Ο underground αριστοτέχνης του γκροτέσκου
Ο Stéphane Blanquet είναι μία απο τις πλέον εμβληματικές αλλά και εκκεντρικές φιγούρες των καλών (και κακών) τεχνών της Γαλλίας τα τελευταία 30 χρόνια. Γεννημένος το 1973 κοντά στο Παρίσι και ξεκινώντας την πολυδιάστατη καριέρα του στα τέλη της δεκαετίας του '80, ο Blanquet πολύ απλά τα έχει κάνει όλα. Ζωγραφική, εικονογράφηση, installations, αμέτρητες εκθέσεις σε γκαλερί ανά τον κόσμο, animation, κινηματογράφο, θέατρο, γκράφιτι, έκδοση fanzines, σχεδιασμό φιγούρων και κουκλών, καλλιτεχνική διεύθυνση σε διάφορα projects και φυσικά... comics ! Η λίστα των καλλιτεχνικών του projects είναι τεράστια, με τα comics να αποτελούν ένα μικρό μέρος της, κάτι που σε συνδυασμό με τον underground και αντισυμβατικό χαρακτήρα του συντελούν στο να μην είναι ιδιαίτερα γνωστός στους κύκλους της 9ης τέχνης. H εμμονή του με το γκροτέσκο και το "άσχημο" είναι ένας ακόμη λόγος που η ιδιαίτερη δουλειά του δεν είναι για όλους.
Το πιο γνωστό graphic novel του είναι το Toys in the Basement (2005), και αυτό όχι επειδή είναι αναγκαστικά το καλύτερό του, αλλά επειδή είναι συγκριτικά πιο "αθώο" από τα υπόλοιπα 25 του καλλιτέχνη, και το μόνο που έχει εκδοθεί στα αγγλικά. Σε αυτή την ανάρτηση όμως θα ασχοληθούμε αποκλειστικά με τις υπέροχα αποκρουστικές εικονογραφήσεις του, οπότε ... πάμε να δούμε.
Ο ενθουσιασμός του καλλιτέχνη με το μακάβριο και το αποκρουστικό ξεκίνησε σε μικρή ηλικία όπως δηλώνει ο ίδιος, από την cult ταινία τρόμου Creature from the Black Lagoon, με το σκοτεινό εικονογραφικό του ύφος και τα "χαριτωμένα" θέματα που επιλέγει να αποτελούν περίτρανη απόδειξη. Αν και το στυλ του είναι αρκετά ιδιαίτερο και προσωπικό, συχνές είναι οι συγκρίσεις με τον εξαιρετικό Charles Burns του εμβληματικού Black Hole, αλλά και με τον... David Lynch ! Προσωπικά μου θυμίζει πολύ και τον πολυαγαπημένο μου συγγραφέα και εικονογράφο Roland Topor, αλλά και την πολυπλοκότητα και μαυρίλα των συνθέσεων του Hieronymous Bosch, όμως αυτές οι "κριτικές" γνώμες και συγκρίσεις δεν έχουν και μεγάλη σημασία. Σημασία έχει το ίδιο το έργο του καλλιτέχνη και πολύ λιγότερο η "ερμηνεία" του, οπότε πάμε να συνεχίσουμε.
Μία ομορφιά, έτσι ?
Ο Stéphane Blanquet είναι μία απο τις πλέον εμβληματικές αλλά και εκκεντρικές φιγούρες των καλών (και κακών) τεχνών της Γαλλίας τα τελευταία 30 χρόνια. Γεννημένος το 1973 κοντά στο Παρίσι και ξεκινώντας την πολυδιάστατη καριέρα του στα τέλη της δεκαετίας του '80, ο Blanquet πολύ απλά τα έχει κάνει όλα. Ζωγραφική, εικονογράφηση, installations, αμέτρητες εκθέσεις σε γκαλερί ανά τον κόσμο, animation, κινηματογράφο, θέατρο, γκράφιτι, έκδοση fanzines, σχεδιασμό φιγούρων και κουκλών, καλλιτεχνική διεύθυνση σε διάφορα projects και φυσικά... comics ! Η λίστα των καλλιτεχνικών του projects είναι τεράστια, με τα comics να αποτελούν ένα μικρό μέρος της, κάτι που σε συνδυασμό με τον underground και αντισυμβατικό χαρακτήρα του συντελούν στο να μην είναι ιδιαίτερα γνωστός στους κύκλους της 9ης τέχνης. H εμμονή του με το γκροτέσκο και το "άσχημο" είναι ένας ακόμη λόγος που η ιδιαίτερη δουλειά του δεν είναι για όλους.
Το πιο γνωστό graphic novel του είναι το Toys in the Basement (2005), και αυτό όχι επειδή είναι αναγκαστικά το καλύτερό του, αλλά επειδή είναι συγκριτικά πιο "αθώο" από τα υπόλοιπα 25 του καλλιτέχνη, και το μόνο που έχει εκδοθεί στα αγγλικά. Σε αυτή την ανάρτηση όμως θα ασχοληθούμε αποκλειστικά με τις υπέροχα αποκρουστικές εικονογραφήσεις του, οπότε ... πάμε να δούμε.
Ο ενθουσιασμός του καλλιτέχνη με το μακάβριο και το αποκρουστικό ξεκίνησε σε μικρή ηλικία όπως δηλώνει ο ίδιος, από την cult ταινία τρόμου Creature from the Black Lagoon, με το σκοτεινό εικονογραφικό του ύφος και τα "χαριτωμένα" θέματα που επιλέγει να αποτελούν περίτρανη απόδειξη. Αν και το στυλ του είναι αρκετά ιδιαίτερο και προσωπικό, συχνές είναι οι συγκρίσεις με τον εξαιρετικό Charles Burns του εμβληματικού Black Hole, αλλά και με τον... David Lynch ! Προσωπικά μου θυμίζει πολύ και τον πολυαγαπημένο μου συγγραφέα και εικονογράφο Roland Topor, αλλά και την πολυπλοκότητα και μαυρίλα των συνθέσεων του Hieronymous Bosch, όμως αυτές οι "κριτικές" γνώμες και συγκρίσεις δεν έχουν και μεγάλη σημασία. Σημασία έχει το ίδιο το έργο του καλλιτέχνη και πολύ λιγότερο η "ερμηνεία" του, οπότε πάμε να συνεχίσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου