σε μία κατάσταση συνειδητότητας του πολύπλοκου, χαοτικού αυτού κόσμου (είναι όντως λίγο πολύπλοκο). Χωρίς μνήμη και με επαυξημένες, υπεράνθρωπες δυνάμεις, ο ήρωάς μας ελπίζει οτι μέσω του Net Sphere θα μπορέσει να κατανοήσει και να ελέγξει τις λειτουργίες της Mega-Structure και των μορφών ζωής που την κατοικούν. Το μοναδικό όπλο που έχει ενάντια στις ατελείωτες ορδές μηχανικών, εχθρικών τεράτων που εμποδίζουν την αποστολή του είναι το Gravitational Beam Emitter, ένα όπλο laser πολύ μικρό σε μέγεθος αλλά απίστευτης δύναμης, που μπορεί μέχρι και να ανοίξει τρύπες στους αδιαπέραστους τοίχους που χωρίζουν τα επίπεδα της Mega-Structure.
Τα προαναφερθέντα μηχανικά τέρατα χωρίζονται σε πολλές ξεχωριστές ομάδες, η κάθε μία με διαφορετικές επιδιώξεις και διαθέσεις απέναντι στους ήρωές μας. Μία μόνιμη απειλή είναι η λεγόμενη Safeguard, μία υπηρεσία ασφαλείας που επιτίθεται ακαριαία σε οποιονδήποτε δεν έχει τα Net Terminal Genes και προσπαθεί να συνδεθεί στο Net Sphere, με μοναδικό στόχο να τους εξοντώσει. Η δεύτερη, βασική εχθρική ομάδα είναι τα Silicon Creatures, τρομακτικών δυνάμεων (και εμφάνισης) cyborgs, που επιδιώκουν επίσης να βρούν τα Net Terminal Genes και να τα εξαπλώσουν σαν ιό, στοχεύοντας να σκορπίσουν το χάος.
Αναλυτική λίστα των χαρακτήρων του BLAME ! (spoilers 100%)
Ένας από τους σημαντικότερους λόγους που συντέλεσαν στην επιτυχία του BLAME ! είναι τα υπέροχα σχεδιασμένα και άκρως τρομακρικά μηχανικά τέρατα που αναλύσαμε παραπάνω, και που κατοικούν στα σκοτεινά, κλειστοφοβικά τοπία της Mega-Structure. Οι επιρροές του Tsutomu Nihei στο σχεδιασμό των "κακών" χαρακτήρων του είναι πολλές, και νομίζω λίγο-πολύ εμφανείς, χωρίς όμως αυτό να συνιστά κάποιου είδους αντιγραφή. Έτσι, στα Silicon Creatures με τα μαύρα, γυαλιστερά πέτσινα ρούχα και τα αιχμηρά αντικείμενα που προεξέχουν από το σώμα τους αναγνωρίζουμε καθαρά επιρροές από το Hellraiser του Clive Barker, οι πολλές κατηγορίες ρομπότ-εξολοθρευτών της Safeguard θυμίζουν μία μίξη της δουλειάς του H.R.Giger (και ιδιαίτερα το Alien), των cyborg του Ghost in the Shell και των τεράτων του videogame Resident Evil, ενώ τα τεράστια όντα της "Ασφάλειας" με τα χταποδόμορφα κεφάλια παραπέμπουν ευθέως στον Cthulu του H.P Lovecraft. 'Ολα αυτά όμως είναι φιλτραρισμένα τόσο καλά και με τόσο δημιουργικό τρόπο ώστε συνθέτουν κάτι καινούριο - μία αρκετά ομοιογενή μέσα στην ποικιλομορφία της ατελείωτη παρέλαση εφιαλτικών πλασμάτων που στοιχειώνουν με την παρουσία τους τις σελίδες της σειράς.
Πίσω όμως από τα τέρατα και τα μισοφωτισμένα backgrounds του πολύ καλού, sketchy artwork του Nihei κρύβονται προβληματισμοί για την ανθρώπινη συνειδητότητα, τη μετατροπή ενός ανθρώπου σε cyborg και το κατά πόσο αυτό προσεγγίζει την έννοια της αθανασίας ή αυτή της τερατογέννεσης, προσδίδοντας έτσι στο BLAME! ένα δεύτερο, "κρυφό" επίπεδο που φέρνει στο νού τις αντίστοιχες φιλοσοφικές ερωτήσεις που είχε θέσει πρώτο το εμβληματικό Ghost in the Shell του Masamune Shirow.
To BLAME ! θεωρείται εδώ και πάρα πολλά χρόνια κλασσικό στον κόσμο των manga, και μάλιστα απολύτως δίκαια. Ο Tsutomu Nihei έχει εξελιχθεί σε ένα από τους πλέον καταξιωμένους σύγχρονους mangaka, έχοντας παραδόσει πλήθος αξιόλογων δουλειών από το μακρινό 1998, αλλά αυτή η κατάμαυρη, τρομακτική, πωρωτική πρώτη του σειρά παραμένει μέχρι σήμερα το απόλυτο αριστούργημά του. Φυσικά, με αρκετά χρόνια ακόμα μπροστά του, στο χέρι του είναι να το ξεπεράσει και να μας (ξανα)τρελάνει όλους.
τελεια τα μηχανικα τερατα!
ΑπάντησηΔιαγραφήπάντα είναι τέλεια τα μηχανικά τέρατα ! μηχανικά τέρατα I love you ! μηχανικά τέρατα for ever !
ΑπάντησηΔιαγραφήείναι νομίζω το μεγαλύτερο ατού της σειράς, αλλά φυσικά όχι το μοναδικό.
Οι γνώσεις μου για τα Manga είναι τόσο φτωχές, που έχω την εντύπωση πως είναι όλα στο στυλ του (λατρεμένου) Καμπαμαρού και κάθε φορά που παρουσιάζεις μια δημιουργία από Ιαπωνία, εκπλήσσομαι με τις ιδιαίτερες και σκοτεινές τεχνικές που χρησιμοποιούν αρκετοί Χάτσικο της Ένατης Τέχνης. Πολύ ωραία δουλειά, φοβερή ομολογουμένως η ατμόσφαιρά της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧάτσικο της Ένατης Τέχνης, ε ? Καλά ξεκινάμε φίλε δόκτορα. Τα manga είναι κόσμος ολόκληρος, και θέλουν πολλή εξερεύνηση. Δυστυχώς στα ελληνικά έχουν μεταφραστεί πολύ λίγοι αξιόλογοι τίτλοι, που ξεφεύγουν από το εμπορικό στύλ τύπου Naruto και One Piece. Σε αφήνω τώρα γιατί έχω μπροστά μου μία μακαρονάδα που με περιμένει (τα σπάει ο Καμπαμαρού).
Διαγραφήcyberpunk και horror είναι 2 πράγματα που οι αγαπητοί Ιάπωνες καλά κατέχουν νομίζω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε τα manga κι εγώ στην αρχή είμαι ακόμα, αλλά αυτό εδώ βλέπω πως έχει και πολύ ωραία εικονογράφηση και σχετικά σκοτεινή υπόθεση, οπότε σίγουρα μοιάζει ενδιαφέρον!
Είναι λίγο δύσκολα τα manga, το ξέρω, από την άποψη οτι είναι συνήθως μεγάλες σειρές (πολλές φορές πάνω από 20 τόμους), βάλε και την εντελώς διαφορετική κουλτούρα και θεματολογία των ιαπώνων, βάλε και τη μούρλα που έχουν ... εεε, το αποτέλεσμα είναι πολλές φορές αρκετά δύσκολο για τους ευρωπαίους. Εσύ βεβαίως που το έχεις ξεκινήσει το άθλημα και ξέρεις τί επιπέδου δουλειές υπάρχουν, είμαι σίγουρος οτι θα ... ξανακυλήσεις.
Διαγραφή