Ο Suehiro Maruo είναι ο αδιαμφισβήτητος βασιλιάς ενός πολύ ιδιαίτερου και "παρεξηγημένου" υπο-είδους των manga που ονομάζεται ero-guro (erotic grotesque). Η παρεξήγηση δε συνίσταται στο περιεχόμενο και τη θεματολογία του παρακλαδιού αυτού, αφού είναι ακριβώς ό,τι δηλώνει το όνομά του - ένας συνδυασμός του ερωτικού στοιχείου με το αποτρόπαιο, μία πολύ συχνά ενοχλητική μίξη σεξ με ακρωτηριασμούς ή και... πολύ χειρότερα !
Η παρεξήγηση είναι οτι οι περισσότεροι πιστεύουν οτι δεν υπάρχουν ποιοτικές δουλειές στο παρακλάδι αυτό των manga, κάτι που δεν ισχύει σε καμία περίπτωση. Κατανοώ όσους δυσανασχετούν στη θέα ενός ζευγαριού με χυμένα τα άντερα έξω να ερωτοτροπεί, και παρόμοιες χαριτωμένες εικόνες, για όσους όμως "έχουν τ'άντερα" (σε αντίθεση με το προαναφερθέν ζευγάρι), υπάρχουν πολλά και ενδιαφέροντα πραγματάκια να ανακαλύψουν. Και το πρώτο που θα ανακαλύψουν θα είναι σίγουρα ο κύριος Maruo.
Τα manga που έκαναν γνωστό και ανακήρυξαν σε βασιλιά του είδους τον κύριο Maruo είναι πολύ ακραία, πολύ "ενοχλητικά" και σίγουρα όχι για όλους. Σεβόμενος (λίγο) το εορταστικό κλίμα των ημερών, η σύντομη ιστορία που επέλεξα να παρουσιάσω ανήκει στις "φυσιολογικές" δουλειές του, χωρίς έντονες και γραφικές αναπαραστάσεις της ανθρώπινης ανατομίας ή της ανθρώπινης διαστροφής. Το My Youth λοιπόν είναι η πρώτη από τις 13 μικρές ιστορίες που δημιούργησε ο εκκεντρικός mangaka την περίοδο 1981-1983, και που συνθέτουν την πολύ καλή συλλογή DDT.
Με έντονες επιρροές από τη ρώσικη πρωτοπορία των αρχών του 20ου αιώνα και το γερμανικό εξπρεσσιονισμό της ίδιας περιόδου, αλλά συγχρόνως διατηρώντας ένα καθαρά ιαπωνικό, παραδοσιακό ύφος, το καλλιτεχνικό στύλ του Suehiro Maruo είναι απλά πανέμορφο, με τα έντονα κόκκινα και μαύρα του να υπηρετούν θαυμάσια και να αναδεικνύουν την ονειρική, σουρρεαλιστική ατμόσφαιρα της ιστορίας.
Με αλλεπάλληλες αναφορές στον κινηματογράφο (π.χ Frankenstein στο εξώφυλλο, θωρηκτό Potemkin του Eisenstein και Nosferatu του Murnau στις εσωτερικές σελίδες), στην παραδοσιακή ζωγραφική (Delacroix στην πρώτη σελίδα), στη σουρρεαλιστική ποίηση (π.χ Rimbaud), στους παλαιούς δασκάλους των manga και στις καλλιτεχνικές τεχνοτροπίες του 20ου αιώνα (π.χ κολλάζ), ο Maruo αποτίει φόρο τιμής σε όσα διαμόρφωσαν την καλλιτεχνική του συνείδηση και το εικονογραφικό του ύφος, και γενικότερα σημάδεψαν τη νιότη του. Γι'αυτό και η υπέροχη αυτή, σουρρεαλιστικά αυτο-βιογραφική ιστορία του ονομάζεται My Youth.
Χμμμμ... πλάκα πλάκα τα σχέδια (από άποψη τεχνοτροπίας) είναι υπέροχα. Εντάξει, δεν τρελαίνομαι για σπλατεριές, αλλά ναι ρε γμτ, διακρίνω όλα τα στοιχεία που συνθέτουν την δουλειά ενός εξαιρετικού δημιουργού. Ο Φρανκ Μίλλερ μήπως έχει επιρροή από τύπους σαν τον σημερινό εκπρόσωπο της Γιάκουζα της 9ης τέχνης; (Συνεχίζω το κρεσέντο με τα παρατσούκλια).
ΑπάντησηΔιαγραφήΓειά σου ντόκτορ και Χρόνια Πολλά !
ΔιαγραφήΟ εκπρόσωπος της Γιάκουζα της 9ης τέχνης είναι όντως ένας μεγάλος δημιουργός, ακόμη και με την ακραία θεματολογία του - η τελευταία δουλειά του πάντως κινείται σε πολύ πιο νορμάλ πλαίσια. Και εννοείται να συνεχίσεις με τα παρατσούκλια - εδώ με έχεις βάλει σε τριπάκι να ψάξω δημιουργούς από ασυνήθιστες για comics χώρες, για να δω πώς θα τους βαφτίσεις.
Όπως πάντα εξαιρετική και αυτή η ανάρτηση. Ένα από τα πλεονεκτήματα του διαδικτύου είναι ότι μπορείς να βρείς τελικά τον τόπο σου. Κι αυτός όταν μιλάμε για την μαγεία των κόμικς είναι εκεί που γράφει ο Χρήστος Καρπής. ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ φίλε και καλή συνέχεια πάντα με υγεία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλές γιορτές και Χρόνια Πολλά φίλε Απρόσιτε !
ΔιαγραφήΣ'ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Καλή συνέχεια και στο δικό σου εξαιρετικό blog. Έχεις ξεκινήσει πολύ δυναμικά, με ιδιαίτερες και ποιοτικές επιλογές. Μπράβο ! Παρεμπιπτόντως, καμία δουλειά του Suehiro Maruo δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά. Ως γνωστόν, οι ελληνικές εκδοτικές ... όλο τα ίδια και τα ίδια.