Το Streak of chalk (Trazo de tiza) είναι ένα υπέροχο, αινιγματικό graphic novel που έκανε γνωστό και εκτός της πατρίδας του, Ισπανίας, τον εξαιρετικό δημιουργό Miguelanxo Prado, και θεωρείται από πολλούς ως η καλύτερη δουλειά του.
Εκδόθηκε το 1993 στα ισπανικά, και την επόμενη χρονιά αποτέλεσε τον πρώτο τίτλο της καινούριας τότε, εξαιρετικής σειράς μεταφρασμένων στα αγγλικά graphic novels της NBM, ComicsLit. Πήρε το βραβείο καλύτερου ξένου comic στο φεστιβάλ της Angoulême του 1994, κατέκτησε την Ευρώπη και έκανε αισθητή την παρουσία του ακόμη και στη δύσπιστη προς τις ευρωπαϊκές δουλειές Αμερική.
Με μεγάλα "όπλα" την εξαιρετική εικονογράφηση του Prado, που μοιάζει να ξεπήδησε από το περίφημο, συνώνυμο μουσείο της Μαδρίτης (σύμπτωση ασφαλώς), αλλά και το γεμάτο αλληγορίες και συμβολισμούς σενάριο, το Streak of chalk είναι ένα έργο που επιδέχεται πολλών, και ίσως αντικρουόμενων ερμηνειών.
Η υπόθεση ( Spoiler Alert )
Η υπόθεση λαμβάνει χώρα μέσα στην αποπνικτική καλοκαιρινή ζέστη ενός μικροσκοπικού, ανώνυμου νησιού του Ατλαντικού ανοιχτά της Ισπανίας. Το νησί δεν εμφανίζεται σε κανένα χάρτη και μοιάζει σαν μία λεπτή γραμμή από κιμωλία μέσα στο βαθύ μπλέ της θάλασσας (εξ'ου και ο τίτλος του βιβλίου). Η γραμμή είναι μία κάτασπρη και ανεξήγητα επιμήκης αποβάθρα, σημαδεμένη σε όλο το τεράστιο μήκος της από μηνύματα γραμμένα από τυχαία παρασυρμένους ταξιδιώτες. Τα μοναδικά κτίσματα είναι ένας παλιός φάρος που δε λειτουργεί, και ένα πανδοχείο. Πρωταγωνιστής της ιστορίας μας είναι ο Raul, ένας τριαντάρης ιστιοπλόος ο οποίος βρίσκει τυχαία το χαμένο νησί λόγω μίας καλοκαιρινής καταιγίδας. Αναγκασμένος να προσαράξει το σκάφος του για νερό και προμήθειες, ο Raul θα γνωρίσει τους μοναδικούς κατοίκους, τη σαραντάρα πανδοχέα Sara με το διερευνητικό βλέμμα και το γιο της Dimas με τις σχεδόν πρωτόγονες συνήθειες.
Επίσης όμως θα γνωρίσει και την Ana, μία περαστική όπως αυτός ταξιδιώτισσα, που μοιάζει σαν να περιμένει κάποιον. Ο Raul θα γοητευτεί αμέσως από τη μυστηριώδη αύρα που αποπνέει αυτή η γυναίκα, και η αρχική της άρνηση στην προσέγγισή του θα τον μαγνητίσει ακόμη περισσότερο. Όσο όμως η απόρριψή της προς το πρόσωπό του θα συνεχίζεται πεισματικά, ο απογοητευμένος ήρωάς μας θα αφεθεί να επιβεβαιώσει τον πληγωμένο εγωισμό του στην αγκαλιά της πολύ πιο πρόθυμης Sara. Τα πράγματα θα περιπλεχθούν επικίνδυνα με την άφιξη στο νησί δύο ακόμα αντρών, οι οποίοι θα διεκδικήσουν βίαια τις δύο γυναίκες, πληρώνοντας όμως βαρύ τίμημα για τις πράξεις τους. Ή μήπως όχι ? Η πραγματικότητα μοιάζει ολοένα και πιο αμφίβολη μέσα στη μυστηριώδη ατμόσφαιρα του νησιού.
Το υπέροχα αινιγματικό σκηνικό του αχαρτογράφητου νησιού που πλάθει ο Miguelanxo Prado στο Streak of chalk είναι ίσως ο βασικότερος χαρακτήρας του βιβλίου, αφού μέσα του όλα δείχνουν αβέβαια, μετέωρα και μυστηριώδη. Μέσα στη γαλάζια απομόνωση του Ατλαντικού, ακόμα και η πιο απλή κουβέντα μπορεί να παρερμηνευθεί, παίρνοντας τρομακτικές διαστάσεις, και ακόμα και το πιο εμφανές ψέμα μπορεί να γίνει πιστευτό. Ακριβώς όπως ο ήρωας του βιβλίου, έτσι και ο αναγνώστης δυσκολεύεται να διακρίνει ποιά γεγονότα είναι όντως αληθινά, καθώς η αντίληψη της πραγματικότητας είναι ένα από τα βασικά θέματα που πραγματεύεται ο δημιουργός, μαζί με την έλλειψη επικοινωνίας και τη μοναξιά που αυτή προκαλεί. Τα πολυάριθμα μηνύματα επικοινωνούνται σε πολλά επίπεδα και με "υπόγειο" τρόπο, με τη χρήση αλληγορίας και συμβολισμών, πολλοί απ'τους οποίους αντλούνται από την ελληνική μυθολογία.
Ακόμη και η χρήση των χρωμάτων, τομέας στον οποίο ο Prado παραδοσιακά μεγαλουργεί, περνάει μηνύματα και δημιουργεί ατμόσφαιρα με εξαιρετκά ευφυή τρόπο. Η χρωματική παλέττα του καλλιτέχνη αλλάζει ανάλογα με την εξέλιξη της υπόθεσης, με τα αρχικά γαλάζια και πράσινα της ηρεμίας να αντικαθίστανται σταδιακά με τα ρόζ του έρωτα και τα μωβ και της μελαγχολίας, με έντονα κόκκινα και καφέ να έρχονται διάσπαρτα για να βάψουν το πάθος και τη βία.
Για επίλογο άφησα ένα απόσπασμα που έχει παραθέσει ο Prado στο εσώφυλλο του βιβλίου, και (ίσως) εξηγεί κάποια πράγματα. Και αν ακόμα δεν εξηγεί, δεν πειράζει. Ένα μυστήριο είναι ενδιαφέρον όσο παραμένει άλυτο.
“Bioy Casares had eaten with me that night and we held a grand debate about the execution of a novel in the first person, whose narrator omitted and distorted the facts with various contradictions, which let few readers – a very few readers – forsee a reality either frightful or banal.”
Jorge Luis Borges - Tlön, Uqbar, Orbis Tertius
Streak of chalk @ Miguelanxo Prado's official site
Streak of chalk @ Google books
Streak of chalk
Τον θυμάμαι από την ιστορία του Dream στο Endless Nights. Χαίρομαι που έκανες αυτό το αφιέρωμα γιατί δεν είχα δει καμία άλλη του δουλειά. Το σχέδιο είναι αρκετά ιδιαίτερο και τα χρώματα επίσης πολύ καλά. Κάποιες εικόνες μοιάζουν με πίνακες ζωγραφικής όντως! Θα δω μήπως μπορέσω να το διαβάσω online.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆσχετο αλλά επειδή θυμήθηκα το Endless Nights και τον Gaiman, τελικά διάβασα (πολύ πρόσφατα κιόλας, χτες το τελείωσα) και το The Dream Hunters και το βρήκα εξαιρετικό και από άποψη κειμένου αλλά και εικονογράφησης που πράγματι ήταν η καλύτερη για ένα τέτοιο μαγευτικό παραμύθι! Απορώ πραγματικά πως έγινε και μου είχε κάτσει λίγο στραβά στην αρχή?!
Hello Dark Chef ! Το Streak of Chalk είναι η πιο γνωστή δουλειά του Prado, και μάλλον και η πιο "ιδιαίτερη" αλλά έχει και άλλες πολύ καλές (π.χ Tangents, Daily Delirium).
ΔιαγραφήΑααααα, πολύ χαίρομαι για αυτό που λες για το Dream Hunters - ελπίζω να μην το λες από ευγένεια. Ο Yoshitaka Amano αποτελεί έναν από τους προσωπικούς μου all-time favorite εικονογράφους comics και, εννοείται, για τον Gaiman δε χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω. Όταν μπλέκουν δύο κορυφαίοι στο είδος του καλλιτέχνες, αναπόφευκτα το αποτέλεσμα θα είναι αριστούργημα (ΟΚ, υπάρχουν και εξαιρέσεις).
Φυσικά, για το κάθε τί στη ζωή υπάρχει η κατάλληλη στιγμή. Μπορεί λόγω διάθεσης ή φάσης να σου κάτσει στραβά κάτι, αλλά σε κάποια άλλη στιγμή να ξετρελαθείς. Εγώ το παθαίνω πολλές φορές, όπως π.χ την πρώτη φορά που είχα ακούσει black metal (μετά το λάτρεψα, τώρα μου έχει ξαναφύγει), την πρώτη φορά που ήπια whiskey (αργότερα, και ακόμα, έχω ξεκατινιάσει όλη τη σκωτσέζικη παραγωγή), με ταινίες πολλές φορές, κτλ... 'Ετσι είναι, το timing είναι πολύ σημαντικό.
Όχι δεν το λέω από ευγένεια, αλήθεια σου λέω και το εννοώ! Κατάλληλη στιγμή και κατάλληλη διάθεση, αυτό ακριβώς. Μάλλον περνάω κι εγώ μια φάση τώρα που έχω συμπαθήσει πολύ τους γιαπωνέζους, την τέχνη τους, τις ταινίες, τα anime... και ψάχνω διάφορα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ σκωτσέζικη παραγωγή έχει εκτός από ουίσκι και κάτι απίστευτες μπύρες (το 'χω ψάξει λόγω ιδιότητας αρκετά :) αλλά ΟΚ, μην ξεφεύγουμε από το θέμα :)
Ααα χαααααα !
ΔιαγραφήΑγαπητή Dark Chef, αυτή η φάση που περιγράφεις με τους γιαπωνέζους μπορεί να κρατήσει πολύυυυυυ καιρό ! Υπάρχει κυριολεκτικά άπειρο υλικό, και σε manga και σε ταινίες (anime ή με ηθοποιούς), και πάντα θα βρίσκεις καινούρια / "ψαγμένα" πράγματα που θα αξίζουν.
Κι εγώ την περνάω αυτή τη φάση. Ξεκίνησε όταν ήμουν 12 με το Nausicaa του Miyazaki, και σχεδόν 20 χρόνια μετά ακόμη ανακαλύπτω κρυμμένα διαμάντια, και παλιά και σύγχρονα.
Έχω δεί στη Σκοτεινή Κουζίνα οτι ασχολείσαι πολύ με μπύρες, και πρέπει κάποια στιγμή να το εξερευνήσω το θέμα, μιας και η μπυροποσία αποτελεί για μένα εθνικό σπόρ. Να, τώρα π.χ, είχα άγνοια οτι η Σκωτία έχει παράδοση στη μπύρα, νόμιζα μόνο η Ιρλανδία. Απαράδεκτο (να μην το ξέρω) !
ενδιαφερον! και γω οπως η αγαπητη Σεφ απο πανω απο το enless nights τον γνωρησα και ηταν απο αυτους που μου αρεσαν περισσοτερο αλλα δεν ειχε τυχει να δω καποια αλλη δουλεια του.
ΑπάντησηΔιαγραφήενδιαφερουσα ιστορια και ακομα πιο ενδιαφερον artwork!
Ναι, ναι, ναι ! Είναι πολύ καλός αγαπητή Βάσω. Και τα άλλα 2 που ανέφερα και στη Σεφ μας είναι πολύ ωραίες δουλειές (Tangents, Daily Delirium). Το Streak of chalk και το Tangents τα είχα πετύχει στο φεστιβάλ της βαβέλ πέρυσι (και ασφαλώς τα τσίμπησα). Αλλιώς ... βρίσκονται λίγο δύσκολα στην Ελλάδα.
Διαγραφή