Dororo

Ένα ταξίδι προς την ολοκλήρωση

Το Dororo του θεού των manga Osamu Tezuka (1928-1989) είναι η ιστορία του περιπετειώδους, στρωμένου με μάχες και απόκοσμα τέρατα ταξιδιού ενός νεαρού άντρα και ενός παιδιού προς τη σωματική και ψυχική τους ολοκλήρωση. Dororo είναι παράφραση παιδικών φίλων του Tezuka της λέξης dorobou, που στα ιαπωνικά σημαίνει κλέφτης, και έτσι ο μεγάλος mangaka χρησιμοποίησε αυτή την όμορφη παιδική ανάμνηση ως τίτλο.

Δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στο περιοδικό Weekly Shōnen Sunday την περίοδο 1967-1968, όντας μία από τις πρώτες "μη παιδικές" ή "ενήλικες" δουλειές του θρυλικού ιάπωνα δημιουργού, ο οποίος μέχρι τότε ήταν περισσότερο γνωστός για τις περιπετειώδεις του σειρές που απευθύνονταν κυρίως σε νεαρές ηλικίες, όπως το Astro Boy και το Princess Knight. Με την ολοκλήρωση των συνεχειών, κυκλοφόρησε στην Ιαπωνία συλλεγμένο σε 4 τόμους (tankobon). Μόλις το 2008 (!), μεταφράστηκε και στα αγγλικά, σε μία 3-τομη έκδοση της εταιρείας Vertical, που ακολουθήθηκε από μία omnibus (συγκεντρωτική), κτηνώδη έκδοση 844 σελίδων το 2012. Η ιστορία μεταφέρθηκε και στη μικρή οθόνη, σε 26 anime επεισόδια που προβλήθηκαν στην ιαπωνική τηλέοραση το 1969 με μεγάλη επιτυχία. Το 2007 μεταφέρθηκε και στη μεγάλη οθόνη σε ταινία live action (δηλαδή όχι animation, αλλά με ηθοποιούς), όμως δε θέλω να το συζητήσω περισσότερο...

Ο Dororo λοιπόν είναι ένα μικρό ορφανό αγόρι που συναντάει τον Hyakkimaru (μεταφράζεται ως "Μικρό Τέρας"), έναν περιπλανώμενο νεαρό άντρα με άριστες πολεμικές ικανότητες, και οι δυο τους συγκροτούν ένα αταίριαστο δίδυμο που μπλέκει συνέχεια σε επικίνδυνες περιπέτειες.

Η ΥΠΟΘΕΣΗ
(περιέχει spoilers)

Ο Dororo και ο Hyakkimaru πέρασαν και οι δύο πολύ άσχημη παιδική ηλικία (ο Dororo ακόμη την περνάει), αν και με αρκετά διαφορετικό τρόπο. Ο πατέρας του μικρού κλέφτη ήταν ένας διαβόητος λήσταρχος, και έτσι η οικογένεια βρισκόταν διαρκώς κυνηγημένη, ζώντας από το πενιχρό εισόδημα που κέρδιζε ζητιανεύοντας. Όταν η κεφαλή της οικογένειας θα σκοτωθεί τελικά από τις αρχές, η ζωή του Dororo και της μητέρας του θα γίνει ακόμα πιο δύσκολη, μέχρι τη στιγμή που και εκείνη θα υποκύψει στις κακουχίες, και θα αφήσει το μικρό παιδί ολομόναχο. Και αν αυτή η ιστορία ακούγεται ζόρικη, η αντίστοιχη του Hyakkimaru είναι απλά σπαρακτική.

Γιος ενός πλούσιου και άπληστου άρχοντα, ο νεογέννητος Hyakkimaru προσφέρεται ως θυσία σε 48 δαίμονες, με αντάλλαγμα την οικονομική και στρατιωτική κυριαρχία του πατέρα του στην ευρύτερη περιοχή. Κάθε δαίμονας παίρνει από ένα όργανο του βρέφους, το οποίο έπειτα αφήνεται να πεθάνει. Χωρίς χέρια, πόδια, μάτια, μύτη και αρκετά εσωτερικά όργανα, το παιδί κατά θαυματουργό τρόπο θα επιζήσει, και θα ανακαλυφθεί από έναν ερημίτη γιατρό. Ο γιατρός θα πραγματοποιήσει πλήθος χειρουργικών επεμβάσεων πάνω του, προσθέτοντάς του τεχνητά μέλη, έτσι ώστε να μπορεί να ζήσει σαν κανονικός άνθρωπος. Και μάλιστα, μέσα στα τεχνητά μέλη κρύβει ένα μικρό οπλοστάσιο, έτσι ώστε ο προστατευόμενός του να μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του.

Λόγω της "σχέσης" του όμως με τις δαιμονικές δυνάμεις, ο Hyakkimaru προσελκύει κάθε λογής πνεύματα και στοιχειά, προκαλώντας άθελά του προβλήματα στο σωτήρα του. Έτσι, αποφασίζει να φύγει. Κάποια στιγμή, μία απόκοσμη φωνή θα του αποκαλύψει οτι ο μόνος τρόπος να ξανακερδίσει τα χαμένα μέλη του σώματός του είναι να σκοτώσει τους 48 δαίμονες που τα έχουν. Θα βάλει λοιπόν σκοπό της ζωής του να βρεί και να σκοτώσει όλους τους δαίμονες, και να ξαναγίνει ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος.

Ο Dororo και ο Hyakkimaru λοιπόν περιπλανιώνται από τόπο σε τόπο, με τον δεύτερο να αναζητά τους δαίμονες που θα του δώσουν πίσω ό,τι του στέρησαν, και τον πρώτο να ψάχνει μια καλή ευκαιρία να κλέψει το σπαθί που κρύβει ο φίλος του μέσα στο τεχνητό χέρι του. ...

Η αναζήτηση και αναμέτρηση με τον κάθε δαίμονα είναι σαν αυτοτελές επεισόδιο της σειράς, που ξεκινάει με την άφιξη των δύο ηρώων στο μέρος που λυμαίνεται το τέρας, συνεχίζεται με την αποκάλυψή του (καθώς συνηθίζουν να κρύβονται πίσω από ανθρώπινες μορφές) και, μετά από μία ... τερατώδη μάχη, τελειώνει με την ανάκτηση ενός από τα χαμένα μέλη του σώματος του Hyakkimaru. Η γενική υπόθεση εξελίσσεται με αργούς ρυθμούς, χωρίς όμως να λείπουν οι ανατροπές, μερικές από τις οποίες μάλιστα είναι πολύ... ανατρεπτικές. Το εικονογραφικό στύλ είναι στο παραδοσιακό, καρτουνίστικο ύφος του μεγάλου δημιουργού το οποίο, ενώ φαντάζει απλοϊκό, είναι άκρως αποτελεσματικό και εξυπηρετεί τέλεια την ιστορία.

Τα τέρατα είναι σχεδιασμένα πολύ όμορφα και με μεγάλη ποικιλία, με έμπνευση που πηγάζει κατ'ευθείαν από τους μύθους της Άπω Ανατολής. Ο Shigeru Mizuki, ο δεύτερος πιο γνωστός mangaka της εποχής μετά τον Tezuka, μέσα από την εξαιρετική σειρά του KITARO (1959) έκανε ξανά δημοφιλή τα yōkai, τα μυθικά τερατόμορφα πνεύματα και στοιχειά της ιαπωνικής παράδοσης που εμφανίζονται και στο Dororo. Μάλιστα, ο Tezuka κάνει μία χιουμοριστική αναφορά στον εκλεκτό συνάδελφό του, ανάμεσα στις διάσπαρτες έξυπνες ατάκες που υποδηλώνουν οτι οι ήρωές του έχουν συνείδηση πως βρίσκονται μέσα σε manga, και οτι κάποιος τους ζωγραφίζει.

Συνολικά, το Dororo ίσως να μην είναι ένα από τα μεγάλα αριστουργήματα του τεράστιου δημιουργού του, είναι όμως μία πολύ διασκεδαστική σειρά που διαβάζεται με αμείωτο ενδιαφέρον. Το ταξίδι των δύο ηρώων προς τη σωματική τους ολοκλήρωση συμβολίζει το εσωτερικό ταξίδι όλων των ανθρώπων προς την πνευματική και ψυχική τους ολοκλήρωση, αφού, όπως αναφέρεται και σαν υπότιτλος στο όμορφο εξώφυλλο, "Κανένας δε γεννιέται ολοκληρωμένος".