The Nao of Brown

Ένα υπέροχο ψυχογράφημα από ένα μεγάλο ταλέντο των αγγλικών comics

O Glyn Dillon είναι ένας άγγλος δημιουργός που τα τελευταία (πολλά) χρόνια ασχολιόταν... ερασιτεχνικά μπορούμε να πούμε με τα comics, έχοντας εγκαταλείψει τη σκηνή για πάνω από μία δεκαετία, με πιο αξιοσημείωτη συμβολή στο είδος τη δουλειά του στο Shade the Changing Man του Pete Milligan και στο The Sandman. Με τον περισσότερο χρόνο του να καταναλώνεται πλέον στη δημιουργία storyboards για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, τo 2008 ο ταλαντούχος καλλιτέχνης και μικρός αδελφός του εξαιρετικού σχεδιαστή Steve Dillon του The Preacher αποφάσισε να επιστρέψει στα comics μετά από 15 χρόνια απουσίας και να φτιάξει το πρώτο του graphic novel. 4 χρόνια κοπιαστικής δουλειάς αργότερα, το 2012, το υπέροχο The Nao of Brown ήταν γεγονός και κυκλοφόρησε από την εταιρεία SelfMade Hero.

Ηρωίδα του βιβλίου είναι η Nao Brown, μία μισή αγγλίδα-μισή γιαπωνέζα (hafu) νεαρή καλλιτέχνις που ζεί στο Λονδίνο.

H Nao λοιπόν πάσχει απο Ψυχαναγκαστική Καταναγκαστική Διαταραχή * (Obsessive Compulsive Disorder ή OCD), μία διαταραχή της προσωπικότητας που της δημιουργεί πολύ επίμονες και βασανιστικές σκέψεις, όπως π.χ οτι σπρώχνει κάποιον τυχαίο επιβάτη στις γραμμές του μετρό ή ανοίγει την έξοδο κινδύνου στο αεροπλάνο με αποτέλεσμα να ρουφηχτούν όλοι στο κενό. Μάλιστα, βαθμολογεί τις εξάρσεις αυτές της φαντασίας της με άριστα το 10, ανάλογα με το πόσο έντονες και παρανοϊκές είναι. Π.χ "καρφώνω ένα στυλό στο λαιμό του δασκάλου της yoga - 9/10".

* περισσότερα για την Ψυχαναγκαστική Καταναγκαστική Διαταραχή

Η Nao λοιπόν, μία κατά τα άλλα φυσιολογική κοπέλα 20-κάτι ετών, ζεί όλες τις χαρές και τις λύπες της ηλικίας της, με την ασθένειά της όμως να κυριαρχεί πάνω στη ζωή της. Δουλεύει σε ένα μαγαζί design-άτων παιχνιδιών ενώ παράλληλα προσπαθεί να προωθήσει την καριέρα της ως designer, σχεδιάζοντας τη δική της γραμμή παιχνιδιών για ενηλίκους. Όμως η προσπάθεια να καταπιέσει τις εμμονές της και ταυτόχρονα να κρατήσει την κατάστασή της κρυφή από τους γύρω της είναι επίσης μία full-time δουλειά, και πολύ δύσκολη μάλιστα. Τα πράγματα γίνονται πιο περίπλοκα όταν γνωρίζει τον (όχι και τόσο ιδανικό) έρωτα στο πρόσωπο ενός εύσωμου, μουσάτου και ολίγον τί αλκοολικού επιδιορθωτή πλυντηρίων (τί γούστο είναι αυτό κοπέλα μου ?), το πρόσωπο του οποίου της θυμίζει ένα από τα αγαπημένα της παιχνίδια.

Το μεγάλο ατού του The Nao of Brown είναι οι πολύ αληθινοί, πιστευτοί χαρακτήρες του, που με τα ελαττώματα, τις ανησυχίες και τις ανασφάλειές τους μοιάζουν βγαλμένοι κατ'ευθείαν μέσα από τη ζωή, με πρώτη και καλύτερη φυσικά τη Nao. Το όνομά της προφέρεται Now, και λειτουργεί ως λογοπαίγνιο της φράσης "How Now Brown Cow ?", η οποία χρησιμοποιείται στα αγγλικά σχολεία για να μαθαίνουν τα μικρά εγγλεζάκια τα φωνήεντα (ναι, ξέρω, η άχρηστη πληροφορία της ημέρας). Η επιτομή αυτού που ονομάζουμε "κορίτσι της διπλανής πόρτας", η Nao παλεύει με τις ψυχολογικές μεταπτώσεις που της δημιουργεί η πάθησή της, και ψάχνει, πολύ απλά, την ισορροπία και την ευτυχία στη ζωή της. Αν και ο δημιουργός δεν εμβαθύνει στην πολυπλοκότητα της συγκεκριμένης διαταραχής, πιστεύω οτι αυτό είναι μία ηθελημένη επιλογή με σκοπό να μη "βαρύνει" το τελικό αποτέλεσμα.

Ασφαλώς, το άλλο μεγάλο ατού του βιβλίου είναι η ε-ξαι-ρε-τι-κή εικονογράφηση του Dillon, με την τεράστια ευχέρεια στο χρώμα, την κίνηση και τις εκφράσεις των προσώπων. Φανταστική αίσθηση του χώρου, πανέμορφες πινελιές, υπέροχο αισθητικό αποτέλεσμα. Στους συνηθισμένους επαίνους που τυπώνονται στα οπισθόφυλλα των graphic novels, ένας συνάδελφός του αναφέρει οτι "η αφηγηματική του ικανότητα με κάνει να τον ζηλεύω, και η εικονογράφησή του απλά με τσαντίζει". Παράλληλα με την κύρια ιστορία εκτυλίσσεται σε μικρές συνέχειες και ένα αλλόκοτο, συμβολικό παραμύθι με επίσης υπέροχη εικονογράφηση και αλληγορικά μηνύματα.

O Glyn Dillon έχει δηλώσει οτι η διαδικασία δημιουργίας του πρώτου βιβλίου του ήταν τόσο εξοντωτική (και σωματικά και ψυχολογικά) που κατέληξε στο νοσοκομείο μία εβδομάδα μετά την κυκλοφορία του. Δεν πάσχει πάντως ο ίδιος από OCD, αν αυτό νομίσατε. Έπασχε όμως η σύζυγός του στα παιδικά και εφηβικά της χρόνια, και φυσικά είναι αυτή που ενέπνευσε το χαρακτήρα της Nao. Μάλιστα, όπως λέει ο δημιουργός, πολλά από τα ψυχολογικά "κόλπα" που χρησιμοποιεί η ηρωίδα του για να ξεκολλήσει το μυαλό της όταν την πιάνουν αυτές οι εμμονές του τα έχει διηγηθεί η γυναίκα του, χωρίς όμως η ιστορία του να περιέχει βιογραφικά της στοιχεία. Σίγουρα όμως, αυτή η εκ των έσω πληροφόρηση που είχε ο δημιουργός προσέθεσε αληθοφάνεια και γοητεία σε αυτή την όμορφη, αν και με λίγο "εύκολη" κατάληξη, καθημερινή ιστορία.