The journey of Shuna

Ένα μαγικό ταξίδι από τον τελευταίο αληθινό μάγο της εποχής μας

Ο σπουδαίος ιάπωνας δημιουργός Hayao Miyazaki είναι γνωστός στους περισσότερους από τις καταπληκτικές ταινίες animation που έχει σκηνοθετήσει, π.χ τις Spirited Away (2001), Princess Mononoke (1997), και πολλές άλλες. Πιο παλιά όμως, πρίν καταπιαστεί με τη σκηνοθεσία, πρίν ακόμη ιδρύσει το περίφημο Studio Ghibli, ο Miyazaki έφτιαχνε manga, με λαμπρότερο παράδειγμα την αριστουργηματική σειρά Nausicaä of the Valley of the Wind (1982).

Το The journey of Shuna (Shuna no Tabi) είναι ένα σχετικά άγνωστο, αλλά παρ'όλα αυτά υπέροχο graphic novel εκείνης της περιόδου, που θεωρείται (λανθασμένα) το "προσχέδιο" της Nausicaä.

Κυκλοφόρησε το 1983 από την Animage σε μέγεθος bunko (A6 - 10.5 × 14.8cm), δηλαδή ένα φορμά μικρότερο από το γνωστό tankōbon (A5 - 14.8 × 21.0 cm) που χρησιμοποιούν τα περισσότερα manga.

Υπόθεση (περιέχει spoilers)

Κύριος ήρωας της ιστορίας μας είναι ο Shuna, ο νεαρός πρίγκιπας ενός γηρασμένου και φτωχικού λαού που κατοικεί σε μία μικρή κοιλάδα. Μία μέρα, ένας ταξιδιώτης καταφθάνει εξουθενωμένος στο χωριό, έχοντας στα χέρια του μερικούς χρυσούς σπόρους σιταριού, οι οποίοι όμως είναι νεκροί. Ο γέρος οδοιπόρος αποκαλύπτει στους κατοίκους την προέλευση των σπόρων, και μιλάει για τους "θεόμορφους", τους φοβερούς γίγαντες που καλλιεργούν λιβάδια με πλούσια σιτηρά στη μακρινή χώρα τους στη δύση. Με την πείνα και την υπογεννητικότητα να αποτελούν τεράστια εμπόδια για την επιβίωση της φυλής του, ο γενναίος πρίγκιπας αποφασίζει να κάνει το επικίνδυνο ταξίδι προς τα δυτικά, για να βρεί τους σπόρους που θα σώσουν τους κατοίκους της κοιλάδας. Καβαλάει το πιστό του ελάφι (κάτι τέτοιο τέλος πάντων) Yakkul και ξεκινάει χωρίς δισταγμό.

Μετά από αρκετές περιπέτειες, θα φτάσει σε μία φρουρούμενη πόλη, όπου θα σώσει την όμορφη Thea και τη μικρή αδερφή της από τους σκλαβέμπορους που τις είχαν αιχμαλωτίσει. Ο Shuna θα δώσει τον Yakkul στις δύο αδερφές, και θα συνεχίσει το ταξίδι του προς τη δύση, προς τα εκεί που δείχνει το φεγγάρι, έχοντας στη μνήμη του την υπόσχεση της Thea οτι θα τον περιμένει. Τελικά θα φτάσει στη χώρα των "θεόμορφων", όπου θα γίνει μάρτυρας της αποτρόπαιας διαδικασίας καλλιέργειας του σιταριού. Θα καταφέρει να κλέψει μερικούς χρυσούς σπόρους, αλλά θα ανακαλυφθεί από τους γίγαντες και θα χρειαστεί να διαφύγει για να σώσει τη ζωή του. Εν τω μεταξύ, η Thea και η αδερφή της βρίσκονται ασφαλείς σε ένα μακρινό χωριό. Μετά από καιρό, στο χωριό εμφανίζεται ο Shuna κουβαλώντας ακόμα τους σπόρους, αλλά έχοντας χάσει τη μνήμη και τη δύναμή του λόγω της κατάρας που έριξαν πάνω του οι "θεόμορφοι". Με τη στοργική φροντίδα της Thea όμως, σιγά-σιγά θα ανακτήσει τις δυνάμεις του και θα ξεκινήσει μία καινούρια ζωή μαζί της.

Το The journey of Shuna είναι μία πολύ όμορφη ιστορία του μεγάλου παραμυθά Hayao Miyazaki, η οποία εξυμνεί τις υψηλές αξίες που παραδοσιακά απασχολούν τον εξαιρετικό αυτό δημιουργό - το θάρρος, την αυταπάρνηση και την ελπίδα. Με υπέροχη εικονογράφηση από νερομπογιές και έμπνευση από έναν αρχαίο μύθο του Θιβέτ ("Ο πρίγκιπας που έγινε σκύλος"), το ταξίδι του Shuna παρουσιάζει ομοιότητες με αρκετές δουλειές του Miyazaki, όπως π.χ τον πεινασμένο λαό, το ταξίδι προς τη δύση αλλά και το ελάφι Yakkul, που θυμίζουν ιδιαίτερα την εκπληκτική ταινία Princess Mononoke.

Ο χαρακτήρας του Shuna προσομοιάζει επίσης αρκετά με τον πρίγκιπα Ashitaka της ίδιας ταινίας, αλλά και με την πριγκίπισσα Nausicaä του ομώνυμου αριστουργήματος, κάτι που ώθησε πολλούς να χαρακτηρίσουν το The journey of Shuna ως προσχέδιο της Nausicaä. Όμως, νομίζω οτι δεν είναι ακριβές αν πούμε οτι η προσωπικότητα του ήρωά μας όμως, όπως και της πριγκίπισσας της κοιλάδας των ανέμων αλλά και πολλών άλλων "Μιγιαζακικών" ηρώων δανείζονται στοιχεία μεταξύ τους. Τα κοινά τους στοιχεία προέρχονται κατ'ευθείαν από την προσωπικότητα του δημιουργού τους, κάτι που έχει δηλώσει και ο ίδιος, και που σε τελική ανάλυση είναι απολύτως φυσικό.

 Όπως και να έχει η υπόθεση πάντως, η ιστορία του Shuna αποτελεί μία πολύ όμορφη και συμβολική παραβολή για την αξία των αγαθών της φύσης που λανθασμένα υποτιμούμε και θεωρούμε ως δεδομένα. Ένα υπέροχο παραμύθι με "βαριά" σφραγίδα ποιότητας, που μας διδάσκει πως οφείλουμε πάντα να μαχόμαστε για τις σημαντικές αξίες της ζωής.

Links

The journey of Shuna @ Halcyon Realms
The journey of Shuna @ wikipedia
The journey of Shuna @ Nausikaa.net
Read The journey of Shuna online

Santa the Barbarian

Be good for goodness sake, αλλιώς ... σας τσεκούρωσα !

Πέρυσι τέτοια εποχή σας παρουσίασα με περισσό καμάρι τον σατανικό δίδυμο αδερφό του Αη-Βασίλη, Satan Claus. Φέτος λοιπόν, συνεχίζοντας την ανεύρεση μελών της οικογένειας Claus ως άλλη Νικολούλη, ήρθε η σειρά του μακρινού, άξεστου ξαδέρφου του καλοκάγαθου γεράκου που μοιράζει δώρα στα παιδιά, του Santa the Barbarian ! Πρίν τον γνωρίσουμε όμως, πρέπει να γνωρίσουμε κάποιον άλλο...

Ο Rob Liefeld έχει γραφτεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία των comics ως... ο χειρότερος σχεδιαστής που έχει περάσει ποτέ από τη mainstream αμερικάνικη βιομηχανία ! Εργάστηκε στη Marvel τη δεκαετία του 1990, και η ανικανότητά του να σχεδιάσει σωστά μια γυναικεία μέση, ένα πόδι, και γενικότερα κάποιο - οποιοδήποτε - τμήμα της ανθρώπινης ανατομίας έχει μείνει παροιμιώδης (Για να διαπιστώσετε του λόγου το αληθές κοιτάξτε εδώ, ή εδώ, ή εδώ).

Αλλά ο βαρύτιμος τίτλος που του έχει αποδοθεί, εκτός του ότι δεν είναι τυχαίος, δεν αφορά μόνο τις ικανότητές του στη ζωγραφική, αλλά επίσης το γούστο του, τις επιλογές του και γενικά τις ιδέες του.

Ήταν 1993 θυμάμαι (ψέμματα, ήμουν πολύ μικρός) όταν το περιοδικό Wizard πρότεινε στο Rob να σχεδιάσει μία κάρτα χρωμίου με κάποιον ήρωά του, για να προσφέρεται ως δώρο στους αναγνώστες του. Ο φοβερός και τρομερός σχεδιαστής μας έκατσε, σκέφτηκε, έστιψε το μυαλό του, ίδρωσε κάθε ίντσα του σώματος και του πνεύματός του αλλά τελικά κατέβασε την εξαιρετικής καλλιτεχνικής έμπνευσης ιδέα του Santa the Barbarian !

Η κάρτα είχε ασφαλώς τεράστια επιτυχία (φαντάζομαι το γέλιο που θα έριξαν όσοι την πρωτοείδαν μαζί με το περιοδικό), και έτσι το πολυμήχανο μυαλό του εμπνευσμένου δημιουργού σκαρφίστηκε να κυκλοφορήσει ένα one-shot τεύχος με τις συγκλονιστικές περιπέτειες του βάρβαρου ξάδερφου του Αη-Βασίλη. Το τεύχος κυκλοφόρησε τελικά το 1996, και είχε δύο 8-σέλιδες ιστορίες "γαρνιρισμένες" με 12 σελίδες διαφημίσεων (τί σημαίνει αρπαχτή ? Δεν καταλαβαίνω). Στην πρώτη ιστορία, ο Santa τσαντίζεται που η λίστα με τα παιδάκια είναι πολύ μεγάλη, οπότε αποφασίζει να ξεπαστρέψει μερικά με το τσεκούρι του, και στη δεύτερη πλακώνει στο ξύλο τα ξωτικά του επειδή έκαναν απεργία. Και πνεύμα των ημερών λοιπόν, και κοινωνικό σχόλιο.

Ακολουθεί η πρωτότυπη κάρτα του 1993, μία οικογενειακή κάρτα του Liefeld του 1999 πάλι με τον Santa the Barbarian (πρέπει να ένιωθε πολύ υπερήφανος για τη δημιουργία του), καθώς και διάφορες απεικονίσεις του ήρωα από άλλους εικονογράφους (Ναι, γι'αυτό είναι πιο καλές).

Άντε λοιπόν, καλό γέλιο και καλές γιορτές σε όλους ! ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ !!!

Codex Seraphinianus

Το πιο παράξενο βιβλίο του κόσμου (?)

Δεν είναι comics !
Δεν είναι artbook (συλλογή εικονογραφήσεων).
Δεν είναι εγχειρίδιο.
Δεν είναι εγκυκλοπαίδεια.

Και τότε τί είναι ?

Είναι το Codex Seraphinianus, και είναι λίγο από όλα τα παραπάνω, και τίποτα από αυτά.

Mπερδευτήκατε ? Αν ναι, καλά πάμε !

To Codex Seraphinianus του εκκεντρικού ιταλού αρχιτέκτονα και γραφίστα Luigi Serafini είναι ένα εξαιρετικά σπάνιο, συλλεκτικό (και ακριβό) βιβλίο 370 σελίδων, που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1981 σε 2 τόμους από τις εκδόσεις Franco Maria Ricci του Μιλάνου, με αρκετές άλλες εκδόσεις να ακολουθούν.

Το τί περιέχει τώρα αυτό το βιβλίο είναι λίγο δύσκολο να περιγραφεί, αλλά θα κάνω μία προσπάθεια. Περιέχει λοιπόν πολυάριθμες εικονογραφήσεις αλλόκοτων φυτών, ζώων, ανθρωπόμορφων πλασμάτων, οχημάτων, κτιρίων, επιστημονικών πειραμάτων και διαφόρων εκφάνσεων της ανθρώπινης ζωής. Οι εικόνες συνοδεύονται απο "επεξηγηματικά" σχόλια σε μία άγνωστη γλώσσα επινοήσεως του καλλιτέχνη, η οποία ακόμη δεν έχει αποκρυπτογραφηθεί (!!!). Ξέρω, σας φώτισα τώρα ! Η γενικότερη αίσθηση που σου αφήνει το βιβλίο είναι οτι αποτελεί μία εγκυκλοπαίδεια, όχι ενός άλλου κόσμου όπως το περιγράφουν οι περισσότεροι, αλλά μίας παράλληλης πραγματικότητας του δικού μας κόσμου. Είναι μία παιχνιδιάρικη ματιά στον κόσμο μας, υπό το πρίσμα του σουρρεαλισμού, του ντανταϊσμού, της δουλειάς του Hieronymus Bosch και του Roland Topor, αλλά και των παραισθησιογόνων τύπου LSD (το τελευταίο είναι προσωπική μου άποψη, αλλά αν δείτε τις παρακάτω εικόνες νομίζω οτι θα σας δημιουργηθεί η ίδια εντύπωση).

Ο τίτλος του βιβλίου σημαίνει "Το βιβλίο του Serafini", αλλά αν προσέξετε δεν είναι γραμμένο με f, όπως στο επώνυμο του καλλιτέχνη, αλλά με ph. Και αυτό επειδή Seraphini στα ιταλικά είναι ο πληθυντικός των Seraph, δηλαδή των Σεραφείμ, των αγγελικών μυθικών πλασμάτων (όπως π.χ τα Χερουβείμ). Οπότε λογοπαικτικά σημαίνει επίσης "Το βιβλίο των Σεραφείμ". Μήπως ο έξυπνος δημιουργός θέλει να υπονοήσει οτι η έμπνευση του ήρθε από τον άλλο, το μεγάλο δημιουργό ?

To Codex Seraphinianus ίσως να μην αποτελεί το πιό παράξενο βιβλίο του κόσμου, αφού υπάρχει και το περίφημο, επίσης μη αποκρυπτογραφημένο Voynich manuscript του 15ου αιώνα, από το οποίο θεωρείται οτι εμπνεύστηκε ο Serafini, αλλά είναι το πιό υπέροχα αινιγματικό, το πιό όμορφα σουρρεαλιστικό και το πιό μυστηριωδώς θεότρελο ! Δείτε τις εικόνες και θα καταλάβετε (όχι τί είχε στο μυαλό του ο καλλιτέχνης, αλλά τί εννοώ)

Οι άπειροι "μελετητές" του βιβλίου ανά τον κόσμο και ανά τα χρόνια το έχουν χωρίσει σε 2 γενικά μέρη, και 11 κεφάλαια. Το "άπειροι" το εννοώ και με την έννοια του αριθμού, αλλά και της πείρας, και φυσικά το "μελετητές" το λέω ειρωνικά, επειδή νομίζω οτι ένα έργο τόσο ιδιαίτερο και τόσο ευφυές δε χωράει σε καλούπια και κατηγοριοποιήσεις. Πρέπει να το δεχτείς για αυτό που είναι, και όχι να προσπαθείς να το αναλύσεις. Εξ'άλλου, αφού κανείς δε μπορεί να καταλάβει τί λέει ο πίνακας των περιεχομένων, πώς βρήκαν και τα κεφάλαια ? Τέλος πάντων, το πρώτο μέρος θεωρείται οτι περιγράφει το περιβάλλον, δηλαδή τη χλωρίδα, την πανίδα και τους φυσικούς νόμους του αλλόκοτου κόσμου που δημιούργησε ο Serafini από την εκπληκτική φαντασία του. Το δεύτερο μέρος ασχολείται με διάφορες εκφάνσεις της ανθρώπινης ζωής και δραστηριότητας, δηλαδή με ένδυση, γραφή, αρχιτεκτονική, μαγειρική, ιστορία, θρησκεία, διάφορες επιστήμες, κ.α. Τα κεφάλαια που έχουν διαχωρίσει οι "μελετητές" είναι τα ακόλουθα :

1. Φυτολογία - διάφορα παράξενα λουλούδια και δέντρα.

2. Ζωολογία - παραλλαγές γνωστών ειδών του ζωικού βασιλείου

3. Το βασίλειο κάποιων αλλόκοτων δίποδων πλασμάτων.

4. Πειράματα Φυσικής και Χημείας.

5. Οχήματα και μηχανές όλων των ειδών.

6. Ανθρώπινη δραστηριότητα - βιολογία, σεξουαλικότητα, κ.α.

7. Ιστορία, θρησκεία, έθιμα και παραδόσεις.

8. Η προέλευση της γλώσσας του βιβλίου

9. Φαγητά, τρόποι μαγειρέματος και κατανάλωσης, και ένδυση.

10. Επιτραπέζια παιχνίδια και αθλήματα.

11. Αρχιτεκτονική.

Eγκυκλοπαίδεια ενός άλλου κόσμου, ανοησία με νόημα, φάρσα, καπρίτσιο ενός εκκεντρικού καλλιτέχνη, είναι μόνο μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που έχω διαβάσει για το Codex Seraphinianus, και συμφωνώ με τους περισσότερους. Το βιβλίο έχει τραβήξει την προσοχή και αιχμαλωτίσει το μυαλό πάρα πολλών ανθρώπων παγκοσμίως, δημιουργώντας ένα ολόκληρο κίνημα "μελετητών". Καλλιτέχνες έχουν μελετήσει τις εικονογραφήσεις του, φιλόσοφοι έχουν αναζητήσει το νόημά του, ακαδημαϊκοί έχουν προσπαθήσει να το κατατάξουν σε κάποιο λογοτεχνικό είδος, κρυπτογράφοι και γλωσσολόγοι έχουν προσπαθήσει να σπάσουν τον κώδικά του, αλλά χωρίς επιτυχία. Το μόνο που έχουν κατορθώσει είναι να κατανοήσουν τα σύμβολα για τους αριθμούς.

Η προσωπική μου γνώμη είναι οτι αποτελεί μία καλόγουστη φάρσα, χωρίς να εννοώ οτι έχει σκοπό να κοροϊδέψει κάποιον. Εννοώ οτι οι εικονογραφήσεις δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο νόημα, και το κείμενο δεν σημαίνει τίποτα, ούτε φυσικά επεξηγεί τις εικόνες. Είναι απλά ένα πανέξυπνο και υπέροχα εκτελεσμένο καλλιτεχνικό πείραμα, μία αποτύπωση της μοναδικής φαντασίας και ικανότητας του δημιουργού του. Κοιτάξτε π.χ την παρακάτω εικόνα όπου ένας άνθρωπος στέκεται δίπλα σε μία μαρμάρινη στήλη που μοιάζει με τη Rosetta stone. Στη στήλη είναι γραμμένα κάποια σύμβολα που μοιάζουν με ιερογλυφικά, και από κάτω (υποθέτω οτι) υπάρχει η μετάφραση των συμβόλων στη γλώσσα του Serafini. Τα συμπεράσματα δικά σας. Και σε τελική ανάλυση, κι αν κάνω λάθος, τί σημασία έχει ? Νομίζω οτι αν προσπαθήσεις να συλλάβεις το νόημα αντίστοιχων έργων, το έχεις ήδη χάσει το νόημα. Εξ'άλλου, και μόνο για να περιγράψεις ένα έργο εξαιρετικής φαντασίας και ευφυέστατης καλλιτεχνικής σύλληψης όπως το Codex Seraphinianus, χρειάζεται να βάλεις και τη δική σου φαντασία να δουλέψει. Και αυτό μου αρκεί - το οτι εξάπτει τη φαντασία μου.

Δημιουργημένο τη χρονική περίοδο 1976-78, το Codex Seraphinianus παραμένει ακόμα και σήμερα ένα υπέροχο αίνιγμα. Ο Serafini δεν έχει απαντήσει ποτέ σε ερωτήσεις για τo νόημα του βιβλίου, και γιατί να το κάνει άλλωστε ? Ας αφήσουμε και κανένα μυστήριο άλυτο, δε χρειάζεται να τα καταλάβουμε όλα. Όταν καταλαβαίνεις κάτι, παύει να έχει και ενδιαφέρον. Τί θα γίνει δηλαδή αν μάθουμε τί κρύβει η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού ? Απλά θα χαθεί λίγη μαγεία ακόμα από τη ζωή μας.

... Κι αν δε χορτάσατε, πάρτε μία ακόμα δόση από την υπέροχη, σουρρεαλιστική τρέλα του Luigi Serafini.

Links

"Read" Codex Seraphinianus @ issuu

Codex Seraphinianus @ wikipedia
Codex Seraphinianus @ Abe Books
Codex Seraphinianus @ Archimedes' laboratory
Codex Seraphinianus @ The Believer
Codex Seraphinianus @ fantastic metropolis

Codex Seraphinianus alphabet
Codex Seraphinianus site