Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

Dororo

Ένα ταξίδι προς την ολοκλήρωση



Το Dororo του θεού των manga Osamu Tezuka (1928-1989) είναι η ιστορία του περιπετειώδους, στρωμένου με μάχες και απόκοσμα τέρατα ταξιδιού ενός νεαρού άντρα και ενός παιδιού προς τη σωματική και ψυχική τους ολοκλήρωση. Dororo είναι παράφραση παιδικών φίλων του Tezuka της λέξης dorobou, που στα ιαπωνικά σημαίνει κλέφτης, και έτσι ο μεγάλος mangaka χρησιμοποίησε αυτή την όμορφη παιδική ανάμνηση ως τίτλο.

Δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στο περιοδικό Weekly Shōnen Sunday την περίοδο 1967-1968, όντας μία από τις πρώτες "μη παιδικές" ή "ενήλικες" δουλειές του θρυλικού ιάπωνα δημιουργού, ο οποίος μέχρι τότε ήταν περισσότερο γνωστός για τις περιπετειώδεις του σειρές που απευθύνονταν κυρίως σε νεαρές ηλικίες, όπως το Astro Boy και το Princess Knight. Με την ολοκλήρωση των συνεχειών, κυκλοφόρησε στην Ιαπωνία συλλεγμένο σε 4 τόμους (tankobon). Μόλις το 2008 (!), μεταφράστηκε και στα αγγλικά, σε μία 3-τομη έκδοση της εταιρείας Vertical, που ακολουθήθηκε από μία omnibus (συγκεντρωτική), κτηνώδη έκδοση 844 σελίδων το 2012. Η ιστορία μεταφέρθηκε και στη μικρή οθόνη, σε 26 anime επεισόδια που προβλήθηκαν στην ιαπωνική τηλέοραση το 1969 με μεγάλη επιτυχία. Το 2007 μεταφέρθηκε και στη μεγάλη οθόνη σε ταινία live action (δηλαδή όχι animation, αλλά με ηθοποιούς), όμως δε θέλω να το συζητήσω περισσότερο...

Ο Dororo λοιπόν είναι ένα μικρό ορφανό αγόρι που συναντάει τον Hyakkimaru (μεταφράζεται ως "Μικρό Τέρας"), έναν περιπλανώμενο νεαρό άντρα με άριστες πολεμικές ικανότητες, και οι δυο τους συγκροτούν ένα αταίριαστο δίδυμο που μπλέκει συνέχεια σε επικίνδυνες περιπέτειες.




Η ΥΠΟΘΕΣΗ
(περιέχει spoilers)

Ο Dororo και ο Hyakkimaru πέρασαν και οι δύο πολύ άσχημη παιδική ηλικία (ο Dororo ακόμη την περνάει), αν και με αρκετά διαφορετικό τρόπο. Ο πατέρας του μικρού κλέφτη ήταν ένας διαβόητος λήσταρχος, και έτσι η οικογένεια βρισκόταν διαρκώς κυνηγημένη, ζώντας από το πενιχρό εισόδημα που κέρδιζε ζητιανεύοντας. Όταν η κεφαλή της οικογένειας θα σκοτωθεί τελικά από τις αρχές, η ζωή του Dororo και της μητέρας του θα γίνει ακόμα πιο δύσκολη, μέχρι τη στιγμή που και εκείνη θα υποκύψει στις κακουχίες, και θα αφήσει το μικρό παιδί ολομόναχο. Και αν αυτή η ιστορία ακούγεται ζόρικη, η αντίστοιχη του Hyakkimaru είναι απλά σπαρακτική.

Γιος ενός πλούσιου και άπληστου άρχοντα, ο νεογέννητος Hyakkimaru προσφέρεται ως θυσία σε 48 δαίμονες, με αντάλλαγμα την οικονομική και στρατιωτική κυριαρχία του πατέρα του στην ευρύτερη περιοχή. Κάθε δαίμονας παίρνει από ένα όργανο του βρέφους, το οποίο έπειτα αφήνεται να πεθάνει. Χωρίς χέρια, πόδια, μάτια, μύτη και αρκετά εσωτερικά όργανα, το παιδί κατά θαυματουργό τρόπο θα επιζήσει, και θα ανακαλυφθεί από έναν ερημίτη γιατρό. Ο γιατρός θα πραγματοποιήσει πλήθος χειρουργικών επεμβάσεων πάνω του, προσθέτοντάς του τεχνητά μέλη, έτσι ώστε να μπορεί να ζήσει σαν κανονικός άνθρωπος. Και μάλιστα, μέσα στα τεχνητά μέλη κρύβει ένα μικρό οπλοστάσιο, έτσι ώστε ο προστατευόμενός του να μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του.

Λόγω της "σχέσης" του όμως με τις δαιμονικές δυνάμεις, ο Hyakkimaru προσελκύει κάθε λογής πνεύματα και στοιχειά, προκαλώντας άθελά του προβλήματα στο σωτήρα του. Έτσι, αποφασίζει να φύγει. Κάποια στιγμή, μία απόκοσμη φωνή θα του αποκαλύψει οτι ο μόνος τρόπος να ξανακερδίσει τα χαμένα μέλη του σώματός του είναι να σκοτώσει τους 48 δαίμονες που τα έχουν. Θα βάλει λοιπόν σκοπό της ζωής του να βρεί και να σκοτώσει όλους τους δαίμονες, και να ξαναγίνει ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος.

Ο Dororo και ο Hyakkimaru λοιπόν περιπλανιώνται από τόπο σε τόπο, με τον δεύτερο να αναζητά τους δαίμονες που θα του δώσουν πίσω ό,τι του στέρησαν, και τον πρώτο να ψάχνει μια καλή ευκαιρία να κλέψει το σπαθί που κρύβει ο φίλος του μέσα στο τεχνητό χέρι του. ...




Η αναζήτηση και αναμέτρηση με τον κάθε δαίμονα είναι σαν αυτοτελές επεισόδιο της σειράς, που ξεκινάει με την άφιξη των δύο ηρώων στο μέρος που λυμαίνεται το τέρας, συνεχίζεται με την αποκάλυψή του (καθώς συνηθίζουν να κρύβονται πίσω από ανθρώπινες μορφές) και, μετά από μία ... τερατώδη μάχη, τελειώνει με την ανάκτηση ενός από τα χαμένα μέλη του σώματος του Hyakkimaru. Η γενική υπόθεση εξελίσσεται με αργούς ρυθμούς, χωρίς όμως να λείπουν οι ανατροπές, μερικές από τις οποίες μάλιστα είναι πολύ... ανατρεπτικές. Το εικονογραφικό στύλ είναι στο παραδοσιακό, καρτουνίστικο ύφος του μεγάλου δημιουργού το οποίο, ενώ φαντάζει απλοϊκό, είναι άκρως αποτελεσματικό και εξυπηρετεί τέλεια την ιστορία.

Τα τέρατα είναι σχεδιασμένα πολύ όμορφα και με μεγάλη ποικιλία, με έμπνευση που πηγάζει κατ'ευθείαν από τους μύθους της Άπω Ανατολής. Ο Shigeru Mizuki, ο δεύτερος πιο γνωστός mangaka της εποχής μετά τον Tezuka, μέσα από την εξαιρετική σειρά του KITARO (1959) έκανε ξανά δημοφιλή τα yōkai, τα μυθικά τερατόμορφα πνεύματα και στοιχειά της ιαπωνικής παράδοσης που εμφανίζονται και στο Dororo. Μάλιστα, ο Tezuka κάνει μία χιουμοριστική αναφορά στον εκλεκτό συνάδελφό του, ανάμεσα στις διάσπαρτες έξυπνες ατάκες που υποδηλώνουν οτι οι ήρωές του έχουν συνείδηση πως βρίσκονται μέσα σε manga, και οτι κάποιος τους ζωγραφίζει.

Συνολικά, το Dororo ίσως να μην είναι ένα από τα μεγάλα αριστουργήματα του τεράστιου δημιουργού του, είναι όμως μία πολύ διασκεδαστική σειρά που διαβάζεται με αμείωτο ενδιαφέρον. Το ταξίδι των δύο ηρώων προς τη σωματική τους ολοκλήρωση συμβολίζει το εσωτερικό ταξίδι όλων των ανθρώπων προς την πνευματική και ψυχική τους ολοκλήρωση, αφού, όπως αναφέρεται και σαν υπότιτλος στο όμορφο εξώφυλλο, "Κανένας δε γεννιέται ολοκληρωμένος".



Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014

Uzumaki

Σπειροειδής τρόμος !

Το Uzumaki είναι η πιο γνωστή και καταξιωμένη δουλειά του Junji Ito, του πολύ καλού ιάπωνα δημιουργού που παρέλαβε τη σκυτάλη και συνεχίζει το έργο παλαιότερων δασκάλων των manga τρόμου όπως οι Kazuo Umezu και Hideshi Hino.

Το Uzumaki (Σπείρα - όχι κακοποιών, το σπειροειδές μοτίβο) ξεκίνησε να εκδίδεται το 1997 σε συνέχειες στο περιοδικό Big Comic Spirits της εταιρείας Shogakukan, και γνώρισε τεράστια επιτυχία, καθιερώνοντας τον Ito ως το σύγχρονο μάστορα του τρόμου στην Ιαπωνία. Το 2001, με την 3-τομη αγγλική έκδοση της Viz Media, η επιτυχία έγινε παγκόσμια, οδηγώντας στην έκδοση στα αγγλικά και προηγούμενων αξιόλογων δουλειών του ταλαντούχου mangaka, όπως το καταπληκτικό Tomie.

Το 2000, το manga μεταφέρθηκε και στη μεγάλη οθόνη σε μία live action ταινία (δηλαδή όχι animation, με ηθοποιούς), με τα συνήθη απογοητευτικά αποτελέσματα. Πρίν με πιάσουν τα διαόλια μου με το συγκεκριμένο θέμα και αρχίσω να ρίχνω (όχι χριστοπαναγίες, επειδή δεν τις έχουν εκεί) σιντο-βουδίες, πάμε παρακάτω.




Πρωταγωνίστρια και αφηγήτρια της ιστορίας μας είναι η Kirie Goshima, μια νεαρή κοπέλα που ζεί στη μικρή παραλιακή πόλη Kurôzu-cho μαζί με τον φίλο της Shuichi. Οι δυο τους γίνονται μάρτυρες μυστήριων, ανατριχιαστικών γεγονότων που περιστρέφονται γύρω από το γεωμετρικό μοτίβο της σπείρας. Οι σπείρες εμφανίζονται ξαφνικά και ανεξήγητα παντού μέσα στην πόλη - σαν δίνες στο νερό, σα σχηματισμοί στον καπνό των καμινάδων, στα μαλλιά των κοριτσιών, ακόμη και στα εσωτερικά όργανα του ανθρωπίνου σώματος.

Ένας-ένας οι κάτοικοι της πόλης παθαίνουν μία παθολογική μανία με τις σπείρες - τις συλλέγουν, τις ζωγραφίζουν παντού και τις λατρεύουν - και όσο η πόλη βυθίζεται βαθύτερα στον παραλογισμό, προσπαθούν ολοένα να μοιάσουν στις σπείρες και να γίνουν ένα με αυτές. Το αποτέλεσμα είναι να βρίσκουν το θάνατο με φρικτούς τρόπους, ανήμποροι να αντιδράσουν και σαν υπνωτισμένοι από μία παράξενη δύναμη. Ο Shuichi, ο πατέρας του οποίου υπήρξε το πρώτο θύμα αυτής της παράνοιας, πιστεύει οτι το Kurôzu-cho είναι στοιχειωμένο από το πνεύμα του Uzumaki και, όσο η ιστορία μας ξετυλίγεται, αποδεικνύεται όλο και πιο σωστός.

Γιατί οι κάτοικοι θυμίζουν όλο και λιγότερο ανθρώπινα όντα ? Και ποιό μυστικό κρύβεται στα βάθη της λίμνης Dragonfly στο κέντρο της πόλης ?






Το Uzumaki είναι στην ουσία μία συρραφή πολλών μικρών, αυτοτελών ιστοριών, με κοινό παρονομαστή τους δύο βασικούς πρωταγωνιστές, και φυσικά τις σπείρες. Κάθε κεφάλαιο προχωράει με αργούς ρυθμούς τη γενική ιστορία, με εξαίρεση το πρώτο, το οποίο μας εισάγει στην παράξενη υπόθεση του Kurôzu-cho και φυσικά το τελευταίο, όπου οδηγούμαστε σε ένα ευφάνταστο και εντελώς απροσδόκητο φινάλε. Στα ενδιάμεσα κεφάλαια γινόμαστε μάρτυρες των πολύ διαφορετικών, και πολύ αποτρόπαιων τρόπων με τους οποίους η κατάρα της σπείρας επηρρεάζει, και τελικά καταστρέφει τις ζωές των φτωχών, μεροκαματιάρηδων κατοίκων (όπου φτωχός κι η μοίρα του).

Το σενάριο είναι πολύ ενδιαφέρον, και αρκετά μακριά από τη συνηθισμένη θεματολογία των ιστοριών τρόμου, δίνοντας την ευκαιρία στον πολύ ταλαντούχο δημιουργό να εξερευνήσει καινούρια μονοπάτια για τις ιστορίες του, τα οποία φυσικά οδηγούν στον ίδιο προορισμό - τη φρίκη ! Το σχεδιαστικό στύλ του καλλιτέχνη είχε εξελιχθεί σε αξιοθαύμαστο βαθμό από τις πρώιμες δουλειές του, κάνοντας το Uzumaki ένα από τα αισθητικά αρτιότερα έργα του. Η σπείρα αποδεικνύεται εξαιρετικό εικονοποιητικό στοιχείο, και εξυψώνεται στα ικανά χέρια του Ito σε πολύ υψηλά επίπεδα αποτρόπαιας μεγαλοπρέπειας !

Συνολικά, τί να πούμε ? Πολύ απλά, ένα από τα καλύτερα comics τρόμου της προηγούμενης δεκαετίας. Ανακαλύψτε το, και θα ... στριφογυρίζετε στον ύπνο σας !





Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2014

Louvre museum comics

Το διασημότερο μουσείο του κόσμου αγκαλιάζει τα comics



Το Λούβρο είναι ένα από τα μεγαλύτερα, παλαιότερα και πλέον επιφανή μουσεία του κόσμου. Φιλοξενώντας πάνω από 35.000 εκθέματα από την προϊστορία μέχρι τις μέρες μας και δεχόμενο κοντά στους 10.000.000 τουρίστες κάθε χρόνο, είναι το μουσείο με τις περισσότερες επισκέψεις παγκοσμίως. Εκτός από τα πασίγνωστα αριστουργήματα της τεράστιας συλλογής του, όπως τη Mona Lisa και τη Νίκη της Σαμοθράκης, το Λούβρο φιλοξενεί μία τεράστια ποικιλία (κλεμμένων) θησαυρών της παγκόσμιας τέχνης.

Ποιάς τέχνης όμως ? Κυρίως των "παραδοσιακών" μορφών τέχνης, όπως η ζωγραφική και η γλυπτική. Αυτό ασφαλώς συμβαίνει επειδή κάποιες τέχνες όπως η μουσική ή ο χορός δεν έχουν κάποιο "χειροπιαστό" αποτέλεσμα / αντικείμενο που θα μπορούσε να εκτεθεί στο χώρο ενός μουσείου. Υπάρχει όμως μία άλλη τέχνη, η οποία μόλις τα τελευταία χρόνια θεωρείται ως τέτοια, τα έργα της οποίας θα μπορούσαν να εκτεθούν - φυσικά μιλάω για τα comics. Τα comics όμως, που πλέον έχουν αναγνωριστεί ως η 9η τέχνη, δεν τύχαιναν της εκτίμησης των οπαδών και κριτικών των "κλασσικών" τεχνών, και αντιμετωπίζονταν πάντα με περιφρόνηση ως ένα μέσο φτηνής και ταπεινής διασκέδασης.

Αργά αλλά σταθερά όμως, από το μέσο του 20ου αιώνα και μετά, τα comics άρχισαν να αποκτούν εκτίμηση και καταξίωση στους κύκλους των παραδοσιακών τεχνών, κυρίως μέσα από το έργο πρωτοπόρων και ποιοτικών δημιουργών όπως οι Art Spiegelman, Will Eisner και Moebius. Κάπως έτσι λοιπόν φτάσαμε στο ευτυχές γεγονός του 2004, όταν το Λούβρο παρήγγειλε στην παριζιάνικη εκδοτική εταιρεία Futuropolis μία σειρά graphic novels που να εμπεριέχουν το μουσείο και τα αριστουργήματά του, με σκοπό φυσικά τη διαφήμισή τους. Η εκδοτική απευθύνθηκε σε μερικούς από τους καλύτερους καλλιτέχνες της εξαιρετικής γαλλικής σκηνής comics (ή bandes dessinées) και όχι μόνο, και τα αποτελέσματα ήταν απλώς εντυπωσιακά !

Όλες οι εκδόσεις comics του μουσείου του Λούβρου

Aναλυτικά :

01. Période Glaciaire (Glacial Period) - Nicolas de Crécy (2005)

02. Les Sous-sols du Révolu (The Museum Vaults) - Marc-Antoine Mathieu (2006)

03. Aux heures impaires (On the Odd Hours) - Éric Liberge (2008)

04. Le ciel au-dessus du Louvre (The sky over the Louvre) - Bernar Yslaire & Jean-Claude Carrière (2009)

05. Rohan au Louvre (Rohan at the Louvre) - Hirohiko Araki (2010)

06. Un Enchantement (An Enchantment) - Christian Durieux (2011)

07. La traversée du Louvre - David Prudhomme (2012)

08. Les fantômes du Louvre - Enki Bilal (2012)

09. Le Chien qui louche - Étienne Davodeau (2013)

10. L'art du chevalement - Loo Hui Phang, Philippe Dupuy (2013)


Η πρωτότυπη και μεγαλόπνοη αυτή ιδέα ανήκει στον Fabrice Douar, τον υποδιευθυντή των εκδόσεων του μουσείου στο γραφείο Πολιτιστικής Ανάπτυξης. Όπως εξηγεί ο ίδιος, "Αρχικά δεν υπήρχε κάποια εμφανής σύνδεση ανάμεσα στον κόσμο των μουσείων και σε αυτόν των comics, αφού τείνουμε να θεωρούμε τους δύο αυτούς κόσμους ως πολύ μακρινούς ή αποκλεισμένους τον έναν από τον άλλο. Η φιλοδοξία του εγχειρήματός μας ήταν να δημιουργήσουμε μία σταθερή γέφυρα που να ενώνει τους δύο κόσμους, επιτρέποντας στους φίλους των comics να γνωρίσουν το μουσείο και τα εκθέματά του, αλλά επίσης ενθαρρύνοντας τους παραδοσιακούς επισκέπτες του μουσείου να ανακαλύψουν μία άλλη έκφραση της τέχνης".

Δεδομένου μάλιστα οτι η πιο "πρόσφατη" από τις μόνιμες συλλογές του μουσείου του Λούβρου χρονολογείται από το 1848, η όμορφη αυτή πρωτοβουλία εξυπηρετεί επίσης στο να γεφυρώσει την κλασσική, κυριολεκτικά "μουσειακή" τέχνη με τη σύγχρονη. Εύγε !












Τα graphic novels εκδόθηκαν πρώτα στα γαλλικά σε συνεργασία με τις εκδόσεις του μουσείου και τη Futuropolis, και έπειτα στα αγγλικά, στη σειρά ComicsLit της εταιρείας NBM (τα δύο τελευταία δεν έχουν μεταφραστεί ακόμη στα αγγλικά).

Στα πλαίσια του μεγάλου αυτού ανοίγματος που επιχείρησε το Λούβρο, έλαβε χώρα και μία μεγάλη έκθεση comics μέσα στο χώρο του μουσείο, που διήρκησε από τις 22 Ιανουαρίου έως τις 13 Απριλίου 2009, με συμμετοχή των συντελεστών των πρώτων δουλειών της ενότητας, Nicolas de Crécy, Hirohiko Araki, Marc-Antoine Mathieu, Bernar Yslaire και Éric Liberge.

Ήταν η πρώτη φορά που το διασημότερο μουσείο του κόσμου άνοιγε τις "ιερές" πόρτες του για να υποδεχτεί την τέχνη των comics, μία πρωτοβουλία που έκανε αίσθηση στους καλλιτεχνικούς κύκλους παγκοσμίως. Και μάλιστα, πέραν της "καταξίωσης" που προσέφερε στο αγαπημένο μας μέσο, το σημαντικότερο είναι οτι η έκθεση αυτή δεν ήταν η τελευταία, αφού ακολούθησε ο μεγάλος Enki Bilal με την αντίστοιχη Les fantômes du Louvre το 2012.

Καλή συνέχεια λοιπόν στην εξαιρετική αυτή κίνηση του διάσημου μουσείου, κι εύχομαι να δούμε παρόμοιες "θαρραλέες" πράξεις και από άλλους φορείς τέχνης τέτοιου μεγέθους και κύρους.